รักอันตราย

"แก้ว ขอโทษนะที่มาช้ามีธุระนิดหน่อย"เฟย์เดินเข้ามาในร้านก็ขอโทษทันที

"ไม่เป็นไร นี่เฟย์วันนี้น้องฟางกับป๊อปจะอยู่ช่วยเราทั้งวัน"

"อ๋อ ดีเลยๆ"เฟย์มองหน้าฟาง"ชื่อฟางหรอคะ"

"อ๋อ ใช่ค่ะยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

"ค่ะ"

ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงาน ตลอดวันป๊อปปี้กับฟางคอยทะเลาะกันตลอดและถ้าป๊อปปี้เข้าใกล้แก้วเมื่อไหร่ฟางก็จะคอยเข้าไปแทรกตลอด

"แก้วฉันช่วย"ป๊อปปี้พูดกับแก้วเมื่อเห็นแก้วล้างจานอยู่

"ฟางช่วยด้วยค่ะ พี่แก้วไปทำอย่างอื่นเถอะค่ะเดี๋ยวฟางล้างกับนายนี่เอง"

"งั้นพี่ไปช่วยเฟย์ก่อนนะ"

ป๊อปปี้มองหน้าฟางแล้วเม้มปากเป็นเส้นตรง

"ล้างสิค่ะมองทำไม"ฟางบอกป๊อปปี้แล้วอมยิ้มนิดๆ

"กวนประสาทจริงๆ"

"ด่าฉันหรอ"

"ป๊าว พูดลอยๆ"ฟางยกมือมาชี้หน้าป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้เอามือมาจับมือฟางลง"บอกแล้วไงเป็นเด็กไม่ควรชี้หน้าผู้ใหญ่ อ่อแล้วฉันก็อายุมากกว่าเธอช่วยเรียกให้ดีๆหน่อย"

"ไม่มีทาง"

แก้วยืนเก็บร้านกับเฟย์อยู่ อยู่ๆก็มีชายร่างสูงเดินเข้ามา

"ร้านปิดแล้วค่ะ"แก้วเงยหน้าขึ้นมา"นาย"

"ฉันไม่ได้มากินกาแฟ"โทโมะพูด

"พี่โทโมะมาแล้วหรอค่ะ"

"นายมาทำอะไร"แก้วถามโทโมะ

"เย็นแล้วก็มารับเธอไง"

"มารับไปไหน"ป๊อปปี้ถามโทโมะ

"ก็รับกลับบ้านไงครับ คุณคงจะเป็นผู้ชายที่คุยกับแก้วเมื่อคืนใช่มั้ยครับ"

"พี่โทโมะรีบพาพี่แก้วกลับบ้านเถอะค่ะ"

"เดี๋ยวนะ ฉันงง แก้วแกไปอยู่บ้านคุณโทโมะเมื่อไหร่"เฟย์พูดแทรกขึ้นมา

"เมื่อคืนบ้านแก้วไฟไหม้น่ะครับคุณคนนี้โทรไปบอก"โทโมะชี้ไปทางป๊อปปี้"แล้วแก้วอยู่กับผมพอดีผมเลยให้แก้วไปอยู่กับผม"

"ใช่เมื่อเช้านอนกอดกันน่ารักมากเลยนะคะ"ฟางพูดแล้วยิ้มไปด้วย

"อะไรนะ"ป๊อปปี้ตะโกนเสียงดัง"แก้ววันนี้เธอไปนอนที่บ้านฉันก็ได้นะ"

"ไม่ได้นะ พี่แก้วจะไปนอนบ้านนายได้ไง"

"ทำไมจะไม่ได้"

"พอๆเลิกเถียงกันได้แล้วพี่เห็นฟางกับป๊อปเถียงกันทั้งวันแล้วนะ คุณโทโมะมารับแก้วใช่มั้ยคะเชิญค่ะ"เฟย์บอกโทโมะ

"ไปกันเถอะ"โทโมะเดินจูงมือแก้วออกไปจากร้าน

"ส่วนฟางกับป๊อปแยกกันตรงนี้นะ แต่ถ้าจะทะเลาะกันเชิญข้างนอกพี่จะได้ปิดร้าน"

"ฟางขอตัวก่อนนะคะ"

"ค่ะ"

"ฉันก็ขอตัวเหมือนกัน"ป๊อปปี้พูดเสร็จก่อนเดินออกไป

บ้านโทโมะ

"ยืนทำไมเข้าบ้านสิ"

"ฉันจะไปนอนที่อื่น"

"ฉันไม่อนุญาต"โทโมะเดินมาจับมือแก้ว"เข้าบ้านได้แล้ว ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย"

แก้วเดินตามโทโมะเข้าบ้านไปที่ห้องรับแขก

"มีอะไรจะคุย"

"ตอนเย็นที่ฉันไปรับเธอฉันเห็นพวกใส่ชุดดำใส่หมวกปิดหน้าปิดตาอยู่หน้าร้านเธอ"

"หน้าจะเป้นพวกที่ตามฉันแหละมั้ง"

"เธอพูดเหมือนเป็นเรื่องเล่นๆนะ"

"นายเองก็ควรอยู่ห่างๆฉันนะ เพราะนายอาจจะโดนพวกนั้นทำร้ายเพราะฉัน"

"ห่วงฉันหรอ"

"ฉันแค่ไม่อยากให้ใครมาตาเพราะฉัน"

"ฉันรู้นะว่าฉันไม่ควรพูดแบบนี้ แต่เธอเลิกทำงานนี้ได้มั้ย"แก้วมองหน้าโทโมะ

"ฉันทำแบบที่นายบอกไม่ได้หรอก ถ้านายกลัวนายก็เลิกยุ่งกับฉันแค่นั้น"

"ฉันไม่ได้กลัว แต่ฉันเป็นห่วงเธอ"โทโมะขับไปนั่งใกล้ๆแก้วแล้วจับมือแก้วไว้"ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆนะ"โทโมะมองหน้าแก้วแต่แก้วหันหน้าหนี

"ขอบคุณนะคะ เลิกคุยเรื่องนี้กันดีกว่า"โทโมะมองหน้าแก้วแล้วถอนหายใจ

ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมผมต้องห่วงผู้หญิงคนนี้มากขนาดนี้ไม่รู้จริงๆตั้งแต่เห็นครั้งแรกจนมาถึงตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมห่วงเขามากขึ้น ผมอยากให้เธอเลิกทำงานนี้เพราะไม่อยากให้เธอเป็นอันตรายผมไม่อยากเห็นเธอในห้องผ่าตัดหรือห้องฉุกเฉินหรอกนะ

"ไปกินข้าวกันดีกว่า"

"ค่ะ"

ระหว่างกินข้าวมีแต่ความเงียบงันไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกไป

"เดี๋ยวคืนนี้เธอนอนเตียงแล้วกัน"

"แล้วคุณ.."

"ฉันนอนโซฟาไม่ต้องเถียงรีบไปอาบน้ำแล้วนอนซะ"

แก้วเดินไปอาบน้ำพักใหญ่แล้วเดินออกมาพบกับโทโมะที่นอนอยู่บนโซฟา

"หลับแล้วหรอ"แก้วเดินเข้าไปใกล้ๆโทโมะ"ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง ฉันคงหยุดทำงานนี้ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีฉันนายอาจจะดีกว่านี้ก็ได้นะ"