แค้นร้ายพ่ายรัก

 

 

 

 

     "ป็อปลูกโตขึ้นไปหนูต้องเป็นเด็กดีนะเข้าใจไหมลูก พ่อคงสอนหนูแบบนี้ตลอดไปไม่ได้แต่พ่ออยากให้หนูซึมซับไปจากพ่อให้ได้มากที่สุดนะลูก"   ผู้เป็นพ่อสอนบอกลูกชายวัย 12 ขวบ

 

 

 

     "ครับพ่อ ป็อปสัญญาครับ"  ลูกชายตอบรับด้วยคำมั่น

 

 

 

     "คุณคะ ตาป็อปลูก มาทานข้าวกันนะคะ วันนี้แม่เอาอาหารมาเพียบเลย"   นภาพรเดินเช้ามาพร้อมอาหารมากมาย

 

 

 

      "อ้าวคุณ / แม่คร้าบบบ"  ทั้งสองดีใจที่เห็นนภาพรมา

 

 

 

     "นี่คุณ แม่คุณไม่ว่าหรอคุณมาที่นี่นะ"  พ่อของเด็กชายถามขึ้นด้วยความสงสัย

 

 

 

     "หนีมานะสิคะ ไม่งั้นคงไม่ได้มาหรอก"

 

 

 

     "แล้วนักข่าวละ คุณดูดีละนะ"   

 

 

 

      "คะคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"  นภาพรยิ้มหวานให้กับสามี เหตุที่เธอต้องระวังนักข่าวก็คือเธอเป็นดาราที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากในตอนนี้และหลายคนก็กำลังจับตามองเธอเรื่องนี้อยู่

 

 

 

     "แม่ครับ ป็อปคิดถึงแม่" ลูกชายวิ่งเข้าโผกอดผู้เป็นแม่ด้วยความคิดถึง

 

 

 

     "แม่ก็คิดหนูนะลูก ดวงใจของแม่"  ผู้เป็นแม่กอดลูกด้วยความรักและความอบอุ่น

 

 

 

      "เมื่อไหร่ป็อปจะได้ไปอยู่กับแม่ล่ะครับ"  เด็กชายถามด้วยความไร้เดียงสาแต่นภาพรอึกอัก ความจริงแล้วเธอไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

 

 

 

      "อีกไม่นานนะลูกนะแม่สัญญาจะพาหนูไปอยู่ด้วย"  นภาพรกอดลูกทั้งน้ำตาเพราะสิ่งเหล่านั้นมันไม่มีวันเกิดขึ้นได้

 

 

 

     "ให้พ่อกอดด้วยคนนะลูก"   ผู้เป็นพ่อเดินมากอด ทั้งสามกอดกันด้วยความรัก

 

 

 

      "นภาผมรักคุณนะ เราจะก้าวผ่านตรงนี้ไปด้วยกันนะ"   เค้าพูดและกระชับกอดให้แน่นมากขึ้น

 

 

 

     "ค่ะคุณ ซึก ฉันสัญญาจะไม่ทิ้งคุณและลูกไปไหน ฮือๆ"   นภาพรสะอื้นไห้ เธออยากจะหยุดเวลาเอาไว้แค่ตรงนี้ นี่คือสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่การมีชื่อเสียงโด่งดัง

 

 

 

 

        คงไม่มีสุขใดใหญ่ไปกว่าความสุขของครอบครัว แม้จะเป็นครอบครัวเล็กๆ แต่!! มันไม่ได้สวยงามเสมอไป สิ่งเหล่านั้นกำลังจะพังทลายแบบไม่เหลือชิ้นดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       10 ปีผ่านไป...

 

 

 

     "แฮปปี้เบิดเดย์ ทูยู แฮปปี้เบิดเดย์ ทูยู แฮปปี้เบิดเดย์ ทูยู"   เสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิดเดย์ของผู้เป็นแม่ดังขึ้นท่ามกลางงานเลี้ยงเล็กๆที่เชิญแขกมาเพียงแค่คนสนิทเท่านั้น

 

 

 

     "โหย ขอบคุณนะคะคุณพ่อคุณแม่"   ฟางยิ้มร่าดีใจ นี่คงเป็นอีกวันที่เธอมีความสุขที่สุด

 

 

 

     "เป่าสิลูก อย่าลืมอธิษฐานนะลูก"  ผู้เป็นพ่อบอกแก่ฟาง จากนั้นเธอก็กุมมือขึ้นภาวนา(ขอให้พ่อแม่อยู่กับฟางไปตลอดนะคะ)  แล้วเป่าเทียน พ่อและแม่พากันหอมแก้มเธอคนละข้างบรรยากาศมันช่างน่าอบอุ่นเสียจริง พร้อมเสียงปรบมือของผู้คนที่มาร่วมงาน

 

 

 

      "หึ มีความสุขกันจริงๆเลยนะ ทำไม วันนี้ก็วันเกิดผม ทำไมไม่เห็นแม่เอาเค้กมาให้ผมเป่า ให้ผมอธิษฐานเหมือนกับยัยนั่น!" ชายหนุ่มคนนึงที่แอบมองดูจากรั้วหน้าบ้านพูดขึ้นด้วยความเจ็บปวด นี่ก็ผ่านมา 10 ปีแล้วสินะที่เค้าไม่ได้เป่าเค้กกับครอบครัวเลย ไม่สิ นี่ก็ 10 ปีแล้วที่เค้ามีวันนี้ได้โดยไม่มีครอบครัวต่างหาก...

