แพ้แล้วพาล

 

 

 

 

 

 

 

"กลับมาแล้วหรอยัยฟาง" เสียงอันทรงอำนาจเอ่ยเสียงหวนๆเมื่อเจอลูกสาวคนโตเดินเข้ามาในบ้านในเวลาหัวค่ำ

 

 

 

 

"ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ" เด็กสาวเอ่ยพร้อมกับสีหน้าเรียบเฉยใส่คนเป็นพ่อ

 

 

 

 

"ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก ตามฉันไปที่ห้องทำงาน" ชายวัยกลางคนเดินนำตรงดิ่งไปที่ห้องทำงานของตน

 

 

 

 

"คุณพ่อมีอะไรรึเปล่าคะ?" ฟางถามด้วยความสงสัย 

 

 

 

 

"ฉันจะส่งแกไปเรียนเมืองนอก ตามที่แกต้องการ" คนเป็นพ่อเอ่ย ก่อนจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของฟาง เมื่อพ่อของเธอจะให้เธอทำตามที่ฝัน 

 

 

 

 

"แต่แกต้องเลิกกับไอ้ป๊อปปี้!" แต่คำพูดนี้กับ ทำให้รอยยิ้มของฟางหายไป แต่กับมีสายตาโกรธเกรี้ยวขึ้นมาแทน

 

 

 

 

"ไม่มีวัน!" ร่างเล็กหันหลังก่อนจะก้าวขาออกไป แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อมีคำพูดหนึ่งเอ่ยแทรกขึ้นมา

 

 

 

 

"เลือกเอาแล้วกัน แกจะอยู่กับไอ้ป๊อปปี้ หรือจะทำตามความฝันแล้วไปอยู่กับแม่แก" คำพูดของคนเป็นพ่อ ทำให้ฟางต้องคิดหนัก ตั้งแต่วันนั้นเธอยังไม่ได้กอดแม่เธอสักครั้ง พ่อกับแม่เธอแยกทางกัน ตั้งแต่เธอพึ่งอายุได้ 9ขวบ หลังจากนั้นพ่อเธอก็มีภรรยาคนใหม่ แล้วก็มีลูก ส่วนเธอก็เป็นได้แค่หมาหัวเน่าในบ้าน เธอเคยขอไปอยู่กับแม่หลายครั้งแต่คุณพ่อก็ห้าม จนมาวันนี้ พ่อเธอจะส่งเธอไปทำตามฝันและจะให้ไปอยู่กับคนที่เธอรักและรักเธอแต่... มันก็ต้องแลกด้วยความเจ็บปวดของเธอเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"น้องฟางคะ.." เสียงของป๊อปปี้เอ่ยเรียกฟางที่เอาแต่เหม่อลอย 

 

 

 

 

"ห้ะ!! เอ่อ อะไรหรอคะ?" ฟางสะดุ้งตื่นจากภวังค์ของตนก่อนจะหันไปสนใจป๊อปปี้ ที่เอ่ยเรียกเธอเมื่อกี้

 

 

 

 

"เป็นอะไรคะ หลายวันมานี้ พี่เห็นฟางเหม่อบ่อยๆ" ป๊อปปี้เอ่ยถามแฟนสาวหลังจากที่สังเกตุเธอมาหลายวัน

 

 

 

 

"พี่ป๊อปคะ คือ..."

 

 

 

 

"อะไรหรอ"

 

 

 

 

"เราลองห่างกันสักพักนะคะ" คำพูดของฟาง ทำเอาป๊อปปี้แทบทรุด

 

 

 

 

"คืออย่างงี้ค่ะ ฟางต้องไปเรียนต่อเมืองนอก แล้วก็ต้องไปอยู่กับคุณแม่ แต่พี่ป๊อปรอฟางหน่อยนะคะ ถ้าวันไหนที่ฟางพร้อม ฟางจะกลับมาหาพี่ ฟาง.." แต่ฟางยังพูดไม่จบประโยค ป๊อปปี้ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วเดินออกไปจากร้านกาแฟที่เขามากับฟางเป็นประจำ

 

 

 

 

"พี่ป๊อปคะ อย่าพึ่งไปนะ" ฟางวิ่งตามป๊อปปี้ออกมากลางสายฝน เพื่อจะอธิบายให้ป๊อปปี้ฟัง แล้วก็ได้ผลเมื่อป๊อปปี้หยุดเดินแล้วหันมาหาฟาง

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

"รอฟางได้ไหม"ฟางกอดป๊อปปี้แน่น พร้อมกับปล่อยน้ำตาที่กลั้นไว้มานาน  แล้วถามคำถามที่เธอตั้งใจจะถามเขา

 

 

 

 

"ไม่!" แค่เพียงคำตอบเดียวเท่านั้น ทุกอย่างก็จบลงแม้กระทั่งความรักที่เธอคิดว่ายิ่งใหญ่ ของเธอกับเขา

 

 

 

 

"งั้น...โชคดีนะคะ ฟางแค่อยากให้พี่จำไว้ ว่าฟางรักพี่ รักที่สุด" ฟางพูดจบก่อนจะปล่อยอ้อมกอดนั้นแล้วเดินจากไป ป๊อปปี้มองตามหลังหญิงสาวที่เป็นที่รัก พร้อมกับน้ำตา เขารักเธอ แต่เขาก็เกลียดเธอไม่แพ้กัน ที่เธอทำกับเขาแบบนี้ เขาอุส่าทุ่มเททั้งกายและใจให้เธอ แต่เธอกับเลือกที่จะทิ้งเขา ทิ้งหัวใจของเขา เพื่อที่จะไปหาความสุขของตัวเอง

 

 

 

 

"ยัยผู้หญิงเห็นแก่ตัว!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---