ไอ้คุณเพื่อนครับ...รักกูบ้าง!

อ

เพ้นท์*วรเวช

 

“เพ้นท์ หมดกะแล้ว”เสียงของพี่บูมพูดบอก ทำให้เพ้นท์ที่ตอนนี้นั่งฝึกเชคของกับโอมหันมามอง

 

“อ้าว หมดแล้วหรอครับทำไมมันดูเร็วๆจัง”เด็กหนุ่มพูดออกมา เพราะว่าเวลามันดูเร็วมากๆ ตั้งแต่ที่เพ้นท์เข้ามาเป็นพนักงานในแฟมิลี่นี้และทำงานตามที่พวกพี่ๆบอกก็ผ่านมา9 ชั่วโมงแล้ว  เด็กหนุ่มรู้สึกมีความสุขมากที่ได้ทำงานที่นี่ ทั้งพวกพี่ๆพนักงานเกือบทุกคนดีกัยเพ้นท์หมดทั้งสองทั้งเตือนมันทำให้เพ้นท์รู้สึกอุ่นในหัวใจ

 

“ครับ ผมขอเชคของกับพี่โอมให้เสร็จก่อนนะครับ”เพ้นท์ตอบกลับบอมไป

 

“ได้ๆ”พี่บอมผู้จัดการร้านพูดบอกก่อนจะทำหน้าที่คิดเงินลูกค้า

 

“พี่โอมครับ แล้วพี่โอมไม่ออกกะหรอครับพี่เข้าพร้อมผมก็ต้องออกพร้อมกันสิ”เพ้นท์ถามโอม เพราะว่าทั้งสองเริ่มงานพร้อมกัน

 

“หึหึ พี่ทำโอน่ะ”โอมตอบกลับไป

 

“ทำโอแล้วได้เงินเพิ่มเยอะมั้ยครับ”เด็กหนุ่มถามเพราะความไม่รู้จริงๆ ที่แน่ๆเด็กหนุ่มไม่เคยทำงานพวกร้านสะดวกซื้ออย่างนี้มาก่อน ส่วนใหญ่วันหยุดจะช่วยคุณลุงข้างบ้านล้างจานมากกว่าได้ค่าแรงพออยู่ได้

แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากเพราะแค่อยากใช้เวลาว่างให้เกิกประโยชน์เฉยๆ

 

“ได้สิ เราอยากทำมั้ยล่ะ”โอมแกล้งถามกลับ

 

“พี่โอมทำอีกกี่ชั่วโมงหรอครับ”เด็กหนุ่มถามกลับด้วยใบหน้าที่มันช่างดูใสซื่อบริสุทธิ์มากสำหรับโอม ไม่ใช่แค่โอม แต่เกือบจะทุกคนที่ทำงานในนี้ เพราะเพ้นท์ดูเป็นเด็กดีเชื่อฟังคำสังสอนพวกพี่ๆพนัดงานและยังดูตั้งใจทำงานมากๆอีก

 

“พี่ทำอีกชั่วโมงนึงน่ะค่อยกลับ”โอมบอกออกไป

 

“1 ชั่วโมงหรอ”เด็กหนุ่มพึมพำกับตนเองแล้วก้มมองนาฬิกาที่บ่งบอกว่าตอนนี้เวลา เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว เด็กหนุ่มลังเลอีกนิดเพราะกลับไปก็ไม่ได้ทำอะไร นอนตื่นสายได้ และอีกตั้งอาทิตย์หนึ่งจะถึงวันรายงานตัวนักเรียนปีหนึ่งอย่างเพ้นท์ เด็กหนุ่มอยากเก็บเงิน

 

“เพ้นท์ทำก็ได้ครับ”เด็กหนุ่มพูดบอกกลับโอมอย่างลืมตัวว่า ตนเองเรียกแทนชื่อตนเองอยู่ส่วนใหญ่เพ้นท์จะแทนตัวเองกับตาและยาย

คงเป็นเพราะลืมตัวมั้งจึงทำให้เพ้นท์แทนชือตนเองออกไป

โอมมองเพ้นท์ด้วยสายตาเอ็นดู ยิ่งเพ้นท์แทนชื่อตนเองก็เหมือนว่าพวกเค้าทั้งสองดูสนิทกัน

 

“เราแทนชื่อตัวเองพี่ว่าน่ารักดีนะ”โอมพูดบอกในสิ่งที่ตนคิด

 

