The Trust. ความจริง

22:30

มือเรียวสวยคอยจับนาฬิกาที่ข้อมือ นี่มันเวลาสี่ทุ่มครึ่งแล้วนะ ทำไมยังไม่มาอีก ทิ้งให้ตากหิมะแบบนี้ได้ยังไง วันนี้วันเกิดเราแท้ๆ

"ลู่หาน เดี๋ยวเรามานะ"

"จะไปไหนน่ะแบคฮยอน"

"แปปเดียว" ยังไม่ทันคุยกันรู้เรื่องแบคฮยอนก็เดินออกไปจากตรงนั้น อะไรกัน .. นี่แฟนทิ้งให้ต้องอยู่แบบนี้ยังไม่พอ เพื่อนรักอย่างแบคฮยอนจะทิ้งให้อยู่แบบนี้คนเดียวจริงหรอ

"ดึกขนาดนี้ยังจะไปไหนอีกนะ" ได้แต่สบถออกมาเบาๆ

ไม่เอาแล้ว เขาไม่อยากรอคนใจดำที่ต้องปล่อยเขาทิ้งไว้อีกแล้ว ร่างบางลุกขึ้นจากเก้าอี้สาธารณะตรงนั้น เอ๊ะ! แล้วเราจะไม่ไหน ตรงนี้ก็ไม่คุ้น

"โอ้ยยยย" โวยวายไปก็เท่านั้น

..

"ลู่หานครับ.."

มาแล้วละสิ ดี!! จะได้โวยวายใส่เลย ทิ้งให้อยู่คนเดียวแบบนี้ได้ยังไงกันนะ โอเซฮุน!

"ทำไมถึงทิ้งเราไว้คนเดียวห๊ะ"

ร่างบางหันกลับมามองชายหนุ่มที่ถือช่อดอกไม้ยื่นให้ อะไรกัน นี่เตรียมเซอร์ไพรส์กันมาหรอ

"ผมขอโทษ ก็เตรียมนี้มาให้ไง สุขสันต์วันเกิดนะครับ"

มือเรียวรับช่อกุหลาบสีสวยมากอดไว้ก่อนจะสูดดม .. เห้อ สุดท้ายก็โกรธไม่ลงใช่มั้ยละลู่หาน

"มีอะไรจะพูดอีกมั้ย"

"ผมจะรักลู่อย่างนี้ตลอดไปน่ะ"

"ถึงผมจะไม่ค่อยมีเวลาให้เท่าไหร่ แต่จะบอกว่าคิดถึงทุกครั้ง"

"รู้มั้ยว่าผมอยากอยู่ใกล้ลู่อยากอยู่กับลู่ไปนานๆ"

"ผมรักลู่นะ"

ร่างบางได้แต่ยิ้มปริ ก็แหงสิ กำลังมีผู้ชายบอกรักเขาอยู่ตรงหน้า ผู้ชายที่ให้ทั้งความรัก ความอบอุ่น ทุกอย่างที่ผู้ชายคนนี้มอบให้ มันก็มากมายพอแล้ว

"ลู่มีอะไรอยากบอกผมรึเปล่า"

"ขอบคุณมาก ของขวัญจากเซฮุนปีนี้ดีที่สุดเลยนะ"

"ตอนนี้แค่เวลาที่เซฮุนให้เรามันก็มากพอแล้ว"

"เราเองก็อยากอยู่ใกล้เซฮุนนานๆนะ"

ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรกลับมา เพียงแต่เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า และจุมพิตที่หน้าผากมนอย่างแผ่วเบา

ของขวัญวันเกิดปีนี้ดีที่สุดจริงๆ..