Destiny ด้ายแดงสื่อรักแห่งพรหมลิขิต
เขียนโดย 
ChiaraCastiglione
วันที่ 1 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 20.10 น.
แก้ไขเมื่อ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2558 13.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3) บังเอิญ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความThailand
“ฮาโหลครับ ป้าจันทร์ให้คนมารับผมได้เลยนะ ตอนนี้ผมถึงสนามบินแล้ว ครับแค่นี้นะ”
ผมกดวางสายและลากกระเป๋าไปตรงเก้าอี้เพื่อนั่งรอให้คนมารับ ระหว่างเดินนั้นผมก็ได้ไปชนกับสาวร่างบางคนหนึ่ง
ตุบ
เธอเซเหมือนจะหงายหลัง ผมเลยรีบเขาไปช้อนตัวเธอ เรามองหน้ากันได้สักพัก ผมก็ปล่อยตัวเธอ
“ขอโทษค่ะ / ขอโทษครับ” เราพูดขึ้นพร้อมกัน
“คุณเป็นอะไรมากไหมครับ” ผมถามเธอ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันต้องขอโทษจริงๆนะคะ” เธอพูดแล้วรีบเดินออกไป ผมมองตามหญิงสาวแล้วความรู้สึกบางอย่างก็เกิดขึ้น “ทำไมเหมือนเราเคยเจอกันเลยนะ” ผมพึมพำกับตัวเองแล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ติ๊ดๆ
ผมมองเบอร์ปลายสายก่อนจะกดรับ “ฮาโหล มาถึงแล้วเหรอ ได้ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ” และกดตัดสาย ผมเดินออกไปจากสนามบินเพื่อไปขึ้นรถที่มารอรับ
“ฟางๆ ทางนี้” แก้วที่เห็นเพื่อนสาว ก็โบกเมื่อเรียก “ทำไมมาช้าจัง อีก10นาทีฉันก็จะขึ้นเครื่องแล้วนะ”
“ขอโทดที พอดีฉันไปส่งขนมมานะ”
“แก้ว แก้วจะไปจริงๆเหรอ” ฟางถามแก้วเผื่อเธอเปลี่ยนใจ
“อืม ก็ฉันตัดสินใจแล้วนิ ไปอยู่แค่ปีเดียวเอง เดี๋ยวก็จะกลับมาแล้ว”
“แล้วแก้วอยู่คนเดียวได้เหรอ”
“ได้อยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงแก้วหรอก แล้วแก้วจะกลับมานะ” แก้วจับมือฟาง แล้วหันไปพูดกับโทโมะ
“ฝากดูแลฟางด้วยล่ะ”
“อืม ไม่ต้องห่วงหรอก ฟางก็เพื่อนเรานะ” โทโมะยิ้มให้แก้ว
แก้วมองนาฬิกาถึงเวลาที่เธอต้องไปแล้ว “ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว แก้วไปก่อนนะฟาง ไปก่อนนะโทโมะ” แก้วพูดจบก็โบกมือบ๊ายบายฟางกับโทโมะ
ฟางกับโทโมะ โบกมือบ๊ายบายตอบ
“ไม่รู้ทำไมแก้วถึงคิดจะไปญี่ป่นเนอะ” ฟางพูดขึ้น
“ก็แก้วอยากหาประสบการณ์ แล้วอยากให้คุณลุงคุณป้าเห็นว่าแก้วอยู่คนเดียวได้ ฟางอย่าเป็นห่วงเลยนะ แก้วเขาเก่งอยู่แล้ว”
“นั้นสินะ”
“งั้นพวกเรากลับกันเถอะ ป่ะ” โทโมะชวนฟางกลับบ้าน
“คุณหนูของป้า โตเป็นหนุ่มแล้วหล่อมากเลยนะคะ” แม่นมพอเห็นป๊อปปี้กลับมาก็เดินเข้าไปหา
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ป้าจันทร์ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ”
“แหม ปากหวานจังนะคะ แล้วคุณหนูของป้าทานอะไรมาหรือยังค่ะ”
“ยังเลยครับ ผมคิดถึงฝีมือป้าจันทร์ที่สุด”
“ได้ค่ะ งั้นวันนี้ป้าจะทำอาหารโปรดของคุณหนูให้ทานนะคะ”
“มาถึงแล้วเหรอ” ภูผาเดินลงมาจากบันไดเห็นลูกชายก็พูดขึ้น
“ถ้าไม่มาถึง ผมก็คงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอกครับ” ป๊อปปี้พูดอย่างกวนๆแต่หน้าตาเขากลับเย็นชาใส่พ่อ
“แกนี่”
“อย่าดุตาป๊อปเลยนะคะ ปล่อยให้ลูกไปพักผ่อนเถอะ เดินทางหลายชั่วโมงลูกคงเหนื่อย” นิภาแม่เลี้ยงของป๊อปปี้ที่ประคองภูผาลงบันไดพูดขึ้น
“ใครลูกคุณ ผมจำได้ว่า แม่ผมชื่อพิมพา ไม่ใช่นิภานะ”
“ภานุ!” ภูผาเรียกชื่อลูกชายด้วยความไม่พอใจ
“ป้าจันทร์ครับ งั้นผมไปพักผ่อนก่อนนะ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นผมจะลงมาทานอาหารฝีมือป้านะ” ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่หันมามองหน้าพ่อของตัวเอง
“ลูกคนนี้ ทำไมถึงนิสัยเสียแบบนี้นะ” ภูผาบ่นกับนิภา
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ภาเชื่อว่าสักวันตาป๊อปต้องยอมรับในตัวภา
ชายหนุ่มที่แอบฟังอยู่ก็บ่นขึ้น “ไม่มีวันซะหรอก เพราะเธอถึงทำให้แม่ฉันตาย”
โปรดติดตามตอนต่อไปจร้า 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
