ความทรงจำที่เลือนหาย

     NON 

     ผมมองร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดผมตอนนี้ ันเปนภาพที่น่าหลงใหลมากเลยที่เดียว ใบหน้าหวานยามหลับชั่งดูไร้เดียงสามากเลยที่เดียว 

   "อื้อ"

   "ตื่นแล้วเหรอครับ"

   "อืออ นนท์"

   "นอนต่ออีกหน่อยไม้ครับ"

   "ไม่เอา หิว"

   "งั้นพี่ไปอาบน้ำนะ"

   "อื้อๆ"

     ผมมองร่างบางที่เดินเข้าไปในห้องน้ำ สวยจิวๆเลย เมื่อวานหนะ มันไม่ได้จบแค่กอดกันหรอกนะ มันยิ่งกว่านั้นเยอะ พี่เป็นของผมแล้วนะพี่ธีร์ แต่ทำไมตาขวาผมกระตุกแบบนี้นะ ชั้งเหอะคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง

     PHU

     ของของผม ไม่ว่าใครหน้าไหนก้ห้ามยุ่ง ธีร์เป็นของผม ของผมคนเดียวเท่านั้น ไอเด็กเมื้อวานซืนอย่างนั้น ไม่มีวันแย่งธีร์ไปได้หรอก ในตอนนี้ผมมีขนมปังเป็นตัวช่วยผมอีกคนหนึ่ง มันคงไม่ง่ายหรอกที่มันจะแย่งไปได้

   "ขนมปังมาเจอพี่ที่ หอ ××× นะ"

   "ค่ะพี่ภู ปังหวังว่าพี่จะไม่หักหลังปักนะ"

   "แน่นอนชั้นจะไปหักหลังเธอทำไม ในเมื่อเราก้ได้ประโยชน์ทั้งคู่"

   "โอเคค่ะ ปังจะเชื่อพี่ภู"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ขอท่ดที่หายไปนานนะค่ะ

ขอบคุนทุกเม้นเลยน้าาาาาา

เค้าจะพยายามมาแต่งต่อให้จบนะค้าา

รักรีดเดอร์ทุกคนน้าาา เม้นกันด้วยน้า