หนี้รัก ชำระแค้น

 

                                               หนี้รัก ชำระแค้น (1)

 

"ฮืออออ" หญิงสาวร่างเล็กถือรองเท้าส้นสูงบวกกับชุดที่แสนแพงของเธอตอนนี้เปียกฝนชุ่มไปหมด

 

ซ่า ซ่า ซ่า

 

ฝนยังคงเทลงมาไม่มีท่าว่าจะหยุด เธอเดินไปเรื่อยๆจนต้องนั่งพักที่ป้ายรถเมล์แห่งหนึ่ง

 

"ไม่น่าหนีพ่อมาเลย ฮือออ ฉันจะกลับบ้าน ฝนบ้า!!" เธอยังคงพรำ่ไห้ไม่หยุดก่อนจะนั่งร้องไห้มองบรรยากาศรอบนอกที่แผ่ไปด้วยฝน

 

"เธอ มาทำอะไรที่นี่" ชายหนุ่มหน้าตาลูกครึ่งญี่ปุ่นเอ่ยขึ้น

 

"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันจะกลับบ้าน!!" เธอพูดก่อนจะเขวี้ยงคัชชูสีแดงแสนแพงทิ้งลงพื้น

 

"ติดรถฉันไปก่อนไปพักคอนโดกับฉันก่อนก็ได้ ให้ฉันไปส่งเธอที่บ้านก็ได้" ชายหนุ่มยังคื้อไม่หยุด

 

"เออๆ!! จะไปส่งก็ไป" ฟางที่รำคาญการอ้อนวอนของชายหนุ่มปริศนาก็พูดขึ้น

 

"ผมชื่อโทโมะนะ เดี๋ยวคุณนอนหลับก่อนก็ได้เข้าตัวเมืองเดี๋ยวผมปลุก" โทโมะพูดกับฟางไปขับรถไป

 

 

เอี๊ยดดดด

 

 

รถคันหรูจอดที่สถานที่แห่งหนึ่ง ขณะที่เขาอุ้มเธอมาชั้นบนของผับอยู่นั้น....

 

"อื้อ นาย!!!" ฟางที่สะลืมสะลือตื่นขึ้นมาเห็นโทโมะก็ดิ้นจนโทโมะยอมปล่อยตัว

 

"จะดิ้นทำไมของเธอเนี่ย" เขาพูดอย่างหัวเสีย

 

"นี่มันชั้นบนของผับชัดๆ นายมันเลวๆๆๆ ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย" ฟางที่พยายามขัดขืนก็เรียกคนมาช่วย

 

"เห้ยเข้าไปเดี๋ยวนี้" โทโมะกลัวท่าไม่ดีก็ดันฟางเข้าห้องขณะที่เขากำลังจะปิดประตูนั้น

 

"โทโมะ!!" เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้น

 

"ซวยแล้ว" โทโมะพูดกับตัวเองเบาๆ

 

"ปล่อยเธอไป ถ้าแกอยาก ผู้หญิงข้างล่างโน่น ไม่ใช่มาข่มขืนผู้หญิงอย่างงี้" ฟางที่ได้ทีก็เหยียบเท้าโทโมะวิ่งออกไปหลบหลังป๊อปปี้

 

"พี่แต่ผมเจอเธอก่อนนะ พี่เอาไปไม่ได้" โทโมะว่า

 

"ฉันจะให้คนขับรถไปส่งเธอเอง ส่วนนาย จะ ไป ไหน ก็ ไป" ป๊อปปี้ว่า

 

ปัง

 

เสียงปิดประตูของโทโมะบ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์ของเขา

 

"ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉัน" ฟางกล่าวขอบคุณป๊อปปี้

 

"ไม่เป็นไรหรอก แต่เดี๋ยวเธอหน้าคุ้นมากนะ" ป๊อปปี้พูดจบก็ช้อนคางฟางมาดูหน้าชัดๆ

 

"คุณ/เธอ!!" ทั้งสองกล่าวออกมาพร้อมกัน

 

 

หมับ

 

 

"จะไปไหน ชั้นจับตัวเธอได้แล้ว เรามีเรื่องต้องคุยกันมานี่" ป๊อปปี้ดึงมือฟางเข้าไปในห้องทำงานของตน

