ไม่เคยลืมเธอ...

 

 

 

 

 

 

ผู้จัดการ: เอาล่ะทุกคน คุณภาณุ ก็คือ บอสของพวกเรา คุณภาณุฝากมาบอกว่า ทุกคนไม่ต้องเรียก ท่าน หรือว่าซีอีโออะไรนะ เรียกว่า คุณภาณุ หรือว่า บอสก็ได้ เค้าบอกว่า เป็นกันเองดี ทุกคนในบริษัท เป็นเหมือน พี่น้องกัน ฉะนั้นทุกคนไม่ต้องคิดมาก  อ่อ เดี๋ยว คุณภาณุจะให้พนักงานทุกคนเข้าพบ นะ เป็นการ แนะนำตัว บอสเค้าอยากรู้จักทุกคน ทั้งหมด เอาล่ะ มาต่อแถวกันเลยมา 

 

 

 

 

 

 

 

              หลังจากที่พนักงานทุกคนเข้าไปจนเหลือ 3 คนสุดท้าย ก็ถึงตาแก้ว

 

 

 

 

 

ป๊อบ: สวัสดีครับ คุณแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: สวัสดีค่ะ คุณภาณุ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: โอ๊ย ไม่ต้องเรียกชื่อจริงหรอก เรียกเหมือนเดิมเถอะแก้ว เป็นไงบ้างไม่เจอกันตั้งนาน 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อืม ก็เรื่อยๆอ่ะ แล้ว กลับมานานแล้วเหรอ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่กี่วันเอง ว่า แต่คงไม่แนะนำอะไรหรอกนะ 555 

 

 

 

 

 

แก้ว: พิเศษเลยนะเนี้ย งั้นไปคนต่อไปเลยละกัน 

 

 

 

 

 

ป๊อบ:โอเค

 

 

 

 

 

 

พิม: แก้ว ออกมาแล้วฟาง โอเคนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: อืม พิมเข้าไปก่อนเถอะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ว่าไง พิม โอ๊ยวันนั้นเจอกันที่สนามบิน ไม่ค่อยได้คุยกัน ทำงานสนุกมั้ย 

 

 

 

 

 

พิม: ก็โอเคค่ะ คุณภาณุ 

 

 

 

 

ป๊อบ: คุณภาณุ อีกล้ะ โธ่ เรียกชื่อเหมือนเดิมแหละ 

 

 

 

 

 

พิม: อ้าวได้เหรอ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ได้ดิ เราเป็นเพื่อนกันนะ เมื่อกี้แก้วก็เรียกคุณ ไม่โอเลยอ่ะ 55 

 

 

 

 

 

พิม: เออ ก็ นึกว่าต้องเรียก ว่า บอส หรือคุณภาณุอ่ะ ก็ป๊อบเป็นประธานบริษัทนะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่เป็นไรเลยพิม 

 

 

 

 

พิม: เออจริงสิ ยังเหลืออีกคน เออ ป๊อบจะ โอเคมั้ย 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เหลือคนสุดท้ายใช่มั้ย ให้เขาเข้ามาเลย งานก็คืองาน เรื่องในอดีตก็เรื่องนึง 

 

 

 

 

 

 

 

พิม: อ่อ โอเค 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พิม เป็นไงบ้างอ่ะ 

 

 

 

 

 

พิม: ไม่น่ากลัวหรอก ป๊อบใจดีมากเลย 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อืม (เมื่อฟางเปิดประตูห้องเข้าไปก็เห็นป๊อบปี้ นั่งหันหลังไขว่ห้างอยู่ ฟางค่อยๆนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับเค้า) 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: (ค่อยๆหันหน้ามาเผชิญกับฟาง) สวัสดี 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: สวัสดีค่ะ(ก้มหน้าตอบ) 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไมคุณต้องก้มหน้าด้วยล้ะครับ ทำอย่างกับคนมีความผิด! 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ขอโทษค่ะ ดิฉันแสดงกิริยาไม่เหมาะสม 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: งั้นก็มองหน้าผมสิ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ คุณภาณุ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: โอเค งั้นก็ แนะนำตัวมาเลย เชิญ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ดิฉันชื่อนางสาว...

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ้าว นางสาวเหรอ นึกว่า นาง ยังไม่แต่งงานอีกเหรอ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: คุณหมายความว่าไง

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็นึกว่า หลังจากวันนั้น มันจะรับผิดชอบเธอซะอีก ทำไม มันฟันแล้วทิ้งเหรอ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: (นั่งข่มสติเอาไว้) 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไมไม่ตอบล้ะ ผมถาม คุณต้องตอบ ตอบมา( พูดเสียงดังใส่) 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ดิฉันไม่มีอะไรจะตอบค่ะ เพราะคำถามที่คุณถามมา มันไม่ได้อยู่ในเรื่องงาน เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของดิฉัน ขอโทษนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ว้าววว เรื่องส่วนตัวเลยเหรอ หึ ขอโทษล่ะกันนะ ทีละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของเธอ เชิญคุณออกไปได้แล้ว ผมไม่ค่อยอยากรู้แล้วอ่ะ เพราะประวัติคุณ ไม่ค่อยน่าฟังเลย เชิญ!

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: (มองป๊อบปี้อย่างตัดพ้อ ก่อนน้ำตาเริ่มออกมา) ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พิม: ฟาง เออ ฟาง ฟาง (จะเข้าไปถามแต่ฟางรีบหลบแล้วรีบเดินออกไป) 

 

 

 

 

 

 

 

 

พิม: ฟาง ฟางร้องไห้แน่เลยอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ฟาง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: (รีบวิ่งขึ้นมาบนดาดฟ้า) ทำไมอ่ะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยยยย (ฟางตะโกนก่อนจะทรุดลงกับพื้น)

 

 

 

 

 

 

 

พิม: ฟาง ไปไหนนะ โทรไปก็ไม่รับ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: (รีบลุกจากโต๊ะ แล้วรีบไปบนดาดฟ้า)

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฮืออออออ ทำไม ทำไม อึก อึก ฮือออ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เลิกร้องได้แล้ว (แก้วค่อยๆเดินมาหาฟางที่นั่งร้องไห้อยู่) 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อึก แก้ว แกรู้ได้ไงว่าฉันอยู่บนนี้ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ฉันจำได้ว่าแกชอบอยู่ที่เงีบยๆ เวลาไม่สบายใจ ฉันเลยคิดว่าแกอยู่บนนี้ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อึก อึก ฮืออออ แก้ว ฉันขอโทษ เรื่องตอนนั้นฉันไม่รู้จริงๆนะ แกเชื่อฉันได้มั้ย เชื่อฉันได้มั้ยแก้ว แกเชื่อฉันได้มั้ย ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ฉันขอโทษ ฉัน ฉัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เลิกพูดสักทีเถอะ เรื่องนั้นอ่ะ ฉันไม่อยากฟัง ลุกขึ้นไปทำงานได้แล้ว มา(ยื่นมาให้ฟาง) 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แก้ว อึก ฉัน 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จะร้องไห้อีกนานมั้ย ไปทำงานได้แล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไปเถอะ อึก ฮืออ อึก เดี๋ยวฉันไปเอง 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อย่าทำอะไรที่ไม่ควรทำนะ ฉันเตือนไว้ก่อน เพราะมันคงไม่เป็นผลดีกับแกและคนรอบข้างแน่ (พูดจบก็เดินออกไป) 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฮือออ อึก ฮืออออ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ฉันขอโทษฟาง อึก ขอโทษฮือออ