ปลายทางแห่งรัก

.............ที่ทำงานไวท์........(Indesign by to u)

“ ผมอยากให้คุณวาดภาพนี้ให้ผมหน่อย...ถ้าคุณวาดได้ถูกใจผม...คุณได้งานนี้แน่นอน”

“ระ...รูปนี้เหรอครับ” ผมหยิบภาพมาดู...มันเป็นภาพหอนาฬิกาแต่แปลกที่มันมีขนาดเล็กและเตี้ยกว่าที่ผมเคยเห็นมา...

“คุณอยากสื่ออะไรในภาพนี้...หรือต้องการเสริมเติมแต่งให้มันดูดี...สวยงาม...แบบที่คุณชอบ...คุณสามารถเนรมิตมันขึ้นมาได้เลย......”

หลังจากผ่านไป หนึ่งชั่วโมง....ผมก็วาดเสร็จ.......ผมเดาไม่ออกเลยว่าคนตรงหน้าผมรู้สึกยังไงกับภาพที่ผมวาด...ผมกลัวจัง...ว่าเค้าจะไม่ชอบ...กริช...กริชต้องเอาใจช่วยไวท์ด้วยนะ...

“คุณ..ณวัชร์ พุ่มโพธิงาม...”

“ครับ..”  ผมหลับตาลงด้วยความตื่นเต้น...

 “ผม....ตกลงรับคุณเข้าทำงาน.....”

“จะ..จริงเหรอครับ...อ่อ...ขอบคุณมากนะครับ...ขอบคุณ.” ผมลืมตาขึ้นพร้อมกับเอ่ยถามขึ้นด้วยความดีใจ....ผมได้งานแล้ว....ไวท์ได้ทำงานแล้วนะกริช....

“คุณเริ่มงานพรุ่งนี้ได้เลย....”

“ครับ”

“แต่วันนี้เดี๋ยวผมจะให้น้องชายผมพาคุณไปชมสถานที่ทั้งในและนอกถานที่...งานของเราเกี่ยวกับการออกแบบและการตกแต่ง...ดังนั้นการทำงานเราจำเป็นต้องทำงานเป็นทีม...คุณไม่มีปัญหาใช่ไหม”

“ไม่มีครับ....ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด”

“ส่วนเรื่องการแต่งกาย...เอาเป็นฟรีสไตล์ละกัน...แต่ขอแบบสุภาพ”

“ครับ”

“อ่อ....งานที่ทำบางทีอาจจะต้องกลับดึกหน่อย...เพราะเราต้องเร่งมือกัน...ถ้าเจ้าของานเค้าอยากได้แบบด่วน ๆ หรือต้องการเพิ่มเติมในกรณีพิเศษ...”

“อ๋อ...ครับ”

“ส่วนนี้โต๊ะทำงาน...ของคุณ...”

“ครับ”

“ถ้าไม่มีไรแล้วงั้น..คุณตามผมมาที่ห้องนี้หน่อย”

ผมเดินตามผู้จัดการไปจนเจอห้องห้องนึง...ซึ่งน่าจะเป็นห้องสำหรับล้างภาพหรือตกแต่งภาพ....หรือจะเรียกให้ถูกต้องมันก็คือ ห้องแล็ป...

“คุยกันตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อเลย...ชื่อไรอะเรา..”

“ชื่อ...ไวท์ครับ...”

“พี่ชื่อ...พี่วินนะ...เดี๋ยวนั่งรอพี่ตรงนี้แป็บนึงนะ...”

“ครับ...พี่วิน”

ผมเขย่งมองไปที่ห้องด้านใน...เห็นหัวเกรียน ๆ ของใครบางคนกำลังก้มทำอะไรสักอย่าง...ทำมันมันคุ้น ๆ จัง...

“ไอ้กัป!!!...”

“อะไรพี่วิน...กำลังยุ่งเลยอะ”

“ยุ่งไรว่ะ...กูเห็นมึงเล่นไลน์กับแฟนมึงอยู่”

“พี่มีไรอะ”

“กูว่าจะให้มึงพาพนักงานใหม่ของเราไปดูชมสถานที่หน่อย....”

“พนักงานใหม่...ใคร?”

“อยากรู้ก็ออกไปดูเองสิ…หล่อนะมึง...แม่งยิ้มทีหนึ่งโลกสดใสเลยว่ะ”

“โหห...พี่....พูดชะกูอยากเห็นเลย...ว่าแต่มึงแน่ใจนะเค้ามีฝีมือพอที่จะช่วยงานเราได้”

“มึง....ไม่เชื่อเหรอ....งั้นมึงดูนี่  พรึ่บ!!!!”

ภาพหอนาฬิกาที่เด่นอยู่ท่ามกลางแสงไฟยามค่ำคืน...ภาพที่สื่อออกมา...มันแสดงให้เห็นว่าไม่ว่าหอนาฬิกาจะมีขนาดใหญ่หรือเล็กยังไงสุดท้ายมันก็ยังคงทำหน้าที่ของมันได้ดีไม่แพ้ที่อื่นเลย...ยิ่งมันอยู่ท่ามกลางแสงไฟแบบนี้ด้วยแล้ว...มันกลับเด่นชัด...ในแบบที่มันเป็น....

“เป็นไงมึง...หึหึ...อึ้งไหมล่ะ”

“อืม...สวยและแปลกมาก...น้องเค้าอยู่ไหน...อ่อ...กูมีเรื่องอยากถาม” ผมสะดุดตากับภาพวาดมาก...มันสวยและชัดเจนในตัวของมันเอง...ไม่มีการเสริมเติมแต่งใด ๆ ให้นอกเหนือจากภาพตัวอย่าง..มีแต่วาดให้มันเด่นและสวยงามจนหลบข้อด้อยทุกอย่าง...ผมคุ้น ๆ กับลายเส้นแบบนี้...ละยิ่งแปลกใจเมื่อเห็นช้างล่างภาพที่เขียน...ว่า....

“White Is Love”

........เรื่องราวความชลมุนกำลังเกิดขึ้น....ไวทืกัปตันจะทำยังไง...รักเก่าจะกลับมารึเปล่า...ยังไงรอลุ้นกันด้วน้าาาาา......