โชคชะตา

แก้ว "ฮึก..เรา..เรา"

โทโมะ "งัย"

ชั้นปาดน้ำตาทิ้ง

แก้ว "เเต่เรายังเปนแฟนกับมิณอยู่เลยนะ"

.. "แก้ว"

เสียงนี้มัน

แก้ว "มิณ"

มิณ "ผมขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมครับ"

แก้ว "อืม"

เเล้วมิณก่อหันไปหาทุกคนเหมือนขออณุญาต

ตอนนี้เหลือเราสองคน

มิณ "แก้ว เราเลิกกันเหอะ"

แก้ว "ทำไมอะ เเสดงว่าเวลาที่ผ่านมามิณไม่เคยรักแก้วเลยใช่ไหม"

มิณ "ใช่"

เมื่อมิณพูดจบมิณก่อเดินไปชั้นเดินกลับไปหาพวกโทโมะ

โทโมะ "ขอคำตอบด้วยครับ"

แก้ว "เรา.."

tomo part

แก้ว "เรา..เชื่อว่าเวลาเปลี่ยนคนเราก่อเปลี่ยน"

โทโมะ "เเต่เราไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะแก้ว"

แก้ว "ไม่ใช่.."

โทโมะ "เเล้วไรอะแก้ว"

แก้ว "ไม่ใช่นายที่เปลี่ยนไป..เเต่..เป็น..เราต่างหาก"

พอแก้วพูประโยคนี้ผมถึงกับสะอึกเลย

แก้ว "เราเชื่อว่า..ความรู้สึกเราก่อเปลี่ยนไปด้วย"

ฟึบ แก้วโผเข้ากอดผม

แก้ว "เราขอโทษนะ ฮึก"

โทโมะ "อย่าร้องสิ ไปตามคนคนนั้นของเทอกลับมาดีกว่า"

แก้ว "เเล้วเค้าไปไหนอะ"

เขื่อน "ชั้นรู้เดี๋ยวชั้นขับรถไปส่งแกเอง"

แก้ว "ไปเร็วพี่เขื่อน"

เเล้วแก้วก่อวิ่งออกไป

พ่อ "ทีนี่รู้ยังว่าความรักมันไม่ใช่เรื่องยากเเต่ก่อไม่ง่าย"

โทโมะ "ครับ"

ยาย "ทุกอย่างเปนไปตามแผน"

แผน

.

.

แผน

โทโมะ "แผนอะไรเหรอครับ"

ยาย "ก่อเเผนที่จะช่วยให้ไอ้แก้วมันรู้ใจตัวเองสักที"

เฟ "แสดงว่าทุกอย่างนี้เปนเเผนคุนยาย"

ยาย "ใช่"

kawe part

บนรถ

แก้ว "มิณไปไหนอะ"

พี่ "มิณเค้าได้ทุนไปเรียนต่อที่เมกา 2 ปี มิณมาปรึกษาพี่ว่ายายขอให้ช่วยเลิกกับแกเพราะแกได้ไปเจอคนที่ดีกว่า"

แก้ว "เเล้วทำไมเค้าต้องเลิกกับหนูทั้งๆทะ"

เขื่อน "ใครๆก่ออยากให้คนที่ตัวเองรักไปเจอสิ่งที่ดีกว่าไง"

ผ่านไป 20 นาที

เขื่อน "ถึงเเล้วไปเร็ว เกต5นะ"

แก้ว "อืม"

ขอ

.

.

เเค่

.

เจอ

.

.

อีก

.

.

สักครั้ง

.

.

ได้โปรด

เมื่อชั้นวิงมาถึงชั้นรีบเข้าไปถามพนักงาน

แก้ว "เครื่องที่ไปเมกาออกไปยังค่ะ"

พนักงาน "ออกไปแล้วค่ะ"

ชั้นเดินไปอย่างไม่มีจุดหมาย

ออกไปเเล้วค่ะ

.

.

ออกไปแล้วค่ะ

คำคำนี้ยังคงก้องอยู่ในหัว ชั้นทรุดลงไปมี่พื้น

ฟึบ

อยู่ดีๆก่อมีมือมากอดชั้นจากข้างหลัง

แก้ว "พี่เขื่อน ฮึก เค้า ปะ ไปแล้ว ฮึก"