“อ๊ะ”เด็กหนุ่มร้องออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเองเผลอแทนเรียกชื่อแทนตัวเอง ใบหน้าของเด็กหนุ่มขึ้นริ้วจางๆอย่างอายนิดๆ

 

“ไปบอกผู้จัดการไปว่าเราจะทำโอแล้วเลิกพร้อมพี่”โอมบอกเด็กหนุ่มไป เพ้นท์จึงลุกเดินออกไปหาพี่บูมผู้จัดการร้าน

โอมมองตามร่างเล็กๆของเพ้นท์ที่เดินไปมาด้วยสายตา...หลงไหล

 

“พี่โอมครับ ผมบอกพี่บูมแล้วนะครับ”เด็กหนุ่มพูกบอกโอม

 

“อืมๆ มาๆ พี่จะสอนเชคของต่อ”โอมพูดบอก

 

“อ้า กลับพร้อมพี่โอมเลยก็ดีนะครับ”เพ้นท์พูดบอกเมื่อนึกบางอย่างได้

 

“ทำไมล่ะ”โอมถามกลับ

 

“ก็พี่โอมดูตัวใหญ่ แข็งแรงนี่ครับผม”เด็กหนุ่มพูดออกไปพร้อมกัยส่งยิ้มอ่อนๆไปให้โอม

“ตัวใหญ่แล้วยังไงหรอ”โอมถามกับเพราะไม่เข้าใจสิ่งที่เพ้นท์กำลังจะบอก

 

“ก็เพราะพี่โอมตัวใหญ่เลยไม่มีใครกลับรังแกน่ะสิครับ ผมอยากตัวโตๆแบบพี่โอมจัง ผมไม่อยากตัวเล็กแบบนี้เลยมันดูไม่เหมือนผู้ชายเลย”

เด็กหนุ่มพูดออกมาตามสิ่งที่ตนเองคิด

 

“ทำไมล่ะ พี่ว่าเราหน้าอิจฉาออก หน้าตาก็น่ารักกว่าผู้หญิงบางคนซะอีกด้วย”โอมพูดบอก เด็กหนุ่มใบหน้าขึ้นสีแดงเล็กน้อยเพราะมีคนมาชม โอมยอมรับเลยว่าเพ้นท์เป็นเด็กผู้ชายที่มีหน้าตาสวยมาก

 

“ผมไม่เห็นอยากได้เลย ผมไม่ชอบเลยเวลาที่มีคนมองมาที่ผมด้วยสายตาน่ากลัว”เพ้นท์พูดบอกไป พร้อมกับเริ่มเชคสินค้าไปด้วย กลายเป็นว่าตอนนี้เพ้นท์คุยไปด้วยและหัดเชคของไปด้วย

 

“สายตาน่ากลัว ยังไงหรอ”โอมถามเพ้นท์กลับไป เพ้นท์เงยหน้าขึ้นมามองโอม

 

“ก็แบบ...ยังไงดีน้า เหมือนจะกินผมทั้งตัวน่ะครับ มองแบบ...น่ากลัวแหละครับผมอธิบายไม่ถูกเลย”เพ้นท์บอกกับโอมเด็กหนุ่มไม่รู้ว่าจะเอาคำไหนมาพูดดี

 

“ก็เราน่ารักนี่ เขาเลยมอง”โอมพูดบอก

 

“แต่ผมรู้สึกกลัวนี่ครับ ยิ่งพวกพี่ๆที่อยู่ทางเข้าหอพักผมยิ่งกลัวเค้ามองผมด้วยสายตาน่ากลัวมากๆๆๆเลยนะพี่โอม”เด็กหนุ่มเล่าออกมา

โอมขำกับคำว่า น่ากลัว ของเด็กหนุ่มมาก มันเป็นคำที่น่ารักมากเลยสำหรับโอมเมื่อเพ้นท์เป็นคนพูดออกมา แทนที่เด็กหนุ่มจะใช้คำว่า

จาบจ้วง...ทะลึ่ง...อะไรอย่างนั้นแต่เด็กหนุ่มเลือกที่จะใช้คำว่า...น่ากลัว

น่ารักสิไม่ว่า! ทั้งคนและคำพูดเลย

 

