แล้วเราจะรักกันได้ไหม

chapter8

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฮึกฮึก"เสียงสะอื้นที่ดังมาตลอดตั้งแต่เพลงรักจบไปเขาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้อธิบายเลยว่าพิชชี่คือลูกพี่ลูกน้องของเธอเขาทำร้ายเธอทั้งร่างกายและจิตใจก่อนจะผล๊อยหลับไปเพราะอุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ร่างสูงลืมตาขึ้นมามองคนตัวเล็กในอ้อมแขนที่มีแต่คราบน้ำตาความรู้สึกผิดเกาะกินที่ใจเขาอยากจะขอโทษเธอที่รุนแรงเกินไปแต่ก็สมควรแล้วนิ่อยากมีชู้เองทำไมหึร่าน!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ก่อนจะรู้สึกถึงความผิดปกติของอุณภูมิของคนข้างกายที่สูงเกินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ป่วยจนได้สิ่นะยัยเด็กบ้า"ถึงจะพูดแบบนั้นแต่กลับมีความสุขแบบบอกไม่ถูกที่คิดว่าจะต้องดูแลเธอเช็ดตัวป้อนข้าวต้มแบบละครหลังข่าวเธอชอบดูก็ทำให้เขายิ้มไม่หุบก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำพร้อมออกมากลับผ้าและกะละมังใส่น้ำอุ่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อื้ออ"ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงความแฉะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฟางกินยาหน่อยครับ"เขาตบเข้าที่แก้มเธอเบาๆเพื่อปลุกให้เธอตื่นมากินยา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เอาไงดีไม่ยอมตื่นซะด้วย"ก่อนจะคิดได้ถึงวิธีป้อนที่เธอเคยเล่าให้เขาฟังเมื่อนึกได้ก็เอายาเข้าปากดื่มน้ำตามก่อนจะประกบปากร่างบางลิ้นร้อนๆค่อยส่งยาเข้าไป

 

 

 

 

 

 

 

 

รอจนกว่าเธอจะกลืนลงไปก่อนจะตวัดลิ้นไปทั่วปาก'หวานจริงๆเลยยัยเด็กบ้า'ร่างสูงค่อยๆถอมริมฝีปากออกมาเดินไปเก็บกะละมังแล้วกลับมานอนที่เตียงก่อนจะดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดแล้วเข้าสูนิทรา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*********

 

ยังจำฟิคกันได้อยู่ไหมมมมมเพิ่งโผล่พ้นมาจากการบ้าน

ขอโทษด้วยนะคะ

เม้นนนนนนน