รักเธอ never Die

"มายืนทำอะไรตรงนี้ คนเดียวหรอค่ะ พี่ป๊อป" เฟย์ที่เห็นป๊อปปี้เดินออกมาจากห้องก็เลยเดินตามมา

"พี่ยังไม่ง่วงอ่ะ แล้วเฟย์ล่ะ" ป๊อปปี้พูดแต่สายตาก็ไม่ละจากวิวที่มองอยู่

"พี่ป๊อป หล่อขึ้นนะคะ ต่างจากตอนเด็ก เฟย์แทบจำไม่ได้" เฟย์ไม่ตอบคำถามเธอยังคงมองชายหนุ่มที่กำลังมองวิวสวยแม้จะเห็นเพียงเสี้ยวใบหน้าแต่ความหล่อเหลาของเขาก็ไม่ลดลงเลย

"ตอนเด็ก พี่หน้าขี้เหล่หรอ" ป๊อปปี้หันไปมองหน้าเฟย์แค่แว๊บเดียวแล้วหันกลับมายังวิว

"เปล่าค่ะ ตอนเด็กก็น่ารักดี แต่ตอนโตอ่ะพี่ป๊อป โครตหล่อเลย" ทั้งสองยืนคุยกันอยู่สักพักเฟย์ก็เกิดอาการง่วงนอน

"งั้นเฟย์ว่าเฟย์ไปนอนก่อนดีกว่านะคะ good night ค่ะ" ป๊อปปี้เพียงแค่ยิ้มมุมปากก่อนที่เฟย์จะเดินนกลับเข้าห้องไป

"ยังไม่นอนอีกหรอ น้องสาวเธอเพิ่งเข้าไปเมื่อกี้เอง" สายตายังคงจับจ้องไปที่วิวโดยไม่หันไปมองคนข้างหลัง

"รู้ได้ไง ว่าเป็นฉัน" ฟางเอ่ยถามก่อนจะเดินมายืนข้างๆป๊อปปี้

"ฉันเดาเอาน่ะ คนอื่นเขานอนกันหมดแล้ว เหลือแค่เธอกับน้องเธอ แล้วน้องเธอก็เพิ่งจะเข้าไปนอนเมื่อกี้นี้เอง" ฟางมองหน้าชายหนุ่มแค่เสี้ยวใบหน้าก่อนจะละสายตาไปมองวิว

"นายแตกต่างจากตอนเด็กมากเลยนะ ต่างจนฉันคิดว่าเป็นคนละคนซะอีก" ฟางละสายตาจากวิวสวยหันมามองแค่เสี้ยวใบหน้าของป๊อปปี้

"ฮึ ฉันเชื่อและ ว่าเธอสองคนเป็นพี่น้องที่คลานตามกันมาจริงๆ" ฟางขมวดคิ้วเข้าหากัน

"ก็พูดเหมือนกันซะขนาดนั้น ตอนเด็กฉันมันเป็นยังไง" ป๊อปปี้หันมามองหน้าฟาง

"ก็เป็นคนอ่อนโยน ใจดี ยิ้มเก่ง ชอบแกล้ง เล่นอะไรแผลงๆ"

สิบกว่าปีก่อน

"ป๊อปปี้ เอาของฟางคืนมานะ " เด็กหญิงที่วิ่งไล่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังสนุกสนานกับการแกล้งเพื่อน ในมือถือตุ๊กตาเจ้าหญิง

"ไม่ให้ อยากได้ก็ตามมาเอาสิ ฮ่าๆๆๆๆ" เด็กชายยังคงวิ่งแกล้งเด็กผู้หญิงคนนั้น

"โอ้ย !! เจ็บ ฮือๆๆๆๆ" อยู่ๆฟางก็ล้มจนหัวเข่ามีเลือดออก ป๊อปปี้ก็เลยวิ่งเข้ามาดู

"เฮ้ย เจ็บมากรึเปล่าเดียวเราพาไปทำแผลนะ" ป๊อปปี้เอาผ้าเช็ดมาสับเลือดไว้ให้ ก่อนจะให้ฟางขี่หลังแล้วพาเข้าไปทำแผลในบ้าน