“งั้นก็ดีแหละ เราก็อยู่กับพี่ตลอดไปเนี่ยแหละจะได้ปลอดภัย”โอมพูดบอกไป ในคำพูดมีความหมายบางอย่างที่ฟังแล้วก็พอจะเข้าใจ แตไม่ใช่สำหรับคนซื่ออย่างเพ้นท์

 

“ครับ ว้าวผมเหมือนมีองครักษ์เลย”เด็กหนุ่มพูดออกไปพร้อมกับส่งรอยยิ้มกว้างไปให้โอม ทำเอาโอมใจเต้นแรง และรู้สึกหลงรักรอยยิ้มของเด็กหนุ่มมาก

 

“นี่ เพ้นท์”โอมเรียกเด็กหนุ่มตรงหน้า

 

“เวลาอยู่กับพี่แทนชื่อตัวเองได้มั้ย พี่ว่ามันน่ารักกดว่านะ”โอมพูดขอ

 

“อะ เอ่อ...ก็ได้ครับ”เพ้นท์ตอบกลับไป

 

“ไหนลองมาให้พี่เชคดูสิ ทำถูกมั้ย”โอมพูดขึ้น พอเชคไปมาๆโอมก็ต้อง

ตกใจเล็กน้อยเพราะว่าโอมสอนเด็กหนุ่มไปแค่นิดเดียวเองแต่เด็กหนุ่มทำถูกต้องทุกรายกายยิ่งทั้งคู่คุยกันไปด้วยแต่เด็กหนุ่มก็ยังคิดถูก

แรกๆโอมยังผิดเลยกว่าจะเป็นได้ก็ใช้เวลา แต่เพ้นท์นี่คือทำได้เลย

 

“โหเพ้นท์เรานี่เก่งมากๆเลยนะ เชคของถูกหมดเลย”โอมพูดบอก ทำให้เด็กหนุ่มยิ้มๆอย่างดีใจ

 

“จริงหรอครับ ดีใจจังครั้งแรกเพนท์ก็กลัวว่าจะทำไม่ถูกนะเนี่ย”เด็กหนุ่มพูดออกมาพร้อมกับส่งยิ้มอย่างดีใจไปให้โอม โอมเองก็ยิ้มส่งกลับเช่นกัน โอมดีใจที่เด็กหนุ่มทำตามที่ตนขอคือแทนชื่อตัวเอง...

ผ่านไปอาทิตย์หนึ่ง

 

“อ๊า แย่แล้วๆๆ สายแล้วๆๆ”เด็กหนุ่มพูดพร่ำไปมา วันนี้เป็นวันเรียนวันเรียนวันแรกเมื่อวานนี้เพ้นท์ไปรายงานตัวเรียบร้อยแล้ว และก็มาทำงานพิเศษจนลืมดูนาฬากาว่าพรุ่งนี้มีเรียนคาบเช้า มัวแต่ทำงานเพลิน

 

“อ้าวเพ้นท์มีเรียนหรอ”เด็กหนุ่มเดินลงมาจากบรรไดก็พบกับโอมที่เพิ่งกลับมาจากการหาของกิน

 

“ครับๆ เพนท์ลืมไปว่าวันนี้มีเรียนเช้า สายแล้วด้วย”เด็กหนุ่มพูดอย่างลนๆ

 

“แล้วจะไปยังไง มหาลุยเราไกลจากตัวหอพักนะ เดี๋ยวพี่ไปส่งเองก็ได้”

โอมพูดบอก

 

“ไม่เป็นไรครับพี่โอม เพ้นท์ไม่อยากรบกวน”เด็กหนุ่มพูดบอกเพราะเกรงใจโอมจริงๆ

 

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก เรารอพี่ก่อนนะเดี๋ยวพี่ไปเอามอไซค์ฯแปปนึง”

โอมพูดบอกก่อนจะวิ่งไปเอารถ

เพราะมีรถของโอมช่วยชีวิตไว้เลยทำให้เวลาเร็วขึ้นแต่ก็สายอยู่ดีเพร้เกินมาครึ่งชั่วโมงแล้ว

 

“ขอคุณครับพี่โอม เพ้นท์ไปก่อนนะครับ”เด็กหนุ่มพูดอย่างรีบๆก่อนที่จะยกมือไหว้โอมแล้วรีบวิ่งเข้าไปในตัวมหาลัย

 

ปัง!