 

"ปล่อยนะๆ ปล่อยชั้นๆๆๆ" ฟางดิ้นๆๆๆแต่ยังไงกำลังของหญิงหรือจะสู้กำลังของชาย

 

"เจฟ โทรหาคุณชรัส นีระสิงห์ แล้วโอนสายมาหาชั้น" ป๊อปปี้ที่มือดึงฟางอยู่ก็ตะโกนบอกลูกน้องของตน

 

"ครับท่าน" เจฟขานรับ

[ฮัลโหลครับคุณภาณุ] ปลายสายเอ่ยทักทาย

 

"ผมเจอตัวลูกสาวคุณแล้ว ธนันต์ธรณ์ นีระสิงห์" ป๊อปปี้บอก

 

[ครับ ยัยฟางคนนี้แหละครับที่เขาจะมาขัดดอกให้คุณภาณุ] ปลายสายพูดขึ้น

 

"พ่อ พ่อพูดอะไรน่ะ หนูงงไปหมดแล้วนะ" ฟางตะโกนให้เสียงถึงโทรศัพท์

 

[ฟางฟังพ่อนะ ตอนนี้บ้านของเรา รถ ที่ดิน ทุกอย่างเป็นกรรมสิทธิ์ของเค้า แต่เค้าจะยกให้เราทั้งหมด ถ้าหนูยอมแต่งงานกับเค้า] ปลายสายอธิบายให้ลูกเข้าใจ

 

"พ่อ...พ่อเล่นการพนันหรอ? ฟางไม่อยากเชื่อ" หญิงสาวปิดปากร้องไห้ เธอไม่คิดเลยว่าพ่อจะทำแบบนี้

น้ำตาของเธอทำให้ชายหนุ่มอีกคนต้องเบือนหน้าหนี

 

"ผมจะให้เลขาของผม ไปรับข้าวของเครื่องใช้ให้เธอ คุณเตรียมไว้เลยก็แล้วกัน"

 

[ครับ] ปลายสายตอบรับ แล้ววางสายไป

 

 

ชายหนุ่มชายตาหันมามองหญิงสาวสักครู่ก่อนจะดึงมือหญิงสาวออกไป

"ส่วนเธอมานี่!!" ป๊อปปี้กระชากฟางอย่างแรง

 

"โอ้ย!!ฉันเจ็บเป็นนะ" ฟางบอกป๊อปปี้ที่ตอนนี้เขาส่งสายตาที่ดุดันมาให้ฟาง ทำให้เธอกลัวและก้มหน้าลงไป

 

"ที่นี่คือที่ของฉัน บริเวณนี้ฉันคุม!!" ป๊อปปี้ขึ้นเสียงใส่ฟาง

 

"เออๆ รู้แล้วน่า พูดอยู่ได้" ฟางพูดแล้วกรอกตาไปมา

 

"เข้าไป!" ป๊อปปี้ผลักฟางขึ้นรถอย่างแรงเพื่อให้เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่คนอ่อนโยนอย่างที่เธอคิด

 

"โอ้ย!! ฉันขึ้นเองได้นะ" ฟางบอกป๊อปปี้แล้วส่งสายตาจิกๆให้

 

 

ปัง

 

 

ป๊อปปี้ที่ทนกับนิสัยของฟางไม่ไหวก็ส่ายหน้าเบาๆก่อนจะปิดประตูเพื่อหยุดการพูดมากของเธอ

 

"นายจะพาฉันไปไหน" ฟางถาม

 

"กลับบ้าน ฉัน" เขาเน้นคำสุดท้ายแล้วยิ้มอย่างเลือดเย็น

 

"ไปบ้านของนายให้ฉันไปทำอะไรล่ะ ปัด กวาด เช็ด หรือถูบ้านนาย" ฟางถามอย่างเย่อหยิ่ง

 

"เธอสบายกว่านั้น เธอไปเป็นแค่นายหญิงของที่นั่น"

 

"จึงหรอนายพูดจริงใช่มั้ย??" ฟางว่า

 

"แต่...งานของเธอไม่ใช่งานแบบที่นายหญิงทำ" ป๊อปปี้บอกฟางแล้วยิ้มอย่างเลือดเย็น

 

