Charm Of Love เชื่อมหัวใจให้รวมเป็นหนึ่ง
เขียนโดย 
Black_ButterflyZERO
วันที่ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 22.02 น.
แก้ไขเมื่อ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 23.16 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
บทนำ
ไกลออกไปจากแผนที่ของโลกใบนี้ ซึ่งมีสถานที่แห่งหนึ่งล้วนแล้วแต่ไม่เคยมีใครรู้จักมาก่อน เพราะว่ามันถูกตัดออกจากแผนที่ และตำแหน่งก็ไม่สามารถมีใครทราบได้ นอกซะจากว่าจะมีเงินมากพอที่จะซื้อการเดินทางโดยเฉพาะเพื่อไปยังที่แห่งนั้น ไปยังอาณาจักรขนาดกลางที่ปกครองด้วยระบบกษัตริย์เฉกเช่นประเทศอื่นๆ หากเพียงแต่ว่าประเทศนี้มีเพียงประชากรที่มีฐานะปานกลางไปจนถึงร่ำรวยมากๆ และมีไม่ถึง 400,000 คน เป็นอาณาจักรที่ถูกล้อมรอบไปด้วยคาบมหาสมุทรและป่าอันอุดมสมบูรณ์ เคหสถานต่างๆ ถูกออกแบบแตกต่างกันไปตามรสนิยมของคนที่มาอาศัยอยู่ และต่อมาก็เริ่มมีการก่อสร้างต่างๆ รวมถึงอาชีพ และเทคโนโลยีมากมาย
แต่ถึงอย่างนั้น ความลับเรื่องที่สถานที่นี้มีอยู่ก็ถูกเก็บไว้เฉพาะคนที่มีเงินมากพอในการเดินทางมายังที่แห่งนี้ หรืออีกนัยหนึ่งก็คือสวรรค์ของพวกคนรวยนั่นเอง กษัตริย์ทรงได้ตั้งชื่อให้อาณาจักรแห่งนี้ว่า แฟร์เนลเลีย และก็เป็นชื่อที่ทุกคนเรียกกันมาจนถึงปัจจุบัน
ห่างออกไปทางด้านทิศตะวันออก มีคฤหาสน์หลังงามสไตล์ยุโรปตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางสวนดอกกุหลาบหลากสีมากมายที่ได้รับการดูแลมาอย่างดี คู่รักเศรษฐีคู่หนึ่งที่เพิ่งแต่งงานกันไปได้ไม่นาน ได้ตัดสินใจพากันเดินทางมายังอาณาจักรแห่งนี้ และซื้อที่ดินเป็นของพวกเขาเอง โดยมีคนรับใช้ที่ติดตามมาจากประเทศที่พวกเขาจากมา 5-6 คน มาคอยดูแลความสะดวกสบายให้กับทั้งสองคนด้วย
ไม่นานนักพวกเขาก็ได้ให้กำเนิดทายาทเป็นเด็กชายตัวน้อยน่ารักสองคน ผู้ซึ่งมีใบหน้างดงามและเหมือนกันมากจนแทบจะแยกไม่ออก แต่แล้วเมื่อเด็กทั้งสองได้อายุเพียง 2 เดือน ลิเซียผู้เป็นแม่ก็เริ่มเห็นความผิดปกติจากลูกคนที่สอง ซึ่งเป็นแฝดคนน้อง เธอได้สังเกตุเห็นว่าร่างกายของเด็กคนนี้จะไวต่อสิ่งแวดล้อมเป็นอย่างมาก ทั้งเรื่องอากาศ สุขอนามัย และเรื่องอื่นๆ ทำให้เขาดูอ่อนแอกว่าแฝดคนพี่ จนต้องบอกเรื่องนี้ให้กับซิกนัสสามีของเธอฟัง และให้หมอจากโรงพยาบาลมาตรวจ และแล้วก็ห่ายห่วงไปหนึ่งขั้นที่รู้ว่าไม่เป็นอะไรมาก