 

“แฮ่กๆ ขอโทษนะครับ แฮ่กๆ ขออนุญาตนะครับ”เพ้นท์พูดบอกขออนุญาติเข้าห้องพร้อมกับหอบหายใจอย่างรัวเร็ว

“เกินมา 30 นาที” เสียงเรียบนิ่งของอาจารย์ที่สอนอยู่พูดขึ้น

 

“ขอโทษครับ”เพ้นท์พูดบอกออกมาจากใจจริงเพราะตนเองก็รู้สึกผิดที่เข้าเรียนสายตั้งแต่วันแรก

 

“ไปหาที่นั่งหลังพักเที่ยงมาพบชั้นด้วย”เสียงนิ่งๆของอาจารย์ทำให้เพ้นท์รู้สึกกลัวนิดๆ กลัวว่าอาจารย์คนนี้ต้องไม่ชอบหน้าเราแล้วแน่เลย

เด็กหนุ่มมองหาที่นั่งไปรอบๆ มีกลุ่มนักเรียนชายหลายคนๆชวนไปนั่งด้วยแต่เพ้นท์ก็ไม่นั่งเพราะพวกทีชวนนั้นมองเพ้นท์ด้วยสายตา..ที่ดู

น่ากลัว…เพ้นท์หันไปเห็นนักศึกษาคนหนึ่ง แวบแรกเพ้นท์รู้สึกถูกชะตาด้วยมากและรู้สึกว่าอยากได้คนนี้มาเป็นเพื่อนอาจจะเพราะมีหน้าตาที่ออกไปทางผู้หญิงเหมือนกันเลยทำให้เพ้นท์อยากทำความรู้จักด้วย ทั้งสองคุยด้วยกันนิดหน่อย พอจะรู้ชื่อเพื่อนใหม่ของตนเองว่าชื่อ สติ๊กเกอร์ และพอคุยไปคุยมาก็ได้เพื่อนเพิ่มอีกกลุ่มหนึ่ง ชื่อ กินและกันที่เป็นฝาแผดกัน และ  เพชร แอม ไบค์และเค

.

.

.

เพ้นท์คุยกับเพื่อนใหม่ของตัวเองอยู่อีกนิดก่อนจะเดินมายังห้องพักของอาจารย์วรเวช...ระหว่างที่เพ้นท์จะเดินไปพบอาจารย์ก็มีสายตาของทั้งหญิงทั้งชายในมหาลัยมองมาที่เพ็นท์เด็กหนุ่มรีบเดินๆทันที่ และในที่สุดก็มาถึง

 

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’เพ้นท์เคาะประตูตามมารยาทก่อนจะเปิดเข้าไป

“ขออนุญาติครับ”เพ้นท์พูดบอกก่อนจะเปิดประตูวรเวชพยักหน้ารับเพ้นท์จึงตรงเข้าไป

 

“นั่งลงก่อนสิ”วรเวชบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

เพ้นท์เองก็นั่งรถ แล้วก้มหน้าอย่างสำนึกผิด

 

“เงยหน้าสิ เวลาคุยกับผู้ใหญ่”วรเวชบอกอีก เพ้นท์จึงเงยหน้าขึ้นมา

วนเวชมองอย่างอึ้งๆนิดที่เห็นใบหน้าของสวยของเพ้นท์อย่างใกล้ๆ

 

“ทำไมถึงเข้าเรียนวิชาที่ฉันสอนสาย นายพิชยะ...”วรเวชถามเพ้นท์ด้วยน้ำเสียงนิ่งๆสุขุม เพ้นท์มองหน้าวรเวชด้วยใบหน้ากลัวๆเพราะว่า

วรเวชเป็นคนที่นิ่งทั้งการพูดและการกระทำมาก

 

“คือผม....”

 

//ค่ะ อัพของเพ้นท์กับวรเวชก่อนนะค่ะ เป็นยังไงบ้างเอ่ยยย??

ค่า ตอนนี้ก็เรื่อยๆนะค่ะ ตัวละครนำทั้งสองตัวออกครบแล้วจ้า

ช่วยกันเม้นให้ไดยะหน่อยนะค่ะ ว่าการแต่งตัวละครเพ้นท์ของไดยะเป็นไงมั่ง ค้าบบบ พิมพ์ตกพิมพ์หล่นต้องขอโทษด้วยก๊าฟ

 

ช่วยๆกันเม้นหน่อยเน้อ รักคนอ่านทุกคนจ้า!