พิชิตใจยัยเจ้าหญิง ( My Princess )

 

 

- เมืองซีซ่าร์ 

 

" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด  ชั้นเคยบอกเเล้วใช่มั๊ย ว่าไม่เอาผ้าลูกไม้   เอามันออกไป !!!!!    "

 

" อ่อๆ ขอประทานโทษจริงๆ เพคะ คราวหลังหม่อมฉันจะระวังให้มากกว่านี้   " 

 

" ออกไป !!  ออกไปทั้งชุด ทั้งเธอ เลย   ออกไป !!!  "

 

 

เสียงดังเกรี๊ยวกราดดังสนั่นวัง   จะมีใครได้นอกจากเจ้าหญิงของเมืองนี้   สาเหตุมาจากดีไซเนอร์มี่จะเอาลุดมาให้เธอเลือกในทุกๆ อาทิตย์ดันมีชุดที่มีผ้าลูกไม้  โผล่มาเเค่นิดเดียว 

 

 

 

 

 

" อะไรกันเเก้วกัลยา   "

 

" ก็นังพวกนี้สิท่านน้า  ก็รู้ว่าเเก้วเกลียดลูกไม้ก็ยังจะเอามาอีก "

 

" เอาเถอะน่าลูก โถ่เเค่เรื่องเเค่นี้เอง หนูก็ไล่มันออกซะให้หมดก็จบเรื่องเเล้วล่ะลูก  อย่าอารมเสียไปเลย "

 

" เธอก็เอาเเต่เข้าข้างองค์หญิง  จนเคยตัวหมดเเล้ว "

 

" ท่านพี่ก็น่า   หลานยังเด็ก ปล่อยๆ เธอไปเถอะเพคะ "

 

เเก้ว  หรือเเก้วกัลยา เธอเป็นเจ้าหญิงของซีซาร์ ที่คนทั้งเมืองต่างรู้กันดีถึงความเอาเเต่ใจของเธอ  เพราะถูกตามใจมาตั้งเเต่เด็ก ทำให้เธอกลายเป็นคนอารมร้อน  เอาเเต่ใจ ไม่ฟังใคร ไม่เเคร์เเละสนใจใคร  ใครจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่าง  สนมนางกำนันทุกคนต่างหวาดกลัวเธอ เพราะเธอเล่นไล่คนออกจากวังเป็นว่าเล่น เเค่ทำงานช้านิดๆ หน่อยๆ เธอก็ไล่ออกหมด ไม่สนว่าคนๆ นั้นจะมีภาระหรือความจำเป็นอะไร  มีน้าที่คอยเลี้ยงดูเเลเธอ เพราะเเม่ของเธอเสียตั้งเเต่วันที่เธอเกิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" พี่ล่ะ เป็นห่วงจริงๆ ถ้าวันนึงพี่ไม่อยู่เเล้วเเก้วจะดูเเลตัวเองเเละประชาชนยังไง "

 

" ไม่เอาน่า  เดี๋ยวน้องกับเควิน จะคอยช่วยเเก้วเองเพคะ "

 

"ถึงอย่างนั้นพี่ก็ยังห่วงอยู่ พี่คงต้องทบทวนเรื่องรัชทายาทอีกรอบเเล้วล่ะ  บางทีเควินอาจจะเหมาะสมกว่า "

 

แก้วเเละเควินเป็นลูกพี่ลูกพี่ลูกน้องกัน โตมาด้วยกันในวังเเห่งนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

- วังเล็ก

 

" หึ สมน้ำหน้านังเเก้วมัน  ไม่เสียเเรงที่เเม่ทำให้มันนิสัยเสียตั้งเเต่เด็ก  ตำเเหน่งรัชทายาทมันชวดเเน่ "

 

" แล้วตำเเหน่งนั้นก็จะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจากลูกของพ่อ   เควิน "

 

สามพ่อเเม่ลูก คุยกันพรางยิ้มเยาะที่เเผนการของตนเองนั้นใกล้สำเร็จ

 

 

 

 

 

 

 

 

- วันเเต่งตั้งรัชทายาท

 

" ข้า ในนามของกษัตริย์ซีซาร์  ขอเเต่งตั้งให้ ...   ( น้าของเเก้วกับอาหันไปยิ้มให้เควิน เพราะมั่นใจว่าต้องเป็นลูกตัวเองเเน่ๆ )   แก้วกัลยา เป็นรัชทายาท  สืบครองบัลลังต่อจากข้า นับตั้งเเต่นี้ไป "

 

ทุกคนช๊อก คงมีเ้ต่เเก้วที่ทำหน้านิ่งไม่รู้อะไร  เพราะเธอคิดว่ายังไงซะ ตำเเหน่งนี้มันก็ต้องเป็นของเธออยู่เเล้ว นับตั้งเเต่นั้นน้ากับอาเเละเควินก็ทำให้เเก้วกลายเป็นตัวปัญหาของวัง ทำให้เธอนิสัยเสียขึ้นเรื่อยๆ  

ทำให้ทุกคนเกลียดเธอ  จนพระราชาทนไม่ไหว เรียกเเก้วไปอบรมอยู่หลายรอบ  จนกระทั่งครั้งนี้

 

 

 

 