"โอ้ยๆ แม่ฟางเจ็บนะ"ฟางยังคงร้องลั่นตามประสาเด็ก

"โฮ่ แผลแค่นิดเดียวเองฟาง ของพี่ตั้งเยอะกว่าเลย นี่หัวแตกด้วยโดนเย็บ 10 เข็มแน่ะ นี่ด้วยๆ ขี่จักรยานล้มแผลใหญ่กว่าตั้งเยอะแน่ะ ไม่ร้องๆนะ" โทโมะที่เห็นน้องสาวร้องให้จึงปลอบ

"เดี๋ยวถ้าฟางหยุดร้องให้ เราซื้อไอติมให้" ได้ยินดังนั้นฟางหยุดร้องให้ทันทีทำเอาแม่แอบขำกับการเห็นแก่ของกิน ของลูกสาว

เมื่อทำแผลเสร็จ ป๊อปปี้ก็วิ่งไปซื้อไอติมมาให้ฟาง

"เราให้ ของเธอเป็นรูปผีเสื้อ มีสองแท่งแน่ะ" ป๊อปปี้ถือไอติมมาสองแท่ง ของฟางแท่งหนึ่งส่วนอีกแท่งก็เป็นของเขาเอง

"เฟย์ อยากกินไอติมด้วย" เฟย์ทำหน้างอ แล้วมองไอติมที่ป๊อปปี้กับฟางถืออยู่

ฟางมองไอติมของตนที่มีไม้สองอันเป็นรูปผีเสื้อ จึงหักให้เป็นสองแท่งแล้วยื่นให้เฟย์

"อ่ะ พี่ให้ เราจะได้มีเหมือนกันไง" ฟางยืนไอติมให้น้องสาวทำให้เฟย์ดีใจรีบรับใอติมทันที

ณ.คอนโดหรู

"ตอนนั้น นายทำฉันเจ็บตัว แล้วก็ซื้อไอติมมาให้ฉัน" ฟางยังคงพูดต่อ เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ เขาแทบไม่เหลือเค้าโครงนิสัยเดิมเลยด้วยซ้ำ

"แล้วตอนนี้ฉันเป็นยังไงหรอ" ป๊อปปี้ถามแต่ไม่ยอมหันมามองหน้าฟาง

"ตอนนี้น่ะหรอ เย็นชา เงียบๆ ขรึมๆ แข็งกระด้าน ไม่ค่อยคุยกับใคร แล้วอะไรทำให้นายเป็นแบบนี้หรอ" ฟางพูดทำเอาป๊อปปี้หัวเราะในลำคอ

"ฮึ ทำไมเธอถึงคิดว่ามันมีเรื่องอะไรมาทำให้คนอย่างฉันเปลี่ยนงั้นหรอ" ป๊อปปี้หันมาจ้องตากับฟาง ในแววตาเขามีแต่ความโกรธแค้น ความเจ็บปวด ความเศร้า ที่ฟางเองก็ยังไม่รู้ว่าทำไม

"ก็ หลังจากวันนั้น นายก็หายไป โดยที่ไม่มีใครรู้ พี่โมะเองก็ยังไม่รู้ ฉันจำได้ว่าฉันเจอนายครั้งสุดท้ายก็ตอนที่เราไปว่ายน้ำด้วยกัน ที่บ้านฉัน แล้วนายก็เป็นคนสอนฉันว่ายน้ำ แต่หลังจากวันนั้นนายก็หายไป ฉันถามแม่ แม่บอกว่านายไปเรียนต่อต่างประเทศ" ฟางที่ียังคงจับจ้องแววตานั้น ทำให้ป๊อปปี้ปรับแววตากลับมาเป็นเหมือนเดิม แววตาที่ว่างเปล่าไม่สื่ออะไรออกมา

"ฉันว่า ฉันง่วงแล้ว ฉันไปนอนดีกว่า" ไม่ทันที่ฟางได้พูด ป๊อปปี้ก็เดินเข้าห้องไป ปล่อยให้ฟางนึกย้อนวันเก่าๆในวัยเด็กของพวกเขา และเธอจะต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขา.......

เอ่ๆ แล้วป๊อปปี้จะเล่าทุกอย่างให้ฟางฟังมั้ยน้าาาา