ถ้าเป็นเธอ...

                              เเละเขื่อนก็ออกไปโดยอารมณ์เสียมากเเก้วกับฟางที่เห็นอย่างนั้นก็รีบเข้าไปดูเฟย์ ก็เห็นเฟย์นั่งบนเตียงคนไข้ที่กำลังร้องไห้อยู่

          ''เฟย์เป็นไร''ฟางที่ไปถึงก็ถามเฟย์ที่เห็นเเก้วเเละฟางมาก็สวมกอดฟาง

          ''ฮือๆๆพี่ฟางเฟย์เจ็บเหลือเกินฮือๆๆ''เฟย์พูดทำให้ฟางเเละเเก้วที่เห็นอย่างนั้นก็อดสงสาร

เฟย์ไม่น้อย

          ''ไหนเฟย์ลองเล่าให้พี่กะยัยเเก้วฟังหน่อยสิว่าเรื่องเป็นยังไง''ฟางพูดเเล้วเฟย์ก้เช็ดน้ำตาเเล้วเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เธอเเละเขื่อนทะเลาะกัน

          ''อ๋อเรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง เห้อออนายนั่นก็เปลี่ยนไปมากจริงๆ''ฟางพูดเมื่อเฟย์เล่าเมื่อกี้

          ''มันก็ไม่เเค่นายเขื่อนคนเดียวนะที่เปลี่ยนไป''เเก้วพูดทำให้รู้เลยว่ารามไปถึงใคร

          ''เเต่มันก็จริงๆนะ เฟย์อุตส่าห์เทคเเคร์ดูเเลนายนั่นดี เเต่นายนั่นกลับไม่มีความซื่อตรงเลยซักนิด''เฟย์พูดตอนนี้เเค่นึกว่าเธอไม่อยากรับรู้ว่าต่อไปคนชื่อเขื่อนนี้ จะมาขอเธอคืนดีหรือไม่ตอนนี้เธอคิดเเค่ว่าเธอไม่อยากเจอหน้า เขื่อนเลย

          ''น้ำมาเเล้วคร้าบบบ''สิงห์ถือน้ำเเตงโมปั่นมา

          ''เเหม พี่สิงห์เเก้วนึกว่ายัยเฟย์ไม่ได้กินซะอีก''เเก้วพูด

          ''ขอโทษนะครับสาวๆพอดีพี่คุยโทรศัพท์นานไปหน่อย''สิงห์พูด

          ''ค่ะๆเฟย์ก็ยังไม่ได้ว่าพี่สิงห์เลย''เฟย์พูดยิ้มๆ

          ''งั้นเฟย์กินน้ำเเตงโมนี่สิพี่อุตส่าห์ซื้อมาให้''สิงห์พูดเเล้วยื่นน้ำให้

          ''ขอบคุณนะค่ะพี่สิงห์''เฟย์พูด

          ''เฟย์ฺงั้นพี่กะยัยเเก้วไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านก่อนนะ''ฟางพูดเฟย์ก็พยักหน้า

          ''เอ่อ พี่สิงห์งั้นฝากเฝ้ายัยเฟย์เเป๊ปนึงนะค่ะ''เเก้วพูดสิงห์พยักหน้าเเละทั้งสองคนก็ออกจากห้อง ทำให้เหลือเเค่สองคน เฟย์กะสิงห์ก็นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน เขื่อนที่มามองกระจกตรงหน้าห้องก็เห็นเฟย์มีรอยยิ้มกะสิงห์เขาก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา

          ''ขั้นคงออกจากชีวิตเธอจริงๆสินะ''เขื่อนพูดเเล้วเดินไป

                                                  เเละเเก้วก็มาบ้าน

             เเก้วก็เข้ามาในบ้านกะโทโมะโดยที่ไม่ค่อยคุยกัน เเก้วที่มองโทโมะอย่างเศร้าๆเเล้วเธอก็นึกถึงวันนั้นวันที่เธอเปิดซีดี ตอนนี้เธอมั่นใจได้ว่าโทโมะยังคงลืมคนชื่อเเบมไม่ได้เพราะตั้งเเต่เขาเจอเเบมวันนั้นเขาก็เย็นชามากกะเธอ เเก้วก็ถอนหายใจอย่างเศร้าๆเเละเธอก้เดินขึ้นไปเก็บเสื้อผ้า เเล้วเธอก็เตรียมเสร็จ

            ''เอ่อ โมะหิวมั้ยถ้าหิวอ่ะทำกับข้าวทานเองนะ''เเก้วพูดโทโมะก็ได้เเต่พยักหน้าอย่างเดียว

           ''ไปเเล้วนะโมะ''เเก้วพูดเเล้วเดินออกไปที่รถเเลพเธอก็ไปรับฟาง

                                        30นาทีผ่านไป

              ทั้งสองก็มาถึงที่ โรงพยาบาล

         ก๊อกๆๆๆ

             ''เข้ามาเลยจ้าา''เฟย์พูดเเล้วสาวๆทั้งสองก็เข้ามาก็เห็นเฟย์โดนตรวจว่าเฟย์ดีขึ้นหรือยัง

             ''เสร็จเเล้วครับ พรุ่งนี้เช้าคุณก็กลับได้เเล้วนะครับ''คุณหมอพูดเเล้วเดินออกไป

             ''เป็นไงพรุ่งนี้ก้ได้กลับเเละยัยเฟย์''เเก้วพูด

              ''ดีเเล้วล่ะที่ได้กลับชักเบื่อที่นี่เเล้วสิ''เฟย์พูด

              ''เอ่อ พี่สิงห์กลับไปก่อนเถอะค่ะขอบคุณนะค่ะที่มาเยี่ยมเฟย์''เฟย์พูด

               ''ครับไม่เป็นไร''เเล้วสิงห์ก็เดินออกไป

               '' เฟย์พี่ว่าเฟย์ก็น่าจะนอนได้เเล้วนะพรุ่งนี้ไม่เก็บเสื้อผ้าที่บ้านนายเขื่อนหรอ''ฟางพูด