" แก้ว พ่อจะส่งเจ้าไปอยู่เวเนล่า  ไปใช้ชีวิตเเบบคนธรรมดา  ให้เงินลูกใช้เท้ากับคนที่ลูกไล่ออกไป ลูกจะได้เข้าใจความรู้สึกนึกคิดของคนอื่นบ้าง  ลูกคือว่าที่กษัตริย์ลูกจะมาทำตัวเอาเเต่ใจอย่างนี้ต่อไปไม่ได้เเล้ว !!! "

 

" ไม่นะเพคะ  ท่านพ่อ ท่านพ่อไม่รักลูกหรอ ถึงทำเเบบนี้กัลูกได้ "

 

" ก็เพราะรักยังไงล่ะเเก้ว  พ่อถึงต้องทำเเบบนี้ "

 

" ไม่เพคะ ท่านพ่อไม่รักลูกเลย  ถ้าท่านพ่อรักลูกถอนรับสั่งเถอะเพคะ "

 

" คำสั่งพระราชา  ถือเป็นสิทธิ์ขาด !!! "

 

" ไม่  ท่านพ่อไม่รักเเก้วเลย  "

ทันทีที่พูดจบเเก้วก็วิ่งกลับขึ้นไปบนห้องทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" องค์หญิงเพคะ เลิกร้องเถอะเพคะ  นมใจไม่ดีเลยที่เห็นองค์หญิงของนมร้องไห้เเบบนี้ "  แม่นมพูดพรางเช็ดนี้ตาให้ร่างบาง

 

" ท่านพ่อไม่รักเเก้วเลยนม  ท่านพ้อไม่รักเเก้วเเล้ว ท่านพ่อเกลียดเเก้ว  ไม่อยากอยู่ใกล้ๆ แก้ว ถึงอยากจะส่งเเก้วไปอยู่ที่อื่น  ฮือออออ "

 

" ไม่เอานะเพคะ  ไม่คิดอย่างนี้สิเพคะ  องค์ราชารักองค์หญิงน้อยของนมจะตาย "

 

" รัก ถ้ารัก ท่านพ่อจะส่งเเก้วไปอยู่ที่อื่นทำไม "

 

" นมว่า องค์ราชาคงมีเหตุผลขององค์เองเเหละเพคะ  องค์หญิอย่าร้องไห้เลยนะเพคะ "

 

" จะมีเหตุผลอะไรอีกนอกจากท่านพ่อเกลัยดเเก้ว  ท่านพ่อไม่รักเเก้วเเล้ว  ฮืออออ "

 

เเก้วที่พูดตัดพ้อตัวเแงกับเเม่นมของเธอที่ดูเหมือนจะเข้าใจเธอมากที่สุด ดังไปถึงใครบางคนที่ยืนมองทั้งคู่อยู่หน้าประตู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ท่านราชเลขา  ติดต่อโทโมะ เรียบร้อยเเล้วใช่ไหม ? "

 

" เกล้ากระหม่อมทำตามรับสั่งทุกอย่างเเล้วพะยะค่า   ทางโทโมะเองก็พร้อมที่จะตอบเเทนบุญคุณที่พระองค์เคยช่วยไว้  ทุกอย่างพร้อมพะยะค่า "

 

" ดี หวังว่าโทโมะ จะช่วยอะไรเเก้วได้บ้างนะ "

 

พระราชาพูดจบก็หวนกลับไปมองยังในห้องอีกครั้ง สายตาเป็นห่วงเป็นใยที่ส่งไปถึงในห้องสองคนที่กำลังร้องไห้อยู่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

- วันออกเดินทาง

 

เเก้วเดินลงมาจากบันได  ด้วยสายตาเศร้าสร้อย เธอไม่เคยรู้สึกหดหู่ขนาดนี้   นี่เแ็นการไปต่างเมืองครั้งเเรกที่ไม่มีคนติดตาม  ไม่มีคนเอาใจ ไม่มีใครมาคอยทำนู่นทำนี่ให้ 

เธอลงมาเห็นพ่อของเธอยืนหันหลังให้เเล้วมองอแกไปนอกวัง ยอมรับว่าตอนนี้เธอโกรธมาก  เเละที่เธอไปก็เพราะเธอประชดพ่อของเธอ  ในเมื่ออยากให้เธอไป เธอก็จะไป 

 

" สมใจท่านพ่อเเล้วสิเพคะ  ที่ทำให้ลูกออกไปจากชีวิตได้  ... "  

 

เธอพูดเรียบๆ ที่ไม่เเม้เเต่หันไปมองหน้าพ่อของเธอ  พระราชาเองก็เช่นกันตอนที่เธอพูด ไม่เเม้เเต่มองหน้าเธอด้วยซ้ำ นั่นยิ่งทำให้เธอเสียใจมากขึ้นไปอีก

 

" ออกรถเถอะ "  เธอพูดกับคนขับรถเพื่อไปยังสนามบิน  ใครจะรู้ทันที่ทีลับจากประตูวังน้ำตาเธอก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้   เสียใจ ตอนนี้มีเเค่คำๆ นี้ในหัวเธอ ....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

----------------------------------

เรื่องนี้ติ๊งต๊องนะบอกไว้ก่อน 555555555

ฝากด้วยจ้า  เม้นๆ โหวดๆ 

15:19

26/06/58