หนุ่มฮอตกับหวานใจตัวแสบ

ตอนที่ 1 วันเปิดเทอมที่แสนวุ่นวาย

~ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย เป็นประ...~ เวลาแปดนาฬิกาตามเวลามาตรฐานของประเทศ เสียงเพลงประจำชาติได้ดังขึ้นก้องทั่วทั้งสนามที่รายล้อมด้วยอาคารเรียน และต้นไม้ประจำโรงเรียนที่ปลูกมานานกว่าสิบปี บนพื้นสนามนั้นเต็มไปด้วยเด็กนักเรียนทั้งโรงเรียน ยกเว้นเด็กนักเรียนห้องเอที่ยืนตรงเคารพธงชาติอยู่ในห้องเรียนประจำ พร้อมกับคุณครูประจำชั้นคอยยืนคุมจัดระเบียบอยู่ด้านหน้าชั้นเรียน

“เฮ้ย..ไอ้โทโมะไปไหนวะ” เด็กนักเรียนคนหนึ่งหันไปสะกิดเพื่อนพูดถามเสียงปกติ

“ไม่รู้ว่ะ” เด็กหนุ่มผมตั้ง หน้าขาว ตัวเล็ก ยืนล้วงกระเป๋าตอบกลับ เพียงแต่ไม่ได้หันมาสบตากับคนที่สนทนาด้วย

“ไอ้เคนตะก็อีกคน..หายหัวไปไหนของมัน” เด็กหนุ่มคนแรกคนเดิมบ่นพึมพำ

“ไม่รู้ว่ะ” คนพูดคล้ายคนละเมอ สายตากรอกไปมาซ้ายขวาเหมือนกำลังมองหาใครบางคนอยู่

“แล้วนี่แกมองหาใครวะ” เขาเลิกสงสัยถึงเพื่อนที่หายไปในเช้าวันเปิดเทอมวันแรกนี้แล้วหันมาสงสัยเพื่อนที่ยืนข้างเขาแทน

“ไม่รู้ว่ะ” เด็กหนุ่มตัวเล็กตอบคำเดิม และสายตายังคงจับจ้องอยู่ทางด้านหน้าของเขา

“เห้ย!! ไอ้ป๊อป! แกเป็นอะไรของแกวะพูดอยู่ได้ไม่รู้ว่ะ..ไม่รู้ว่ะ! แก..เอ่อ..” เขาระเบิดอารมณ์ขึ้นเสียงใส่ ป๊อปปี้ ดังลั่นไปทั่วทั้งห้องจนทุกคนต้องหันมามองเป็นตาเดียว ในขณะที่ปากยังคงร้องเพลงเคารพธงชาติกันอยู่ รวมถึงครูประจำชั้นที่ดุเขาผ่านทางสายตามา

~สละเลือดทุกหยาดเป็นชาติพลี เถลิงประเทศชาติไทยทวี มีชัย (เฮ้ยไอ้โมะ..ทางนี้) ขโย..~ ถึงแม้จะมีเหตุการณ์ใดๆ เกิดขึ้น แต่เด็กนักเรียนทุกคนในห้องเอยังคงยืนตรงร้องเพลงชาติต่อจน (เกือบ) จบ ได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับคำร้องคำสุดท้าย

“เฮ้ยไอ้โมะ..ทางนี้” หนุ่มคนเดิมร้องเรียกชื่อเพื่อนพร้อมกวักมือให้มาทางตน

“เฮ้ยว่าไงเขื่อน” โทโมะ เด็กนักเรียนชายที่หน้าตาดีที่สุดในโรงเรียน เรียนเก่งที่สุดในโรงเรียน มีความสามารถหลากหลายและโดดเด่นที่สุดในโรงเรียน และยังเป็นคนสุดท้ายที่มาสายที่สุดในโรงเรียน เป็นประจำทุกวันเขาจะเข้าห้องเรียนหลังเพลงชาติจบ ซึ่งตั้งแต่จำความได้เขาไม่เคยเข้าห้องเรียนก่อนเคารพธงชาติเลยสักครั้งเดียว

“หวัดดีทุกคน” เคนตะ เด็กนักเรียนหนุ่มหน้าตาดีลูกครึ่งญี่ปุ่นอีกคนเดินตามหลังโทโมะ มาติดๆ กล่าวทักทายเพื่อนร่วมห้องทุกคน พร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ออกมาจากใจ

เคนตะ และโทโมะ ทั้งสองคนมาโรงเรียนไม่พร้อมกันแต่จะเข้าห้องเรียนพร้อมกันทุกวัน โดยเคนตะ นั้นจะมานั่งรอโทโมะ ที่โต๊ะประจำกลุ่มหลังโรงเรียน เป็นพื้นที่ที่ไม่มีผู้คนเดินผ่านหรือพลุกพล่าน เรียกได้ว่านอกจากกลุ่มของพวกเขาแล้วคนอื่นๆ ไม่เคยมีใครได้เฉียดเข้าไปใกล้บริเวณนั้นเลย เพราะเป็นมุมอับทางเดินค่อนข้างลำบากเข้าออกไม่สะดวกนัก เมื่อได้ยินเสียงเพลงชาติดังเขาจะลุกขึ้นยืนตรงร้องเพลงเคารพธงชาติไปพร้อมกับเพื่อนๆ คนอื่น