"ยังไง" ฟางที่เริ่มกลัวก็ถามเสียงแผ่วลง

 

"เธอก็แค่ดูแลแม่ฉันที่เดินไม่ได้ แต่ท่านเป็นคนใจดีนะ ตรวจความเรียบร้อยของบ้าน กวาดห้องให้ฉัน ถูห้องให้ฉัน ซักผ้าให้ฉัน แล้วก็...ทำกับข้าวให้ฉันกินทุกเช้า" ป๊อปปี้ร่ายงานของฟางมาอย่าง 'คร่าวๆ'

 

"แต่ฉันทำกับข้าวไม่เป็น" ฟางบอก

 

"บ้านฉันมีไวไฟนะ เธอก็แค่เปิดยูทูปแล้วก็พิมพ์อาหารที่เธอต้องการทำ สมัยนี้เค้าสะดวกสบายกันเเล้วคุณ" ป๊อปปี้พูด

 

"แล้ว.." ฟางที่กำลังจะถามก็ถูกขัดขึ้นมา

 

"แต่งตัวให้เรียบร้อยซะ ใกล้ถึงบ้านแล้วเธอมีอะไรก็ถามน้องสาวฉันหรือไม่ก็แม่ฉันก็แล้วกัน" ป๊อปปี้พูดตัดบทเพื่อลดการพูด 'พร่ำเพรื่อ' เปลืองน้ำลาย

 

 

เอี๊ยดดดดดดดดด

 

 

เสียงรถคันหรูสีดำจอดที่บริเวณลานจอดรถของบ้านหลังใหญ่ที่ประดับประดาไปด้วยสิ่งของมากมาย

 

"เดินไปสิ จะให้ฉันอันเชิญรึไง เธอเป็นแค่ลูกหนี้นะ อย่าลืม!!" ป๊อปปี้พูดแล้วเดินนำหน้าฟาง

 

"โอ๊ะ บ้านใหญ่จังนี่ฉันฝันรึเปล่าเนี่ย" ฟางมองดูบ้านป๊อปปี้ที่ใหญ่และหรู

 

ตึก

 

"โอ้ย!!" ฟางสะดุดล้มกับขายาวๆของป๊อปปี้ที่จงใจขัดขาเธอ

 

"อยากรู้ไม่ใช่หรอว่าฝันรึเปล่าไง..เจ็บก้นมั้ย" ป๊อปปี้บอกก่อนจะพาฟางเข้าไปหาแม่ของตนที่ห้องรับแขก

 

"นายนี่มัน...ฮึ้ยยย" ฟางที่ไม่มีคำจะด่าป๊อปปี้ก็อารมณ์ค้าง

 

"แม่ สวัสดีครับ" ป๊อปปี้ไหว้แม่ของตน

 

"คุณแม่สวัสดีค่ะ" ฟางไหว้แม่ของป๊อปปี้อย่างนอบน้อม

 

"จ้ะ หนูฟาง ดข้ามานั่งสิลูก แม่จะเข้าเรื่องเลยนะลูก" คุณหญิงบอกฟาง

 

"ค่ะ"

 

"หนูรู้ใช่มั้ยว่าหนูอยู่ที่นี่ในฐานะลูกหนี้" คุณหญิงธาดา พูดขึ้น

 

"รู้ค่ะ" ฟางรับคำ

 

"แม่อยากอุ้มหลานเพราะอีกไม่กี่ปีตาป๊อปก็จะ 30 แล้ว หนูแค่ตั้งท้องให้แม่แล้วแม่จะยกหนี้ให้ทั้งหมด"
คุณหญิงธาดาบอกฟางอย่างเอ็นดู

 

"แม่ครับผมยังไม่พร้อม" ป๊อปปี้บอกแล้วส่งสายตาเย็นยะเยือกให้ฟาง

 

"เอ่อ ฟางว่ามันเร็วไปหน่อยมั้ยคะ คือ เราเพิ่งจะรู้จักกันนะคะ นิสัยใจคอก็ยังไม่รู้เลย" ฟางว่า

 

"ภายใน 1 ปีนี้นะตาป๊อป หนูฟาง" ธาดาว่า

 

