[Fic inazuma eleven go]รักใสๆ ของนายแว่น

          ไรท์เตอร์จะพยายาม อัพเดท นิยาย ให้เร็วที่สุดนะจ๊ะ ไม่เกินเดือนพฤศจิกาแน่ okay okay !!!!

------------------------------------------------------- ---------------------------

กริ๊งงงงงงงงง เสียงออดดังพอดีเลยครับ ผมกับยูจีนเลยเดินออกกันมา จากห้องพัก เพื่อไปเรียน 

"ไง สึรุงิ"

"ครับรุ่นพี่.."

"ทำ อะไรอยู่หรอ"

"ผมหาเจ้าหัวติดปีกอยู่น่ะครับ"

"ทำ ไมอ่ะ"

"ไม่มีอะไรหรอกครับ"

"อืม"

"รุ่นพี่ครับ "

 เค้าเรียกยูจีน แล้วก็ เอนตัวไปใกล้ยูจีน แล้วกระซิบอะไรกันว่ะ

"&-%#8%-#72##--%-+##8%-&+-"

"หรอ "

"%-&%=+%+&&=&+=(("/+%+"

"ไม่ดีหรอกฉันไม่กล้าน่ะ"

"&%('//'('+%(%(##?(#@)%=<><_$#="

"ฉันจะพยายามนะ"ั

"ครับ" ผมได้ยินแค่นั้นแหละ หมอนี่ มันมีเรื่องอะไรกันนะ

"มีเรื่องอะไรหรอยูจีน"

"ปล่าวหรอก เค้าแค่จะให้ฉันช่วยเรื่องเทนมะหน่อยนะ"

"อ๋อ มีไรให้ฉันช่วยมั้ย"

"ไม่" ~_~ ผมกับเค้าเดินไปเรียนด้วยกันแต่ อะไรว่ะ ทำ ไมเดินช้างี้ว่ะ ยังกะเดินกะเต่าแหนะ

"นี่ยูจีน รีบๆหน่อยสิ จะเรียนกันแล้วนะ"

 ผมเลยดึงมือของยูจีน แล้วลากมาถึงหน้าห้อง ผมถึงกับต้องชะงัก เมื่อ มีผู้หญิงวัยกลางคน กำลังสั่งงานอยู่

"เอ่อ...ขออนุญาตครับครู"

"พวกเธอไปไหนมา >_< "คุณตะหวาดใส่ผมกับยูจีนลั่นห้อง แต่อยู่ดีๆ เสียงอันกวนส้นบาทาลูกคลื่นก็ดังขึ้น

"แหม จับมือกันด้วย มีอะไรที่พวกเรายังไม่รู้รึเปล่า" ไอ้ผมน่ก็เขินจนกน้าแดงเล้ยยย ก็เคยแต่ไปแซวเค้า เจอซะเอง รู้สึกเลยค่าป

"จะบ้าหรอ ยูจีนแค่เดินช้า ฉันเลยลากเค้ามา "

"แล้วปล่อยมือได้ยังอ่ะ" อยู่ดีๆยูจีนก็เขิน ขึ้นมาไม่รู้ว่าเขินหรือโกรธนะ แต่เค้าหน้าแดงผิดปกติ แค่นั้นเอง แต่ผมก็กำ มือเค้าแน่นกว่าเดิม แล้วก็.....

"ก็นี่มันบัดดี้ของฉัน ฉันจะอะไรยังไงกับเค้าก็ได้ นี่นา ใช่มั้ยยูจีน"

"....."

"เอาล่ะ ยังไงเธอก็มาสาย เพราะฉะนั้น ไปวิ่งรอบสนาม 10 รอบ "

"ครับ"

ผมและเค้า วิ่งไปที่สนามก่อนที่จะเริ่มวิ่ง 

"นี่ ยูจีน รีบวิ่งหน่อยสิ ฟ้ายังมีเมฆอยู่นะ รีบๆเส่ "

" เฮ้ยๆๆๆ ฉันเหนื่อยอ่ะ เอ็ดดี้ นายวิ่งไปก่อนเลย"

ผมเดินไปจับมือเค้าแล้วลากเค้ามาวิ่ง

"ขืนฉันวิ่งคนเดียว ฉันก็เหงาแย่เลย"

"นายไม่เหงาหรอก"อยู่ดีๆ เค้าก็พูดขึ้นมา เป็นอะไรของเค้านะ

"ฮะ ยังไงหรอยูจีน นายเป็นอะไร"

"แค่นายคิดถึงไคเซอร์แค่นี้ นายก็ไม่เหงาแล้วล่ะ"

"โธ่ ยูจีน นายชอบฉันหรอ"

"ฮึกๆ ...ปล่าว ฉันไม่ได้ชอบนายนะ"

"อ้าว แล้วนายจะร้องไห้ทำ ไม ล่ะ "

"......"