ประมาณครึ่งเพลงผ่านไปแล้วจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับกระเป๋าสะพายลอยข้ามกำแพงตกลงมาบนพื้นตรงหน้าเขา แล้วอีกไม่กี่วินาทีต่อมา อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงโปร่งของโทโมะ กระโดดข้ามกำแพงโรงเรียนลงตามกระเป๋าสะพายของเขามา โทโมะรีบลุกขึ้นยืนทรงตัวหยิบกระเป๋ามาวางบนโต๊ะก่อนจะยืนตรงเคารพธงชาติกับเคนตะร้องเพลงในท่อนสุดท้ายเป็นประจำ แต่วันนี้ทั้งคู่ขึ้นมาถึงห้องเรียนเร็วกว่าทุกครั้งจนผิดปกติ

“ทำไมวันนี้พวกนายสองคนมาเร็วกันล่ะ” จองเบ หนุ่มเชื้อชาติเกาหลีเอ่ยถามเพื่อนหนุ่มของเขาทั้งสอง

“ไม่เห็นแปลก” โทโมะ พูดพร้อมยักไหล่ก่อนจะเดินอมยิ้มไปนั่งประจำที่ ซึ่งอาการและท่าทางของเขายิ่งทำให้เพื่อนๆ แปลกใจ และสงสัยในตัวเขาเพิ่มขึ้น

แต่ก่อนที่ใครจะได้ซักถามอะไรเพิ่มเติมกันนั้น คุณครูประจำชั้นของพวกเขาได้แจ้งเรื่องจากที่ประชุมให้ได้ทราบกัน ซึ่งมีอยู่สามเรื่องใหญ่ๆ นั่นก็คือ ห้องพักสำหรับนักเรียนห้องเอปีนี้จะถูกแบ่งเป็นห้องเดี่ยวจากที่ต้องนอนรวมกันเป็นห้องใหญ่แยกชายหญิงห้องเดียว เรื่องที่สองเป็นเรื่องของพื้นที่สำหรับนักเรียนห้องเอที่ถูกแบ่งให้กับนักเรียนห้องบีและซี เนื่องจากห้องพักเป็นห้องเดี่ยวจึงกินพื้นที่ปกติของพื้นที่บีกับซี ทำให้บางวิชาที่เปิดสอนในชั้นล่างสุดของอาคารเอมีนักเรียนจากห้องบีและซีเข้ามาใช้ห้องร่วมด้วย ทำให้ไม่มีความส่วนตัวเหมือนแต่ก่อน แต่ทว่านักเรียนห้องบีและซีจะสามารถอยู่ได้แค่ชั้นแรกในพื้นที่ที่ถูกจัดไว้เท่านั้น เรื่องสุดท้ายเป็นเรื่องของนักเรียนใหม่ที่ย้ายมาจากห้องซี โดยการย้ายมาเรียนห้องเอเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้สำหรับเธอคนนี้ หรือแม้แต่สิทธิ์ที่จะอยู่หอพักประจำก็ไม่ควรจะเป็นเธอด้วยเช่นกัน ซึ่งทุกคนในห้องเอต่างไม่ยอมรับและส่งเสียงโห่ไล่เธอกันยกใหญ่

“#@%*^)@*(@!#*^@#%)#!$%_$*!#$%)_” เสียงโห่ไล่และเสียงต่อว่าเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ดังแทรกกันไปมา

“หยุดก่อน.....ทุกคนเงียบๆ กันหน่อยครูยังพูดไม่จบนะ........หยูดดดดดดดดดดดดดดดดด!!” เสียงทรงพลังจากครูประจำชั้นทำให้ทุกคนเงียบและตั้งใจรอฟังในสิ่งที่เธอจะพูดต่ออย่างง่ายดายแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“นี่เป็นคำสั่งของผอออที่ย้ายนักเรียนคนนี้มาห้องเอ ขอให้ทุกคนดูแลและช่วยเหลือเพื่อนร่วมห้องคนใหม่นี้ดีๆ เอ่อ..จบการโฮมรูม สวัสดี!” ถึงแม้เด็กๆ จะตั้งหน้าตั้งตารอฟังที่เธอพูด แต่ทว่าสายตาและท่าทางกับไม่ยินดียินร้ายกับเธอเท่าไรนัก เธอจำต้องรีบพูดและตัดบทของเธอรีบออกจากห้องไปทันที ก่อนที่จะเกิดเสียงโหวกเหวกโวยวายอะไรอีก เพราะแก้วหูเธอนั้นคงทนรับและแยกประสาทไม่ได้เป็นแน่

“ทุกทีเลยป้าแว่นนี่!” หนุ่มน้อยหน้าเรียวยาวจนผู้หญิงหลายคนแอบอิจฉาบ่นพึมพำตามหลังคุณครูประจำชั้นของเขา

เม้นเยอะเม้นเร็วอ่านแล้วเม้น ตอนต่อไปมาเร็วตามเม้นจ้าาาา

อัพตอนที่ 1 แล้วจร้า

ฝากติดตามด้วยนะคะ ^^

นามปากกา : INHYEONG [TUKTATS]