แต่ความมหัศจรรย์ที่คู่รักคู่นั้นได้พบก็คือ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ทั้งคู่ได้ลืมตามาดูโลกใบนี้ เมื่อมือของทั้งคู่ที่สัมผัสกันครั้งแรกก็เกาะกุมมือกันราวกับไม่อยากให้อะไรมาแยกออก เหมือนจะให้กำลังใจซึ่งกันและกัน และเมื่อใดที่แฝดคนพี่ถูกแยกมือออกจากกัน แฝดคนน้องจะร้องไห้จนกว่าแฝดคนพี่จะกลับมา นั่นเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากในฐานะคนเป็นพ่อและแม่ ที่ได้เห็นความรักของแฝดพี่น้องคู่นี้
“แอชเชอร์ลูกคงรักน้องมากเลยสินะ ขนาดตอนนี้ยังอยากที่จะนอนข้างๆออสตินเลย” ลิเซียพึมพำเบาๆ ขณะไกวเปลของลูกทั้งสอง พลางมองออสตินที่นอนหลับไปพร้อมกับจับมือแอชเชอร์ไม่ปล่อย แอชเชอร์เหลือบมองผู้เป็นแม่พลางส่งยิ้มมาให้ ก่อนจะค่อยๆหลับไปข้างๆออสติน
“ที่รัก..ออสตินเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ปกติค่ะ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอ่อนแอมากอยู่ดี ฉันเป็นห่วงเขาจังเลยค่ะซิกนัส”
“ออสตินจะต้องดีขึ้นมากแน่ๆ เพราะข้างๆเขามีแอชเชอร์อยู่ด้วย”
“นั่นสิค่ะ ออสตินจะต้องดีขึ้นมากๆ”
“ผมจะออกไปข้างนอกหน่อยนะ คิดว่าคงกลับมาค่ำๆ ขอโทษนะที่ต้องทิ้งให้คุณดูแลลูกคนเดียว”
“ไม่ซะหน่อย ฉันยังมีป้าแอนลีนที่ช่วยดูแลเด็กสองคนนี้อยู่ด้วยนะค่ะ”
“โอเคครับ ผมจะรีบกลับมา รักคุณนะ”
“ฉันก็รักคุณค่ะ” ลิเซียจูบสามีของเธอ ก่อนจะมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินห่างออกไปจนลับสายตา “พ่อของลูกทั้งสองคนเขาเป็นคนที่เก่งและน่านับถือมากเลยนะ แม่หวังว่าในอนาคตอยากให้ลูกทั้งสองได้เอาพ่อเขาเป็นตัวอย่างที่ดีนะ”
ลิเซียเอื้อมมือลงไปลูบหัวออสตินและแอชเชอร์อย่างทะนุถนอม จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ทั้งสองได้นอนหลับกันอย่างสบายๆ
วันคืนที่แสนสุขล่วงเลยผ่านไปจนกระทั่งแอชเชอร์และออสตินอายุได้ครบ 10 ขวบ วันนั้นเป็นวันเกิดของพวกเขาทั้งสองคน ออสตินนอนอ่านหนังสือวิทยาศาสตร์เล่มหนาที่หยิบมาจากห้องทำงานของพ่อตัวเอง โดยมีแอชเชอร์นอนอยู่ข้างๆ นี่มันเป็นหนังสือที่ยากเกินกว่าที่เด็กๆอย่างพวกเขาจะเข้าใจ แต่ถึงอย่างนั้นแอชเชอร์ก็ยังสอนให้ออสตินได้อ่าน และเขียนเป็น ถึงแม้ว่าศัพท์บางคำเขาจะไม่รู้หรือไม่เข้าใจก็ตาม แต่ถ้าออสตินอยากรู้เขาก็จะหาคำตอบมาให้ออสตินจนได้ และแอชเชอร์ก็ไม่อยากให้ออสตินเรียนช้ากว่าเพื่อนๆในห้อง อีกทั้งออสตินยังเข้าเรียนช้าไปหนึ่งปีเพราะเรื่องสุขภาพด้วย
“แอชเชอร์”
“หือ?”
