พ่อตาที่รัก

 

 

 

 

 

                    ระหว่างที่กำลังนั่งฟังพระสวด 

 

 

 

 

                    " แก้วคะ เสร็จงานศพพ่อของแก้วเราไปเตรียมงานหมั้นกันต่อนะคะ " ตะวันโอบบ่าหญิงสาวที่นั่งมองรูปพ่อตาละห้อย 

 

 

 

                    " ไม่คะ แก้วจะต้องเอาตัวคนร้ายที่ฆ่าพ่อมาลงโทษให้ได้ก่อนคะ " แก้วพูดอย่างเหม่อลอย พร้อมกันน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาอีกครั้ง 

 

 

 

 

                    " แต่ผมรักคุณมากนะ เราจัดงานหมั้นกันเล็กๆก่อนก็ได้นิ แล้วผมสัญญาว่าจะช่วยคุณหาตัวคนร้ายมาให้ได้ " ตะวันน้อยใจ

 

 

 

 

                    " ตะวันคะ นี่งานศพของคุณพ่อนะคะ แก้วคิดว่าเราไม่น่าจะคุยเรื่องนี้กัน " แก้วหันหน้าไปตำหนิ แล้วทำตาดุใส่ตะวัน จนอีกฝ่ายนิ่งไป 

 

 

 

 

                    อีกมุมหนึ่งของวัด กลุ่มของจิ๊กโก๋กำลังนั่งปรึกษาหารือกันอยู่ 

 

 

 

 

                    " ไปหลอกถามใครก็ไม่มีใครรู้เลยว่าท่านฮะไปมีเรื่องกับใคร แล้วอย่างนี้จะรู้สาเหตุได้ยังไงกันวะ " เม่นบ่น 

 

 

 

 

                    " น้ำหน้าอย่างมึงเนี่ยนะไอ้เม่น จะไปหลอกถามคนอื่น ลำพังมึงอ้าปากเค้าก็รู้แล้วว่ามึงคิดอะไรอยู่ " ม่อนแซว

 

 

 

 

                    " ไอ้หมาม่อน ไอ้คนอวดเก่ง กูก้อยากจะรู้นักเชียวว่าน้ำหน้าอย่างมึงจะทำอะไรได้มากกว่ากู " เม่นพูด 

 

 

 

 

                    ป๊าป ! ป๊าป ! 

 

                    " มันใช่เวลาที่พวกมึงจะมาทะเลาะกันหรือเปล่าเนี่ย " จิ๊กโก๋ฟาดหัวลูกน้องไปคนละที 

 

 

 

 

                    " เฮีย นั่นเฮียป๊อปหนิ " มาร์คชี้ไปทางหนุ่มหล่ออีกคนที่กำลังเดินเข้าไปในงาน

 

 

 

 

                    " ไปเรียกมันมาดิ " จิ๊กโก๋ออกคำสั่ง มาร์คพยักหน้า แล้วเดินไปหาป๊อปทันที 

 

 

 

                    ไม่นานนัก ป๊อปก็เดินมาหาจิ๊กโก๋ 

 

 

 

 

                    " ไงวะไอโมะ มานั่งทำส้นตีนอะไรตรงนี้ ไม่เข้าไปนั่งในงานหละ " ป๊อปกล่าวทักทาย

 

 

 

 

                    " นั่งข้างในแล้วมันเสนียดตาวะ เหม็นขี้หน้าบางคน " จิ๊กโก๋แบะปากก่อนจะมองไปนั่งแก้วที่แบนตัวเอาศีรษะพิงบ่าของตะวัน ทำให้ป๊อป ม่อน เม่นและมาร์คมองตามเป็นสายตาเดียวกัน

 

 

 

 

                    " อ่อออออ  หึง ทนดูไม่ได้ว่างั้น " มาร์คล้อเลียนจิ๊กโก๋ จนอีกฝ่ายต้องตบสั่งสอนไปอีกครั้ง

 

 

 

                    เพี๊ยะ 

 

 

 

 