 

 

 

 

     "แม่จ๋า พ่อจ๋า วันนี้วันเกิดป็อป พ่อกับแม่อยู่ที่ไหน ป็อปคิดถึงพ่อกับแม่ฮือๆ"   เด็กชายนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ในซอกริมถนน

 

 

 

     "แฮปปี้เบิดเดย์ ทูยู แฮปปี้เบิดเดย์ ทูยู แฮปปี้เบิดเดย์ ทูยู"   ชายเก็บขยะวัยกลางคนเดินถือข้าวคุกน้ำปลามาหาเด็กชาย

 

 

 

      "อะเป่าสะสิลูก ลุงได้ยินหนูพูดเมื่อกี้นะ"   ชายคนนั้นยื่นเค้กที่เป็นข้าวคลุกน้ำปลาให้แก่ชายหนุ่มเป่า

 

 

 

     "ขอบคุณนะครับลุง ฮือๆ"   เด็กชายสะอื้นไห้น้อยใจในโชคชะตาชีวิตของตัวเอง

 

 

 

     "ทนเป่าเค้กเน่าๆนี่ไปก่อนนะลูกนะ ถ้าหนูมีความตั้งใจ มานะ อดทนอดกลั้น สักวันหนูคงจะได้รับอะไรที่ดีๆกว่านี้นะลูก"  ลุงคนนั้นพูดแล้วลูบหัวเบาๆ

 

 

 

     "ครับลุงแต่แม่ แม่ไม่รักผม ฮือๆ"  เด็กชายโผกอดลุงด้วยความเสียใจ

 

 

 

     "แม่เค้าคงมีเหตุผลละลูกเอ้ย"   ลุงลูบหัวเด็กชายอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

      "หึ เหตุผลของแม่คือการทิ้งพ่อและผมมาแต่งงานมีครอบครัวใหม่ คอยดูทุกคนจะต้องเจ็บปวดในแบบที่ผมเคยได้รับ!"  สิ้นสุดการพูดชายหนุ่มก็เดินออกไปด้วยความเคียดแค้น

 

 

 

 

 

 

 

      แอ๊ดดด 

 

 

 

     นภาพรเดินเข้ามาในห้องลับห้องนึงพร้อมถือกล่องเค้กและกล่องของขวัญเช่นเดียวกับของฟางพร้อมสหัสสามีใหม่ของเธอ

 

 

 

     "แฮปปี้เบิดเดย์ ทูยู ซึกๆ แฮปปี้เบิดเดย์ ทูยู ซึกๆ"   นภาพรร้องเพลงแฮปปี้เบิดเดย์ทั้งน้ำตา และวางเค้กและกล่องนั่นลงตรงหน้ารูปของเด็กชายวัย 12 ขวบเป็นรูปที่ถ่ายเมื่อ 10 ปีที่แล้ว

 

 

 

     "แฮปปี้เบิดเดย์นะลูกชายของแม่ ฮือๆ แม่ขอโทษนะลูกที่ทำตามสัญญาไม่ได้ อภัยให้แม่นะลูกนะ ฮือๆ"   นภาพรร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวดจากหัวอกคนเป็นแม่

 

 

 

     "นภา ลูกคุณคงจะเข้าใจนะ"  สหัสแตะใหล่นภาพรเพื่อปลอบใจ

 

 

 

     "คะคุณ ฮือๆ เป็นความผิดของฉันเอง"   นภาพรได้แต่โทษตัวเอง

 

 

 

      "คุณอย่าโทษตัวเองเลยนะ คุณทำดีที่สุดแล้ว ตอนนี้ผมว่าเรากลับเข้าไปในงานก่อนดีกว่าเดี๋ยวฟางจะมาเห็นแล้วจะไปกันใหญ่นะคุณ"   สหัสปลอบ นภาพรพยักหน้ารับแล้วค่อยๆพากันออกไปจากห้องนี้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

           มาแล้วรีด ไรท์ขอโทษTT ฮือๆๆเสียใจมากมันอาจจะไม่เหมือนเดิมร้อยเปอร์เซ็นแต่ยังคงพอตเรื่องเดิมอยู่ ฝากด้วยนะรีด ไรท์จะพยายามอัพให้ถึงตอนปัจจุบันให้เร็วที่สุดด ขอกำลังใจจากรีดอย่าพึ่งทิ้งเค้าน้ะ เสียใจจริงๆ