รักอันตราย

"แก้ว ขอโทษนะที่มาช้ามีธุระนิดหน่อย"เฟย์เดินเข้ามาในร้านก็ขอโทษทันที
"ไม่เป็นไร นี่เฟย์วันนี้น้องฟางกับป๊อปจะอยู่ช่วยเราทั้งวัน"
"อ๋อ ดีเลยๆ"เฟย์มองหน้าฟาง"ชื่อฟางหรอคะ"
"อ๋อ ใช่ค่ะยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
"ค่ะ"
ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงาน ตลอดวันป๊อปปี้กับฟางคอยทะเลาะกันตลอดและถ้าป๊อปปี้เข้าใกล้แก้วเมื่อไหร่ฟางก็จะคอยเข้าไปแทรกตลอด
"แก้วฉันช่วย"ป๊อปปี้พูดกับแก้วเมื่อเห็นแก้วล้างจานอยู่
"ฟางช่วยด้วยค่ะ พี่แก้วไปทำอย่างอื่นเถอะค่ะเดี๋ยวฟางล้างกับนายนี่เอง"
"งั้นพี่ไปช่วยเฟย์ก่อนนะ"
ป๊อปปี้มองหน้าฟางแล้วเม้มปากเป็นเส้นตรง
"ล้างสิค่ะมองทำไม"ฟางบอกป๊อปปี้แล้วอมยิ้มนิดๆ
"กวนประสาทจริงๆ"
"ด่าฉันหรอ"
"ป๊าว พูดลอยๆ"ฟางยกมือมาชี้หน้าป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้เอามือมาจับมือฟางลง"บอกแล้วไงเป็นเด็กไม่ควรชี้หน้าผู้ใหญ่ อ่อแล้วฉันก็อายุมากกว่าเธอช่วยเรียกให้ดีๆหน่อย"
"ไม่มีทาง"
 
แก้วยืนเก็บร้านกับเฟย์อยู่ อยู่ๆก็มีชายร่างสูงเดินเข้ามา
"ร้านปิดแล้วค่ะ"แก้วเงยหน้าขึ้นมา"นาย"
"ฉันไม่ได้มากินกาแฟ"โทโมะพูด
"พี่โทโมะมาแล้วหรอค่ะ"
"นายมาทำอะไร"แก้วถามโทโมะ
"เย็นแล้วก็มารับเธอไง"
"มารับไปไหน"ป๊อปปี้ถามโทโมะ
"ก็รับกลับบ้านไงครับ คุณคงจะเป็นผู้ชายที่คุยกับแก้วเมื่อคืนใช่มั้ยครับ"
"พี่โทโมะรีบพาพี่แก้วกลับบ้านเถอะค่ะ"
"เดี๋ยวนะ ฉันงง แก้วแกไปอยู่บ้านคุณโทโมะเมื่อไหร่"เฟย์พูดแทรกขึ้นมา
"เมื่อคืนบ้านแก้วไฟไหม้น่ะครับคุณคนนี้โทรไปบอก"โทโมะชี้ไปทางป๊อปปี้"แล้วแก้วอยู่กับผมพอดีผมเลยให้แก้วไปอยู่กับผม"
"ใช่เมื่อเช้านอนกอดกันน่ารักมากเลยนะคะ"ฟางพูดแล้วยิ้มไปด้วย
"อะไรนะ"ป๊อปปี้ตะโกนเสียงดัง"แก้ววันนี้เธอไปนอนที่บ้านฉันก็ได้นะ"
"ไม่ได้นะ พี่แก้วจะไปนอนบ้านนายได้ไง"
"ทำไมจะไม่ได้"
"พอๆเลิกเถียงกันได้แล้วพี่เห็นฟางกับป๊อปเถียงกันทั้งวันแล้วนะ คุณโทโมะมารับแก้วใช่มั้ยคะเชิญค่ะ"เฟย์บอกโทโมะ
"ไปกันเถอะ"โทโมะเดินจูงมือแก้วออกไปจากร้าน
"ส่วนฟางกับป๊อปแยกกันตรงนี้นะ แต่ถ้าจะทะเลาะกันเชิญข้างนอกพี่จะได้ปิดร้าน"
"ฟางขอตัวก่อนนะคะ"
"ค่ะ"
"ฉันก็ขอตัวเหมือนกัน"ป๊อปปี้พูดเสร็จก่อนเดินออกไป
 
บ้านโทโมะ
"ยืนทำไมเข้าบ้านสิ"
"ฉันจะไปนอนที่อื่น"
"ฉันไม่อนุญาต"โทโมะเดินมาจับมือแก้ว"เข้าบ้านได้แล้ว ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย"
แก้วเดินตามโทโมะเข้าบ้านไปที่ห้องรับแขก
"มีอะไรจะคุย"
"ตอนเย็นที่ฉันไปรับเธอฉันเห็นพวกใส่ชุดดำใส่หมวกปิดหน้าปิดตาอยู่หน้าร้านเธอ"
"หน้าจะเป้นพวกที่ตามฉันแหละมั้ง"
"เธอพูดเหมือนเป็นเรื่องเล่นๆนะ"
"นายเองก็ควรอยู่ห่างๆฉันนะ เพราะนายอาจจะโดนพวกนั้นทำร้ายเพราะฉัน"
"ห่วงฉันหรอ"
"ฉันแค่ไม่อยากให้ใครมาตาเพราะฉัน"
"ฉันรู้นะว่าฉันไม่ควรพูดแบบนี้ แต่เธอเลิกทำงานนี้ได้มั้ย"แก้วมองหน้าโทโมะ
"ฉันทำแบบที่นายบอกไม่ได้หรอก ถ้านายกลัวนายก็เลิกยุ่งกับฉันแค่นั้น"
"ฉันไม่ได้กลัว แต่ฉันเป็นห่วงเธอ"โทโมะขับไปนั่งใกล้ๆแก้วแล้วจับมือแก้วไว้"ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆนะ"โทโมะมองหน้าแก้วแต่แก้วหันหน้าหนี
"ขอบคุณนะคะ เลิกคุยเรื่องนี้กันดีกว่า"โทโมะมองหน้าแก้วแล้วถอนหายใจ
 
ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมผมต้องห่วงผู้หญิงคนนี้มากขนาดนี้ไม่รู้จริงๆตั้งแต่เห็นครั้งแรกจนมาถึงตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมห่วงเขามากขึ้น ผมอยากให้เธอเลิกทำงานนี้เพราะไม่อยากให้เธอเป็นอันตรายผมไม่อยากเห็นเธอในห้องผ่าตัดหรือห้องฉุกเฉินหรอกนะ
"ไปกินข้าวกันดีกว่า"
"ค่ะ"
ระหว่างกินข้าวมีแต่ความเงียบงันไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกไป
"เดี๋ยวคืนนี้เธอนอนเตียงแล้วกัน"
"แล้วคุณ.."
"ฉันนอนโซฟาไม่ต้องเถียงรีบไปอาบน้ำแล้วนอนซะ"
แก้วเดินไปอาบน้ำพักใหญ่แล้วเดินออกมาพบกับโทโมะที่นอนอยู่บนโซฟา
"หลับแล้วหรอ"แก้วเดินเข้าไปใกล้ๆโทโมะ"ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง ฉันคงหยุดทำงานนี้ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีฉันนายอาจจะดีกว่านี้ก็ได้นะ"