ก็เพิ่งจะรู้......หัวใจตัวเอง

 

 

 

    

 

 

                      ฟางเดินทางกลับมาที่บ้าน ทุกอย่างมันจบแล้วระหว่างเขากับเธอ ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันอีก เธอจะไม่มีวันรักผู้ชายไม่มีหัวใจคนนี้ อีกแล้ว

 

 

 

 

 

ฟาง: ยาย

 

 

 

 

ยาย: ฟาง มาได้ไงลูก

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ต่อไปนี้ ฟางจะมาอยู่กับยาย นะ อยู่ด้วยกันตลอดไปเลย ฮึก ฮือ 

 

 

 

 

 

 

ยาย: ฟาง     ร้องทำไมลูก ใครทำไรเรารึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฮึก ฮึก ฮือ ไม่มีหรอกจ้ะ 

 

 

 

 

ยาย: ไปๆ ไปอาบน้ำเก็บของก่อนนะ เดี๋ยวยายหาไรให้กินนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป็อบ: แก้ว 

 

 

 

 

แก้ว: คุณภาณุ สวัสดีค่ะ 

 

 

 

 

ป็อบ: มาทำอะไรที่ฝ่ายบุคคลเหรอ 

 

 

 

 

แก้ว: เอ่อ คือ แก้วเอาจดหมายลาออกมาให้ที่ฝ่ายบุคคลนะค่ะ 

 

 

 

 

 

ป็อบ: ลาออก ใครลาออก แก้ว แก้วเหรอ

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ แก้วลาออก ฟางด้วยค่ะ แต่ว่าฟางไม่ได้มา 

 

 

 

 

 

ป็อบ: (ป็อบปี้หน้าเศร้าลงทันที) อ่อ ขอตัวก่อนนะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: เดี๋ยวค่ะ คือว่า แก้วยื่นจดหมายให้คุณภาณุเลยแล้วกันนะค่ะ นี่ค่ะ ส่วนอันนี้ ฟางฝากมาคืนค่ะ (ยื่นจดหมายลาออกของแก้วและฟาง พร้อมกับอัลบั้ม ระหว่างที่แก้วและเฟย์ส่งฟางที่สนามบิน ฟางก็ฝากให้แก้ว คืนอัลบั้มที่เขาฝากมาให้คืนกลับป็อบปี้ )

 

 

 

ป็อบ: อืม พี่ขอตัวก่อนนะ 

 

 

 

 

                    ป็อบปี้กลับมาอยู่ในห้องทำงาน เขานั่งลงอย่างอ่อนล้า เขาเสียใจเหลือเกินที่ทำแบบนั้นกับเธอลงไป แต่จะให้เขากลับไปตามเธอมาทำงาน หรือไปหาเธอ เขาคงไม่กล้าพอ เพราะเขารู้ดีว่า เธอคงเจ็บและเสียใจมาก ป่านี้เธอคงจะอยู่กับแก้วหรือไม่ก็เฟย์ เธอคงมีความสุขแล้ว เธอคงจะลืมเขาแล้ว (ป็อบปี้ไม่รู้ว่าฟางไปแล้วและไม่รู้ว่าเธอกำลังท้อง เฟย์หลอกเขื่อนกับโทโมะว่าอย่าพึ่งบอก พวกเธอจะบอกเองเขื่อน ป็อบปี้เลยไม่รับรู้อะไรเลย) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ยาย: อ้าวฟาง ลงมากินข้าวลูก 

 

 

 

 

ฟาง: จ้ะ 

 

 

 

ยาย: เมื่อกี๊ยายให้เก่งไปซื้อของขอบฟางมาทั้งนั้นเลยลูก ดูสิ น่ากินทั้งนั้นเลย 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อึก อ้วก ทำไมมันเหม็นอย่างนี้อะจ้ะยาย 

 

 

 

 

 

เก่ง: ป่าวนะพี่ฟางเก่งไปซื้อของที่พี่ชอบมาทั้งนั้นเลย (เก่งเป็นเหมือน หลานของยาย เก่งช่วยยายทำสวน และดูแลยายตอนที่ฟางอยู่กรุงเทพ )

 

 

 

 

ยาย: มันก็ไม่เหม็นนะลูก เพิ่งร้อนๆอยู่เลย 

 

 

 

 

ฟาง: แหวะ อึก  (ฟางรีบวิ่งไปห้องน้ำทันที) อ้วกๆ 

 

 

 

ยาย: เก่งๆไปเอาน้ำมาให้พี่ฟางเร็ว

 

 

 

เก่ง: ครับยาย 

 

 

 

ยาย: ฟางไหวรึเปล่าลูกไปหาหมอมั้ยลูก 

 

 

 

 

ฟาง: อือ ไม่ต้องหรอกค่ะยายฟางไม่เป็นไรแล้ว 

 

 

 

เก่ง: น้ำจ้ะ พี่ฟาง 

 

 

 

ฟาง: ขอบใจนะเก่ง 

 

 

 

ยาย: ไปนั่งพักก่อนลูกไป 

 

 

 

เก่ง: อาการแบบพี่ฟางมันเหม็นกับ ในละครเลยยาย 

 

 

 

 

 

ยาย: ละครไรของแกห่ะเก่ง 

 

 

 

เก่ง: ก็ ตอนที่นางเอก ท้องไง เอ่อ ว่าแต่พี่ผู้ชายคนหล่อๆที่มากับพี่ฟางคนนั้นไม่มาแล้วเหรอจ้ะ

 

 

 

ฟาง: (หน้าฟางเศร้าลงทันที เมื่อได้ยินเรื่องท้อง ยิ่งเรื่องของป็อบปี้เขายิ่งเศร้า) 

 

 

 

 

ยาย: เพ้อเจ้อนะ พี่ฟางจะท้องได้ไง ยังไม่แต่งงานเลย 

 

 

เก่ง: อ้าว ก็เดาเอานะยาย 

 

 

 

ฟาง: ยายจ้ะ ยายอย่าไปว่าเก่งมันเลย เก่งมันพูดถูกแล้ว หนูท้อง

 

 

 

 

 

ยาย: ฟาง! หนูท้อง ท้องกับใครลูก หรือว่า ป็อบปี้ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฮืออออ ยาย ฟางขอโทษ ฟางขอโทษที่ทำให้ยายผิดหวัง ฟางมันไม่ดี ฟางทำตัวไม่ดีเลย 

 

 

 

 

ยาย: ฟาง ลูกไม่ต้องร้องนะลูกนะ ฟางยายเลี้ยงฟางมาคนเดียว หลานคนเดียวเดี๋ยวยายเลี้ยงเอง ช่วยกันเลี้ยงกับเก่งก็ได้นะ จริงมั้ย ไม่ต้องร้องนะลูกนะ 

 

 

 

 

เก่ง: ใช่จ้ะเดี๋ยว พวกเราช่วยกันเลี้ยงก็ได้นะ 

 

 

 

 

 

 

ยาย: เอาอย่างงี้ เก่งไปซื้อข้าวต้มมาให้พี่ฟาง

 

 

 

 

เก่ง: จ้ะยาย

 

 

 

 

 

 

ยาย: ว่าแต่เขารู้มั้ยว่าเราท้อง 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่รู้หรอกค่ะ ฟางไม่ได้บอก แล้วก็คิดจะบอก เรื่องระหว่าฟางกับเขามันจบไปแล้ว เขาหลอกให้ฟางรัก เพื่อ เงิน หนึ่งล้าน

 

 

 

ยาย: โธ่ฟาง ไม่เป็นไรนะลูกนะ