ปลายทางแห่งรัก

“งั้นผมขอตัวไวท์ไปดูงานข้างนอกกับผมหน่อยนะพี่” กัปพูดพร้อมกับรั้งให้ผมเดินตาม...ผมไม่รู้ว่ากัปเป็นอะไร...ทำไมกัปถึงทำแบบนี้...ยิ่งกัปทำแบบนี้มันยิ่งทำให้ผมไม่มั่นใจพอที่จะมองหน้ากริชได้ ผมกลัว...กลัว(ใจ)..ตัวเอง...

“ขึ้นรถ!!!”

“ไม่!!!”

“ไวท์…มึงกำลังทำให้กู...คิดว่ามึง...กำลังสับสน...และหวั่นไหวกับกู”

“สิ่งที่กัปพูด....มันก็คือสิ่งที่กัปคิด...แต่ความคิดบางอย่าง...มันไม่ถูกต้อง...กัปไม่ควรจะคิดและทำมัน”

“กูคิดว่ามึงกลัวใจตัวเอง...คิดว่ามึงคิดถึงกู....คิดว่ามึงยังอยากเจอกู…คิดว่า…”

“ความคิดแบบนั้นมันไร้สาระ...และน่าสมเพศที่สุด...กัปมีปายอยู่แล้ว...กัปมีความรักที่ดี...มีคนที่เค้าพร้อมจะรักกัป...แต่กัปทำแบบนี้....มันทำให้กัปกลายเป็นคนเลว...”

“คนเลว….ใช่...กูเลว...แต่มึงเองก็รักคนเลวไม่ใช่เหรอว่ะ”

“กัป!!!”

“ไอ้กริชมันทำเลว...ระยำแค่ไหน...มึงก็ยังจะรักมัน....”

“กริชเลวเพราะไวท์...เพราะไวท์เป็นคนทำให้กริชเลว...แต่กัปเลวเพราะตัวกัปเอง...ถึงมันจะเลวเหมือนกัน...แต่เหตุผลของความเลวของกริช...ไวท์รักมันที่สุด”

“กูดีใจว่ะ….ที่มึงไม่รักกู!!!”

“กัป!!!”

“ 5555 ....กูแค่เล่นละครน้ำเน่าให้มึงดู...มึงก็เล่นชะกูไปไม่ถูกเลยว่ะ….ไอ้ไวท์”

“นี่...กะ...กัปล่อเล่นเหรอ”

“ใช่สิ....กูล่อมึงเล่น...”

“บ้า!!...ตกใจแทบแย่”

“5555....กู...แค่อยากลองใจมึง”

”ลองใจ”

“อืม...กูอยากรู้ว่ามึงคิดยังไงกับกู...มึงยังเหมือนเดิมว่ะ...”

“เหมือนเดิม...ยังไง”

“ก็มึง....มั่นคงในความรักที่มึงให้ไอ้กริชมันไง...”

“อันนี้...ล่อเล่นด้วยรึเปล่า”

“555 มึงอยากเล่นต่อเหรอ…”

“หึหึ”

“แล้วมึง..สบายดีเหรอ....”

“ก็ดี...กัปละสบายดีไหม...”

“อืม....ก็ดี”

“อ่อ...ละ..แล้วปายเป็นไงบ้าง...”

“ก็อยู่กับกู...ปายมันทำงานใกล้ ๆ ที่ทำงานเรา...”

“เหรอ....”

“มึงมีไรรึเปล่า….”

“กริช..ก็เพิ่งได้งานเหมือนกัน...เห็นกริชบอกว่าอยู่ใกล้ ๆ ที่ทำงานไวท์..”

“จริงดิ”

“อืม....”

“งั้น...เราไปหากริชกับปายกัน”

“จะ..ดีเหรอ”

“มึงกลัวไรว่ะ”

“อ่อ...คือ...กริช...อ่อ”

“ไอ้กริชมันไม่อยากให้มึงเจอกู...เหรอ”

“กะ...ก็ทำนองนั้น”

“ก็ดีไง...กูจะได้ถือโอกาสเคลียกับมันเลย”

“ตะ...แต่...ไวท์ว่าอย่าเพิ่งเลยนะ”

“เอางั้นเหรอ”

“ไง้วันอื่นเราค่อยนัดคุยกันดีกว่านะ”

“เออ...ก็ได้...แล้วนี่มึง...จะกลับเลยป่ะ”

“ไวท์รอกริชมารับ”

“เหรอ...กูว่านี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลย...อีกนานกว่าไอ้กริชจะมารับมึง”

“...ไวท์รอได้...ไม่เป็นไรหรอก”

“ไอ้ไวท์…อ่อ...กูขอกอดมึงได้ป่ะ…”

“ห๊ะ!!!!....กะ...กอด...”

“หมับ!!!!!....กูคิดถึงมึง...ไวท์”

“อ่อ....กะ...กัป”

“หึหึ...กลัวไอ้กริชหึงรึไง...” กัปเอื้อมมือมาโยกหัวผม....พร้อมกับมองมาด้วยสายตาแบบยิ้ม ๆ ขำ ๆ

“ไวท์....ดีใจนะที่เจอกัป...”

“อืม...แต่มึงดีใจสู้....กูไม่ได้หรอก....กูแม่งโครตดีใจ” สายตาของกัปที่มองมามันอบอุ่นเสมอ...ความสดใส...ความร่าเริงของกัปช่วยผ่อนคลายความกังวลในใจผมได้บ่้าง...ลึก ๆ แล้วผมกลัวใจตัวเองจริง ๆ ถ้ากัปไม่ล้อเล่น...ผมคงจะรู้สึกผิดกับกริชมาก....

เสียงรถที่แล่นผ่านหน้าผมมันดังลั่นลานจอดรถ....รถสีน้ำเงิน...ติดสติกเกอร์สติชไว้ทั้งคัน....คงมีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นที่เขียนติดข้างประตูรถว่า....Love Stitch.... By  Eeyore ....

“กริช!!!”

 ........เรื่องราววุ่น ๆ กำลังเกิดขึ้น ....ทุกอย่างจะเป็นยังไงต่อไป....รอติดตามนะค่ะ.........