ก็เพิ่งจะรู้......หัวใจตัวเอง

 

 

 

        8.00 โมงเช้า 

 

 

 

ป็อบ:  เก่ง เห็นฟางรึเปล่า

 

 

 

เก่ง: พี่ฟาง รู้สึกว่าจะเข้าไปในสวนนะครับ 

 

 

 

ป็อบ: อ่อ ขอบใจมากนะ  เอ่อ ว่าแต่ ฟางกินอะไรรึยัง

 

 

 

 

เก่ง:  อันนี้ผมไม่แน่ใจ แต่ คงจะยังนะ

 

 

 

 

ยาย: ฟางยังไม่ได้กินอะไรหรอก ออกไปตั้งแต่ 7 โมงเช้า

 

 

 

 

ป็อบ: ถ้างั้น ผมขอโชว์ฝีมือนะครับ 

 

 

 

 

ยาย: เอาสิ ตามสบาย

 

 

 

ป็อบ: งั้นผมไปตลาดก่อนนะครับ 

 

 

 

 

ยาย: ให้เก่งไปเป็นเพื่อนล่ะกัน

 

 

 

ป็อบ: ครับ 

 

 

 

เก่ง: โอเค งั้นไปกันเลย

 

 

 

 

 

                   เมื่อมาถึงตลาดป็อบปี้ก็ซื้อของที่จะทำอาหารให้ว่าที่คุณแม่ อาหารที่เค้าซื้อเป็นอาหารดีๆทั้งนั้น ทั้งผลไม้ ปลา และพอออกจากตลาด เค้าก็แวะที่ซุปเปอร์ ซื้อ นม ซื้ออาหารบำรุงให้ฟาง เต็มไปหมด

 

 

 

 

เก่ง: โอ้โห โครตของโครตเยอะเลยนะครับ

 

 

 

ป็อบ: ก็ต้องดูแลหน่อยสิ

 

 

 

เก่ง: แล้วพี่แน่ใจเหรอ ว่า พี่ฟางจะรับ หรือ กินของพวกนี้

 

 

 

ป็อบ: พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน ลองดู 

 

 

 

 

 

เก่ง: ยังไงก็สู้ๆนะครับ ผมเป็นกำลังใจ 

 

 

 

 

 

ป็อบ: ขอบใจนะไอน้องชาย

 

 

 

 

                เมื่อกลับมาถึงบ้านเค้าก็ลงมือทำอาหารก่อนจะลงมือทำเค้าไปถามยายของฟางว่า ฟางชอบหรือไม่ชอบอะไร เค้าลงมือทำอาหารอย่างชำนานการ เค้าเคยใช้ชีวิตต่างประเทศมันก็คงไม่แปลกที่จะอาหารเป็น 

 

 

 

ยาย: ดูท่าจะชำนานนะเรา

 

 

 

 

ป็อบ: ผมทำบ่อยครับตอนอยู่เมืองนอก (พูดไปทำไป) 

 

 

 

 

เก่ง: กินนี้ ห๊อมหอม นึกแล้วน้ำลายไหลเลยยาย 

 

 

 

 

ป็อบ: ผมทำเผื่อทุกคนด้วยครับ เดี๋ยวเส็จแล้ว มากินได้เลย

 

 

 

 

                  

        

 

 

ฟาง: เดี๋ยวเส็จตรงนี้ก็ไปกินข้าวกันเลยนะค่ะ

 

 

 

 

ป็อบ: ฟาง 

 

 

 

ฟาง: (ได้ยินเสียงแต่ไม่ยอมหันมาหาเค้า) 

 

 

 

ป็อบ: (เดินไปหน้าฟาง) พี่ทำของชอบฟางมาให้อ่ะ 

 

 

 

 

ฟาง: (มองหน้าเค้าแบบเย็นชาก่อนจะก้มมองอาหารอย่างนิ่ง) 

 

 

 

ป็อบ: มีปลาทอด มีแกงจืด แล้วก็

 

 

 

 

ฟาง: ทำมาทำไม 

 

 

 

ป็อบ: ก็ฟางต้องกินข้าว กินยาอ่ะ พี่ก็เลย

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้องทำ ฉันไม่กิน แล้วไม่มีวันกิน 

 

 

 

 

ป็อบ: ฟาง ฟางควรกินนะ ฟางยังไม่ได้กินข้าว

 

 

 

ฟาง: ฉันหากินเองได้ ไม่ต้องมาทำให้ ฉันมีมือ ฉันทำเองได้ 

 

 

 

ป็อบ: แต่ฟาง ฟาง กินเถอะนะ นะๆๆๆ กินหน่อยนะๆๆ 

 

 

 

 

ฟาง: (ฟางโมโหทนไม่ไหว หันมาหาป็อบปี้ รับถาดมาจากมือเค้า) ได้  (เททิ้งลงถังขยะจนหมดทุกอย่าง) ฉันกิน เส็จแล้ว (หันไปยื่นถาดคืนป็อบปี้) 

 

 

 

 

 

ป็อบ: (เค้าอึ้งกับการกระทำของฟาง) ทำไมฟางทำแบบนี้ล่ะ

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ฉันบอกคุณไปแล้ว ว่าไม่กิน ก็ยังจะให้กิน ในจานมันหมดแล้ว ไม่เหลือแล้ว ออกไปได้แล้ว แล้วก็ไม่ต้องพยายามมาทำดี มาดูแล เพราะฉันไม่ต้องการ 

 

 

 

 

 

ป็อบ: (ก้มมองจานที่ไม่มีแม้แต่เศษเหลืออยู่) ฟาง