                    " กูเพื่อนเล่นมึงหรอไอ้มาร์ค ฮะ !! ไม่ได้หึงโว้ยยยย แค่หมั่นไส้ " แต่สายตาของพ่อหนุ่มจิ๊กโก๋ก็ยังคงจ้องมองสาวขี้วีนอย่างไม่เว้นวรรค 

 

 

 

 

                    " ครับ ไม่หึงก็ไม่หึง " ป๊อปแซว " เออ คุยเรื่องท่านอิทธิกันดีกว่าหวะ มึงได้ข่าวอะไรคืบหน้าบ้างมั้ยวะ " ป๊อปถาม 

 

 

 

 

                    โทโมะส่ายหน้าไปมาด้วยสีหน้าที่หนักใจ  " ไม่เลยวะ "

 

 

 

 

                    " แต่ผมได้ ! " ผู้กองเท่เดินเข้ามาร่วมวงสนทนาในชุดนอกเครื่องแบบ  ทุกคนหันไปมองผู้กองเท่อย่างสนใจ

 

 

 

 

                    " ผมไปที่บ้านของลุงดำมา เมียลุงดำบอกว่า วันเกิดเหตุ ลุงดำมากับลูกสาว ลุงดำถูกฆ่าตาย แต่ลูกสาวของลุงดำหายตัวไป " ผู้กองเท่พูด 

 

 

 

 

                    " น้ำหวานนะหรอครับหายตัวไป " เม่นถาม ผู้กองเท่พยักหน้า

 

 

 

 

                    " ผู้กองกำลังจะบอกว่าน้ำหวานคือกุญแจสำคัญสำหรับเรื่องนี้ " โทโมะพูด ผู้กองเท่พยักหน้า

 

 

 

 

                    " เพราะฉะนั้นเราต้องตามหาตัวน้ำหวานหรอครับ " ป๊อปถามต่อ ผู้กองเท่พยักหน้า 

 

 

 

 

                    " ครับ ... แต่ผมอยากให้ทุกคนเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ทั้งเรื่องลุงดำและเรื่องของน้ำหวาน เพราะเราไม่รู้ว่าใครดีใครร้าย และไม่รู้ว่าคนร้ายจะอยู่ใกล้ตัวหรือว่าใกล้ตัวของครอบครัวท่านอิทธิ " ผู้กองเท่พูด ทุกคนพยักหน้ารับคำ 

 

 

 

 

                    " พูดไม่ทันขาดคำ ตัวปัญหาก็มาแล้ว " โทโมะหันไปมองหญิงสาวที่กำลังเดินจ้ำเท้าอย่างเร็วมาทางนี้ ตามมาด้วยตะวันที่อยู่ไม่เคยห่างจากแก้วเลย

 

 

 

 

                    " พี่เท่คะ ได้เรื่องอย่างไงบ้างคะ แก้วทนไม่ไหวแล้วนะคะ เมื่อไหร่จะตามตัวคนร้ายเจอ " แก้วโวยวายใส่ทันทีที่เดินมาถึง 

 

 

 

 

                    " แก้วต้องใจเย็นๆนะ พี่สัญญาแล้วไงว่าเราต้องหาตัวคนร้ายให้ได้ " ผู้กองพูดอย่างใจเย็น 

 

 

 

 

                    " แต่นี้ผ่านมา 5 วันแล้วนะคะ ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย " แก้วโวยต่อ 

 

 

 

 

                    " นี้คุณหนู หยุดโวยวายได้มั้ย มีสติหน่อยสิ " โทโมะเห็นใจผู้กอง

 

 

 

 

                    " เป็นแค่จิ๊กโก๋ข้างทาง อย่ามายุ่งเรื่องของชั้ล ! " แก้วหันไปตะคอกใส่โทโมะ 

 

 

 

 

                    " โอ้ววว " เม่น ม่อน มาร์ก ป๊อป อุทานเป็นเสียงเดียวกัน รู้สึกจี๊ดแทนโทโมะขึ้นมาทันที 

 

 

 

 

