ปลายทางแห่งรัก

........ครึ่งชั่วโมงผ่านไป.......

“ครับพี่วิน...อาทิตย์หน้า...ผมจองห้องและก็จ่ายสำรองไปก่อนแล้ว...อ่อพี่วินผมขอพักกับไวท์นะ...คือผมเป็นห่วงมัน...ถ้ามันนอนกับคนอื่น...เดี๋ยวจะประหม่าหมดสนุกไปชะเปล่า ๆ ...”

“ครับ...ขอบคุณนะพี่..ดะ..เดี๋ยวพี่...ผมอยากจะส่งรายชื่อไวท์เข้าชิง...รางวัลภาพวาดได้ไหมพี่...ผมเห็นมันวาดรูปนั้นแล้ว...โครตชอบ”

“อ่อ..ครับ ๆ ขอบคุณนะพี่...พรุ่งนี้เจอกันนะครับ”

กัปกอดผมอยู่แต่ผมไม่อยู่ในความคิดถึงของกัปเลย...ผมกระชับอ้อมกอดไว้...เพื่อบอกกัปว่าผมอยู่ตรงนี้...ข้าง ๆ กัป...แต่....

“ ไอ้ปาย...ตื่นได้แล้วมึง...บ่ายแล้ว...”

“กัป...กัปรักปายไหม”

“มึงมาถามอะไรตอนนี้ว่ะ...กูโครตหิว!!!!”

“งั้น....ก็แปล...ว่ากัปไม่รักปาย”

“มึง!!!...ไอ้ปาย...เป็นเหี้ยไรอีก...”

“เปล่า...กัปหิวใช่ไหม...กัปลงไปหาไรกินก่อนก็ได้นะ...ปายยังไม่หิว...อยากพัก”

“แม่ง!!!...ไอ้สัตว์ปาย...กูพามึงมาเที่ยว...ไม่ได้พามึงมาอารมณ์เสียใส่กู”

“ปายทำกัปอารมณ์เสียตรงไหน...ปายก็แค่บอกว่าไม่หิว...ไม่หิวก็คือไม่หิว!!!”

“ถ้ากูรู้ว่า...กูพามึงมาเที่ยวแล้วมึง...งี่เง่าใส่กูแบบนี้...กูไม่พามาดีกว่า...”

“ใช่!!...ปายงี่เง่า...งี่เง่าที่สุด!!!...ในเมื่อกัปรำคาญ..กัปก็กลับไปชะ!!!”

“ไอ้ปาย!!!”

“กลับไป!!!”

“ก็ได้!!!!...งั้น...มึงหาทางกลับเองละกัน….”

“กัป...ไม่รักปายแล้วใช่ไหม!!!”

“กูว่า...ไว้ให้มึงอารมณ์ดีแล้วเราค่อยคุยกัน”

“หึหึ...ยังมีวันที่....กัปจะเรียกมันว่า “เรา” อีกเหรอ”

“ปาย...มึงพูดไร”

“เมื่อกี้ปายได้ยินกัปคุยกับพี่วิน..”

“มึง....ได้ยิน”

“กัป....บอกว่า..ขอนอนห้องเดียวกับไวท์....”

“มันไม่ใช่แบบนั้นนะ...ปาย”

“ไวท์....ใช่คนที่เป็นรักแรกของกัปรึเปล่า...ใช่คนที่กัปรักเค้าหมดหัวใจรึเปล่า....”

“ปาย!!!”

“ทำไมก่อนหน้านี้กัปไม่บอกปายว่า...กัปทำงานที่เดียวกับไวท์....”

“มึงฟังกูบ้างดิว่ะ!!”

“.กัปรู้ไหมปายเสียใจ...เสียความรู้สึก...เสียน้ำตากับเรื่องนี้แค่ไหน...”

“กู....”

“ปาย.....ไม่เคยแน่ใจเลยสักครั้งว่ากัปรักปายจริง ๆ รักปายอย่างที่คนคนหนึ่งจะรักคนอีกคนได้อย่างหมดหัวใจ...ปายเหนื่อย...ปายท้อ...ปายกลัว...ทุกความรู้สึกของปายตอนนี้...มันมีแต่เรื่องกัปเต็มไปหมด....”

“กู....”

“กัป...ปายเชื่อใจกัปได้ใช่ไหม....เรื่องไวท์....”

“ปาย!!!”

“กัป....ตอบปายมาตรง ๆ ว่ากัปรักปายไหม...รักมากพอที่จะลืมรักแรกได้รึเปล่า...”

“อ่อ...กู...อ่อ...”

“ไม่...ต้องพูดแล้ว...ปายคิดว่าปายรู้คำตอบแล้ว...ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน...ปายก็เป็นได้แค่คนคั่นเวลา...ที่น่าสมเพศคนหนึ่ง...”กัปหลบสายตาผมทุกครั้งที่ผมเอ่ยถามถึงไวท์...แค่มองตาผมก็รู้แล้วว่ากัป...คิดยังไง...คนที่กัปเลือก...ไม่ใช่ผมสินะ...

“ปะ...ปาย!!!!”

ผมทำให้ปายเจ็บปวดเสียใจขนาดนี้เลยเหรอ....ผมทำร้ายคนที่ผมรัก...ทำลายความรู้สึกดี ๆ ของปาย...ที่มีให้ผม...มาตลอด...ผมจะไม่ยอมให้ปายต้องเสียใจ  เสียน้ำตา  กับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้อีก...ความจริงมันผิดที่ผมเอง...ที่ผมไม่เคลียร์เรื่องของไวท์ ให้ชัดเจนสักที....มันงคงถึงเวลาที่ผมต้องชัดเจนสักที…

“กู!!!!...รัก!!!...มึง!!!...ไอ้ทวิต...ขี้แย!!!”

...........กัปจะง้อทวิตตี้...ยังไง...ปายจะยอมใจอ่านรึเปล่า...รอติดตามกันนะค่ะ^^.......