               ''อื้มๆ''เเล้วเฟย์ก็นอน

                                                  เช้าวันรุ่งขึ้น

                สาวๆก็ตื่นขึ้นมาก็ทำธุระส่วนตัวเพื่อที่จะกลับบ้าน เเละก็เเต่งตัวเสร้จ

                ''เย้ๆได้กลับสักทีถึงอยุ่เเค่คืนเดียวก็เถอะเฟย์เบื่อจะตายชัก''เฟย์พูด

                ''อ่ะจ้ะๆ ''เเก้วพูดเเล้วสาวๆก็เดินไปที่รถ เเก้วก็ขับไปบ้านเขื่อนก่อนเพราะว่าเฟย์จะไปเก็บของ

                                                   บ้านเขื่อน

                เเล้วเฟย์ก็ลงมาจากรถโดยสีหน้าไม่มียิ้มเลยสักนิด เเล้วเธอก็เดินไปที่ห้องเธอ

เฟย์ที่ไปถึงห้องเธอ เธอก็รีบเก็บเธอก็เห็นรูปที่เธอถ่ายกะเขื่อนเธอก็นึกถึงวันที่เธอเเละเขื่อนมีความสุข เเต่เธอก็มีสติเเละรีบปิดรูปนั้น เมื่อเธอเก็บของเสร้จเธอก็รีบไปรถของเเก้ว

              ''อ้าวเก็บเสร็จเเละ ไวเเหะ''เเก้วพูดเเล้วก็ขับรถ

              ''อืมๆ''

              '' เฟย์จะไปอยู่บ้านเเม่ใช่ป่ะ''ฟางพูด

              ''ใช่ๆ''เฟย์พูด ตอนนี้พ่อเเม่ของทั้งสองได้เสียชีวิตลงเมื่อตอนที่ฟางเเละเฟย์เเต่ง

งานกัน ใหม่ๆ เเละเเก้วก็ส่งทั้งสองสาวเสร็จก้กลับมาบ้านก็เห็นโทโมะนั่งอยู่ตรงสวนหลังบ้าน เธอก็เดินไปหา

               ''มานั่งอะไรตรงนี้''เเก้วพูด

                ''เปล่า''โทโมะตอบสั้นๆ

                ''เเล้วนี่กินข้าวเช้าหรือยัง''

                ''ยัง''โทโมะตอบสั้นๆโดยสีหน้าของเขานิ่งเย็นชาเเก้วที่เห็นอย่างนั้นก็ถอนหายใจเเรงๆกะอาการของโทโมะที่มีต่อเธอ

                 ''โมะ เราขอถามอะไรหน่อยสิ''เเก้วพูดโทโมะก็ได้เเต่พยักหน้า

                  ''โมะ เคยมีเเฟนชื่อว่าเเบมใช่ป่ะ เเล้วโมะกะเเบมก็รักกันมากด้วยเเละโมะก็ซื้อสร้อยที่ให้เราซึ่งโมะเคยซื้อให้เเบม''เเก้วพูดเสียงสั่นๆทำให้โทโมะชะงักกะเรื่องที่เเก้วเล่า

                   ''เเต่พอเเบมกะโมะเลิกกันโมะก็ยัง ไม่ลืมเเบมโมะยังรักเเบมฮึก''เเก้วพูดด้วยเเละมีน้ำใสออกจากตา

                    ''ใช่มั้ยฮือๆโมะยังไม่ลืมเเบมใช่มั้ยฮือๆๆๆ''เเก้วพูดโมะก็ได้เเต่นั่งเงียบก็พูดว่า

                    ''เเก้ว''โทโมะพูด

                    ''ใช่มั้ยฮือๆตอบเรามาสิฮือๆๆตอบ!!''เเก้วตวาดทำให้โทโมะอึ้งเล็กน้อย

                    ''เเค่นี้ก็ตอบไม่ได้หรอ ห๊ะฮือๆๆ''เเก้วอารมณ์เสียอย่างสุดๆ

                    ''เเค่นี้ก็ตอบไม่ได้''เเก้วพูดเเล้วเดินไปเเต่โทโมะรั้งเเขนไว้

                     ''เเก้วรู้ได้ไง''

                    ''จะรู้จากไหนมันไม่สำคัญที่ว่าโมะยังรักเเเบมอยู่ เเละเหมือนเราเป็นตัวเเทนเเล้วโมะรู้มั้ยเวลาที่โมะเย็นชาใส่เรา มันเหงานะรู้มั้ย''เเก้วพูด

                     ''เเก้วโมะกะเเบมมันเป็นเเค่เรื่องในอดีตก็เท่านั้นอย่าคิดมาก''

                     ''หยุดพุดเถอะ เราอยากอยู่คนเดียว''เเละเเก้วก็เเกะมือโทโมะที่จับเเขนเธอ เเล้วเธอก็เิดนไปเเล้วเช็ดน้ำตา

**********************************************************

Stopppppppppppppp!!!ไว้ก่อนนะจ๊ะรีดเดอร์ อัพช้าหน่อยน๊าาคนอ่านยังไม่หายเน้อะไรท์ว่าน่าจะอย่างนั้นนะเอาเป็นว่าโปรดติดตามต่อไปค่าาาาาาาาาา