                    " ถ้าผู้กองไม่ไหว ถอนตัวจากคดีนี้ก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมจะจ้างนักสืบช่วยแก้วเอง "  ตะวันพูด 

 

 

 

 

                    " คงไม่ต้องหรอกฮะ เรื่องคดีพวกนี้มันก็เป็นหน้าที่ของคุณตำรวจเค้าอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องรบกวนเงินของคุณ " โทโมะออกตัวให้

 

 

 

 

                    " ตามนั้นนะครับ ผมคงไม่ต้องอธิบายเพิ่ม " ผู้กองเท่ขี้เกียจมีปัญหาเลยเดินเลี่ยงเข้าไปในงาน 

 

 

 

                    " หรือต้องให้อธิบายเพิ่ม เพื่อว่าคุณ..จะไม่เข้าใจภาษาคน... " เม่นหาเรื่อง ทำหน้าตากวนๆใส่ตะวัน โทโมะยิ่มมุมปาก กวนจะโยนไม้จิ้มฟันที่อมอยู่ในปากใส่ตะวัน แล้วเดินผ่านหน้าไปอย่างหน้าตาเฉย 

 

 

 

 

                    " หยี๊  สกปรก !!! " แก้วทำท่าทางรังเกียจใส่โทโมะ 

 

 

 

 

                    " ไอหมอนี้มันเป็นใครกันหนะแก้ว ทำไมถึงได้วางท่าเป็นนักเลงจังเลย " ตะวันไม่ชอบขี้หน้าโทโมะ

 

 

 

                    " อย่าไปถือสาเลยคะ ก็แค่นักเลงกระจอกๆในสลัม เราเข้าไปข้างในกันเถอะตะวัน  "

 

 

 

 

                    ผ่านมาจนครบ 7 วันกับการจัดงานศพของท่านอิทธิ แก้วและคุณนายอามารินตกลงกันว่าจะไม่เผาศพของท่าอิทธิจนกว่าจะจับตัวคนร้ายมาลงโทษให้ได้ และในวันนี้ก็เป็นวันเปิดพินัยกรรมของท่านอิทธิ โดยมีทนายความบุญเลิศเป็นผู้อ่านพินัยกรรม ...

 

 

 

 

                    " นี่นายเป็นญาติฝ่ายไหนของพ่อชั้ลเนี่ย ถึงได้มาชูคอฝังพินัยกรรมอยู่ในห้องนี้ด้วย " แก้วกระแนะกระแหนใส่โทโมะที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเอง

 

 

 

 

                    " สงสัยจะเป็นคนสำคัญกับท่านฮะอะแหละ เผลอๆท่านฮะอาจจะรักผมมากกว่าคุณหนูก็ได้นะ " โทโมะเริ่มหาเรื่องแก้ว อีกฝ่ายยกมือขึ้นจะชกโทโมะ แต่คุณนายปรามไว้ทัน

 

 

 

 

                    " แก้ว... นั่งให้เรียบร้อยลูก " อามารินพูด 

 

 

                    " ก็แก้วเหม็นขี้หน้ามันหนิ " แก้วพูด หน้าเธอแสดงออกได้ชัดเจนมากจนอีกฝ่ายอดขำไม่ได้ 

 

 

 

 

                    " โอ้ยยยย " แก้วเห็นคนข้างๆขำ เธอรู้สึกอายจึงหยิกเนื้ออีกฝ่ายจนร้องจ๊ากก

 

 

 

 

                    " เป็นบ้าอะไร อยู่ๆก็ร้องโวยวายขึ้นมาสะลั่นบ้านเลย  ไร้มารยาทสุดๆ " แก้วยิ้มเยาะ ก่อนจะปั่นหน้านิ่งทำไม่รู้เรื่อง 

 

 

 

                    อามารินและแม่นมของแก้วต่างก็เดาออกว่าทั้งคู่กำลังทำสงครามกันอยู่ 

 

 

 

 

                    " โทโมะมานั่งตรงนี้มาลูกมา " จนอามารินต้องจับทั้งคู่แยกออกจากกัน ทนายความจึงได้เริ่มอ่านพินัยกรรม .... จนมาถึงข้อสุดท้าย 

