(fic)markbam ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย!

             กริ๊งงง~ 

เสียงลูกกระดิ่งที่ห้อยอยู่ตรงบานประตูร้านเบเกอร์รี่ดังขึ้นเมื่อมีคนเข้ามาใหม่ ทำให้เจ้าของร้านตัวน้อยหันไปมองทางต้นเสียงก็พบกับผู้ชายตัวสูงราวๆ180กว่าๆ ผมสีน้ำตาลแดงหน่อยๆ 

"อ้าว ยูคยอมหวัดดี วันนี้มาแต่เช้าเลยนะมึง" คนตัวเล็กที่มีศักดิ์เป็นเจ้าของร้านผมสีม่วงแดงน้ำตาล ปากแดงๆ แก้มย้วยนั้นทักทายคนที่เข้าใหม่ด้วยท่าทางน่ารัก 

"ก็พอดีวันนี้ตื่นเช้าอ่ะ เลยมาแต่เช้า"ยูคยอมพูดพร้อมยิ้มให้เพื่อนตัวน้อยของเขา คนตัวเล็กร้องอ๋อออกมาและส่งยิ้มให้เพื่อนตัวโตของเขา

"งั้นเดี๋ยวกูไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ"ยูคยอมพูดก่อนจะเดินไปเปลี่ยนชุดหลังร้าน

อ่าาาา สวัสดีครับทุกคน ไม่ต้องตกใจหรือสงสัยว่าผมคือใคร ผมมาแนะนำตัวแล้ว ผมชื่อ แบมแบม กันต์พิมุก ภูวกุล ครับ มีเพื่อนที่สนิทมากๆอยู่1คน นั่นคือ ยูคยอม นั่นแหละครับ เยอะมากมายเลยละสิ ผมน่ะเป็นคนไทย แต่ที่ต้องมาเรียนที่เกาหลีก็เพราะว่าพี่ชายที่น่ารักของผมเขามาเปิดร้านเบเกอร์ที่นี่ครับ แล้วพี่เขาจะไป LA เลยจัดการเนรเทศผมมาอยู่ที่เกาหลีนี่ละครับ และให้ผมดูแลร้านแทน พร้อมกับเรียนหนังสือที่นี่ไปเลย แต่ก็ยังดีนะที่มียูคยอมเพื่อนรักและพี่ชาขฝยของมันบวกกับเพื่อนของพี่ชายมัน มาช่วยผมดูแลร้านด้วย ผมอยู่ที่นี่ได้2ปีแล้วครับ มาตอนแรกผมอยู่เกรด10 ตอนนี้ผมอยู่เกรด12แล้วครับ จะจบแล้วว เย้!! 

"ไอ้น้องแบมครับ!" ผมที่กำลังเหม่อลอยอยู่ สดุ้งตกใจเมื่อมีคนมาทุบเคาว์เตอร์ที่ผมยืนค้ำอยู่ นั่นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ พี่จินยอง หรือพี่จูเนียร์อ่ะแหละ เป็นลูกพี่ลูกน้องกับไอ้ยูคมัน 

"เหม่ออะไรอยู่ พี่เรียกตั้งนาน"พี่เนียร์ตีสีหน้าขี้สงสัยอีกแล้ว "ผมก็คิดนู่นนี่นั่น ไปเรื่อยแหละ"ผมบอกปัดๆก่อนจะไล่ให้พี่เขาเข้าไปเปลี่ยนชุดแล้วมาช่วยกันเปิดร้าน ส่วนยูคยอมก็เดินออกมาและกำลังจัดโต๊ะอยู่ และนั่นก็ทำให้ผมไม่มีอะไรทำ สบายอีกแล้วเรา 

"ไอ้แบม!! มึงมาช่วยกูเปิดร้านดิว่ะ นั่งยิ้มอยู่นั่นแหละ"แต่สบายยังไม่ทันไรก็โดนยูคมันดุอีกละ ผมเลยจำใจไปเปิดร้านช่วยมัน เอ๊ะ! ตกลงนี่ร้านใคร ฮ่าๆๆ 

"ขอบคุณนะครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ กลับบ้านดีๆนะครับผม บ๊ายบาย"ผมยืนขอบคุณลูกค้าที่น่ารักของผมอยู่หน้าร้านครับ ตอนนี้ก็ใกล้เวลาปิดร้านแล้ว ลูกค้าเลยทยอยกันกลับบ้าน ลูกค้าก็มีทั้งแฟนคลับผม และแฟนคลับยูคยอม แล้วยังมีเพื่อนๆของพี่เนียร์และพี่ยองแจอีกด้วย 

"พี่เนียร์ ไมวันนี้พี่แจไม่มาอ่ะ " ผมที่ปิดร้านเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามาถามพี่เนียร์ที่กำลังจะกลับบ้าน"อ๋อ มันบอกว่ามีธุระอ่ะ "ผมร้องอ๋อออกมา"งั้นพี่กลับแล้วนะ บาย"ผมพยักหน้ารับและส่งยิ้มให้พร้อมโบกมือบ๊ายบาย"กลับดีๆนะครับ"

ผมที่กำลังจะเดินออกจากร้านก็นึกขึ้นได้ว่ายังเหลืออีกคนที่ยังไม่ได้ออกจากร้านผมเลยเดินเข้าไปหลังร้านอีกทีก็พบยูคยอมที่นอนหลับคาโต๊ะอยู่

"ยูคยอมๆ"ผมเดินเข้าไปใกล้ๆและสกิดยูคยอมแต่มันก็ไม่ยอมตื่นซะที ผมเลยต้องงัดไม้เด็ดออกมา ไม้เด็ดที่ว่าก็คือ ป๊าบ!! "โอ๊ย! อะไรว่ะเนี่ย"ฮ่าๆ ผมตบหัวมันจนมันตื่นครับ ดูหน้าดิยัง งงๆอยู่เลย แหม่ น่าสงสารจังครับ คิๆ

"กลับบ้านได้ล่ะมึง ง่วงมากก็ไปนอนอยู่บ้าน โอเค้? ส่วนกูจะกลับคอนโดแล้ว งั้นฝากมึงล็อคประตูร้านด้วยนะ กูไปล่ะ บรัยส์"ผมพูดยาวเหยียดไม่ให้มันได้พูดอะไรซักคำก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากหลังร้านตรงดิ่งไปที่ประตูและเดินกลับคอนโดทันที ไม่ต้องงงว่าทำไมรวยขนาดนี้ไม่ขับรถ ก็เพราะว่าคอนโดผมน่ะอยู่ใกล้ๆนี่เอง เดินเข้าซอยนู้นออกซอยนี้ค่2ซอยก็ถึงล่ะครับ

"น้องแบมจ้ะ "ผมหันไปทางต้นเสียงก็พบว่าเป็นป้าแม่บ้านของคอนโดนี้ ว่าแต่ป้าเรียกผมทำำมเนี่ย

"ครับ?"ผมก็เลยขานตอบป้าแกหน่อย

"มีคนเอาของมาฝากให้น้องแบมเยอะเลยจ้ะ น้องแบมไปเอาที่ทางด้านนู้นนะจ้ะ ป้าจะกลับบ้านล่ะ"

"อ๋อ ได้ครับๆ กลับดีๆนะครับป้า"ผมพูดและยิ้มให้ป้าเขาก่อนจะเดินไปเอาของที่แฟนคลับผมเอามาฝากตามที่ป้าแกบอก โหวว เยอะจริงๆ 

ฮึบ! ผมแบกของทั้งหมดขึ้นลิฟมาจนถึงห้อง ผมก็จัดการกดรหัสและเปิดประตูเข้าห้องอย่างไวก่อนที่ของในมือจะหล่นลงมา 

จัดการวางของทั้งหมดลงไปที่โต๊ะตัวเล็กหน้าโซฟา แล้วก็นอนที่โซฟามองของพวกนี้เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะทำอะไรกับมันดี และไม่มีอะไรทำด้วย เฮ้ออ~ เหนื่อยจังเลย~~

ตัดฉับบบ

ติดตามตอนต่อไปนะ

ผิดพลาดอันใดก็ขออภัยด้วยนะค่ะ

ติชมได้เลยนะ ตามสบายค่ะ 

^^