"อื้ม จินนี่ไปส่งพี่ฟางที่ห้องของพี่ป๊อปเค้านะลูก แม่อยากคุยกับพี่ป๊อปเค้า" คุณหญิงธาดาหันมาบอกลูกสาวอีกคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆกัน

 

"ค่ะแม่ พี่ฟางเชิญทางนี้ค่ะ" จินนี่บอกฟาง

 

"ค่ะ" ฟางตอบรับ

 

"ดีจังเลยค่ะ พี่ฟางมาช่วยดามใจพี่ป๊อปจากผู้หญิงคนนั้น พี่พิม เธอทั้งดีทั้งน่ารัก แต่ใครจะไปรู้คะสุดท้ายก็เหมือนผู้หญิงทั่วๆไป" จินนี่บอกฟางพร้อมทำเสียงเศร้า

 

"พี่อยากรู้เรื่องของคุณป๊อปจังเลยค่ะ รบกวนเล่าให้พี่ฟังหน่อยได้มั้ยคะ" ฟางถามจินนี่ พร้อมมองหน้าจินนี่ที่ทำหน้าตาแบบเศร้าๆให้ฟาง

 

..........................................................

 

"ตาป๊อปเราควรจะเปิดใจบ้าง" เสียงของคุณหญิงธาดาบอกลูกชายของตน

 

"แต่บ้านนั้นเค้าเคยทำอะไรไว้กับเราบ้าง แม่จำไม่ได้หรอครับ" ป๊อปปี้พูดอย่างหัวเสีย

"แม่จำได้ลูก แต่ลูกไม่ควรยึดติดกับอดีตเกินไปนะ" ธาดาบอกลูกตน

"เค้าทำร้ายเรามามากพอแล้ว มันถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องแก้แค้น" ป๊อปปี้กำมือแน่น

 

"ฟางเค้าเป็นคนดีนะลูก เค้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย อย่าทำอะไรเค้าเลยนะลูก" ธาดาบอกป๊อปปี้

"ยังไงเค้าก็เป็นหนึ่งใน 'นีระสิงห์' และอีกอย่างนะครับ ผู้หญิงก็เป็นเหมือนกันทุกคน!!!" ป๊อปปี้บอกแม่แล้วกำมือแน่นจนเส้นเลือดปูด

"ป๊อปปี้ฟังแม่นะ ฟางเค้าไม่เหมือนคนอื่น แม่ดูแค่แววตาเธอแม่ก็รู้ ลืมผู้หญิงพวกนั้นไปเถอะลูกคนเราเมื่อยังมีชีวิตก็ต้องเดินต่อไป อยู่กับปัจจุบันเถอะลูก ยึดติดกับอดีตแล้วได้อะไร ในเมื่อเราย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้" ธาดาสอนลูกชายคนโตของเธอ

"มันแก้ไขได้แน่ครับ ด้วยการแก้แค้น" ป๊อปปี้พูดอย่างเลือดเย็น

"อย่าคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะเหมือนอย่าง หนูพิมกับหนูแตงกวานะลูก ลืมพวกเค้าไปเถอะแล้วเริ่มใหม่นะลูก เชื่อแม่นะ"

 

 

"แม่ครับผม...ทำไม่ได้พวกเธอเป็นคนที่ผมรักมาก แต่พวกเธอกลับมาทำร้ายผม ผมลืมไม่ลงจริงๆ ผมขอตัวนะครับ คืนนี้ผมอาจไม่กลับ" ป๊อปปี้บอกแม่ของตนก่อนจะลุกตึงตังสตาร์ทรถขับไปที่ผับของตน

____________________________________________________________

กิ้วๆ มาแย้วๆ ทีนี้มาแนวโหด บอกเลยเรื่องนี้พระเอกโหดร้ายมาก แต่มีหรอนางเอกเราจะยอม 555555555 ถ้าเรื่องนี้ไม่ประสบผลสำเร็จเราอาจจะๆม่แต่งต่ออีกเลย อ่านอย่างเดียว5555

ชอบก็โหวต

อยากให้ต่อก็เม้น

แต่รักเลยเนี่ยแนะนำเลยนเ

ขอเม้นเยอะๆนะกไลังใจจะได้ดีๆ