“พี่เบื่อผมมั๊ย? เพราะผมพี่เลยไม่ได้ออกไปเล่นกับเพื่อนๆ”
“อะไรทำให้นายคิดแบบนั้น?”
“ผมแค่กลัว”
“พี่มีความสุขมากนะที่ได้ใช้เวลากับนาย ช่วงเวลาที่มีแค่เราสองคน และจับมือกันแบบนี้ไง” แอชเชอร์ชูมือข้างที่ทั้งสองกำลังจับมือกันอยู่ให้ออสตินดูเพื่อยืนยันว่าเขามีความสุขแค่ไหน
“ผมก็มีความสุข” ออสติดพูดพลางซุกหน้าลงไปที่หน้าอกของแอชเชอร์ แล้วค่อยๆหลับตาลง “เมื่อไหร่คุณพ่อกับคุณแม่จะกลับมาบ้านนะ ผมรอที่จะฉลองวันเกิดไม่ไหวแล้ว”
“อีกเดี๋ยวก็กลับมาแล้วล่ะ”
“ฮะ...” ออสตินนอนหลับไปทั้งๆอย่างนั้น แอชเชอร์เอื้อมมือไปปิดหนังสือก่อนจะนอนหลับตามไปข้างๆ โดยที่มือยังคงจับมือกันและกันอยู่เช่นนั้น
“พี่รักนายนะออสติน”
เย็นวันนั้น...
“สวัสดีค่ะ คฤหาสน์แลอแวงค์คัวล์ค่ะ”
(.....)
“อะไรนะค่ะ!! คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชาย...”
(.....)
“ค่ะ ดิฉันเข้าใจแล้วค่ะ ฮึก.. ขอบคุณมากนะค่ะคุณตำรวจ”
“เกิดอะไรขึ้นครับป้าแอนลีน?”
“อ๊ะ! คุณแอชเชอร์..ทำไม..”
“ผมได้ยินเสียงป้าแอนลีน และตื่นขึ้นมาก็ยังไม่เจอคุณแม่ เลยออกมาตามหาน่ะครับ”
“ฮึก..ฮึก..คุณแอชเชอร์”
“ป้าแอนลีน...?” แอชเชอร์จ้องคนตรงหน้าที่ร้องไห้ออกมา และกำโทรศัพท์แน่น ในใจลึกๆเขารู้สึกได้ความผิดปกติ แต่ก็คิดว่าคงไม่มีอะไร “เกิดอะไรขึ้นหรอครับ?”
“คุณแอชเชอร์...คุณท่านทั้งสองค่ะ ท่านทั้งสอง..ฮึก ฮือออ” ป้าแอนแอนลีนพยายามที่จะห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้ต่อหน้าแอชเชอร์ไปมากกว่านี้ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะว่าข่าวร้ายที่ได้ยินจากทางตำรวจ ก็แทบจะทำให้หัวใจสลาย ในเมื่อผู้มีพระคุณทั้งสองท่านจากไปเร็วขนาดนี้ แอนลีนข่มใจตัวเองให้สงบลง ก่อนจะตัดสินใจบอกแอชเชอร์ออกไป “คุณท่านทั้งสองเสียแล้วค่ะ ท่านทั้งสอง...ไม่มีวันที่จะกลับมาอีกแล้วค่ะ”
“อึก!” ความรู้สึกของแอชเชอร์ราวกับม้วนวิดีโอที่ขาดสะบั้น ขณะที่กำลังดำเนินเรื่องไปได้ดี แอชเชอร์ช็อกจนพูดอะไรไม่ออก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ป้าแอนลีนบอก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็สามารถที่จะอ่านสถานการณ์ออกว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น
แอชเชอร์ไม่พูดอะไรทำได้เพียงพยายามกดกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมา ไหล่เล็กทั้งสองข้างสั่นเทา ป้าแอนลีนทนเห็นแอชเชอร์เป็นแบบนั้นไม่ไหว เธอปล่อยโทรศัพท์ทันที พร้อมกับเข้าไปสวมกอดแอชเชอร์ ตอนนี้แอชเชอร์คงจะทำอะไม่ถูกแล้วแน่ๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเข้มแข็งที่จะไม่ร้องไห้ต่อหน้าใคร
