Misleading เรื่องเข้าใจผิด

Misleading เรื่องเข้าใจผิด

 

 

บทที่ 3

 

 

 

"สวัสดีค่ะคุณหญิงพรรณาลักษณ์ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรกับพิมเหรอค่ะ? ถึงได้ให้คุณภาณุไปรับพิมมาที่นี่"พิมเอ่ยเสียงหวานพร้อมรอยยิ้มที่ดูเหมือนแสยะยิ้มมากกว่า

 

 

คุณหญิงพรรณาลักษณ์หรี่ตามองหญิงสาวที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ลูกชายของนาง ก่อนจะเลื่อนสายตามองที่แขนแกร่งของลูกชายที่มีแขนเรียวของหญิงสาวควงอยู่ แสดงความเป็นเจ้าของชายหนุ่ม

 

 

"ธุระน่ะเหรอ? หึ! ฉันน่ะมีธุระอยู่แล้ว แต่ก่อนจะคุยเรื่องนั้น เรามาดูอะไรก่อนจะดีกว่าไหม? จะได้รู้ว่าธุระของฉันคืออะไร?"คุณหญิงพรรราลักษณ์ว่า ก่อนจะสั่งให้สาวใช้เปิดทีวี

 

 

ภาพเคลื่อนไหวที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอทีวี ทำให้ชายหนุ่มถึงกับหน้าซีด ผิดกับหญิงสาวที่ยังนั่งยิ้มให้กับคุณหญิงพรรณาลักษณ์ที่จ้องมองเธออยู่

 

 

"ฉันไม่เคยคิดเลยนะว่าแกจะทำแบบนี้กับหนูฟาง"คุณหญิงพรรณาลักษณ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง หลังจากที่สั่งให้สาวใช้ปิดทีวี เพราะทนดูภาพพวกนั้นไม่ได้

 

 

"เอ่อ ผม..."ป๊อปปี้พูดไม่ออก รู้สึกมึนงง สับสนไปหมด ไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ แต่ทำไมภาพพวกนี้ถึงมาอยู่กับมารดาของเขาได้ล่ะ?

 

 

"แกไม่ต้องแก้ตัวออกหรอก เซ็นนี่ซะ หนูฟางฝากไว้ให้แก"คุณหญิงพรรณาลักษณ์ว่า พร้อมกับยื่นซองสีน้ำตาลให้ลูกชาย

 

 

ป๊อปปี้รับซองนั้นมา ก่อนจะมองหน้ามารดาว่ามันคืออะไร

 

 

"เปิดดูสิ มันน่าจะสำคัญมากสำหรับแกในตอนนี้"พูดจบคุณหญิงพรรณาลักษณ์ก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องรับแขกไปทันที

 

 

"เปิดสิค่ะป๊อป"พิมเอ่ย เมื่อเห็นป๊อปปี้มองซองนั้นนิ่งไม่ยอมเปิดสักที เธอภาวนาขอให้ในซองนั้นเป็นเอกสารสำคัญใบหย่าที่ฟางฝากไว้ให้ป๊อปปี้

 

 

ป๊อปปี้เปิดซอง ก่อนจะดึงกระดาษที่อยู่ในซองนั้นออกมาดู ใบสำคัญการหย่า แค่เห็นตัวอักษรกับเครื่องหมายที่อยู่บนกระดาษใบนั้น ก็ทำให้ป๊อปปี้นิ่งค้างไปทันที นัยน์ตาคมมองลายเซ็นของหญิงสาวด้วยความรู้สึกแปลกๆ

 

 

"ป๊อปค่ะ!"พิมเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงดัง ทำให้ป๊อปปี้สะดุ้งแล้วหันมามองหญิงสาว

 

 

"ครับ พิมว่าอะไรเหรอ?"ป๊อปปี้ถาม แล้วหันมามองใบหย่าในมืออีกครั้ง รู้สึกจุกในอกจนปวดหนึบไปหมด

 

 

"พิมบอกว่าให้คุณเซ็นชื่อลงไปเลยค่ะ ไหนๆ เมียคุณก็ขอหย่าคุณแล้วนี่ค่ะ จะรออะไร?"พิมพูดย้ำ แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่ได้ฟังที่เธอพูด