 

 

 

 

                    " ให้นางสาวจริญญา แต่งงานจดทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฎหมายกับนาย วิศว ภายใน 24 ชั่วโมงนับแต่อ่านพินัยกรรมฉบับนี้ และให้นายวิศว ย้ายเข้ามาอยู่ภายในบ้านหลังนี้ทันทีที่อ่านพินัยกรรม ...." ทนายความบุญเลิศอ่านพินัยกรรมจนจบ

 

 

 

 

                    " ใครคือ วิศว " แก้วหน้าซีดเผือด เธอหันไปถามผู้เป็นแม่อย่างอัติโนมัติ

 

 

 

 

                    " ผมเอง " โทโมะพูด โดยที่ตัวเองก็ไม่ได้รู้สึกดีใจเหมือนกัน อย่างแต่ตกอยู่ในภวงค์อึ้งไม่ต่างจากแก้ว

 

 

 

 

                    " นี่มันพินัยกรรมปลอมใช่มั้ยคะคุณแม่ บอกแก้วสิว่ามันเป็นของปลอม ป๋าไม่มีวันทำแบบนี้กับแก้วแน่นอน แม่บอกแก้วสิ " แก้วเขย่าแขนอามารินไปมา เหมือนเด็กงอแง เธอร้องห่มร้องไห้ ไม่อยากทำตามสิ่งที่ผู้เป็นพ่อต้องการ 

 

 

 

 

                    " มันคือเรื่องจริงลูก พ่อเคยพูดกับแม่หลายครั้งแล้ว แต่แม่ยังไม่ได้บอกแก้ว " อามารินพูดอย่างใจเย็น 

 

 

 

 

                    " แต่แก้วเกลียดไอ้จิ๊กโก๋นี้ แก้วจะแต่งงานกับมันได้ยังไง แก้วรักตะวันนะแม่ แก้วรักตะวันแม่ได้ยินมั้ย " แก้วโวยวายไม่เลิก 

 

 

 

 

                    " แล้วตะวันกับป๋า แก้วรักใครมากกว่ากัน " อามารินยื่นคำขาด 

 

 

 

 

                    " แม่คะ  ฮึก ฮึก ฮือออ " แก้วได้แต่ร้องไห้ออกมา เพราะไม่มีทางเลือกแล้ว แม้เธอจะหัวดื้อรั้นยังไง แต่เธอก็รัก เคารพ และอยู่ในโอวาสของอิทธิ และอามารินตลอด 

 

 

 

 

                    " ในชีวิตของแก้ว ป๋ากับแม่เคยมอบสิ่งไม่ดีให้กับแก้วหรือเปล่าลูก " อามารินพูด 

 

 

 

                    " จะมีก็ครั้งนี้แหละ ... " แก้วสะอื้นไห้ หันไปมองโทโมะอย่างแขยง

 

 

 

                    " อ้าว " โทโมะลุก จะโวยใส่แก้ว แต่ก็เห็นอามารินที่ส่ายหน้าไปมาเป็นสัญญาณว่าให้หยุด โทโมะจึงนั่งลง 

 

 

 

 

                    " แต่แก้วขอเวลาหน่อยนะแม่นะ พรุ่งนี้แก้วจะไปจดทะเบียนสมรสให้นะ วันนี้แก้วอยากพักผ่อน แก้วไม่จดวันนี้นะ " แก้วอ้อนๆ อามารินพยักหน้า แก้วจึงขอตัวกลับขึ้นไปบนห้อง

 

 

 

 

                    " โทโมะย้ายเข้ามาวันนี้เลยนะลูก แล้วจับตาเฝ้าดูน้องให้ดี ยอมง่ายๆแบบนี้ มีแผนแน่นอน " อามารินรู้ทัน โทโมะเองก็เช่นกัน 

 

 

 

 

                    " รับทราบครับ" โทโมะยิ้มกริ่มๆ เหมือนมีแผนอะไรบางอย่าง