หนุ่มฮอตกับหวานใจตัวแสบ

ตอนที่ 3 กลับมาเรียน

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกเมื่อโทโมะ ได้หยุดพักรักษาตัวจนหายเป็นปกติ สามารถเดินไปไหนมาไหนได้อย่างสบายไม่มีอาการเจ็บแปลบที่แผล แต่เมื่อกลับมาที่โรงเรียนอีกครั้งหนึ่งเพื่อนๆ ได้เตรียมตัวที่จะสอบกันแล้ว และในวันนี้เองเป็นการเรียนการสอนวันสุดท้ายของภาคการศึกษานี้

วิชาภาษาอังกฤษเป็นวิชาสุดท้ายที่ผู้สอนติวข้อสอบให้แก่เด็กนักเรียนห้องเอ ก่อนที่การสอบจะมาถึงในอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้า ซึ่งเป็นการบอกเฉพาะหัวข้อใหญ่ที่จะออกสอบเท่านั้นเหมือนเช่นทุกปีที่ผ่านมา ไม่มีการเจาะลึกเหมือนเด็กนักเรียนโรงเรียนอื่น ถ้าหากใครไม่เข้าชั้นเรียนตลอดภาคการศึกษาที่ผ่านมา การทำข้อสอบในวันสอบนั้นอาจจะพลาดพลั้งได้

“ยินดีต้อนรับกลับมาเรียนเว้ยเพื่อน” เคนตะ เพิ่งได้มีโอกาสพูดคุยกับโทโมะ หลังจากพักเบรกในระหว่างคาบเรียนจึงรีบตรงมาที่โต๊ะเพื่อนหนุ่มทันที

“โหหหห..ไอ้คุณเคนตะคร้าบบบ จนจะกลับไปนอนตีลังกาที่ห้องอยู่แล้วแกเพิ่งจะมายินดีต้อนรับอะไรตอนนี้วะ” เขื่อน อดพูดไม่ได้เพราะรู้สึกขัดหูขัดตาเสียเหลือเกิน

“ก็ฉันยังไม่ได้คุยกับไอ้โทโมะมันเลยนี่หว่า มีแต่พวกแกที่แย่งกันพูดอยู่” แต่ความจริงแล้วเคนตะ หลบไปคุยกับสองสาวเฟย์ และฟางอยู่ต่างหาก ซึ่งไม่มีใครสังเกตเห็นพวกเขาทั้งสามคนเพราะมัวแต่ยืนล้อมโทโมะ อยู่เท่านั้นเอง

“เออแก้ว..นี่เป็นเลคเชอร์ทุกวิชาในเทอมนี้นะ ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามฉันได้” เคนตะ ยื่นสมุดหน้าปกสีสวยให้แก้ว สองเล่ม และสองเล่มนี้ได้ถูกโทโมะ ดึงไปเปิดอ่านดูเสียก่อน

“นี่มันไม่ใช่ลายมือแกนี่หว่าไอ้เคนตะ..?” โทโมะ จำลายมือเพื่อนของเขาได้ทุกคน แค่เปิดดูตัวหนังสือยังไม่ได้อ่านเขาก็รู้ได้ทันที แต่ที่เขาสงสัยคือทำไมเคนตะถึงได้เอาสมุดเลคเชอร์สองเล่มนี้มาให้แก้วด้วย

“แกคิดจะทำอะไร” โทโมะ ลุกขึ้นกระชากคอเสื้อเพื่อนหนุ่มอย่างเอาเรื่อง

“เฮ้ยๆ ไอ้โมะแกใจเย็นดิ่วะ ปล่อยก่อนๆ คือว่า..ฟะ..” เคนตะ กำลังจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้โทโมะ ฟัง แต่คำพูดของเขาขาดหายแล้วกลืนกลับลงคอไปอย่างเดิมเมื่อเสียงของสองสาวเฟย์ และฟาง ดังขึ้น

“อะแฮ่ม!” สองพี่น้องกระแอมในคอเบาๆ พร้อมส่งสายตาให้กับเคนตะ

“เอ่อคือ.....อ๋อออ ฉันกับไอ้จงเบเห็นว่าแก้วไม่ได้มาเรียนนานแล้ว ฉันสองคนก็เลยช่วยกันจดที่ครูสอนไว้ให้เผื่อจะมีประโยชน์น่ะ ใช่ไหมจงเบ” เคนตะ กอดคอจงเบ และส่งสายตาขอความช่วยเหลือ

“นี่มันก็ไม่ใช่ลายมือจงเบ แกสองคนบอกความจริงมา” โทโมะ สั่งสายตาคาดคั้นเอาคำตอบจากเพื่อนหนุ่มทั้งสอง

“เคนตะ ครูเรียก” เฟย์ ส่งเสียงมาก่อนที่ตัวจะมาถึงวงสนทนาของหนุ่มๆ

“เฟย์..ตาเธอเป็นอะไรน่ะ เจ็บตาเหรอ” จงเบ ผู้ใสซื่อถามออกตาโต้งๆ เพราะไม่รู้ว่าการที่เฟย์ ขยิบตาเป็นการส่งซิกบางอย่าง

 “เฮ้ยจงเบไปกันเหอะเดี๋ยวครูรอนาน ไปๆ” เคนตะ ลากจงเบ ออกจากวงสนทนาแล้วออกจากห้องเรียนไปยังห้องพักทันที โดยส่งข้อความผ่านทางแอพพลิเคชั่นไลน์บอกป๊อปปี้ เพื่อวานให้เขานำกระเป๋าและข้าวของกลับไปที่ห้องพักให้ด้วย

“ไอ้สองคนนี้มันแปลกๆ เว้ย” เขื่อน บ่นพึมพำตามหลังเพื่อนทั้งสอง

“ของใจนะ..เฟย์ ฟาง” แก้ว ดึงสมุดเลคเชอร์จากมือของโทโมะ มาเก็บลงกระเป๋าสะพายของเธอ แล้วกล่าวคำตามมารยาทที่เพื่อนมีน้ำใจนึกถึงเธอจากใจจริง แต่ไม่ได้สบตากับเจ้าของชื่อที่เอ่ยออกมา จากนั้นเธอยิ้มให้ทั้งสองสาวโดยไม่สบตาก่อนจะเดินหายออกจากห้องเรียนไปอีกคน

“มองอะไรกัน..ฉันไม่รู้เรื่อง” เฟย์ ปฏิเสธเสียงสูงและมีท่าทางผิดปกติ ซึ่งใครๆ ก็ดูออกแน่ล่ะว่าสมุดเลคเชอร์นั้นเป็นของเธอ และฟาง

“ไปกันเถอะ ป่านนี้ไอ้เคนตะกับจงเบนอนสบายอยู่บนเตียงกันละ” ป๊อปปี้ ได้อ่านข้อความของเพื่อนหนุ่มแล้วจึงไม่มีประโยชน์ที่จะเสียเวลารอสองคนนั้นกลับมา และโทโมะ เองก็คงไม่ปล่อยให้แก้วเดินไปไหนมาไหนคนเดียวด้วยเช่นกัน ก่อนที่เขาจะชักชวนเพื่อนๆ ให้กลับไปที่หอ โทโมะ เหวี่ยงกระเป๋าขึ้นพาดบ่าแล้วออกไปเป็นคนแรกแล้ว

เม้นเยอะเม้นเร็วอ่านแล้วเม้น ตอนต่อไปมาเร็วตามเม้นจ้าาาา

ฝากติดตามด้วยนะคะ ^^

นามปากกา : INHYEONG [TUKTATS]