Happy Birthday To..[Kaew]

               18 มิ.ย. 19:30 คอนโดโทโมะ!

                หลังจากที่ฉันซื้อของกินจากร้านที่เขาชอบมาฝาก และก็ขนมอีกมากมายตอนนี้ฉันถือเมื่อคนบ้าเลย และกำลังจะเดินขึ้นไปที่ห้องของโทโมะ

“จะกินหมดไหมเนี่ย ^-^ ซื้อมาซะเยอะเลยเรา” เฮ้อก็ฉันซื้อมาเยอะเกินไปจริงๆนะละ

“พี่โทโมะค่ะ อันนี้รันจะให้พี่แก้วดีไหมอ่า พี่แก้วจะชอบไหม??” รันหญิงสาวลูกครึ่งญี่ปุ่นเอ่ยถามชายหนุ่ม

“พี่ว่าแก้วคงจะชอบนะ แต่รันไหนจะมาช่วยพี่ทำเค้กไงเร็วสิ!!” ชายหนุ่มเรียก

“ค่ะพี่ ไหนดูสิ ฮ่าๆๆๆๆ พี่โทโมะหน้าพี่อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”

“ไหนๆ ตรงนี้เหรอตรงนี้หรือป่าว”  โทโมะเช็ดหน้าทั้งที่มือตัวเองเลอะอยู่จนตอนนี้หน้าเลอะเทอะไปหมดแล้ว

“พี่หนูนี้สิ ^^” รันหญิงกระจกให้คนตรงหน้าดู

“นี้เราแกล้งพี่เหรอนี้แหนะๆ” โทโมะเล่นเอาแป้งที่เลอะมือป้ายหน้าคนตรงหน้า

“พี่โมะอย่าแกล้งกันสิ ฮ่าๆๆๆ ”

“เฮ้ยยย!!” รันวิ่งหนีจนลื่นล้มแต่โทโมะที่รั้งตัวไว้ไม่ให้ล้มนั้นกลับกลายเป็นคนตอนนี้ทั้งคู่ล้มทับกันอยู่!!

“ทำอะไรกันนะ!!   - -*” เสียงอันคุ้นเคยนี้ทำให้ทั้ง 2 คนสะดุด

“นี้มันอะไรกันห๊ะ โทโมะ!! ไหนบอกว่างานยุ่งไม่ใช่เหรอ?? แล้วนี้มันอะไรกันห๊ะ!!T^T” เสียงที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆทำให้คนที่อยากอธิบายสิ่งตรงหน้าพูดไม่ออก

“คือ! มันไม่ใช่อย่าที่พี่แก้วเข้าใจนะค่ะ” รันพยายามพูดอธิบายมีหรือที่แก้วจะฟังคนที่พึ่งเคยเจอหน้ากันครั้งแรกแถมยังกอดกับคนที่ตัวเองรักต่อหน้าต่อตาแบบนี้

“หยุดพูดฉันไม่อยากฟัง”

“แต่แก้ว แก้วต้องฟังโมะก่อนสิ ฟังโมะอธิบายก่อนนะ”

“โทโมะ………แก้วเหมือนคนโง่ใช่ไหม?” แก้วที่ยื่นตัดสินใจที่จะพูดอยู่นานก็ถามขึ้น

“แก้วเรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่ออย่างที่แก้วขะ”

“แก้วถามว่าใช่ไหม!!” แก้วตะโกนสถบเสียงใส่โทโมะด้วยความโกรธปนความเจ็บ

“พี่แก้ว!!” รันเดินมาจับมือคนตรงหน้า

“อย่ามายุ่ง!!” แก้วสะบัดมือจากมือเรียวของคนที่เธอไม่รู้จักออกทันที

“ฟังหนูอธิบะ”

“ไม่ๆๆๆๆ เรื่องนี้ไม่ต่องมีใครอธิบายอ่ะไรทั้งนั้น และที่ฉันมาวันนี้มันก็ทำให้ฉันเข้าใจ อย่าเกิดฉันหายไปบ้างคนบางคนก็คงจะไม่ใส่ใจสักนิด TT ลาก่อน!”

“แก้วๆ แก้ว!! เดี๋ยวก่อน!!”

“พี่โมะไม่ตามไปละค่ะ??” รันถามพี่ชายที่ไม่ยอมตามไป

“ถึงจะตามไปตอนนี้แก้วก็ไม่เข้าใจอยู่ดี แล้วจะหาว่าเราแก้ตัวอีก!”

“แต่!”

“ไม่มีแต่ทั้งนั้นรัน เวลาจะทำให้แก้วเข้าใจเอง”

“ฮึก ฮื้อออT^T ทำไม ทำไม ทำไมนายทำแบบนี้กับฉันทำไมT^T” หญิงสาวที่เดินมาที่ลานจอดรถก็ปล่อยโฮออกมาทันทีที่ถึงรถของเธอ

                บ้านศิริมงคลสกุล

“แก้ว! แก้วเป็นอะไรเหรอลูก??” แม่ที่เห็นลูกสาวเดินมาแบบคนไร้วิญญาณก็รีบวิ่งเข้ามาไปลูกสาว

“มะ แม่ ค่ะ ฮึก ฮื้อออ T^T” แก้วได้แต่ร้องไห้ไม่ตอบผู้เป็นแม่แม่แต่คำถามเดียว

“แม่ไม่รู้นะว่าแก้วไปเจออะไรมา แต่แม่เชื่อนะว่าลูกสาวของแม่เก่งต้องผ่านมันไปได้อยู่แล้ว แม่และแม่ก็จะอยู่ข้างหนูเสมอนะลูก ^^”

“ค่ะแม่ ^-T”

“ไปนอนได้แล้วนะพรุ่งนี้ต้องเตรียมตัวเก็บของนะเพราะออกเดินทางตอน 4 ทุ่ม”

“พรุ่งนี้เหรอค่ะ? ค่ะหนูจะรีบไปนอนจะได้ตื่นมาเก็บของ ^^”

“แม่ๆ พรุ่งนี้เหรอไหนบอก20 ไง” กิ่งที่ได้ยินก็เดินมาถามแม่ทันที

“ใช่จ้ะเพราะเราต้องไปหาที่พักที่นู้นด้วยนะเลยเร่งกำหนดไป”

“OKค่ะ ว่าแต่ยัยแก้วทำไมเอ่ออ่องายจังนะ ไม่ขัดแม่กับพ่อเลยโถ๋!!”

“พรุ่งนี้ฉันก็จะไปแล้วนะมิกกี้ แกก็ต้องไปกับฉันด้วยนะ เจ้านายแกเค้าคงไม่ว่างไปส่งพวกเราหรอก T^T ฝันดีมิกกี้” แก้วเมื่อเดินเข้าห้องมาก็อาบน้ำและนอนคุยกับตุ๊กตาตัวโปรดที่ชายหนุ่มซื้อให้เธอจนเธอนั้นหลับไปในที่สุด