 

 

"ป๊อปค่ะ! นี่คุณคงไม่ได้รักเมียคุณในตอนที่เธอขอหย่าหรอกนะค่ะ"พิมว่า ทำให้ป๊อปปี้ชะงักแล้วหันมามองเธอ

 

 

"ผมไม่ได้รักเธอสักหน่อย แค่... เป็นห่วงน้องปันปันเท่านั้นเอง"ป๊อปปี้ว่า แล้วโอบเอวหญิงสาวไว้ เพราะรู้ว่าเธอกำลังงอนเขาอยู่

 

 

"หึ! ให้มันจริงเถอะค่ะ แต่ในเมื่อเธอเป็นคนเอาลูกไป แสดงว่าเธอสามารถเลี้ยงลูกตัวได้ จะไปห่วงทำไม?"พิมว่า

 

 

"ผมก็แค่เป็นห่วงในฐานะพ่อเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรหรอก"ป๊อปปี้ว่า แล้วหอมแก้มพิมอย่างเอาใจ

 

 

"งั้นก็เซ็นเลยสิค่ะ แล้วเราไปจดทะเบียนสมรสกัน"พิมว่า แล้วซุกใบหน้าเข้ากับแผ่งอกของป๊อปปี้อย่างออดอ้อน

 

 

ป๊อปปี้มองใบหย่าในมืออย่างลังเล ก่อนจะตัดสินใจเซ็นชื่อลงในใบหย่า แต่จู่ๆ คำพูดที่เขาเคยขอฟางแต่งงานก็ดังแทรกเข้ามา

 

 

'ฟาง แต่งงานกับป๊อปนะ ผมสัญญาว่าจะดูแลฟางไปจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต'

 

 

 

....................................................................................................................................................

 

 

ทั้งๆ ที่เคยให้คำสัญญากับเธอว่าจะดูแลเธอไปจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต แต่ทำไมเขาถึงผิดคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอ ทรยศความรักและความไว้ใจของเธอจนไม่เหลือความรัก ความไว้ใจให้เขาหรือใครๆ อีกแล้ว

 

 

"ฟาง..."เสียงเรียกของใครบางคน ทำให้ฟางที่กำลังเหม่อลอยอยู่หันกลับมามอง

 

 

"แก้ว"ฟางเอ่ยชื่อเพื่อนสาวคนสนิทพร้อมรอยยิ้ม แต่ในรอยยิ้มนั้นเจื่อปนไปด้วยความเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด

 

 

"ทำแบบนี้จะดีเหรอ? เธอกำลังท้องอยู่นะ"แก้วเอ่ย เมื่อนั่งลงข้างๆ ฟางแล้ว ตกใจเหมือนกันที่จู่ๆ ฟางก็หย่ากับป๊อปปี้ ทั้งๆ ที่เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่

 

 

"อืม... แบบนี้แหละดีแล้ว..."ฟางเอ่ยเสียงแผ่วเบา มือบางลูบท้องตัวเองแผ่วเบา

 

 

"แต่..."แก้วกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็ถูกฟางเอ่ยแทรกขึ้นมาซะก่อน

 

 

"ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ปล่อยให้เป็นแบบนี้แหละ ดีแล้ว..."ฟางเอ่ยแผ่วเบา ตอนนี้ในหัวเธอกำลังคิดถึงอะไรบางอย่างที่เธอเพิ่งเจอเมื่อตอนที่เก็บเสื้อผ้า ก่อนจะออกจากบ้านหลังนั้น

 

 

รูปถ่ายของป๊อปปี้กับผู้หญิงคนนั้นที่ถ่ายคู่กัน ดูจากวันที่ที่ถ่ายรูปนั้น เป็นวันเดียวกับที่ป๊อปปี้ขอเธอเป็นแฟน เขาคบเธอพร้อมๆ กับผู้หญิงคนนั้น แค่คิดก็เจ็บปวดไปทั่วหัวใจแล้ว

 

 

 

______________________________________________________________________________________

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อัพจร้า^^

 

 

ฝากติดตามผลงานกันด้วยนะจ้ะ^^

 

 

 

________________________________________________________________________________________