ป้าแอนลีนค่อยๆผละออกจากตัวแอชเชอร์ ก่อนจะใช้สองมือประคองใบหน้าเล็กๆนั่นให้เงยขึ้นมา ดวงตาสีเฮเซลที่เคยร่าเริงสดใส บัดนี้กลายเป็นดวงตาที่เศร้าและสั่นคลอน
“ขอโทษนะค่ะที่ป้าทำให้คุณแอชเชอร์ต้องเจอเรื่องแบบนี้ ฮึกๆ ป้าขอโทษนะค่ะ”
“ไม่ใช่ความผิดของป้าแอนลีนหรอกครับ” แอชเชอร์ส่ายหัวเบาๆ “อย่าขอโทษเลยนะครับ เรื่องนี้...ให้ผมบอกออสตินเองนะ”
“ค่ะ”
แอชเชอร์พูดเพียงเท่านั้นพร้อมกับกอดป้าแอนลีนอีกครั้ง และเดินกลับเข้าไปที่ห้องนอนของตัวเองเงียบๆ ป้าแอนลีนทำได้เพียงมองตามแผ่นหลังบอบบางที่กำลังสั่นเทา ไม่คิดเลยว่าเด็กอายุเพียงแค่นี้จะต้องได้มาเจอเรื่องโหดร้ายแบบนี้ อีกทั้งยังในวันเกิดของตัวเอง แต่เขาก็เข้มแข็งมากจริงๆ
กริ๊ก
แอชเชอร์ล็อกประตูห้องนอน แล้วเดินไปลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงที่ออสตินนอนอยู่ สองมือเล็กกำแน่น พลางมองใบหน้าของออสตินที่นอนหลับอย่างไร้เดียงสาด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาเอื้อมมือไปจับมือของออสตินอย่างอ่อนโยน ก่อนที่น้ำตาที่กลั้นเอาไว้มาตลอดจะไหลลงมาราวกับปลดปล่อยความเจ็บปวดในหัวใจ ความข่มขืนที่เขาได้รับมันมากเกินไปที่ไหล่เล็กๆของเขาจะรับไหว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อยากเป็นฝ่ายที่จะเห็นออสตินร้องไห้ แอชเชอร์ปาดน้ำตาทิ้งพลางตั้งสติ แต่ทำอย่างไรร่างกายก็ไม่หายสั่นเสียที
เสียงร้องไห้เงียบๆของเขา ทำให้ออสตินลืมตาขึ้นมา เขาสอดส่องมองหาแอชเชอร์และเหลือบไปเห็นว่ากำลังนั่งร้องไห้พร้อมกับกุมมือของออสตินเอาไว้ มือเล็กๆอีกข้าง เอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้แอชเชอร์อย่างเบามือ พลางสงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น
แอชเชอร์มองหน้าออสตินด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ก่อนจะดึงเข้าไปกอดแน่น ออสตินไม่ได้ถามอะไรมากมาย เขาทำเพียงแค่เงียบและกอดตอบแอชเชอร์
ภายในห้องเงียบๆ มีเพียงเสียงร้องไห้จากแอชเชอร์ ที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ยิ่งเขาพยายามที่จะคิดหาวิธีอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้ออสตินฟังมากเพียงใด เขาก็ยิ่งร้องไห้หนักมากเท่านั้น ภายในใจเขาคิดเพียงแต่ว่า จะทำอย่างไรให้ความเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาลงที่เขาเพียงคนเดียว ถ้าออสตินไม่รู้เรื่องซะก็ดี เพราะไม่งั้นเขาคงทนไม่ได้แน่ๆถ้าได้เห็นน้ำตาของออสติน
“ต่อไปนี้พี่จะดูแลนายเอง พี่สัญญาออสติน”
“ฮะ..พี่...”
“พี่รักนายมากนะ”
“ผมก็รักพี่ฮะ”
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