"ฉันเป็นห่วงนายนะ"

"...ขอบใจ...นะ..." ผมกอดเค้าพลางลูบหัวเค้าเบาๆ อย่างกับแม่ที่กำ ลังโอ๋ ลูกเลยเนี่ย

"ไม่เป็นไรนะ ยังไง ฉันก็อยู่เคียงข้างนายเสมอ"

"อืม "เค้าเริ่มใช้มือปาดน้ำ ตาแล้ว คงจะดีขึ้นแล้วล่ะ ทำ ไมจะถามผมหรอ ว่าทำไปกอดเค้า

ก็แค่แม่เค้าบอกว่า ถ้ายูจีนร้องไห้เนี่ย ให้กอดแล้วลูบหัวเค้าเบาๆ

 แค่น้านนน ไม่มีร้ายยยย (หรอค่ะ น้องเอ็ดดี้ อย่าให้พี่รู้นะ ว่าคิดอะไรกับน้องบูจีนของพี่อ่ะ: ไรเตอร์)

(ค่าปๆ กลัวแล้วค่าป : เอ็ดดี้)

ผมเลยดึงมีเค้าไปวิ่งต่อ ครบ สิบแล้วเฟ้ย ดีใจ ดีใจดีใจ ดีใจ

"เฮ้ย...เอ็ดดี้ ถ้านายไม่ว่าอะไร ช่วยแบกฉันกลับห้องหน่อยได้ป่ะ"

"อืม ได้"

ฟลุบ.... 

"อาว ยูจีน"

"......." = หลับแล้ว 

"โธ่ ยูจีน ปี 2 แล้วนะยังเหมือนเด็กอยู่ได้"

ผมเดินพาเค้าไปที่ห้องนอนแล้วค่อยกลับมาเรียนต่อ

เรียนจบ

ผมผมเดินมาถึงห้องแล้วพบว่ายูจีนตัวร้อน 

ผมเลยต้องเช็ดตัวให้เขาผมเหนื่อยมากจากการวิ่งเมื่อวานนี้ผมจึงเผลอหลับไปทั้งข้างเค้า ก็มันเหนื่อยจริงๆ ใครไม่เชื่อมาลองวิ่งเเสียงนาฬิกาปลุกตัวโปรดของผมดังขึ้นเมื่อถึงเวลา 7 โมงเช้าเป็นเวลาตื่นนอนก็พวกเราทั้งสอง

"ฮ้าว...ยูจีนนายเป็นอะไรมากหรือเปล่า"

"มีอะไรหรอ"

"เมื่อคืนนายตัวร้อนน่ะ ฉันเลยเช็ดตัวให้ วันนี้ นายไม่ต้องไปก็ได้นะ"

"อืม ขอบใจนายมากนะ"

ณอาคารเรียน

"รุ่นพี่ครับสวัสดีครับ"เสียงที่แสนคุ้นเคยของเท็นมะดังขึ้น

"ไงเทนมะ"

"รุ่นพี่กับรุ่นพี่ยูจีนเป็นอะไรกันหรอครับ"

"เป็นเพื่อนกันไงทำไมถามอย่างนั้นล่ะ"

"เปล่าครับผมไปก่อนนะครับ"

"อืม"

คาบแรก

ยูจินจะเป็นอย่างไรบ้างนะผมจะเป็นห่วงจริงเลยผมเป็นห่วงจนผมตัวสั่นไปหมดแล้ว ทำไม ผมจะต้องห่วงเขาขนาดนี้ด้วย หรือว่าผมจะ.......ไม่นะไม่มีวันไม่เอาหรอก

คาบ 3

ผมเป็นห่วงเขามากผมเลยซื้อขนมปัง

"ยูจีน นายดีขึ้นแล้วหรือยัง"

"ก็ดีอ่ะนะ"

"ขอบใจนายมากนะที่เป็นห่วงฉัน"

"ไม่เป็นไรหรอก" เขายิ้มให้ผมแบบแห้งๆ เป็นอะไรของเค้านะ

"ยูจีน ฉันว่านายนอนได้แล้วนะ"

"ฉันอยากไปเรียนมากกว่า"

"ก็ได้ๆ"