ไอ้คุณเพื่อนครับ...รักกูบ้าง!

3 เพนท์*วรเวช

 

“…ผมทำงานพิเศษเพลินจนลืมดูเวลาครับเลยตื่นสาย...”เพ้นท์พูดตามความจริงออกไปเด็กหนุ่มไม่ค่อยพูดโกหก เพราะว่างทางบ้านสอนมาให้พูดความจริง

 

“งานพิเศษ?”วรเวชถามกลับ เค้านึกแปลกใจนิดๆที่เพ้นท์มีหน้าตาผิวพรรณและอะไรหลายๆอยู่ที่ดูเหมือนเป็นคุณหฯมากกว่าทั้งการพูดจาด้วย

 

“ครับ”เพ้นท์ตอบกลับ

 

“นายทำงานอะไร?”วรเวชถามอีก

 

“ผมทำงานพาสทามที่แฟมิลี่ครับ”แด็กหนุ่มตอบความจริงไป

“แล้วงานเลิกตอนไหน”วรเวชถาม

 

“ผมเลิกตอนตีหนึ่งครับ”เพ้นท์ตอบ

 

“นายตื่นสายงั้นหรอ”วรเวชถามอีกรู้สึกสงสัยอะไรในตัวของเพ้นท์นิดหน่อย

 

“เอ่อผมไม่ได้ตื่นสายหรอกครับ”เพ้นท์พูดบอกเพราะเค้าเป็นคนที่ตื่นแต่เช้ามากกว่า เมื่อก่อนเพ้นท์ต้องตื่นขึ้นมาทุกๆตี5เพื่อช่วยอาขนผักไปตลาดนัดเพื่อขายและเค้าก็จะได้ค่าแรงเล็กๆน้อยๆ

 

“หอพักที่ผมอยู่มันอยู่ไกลจากตัวมหาลัยครับ...เลยมาสาย...”

เพ้นท์พูดออกมาเสียงอ่อยๆ

 

“นายพักอยู่ที่ไหน”วรเวชถาม ตามความจริงแล้ววรเวชไม่ใช่คนที่จะมาถามมา(เสือก)ยุ้งเรื่องของคนอื่นหรอกนะ แต่มีบางอย่างในตัวของเพ้นท์ทำให้วรเวชรู้สึกสนใจขึ้นมา

 

“ผมพักหอ NNN แถว XXX ครับ”เพ้นท์เด็กหนุ่มคนซื่อตอบกลับไป

ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะคิดว่า จะถามอะไรเยอะแยะนักห๊ะ

แต่สำหรับเพ้นท์แล้วเพ้นท์ไม่ได้คิดอะไรเลยใครถามอะไรมาก็ตอบ

 

“นั่นมันไกลจากตัวมหาลัยมากเลยนะ แถมแถวนั่นเป็นแหล่งมั่วสุมอีก นายอยู่ได้ไงเนี่ย”วรเวชถามอีกเค้ารู้จักย่านนั้นเพราะมีออกข่าวเสียๆร้ายๆบ่อยมาก และนึกแปลดใจที่เด็กหนุ่มตัวเล็กๆหน้าออกไปทางผู้หญิงว่าอยู่ได้ไงมันอันตรายมาก

 

“ครับหอพักที่นั่นมันถูก ผมต้องการประหยัดเงินหาเลี้ยงตัวเองครับ”

เด็กหนุ่มคนซื่อยังคงตอบกลับไป

“อืมๆ เอาล่ะนายพิชยะชั้นแค่จะมาตักเตือนนาย ฉันชอบคนที่ตรงเวลา โดยเฉพาะเวลาที่ฉันสอน นายเรทมามากด้วยกรณีอะไรก็ตาม ถ้ามีอีกหลายครั้งๆฉันจะปรับนานตกวิชาชั้น”วรเวชพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

 

“ครับ...ผมขอโทษครับ”เด็กหนุ่มพูดด้วยความสำนึกผิดจริงๆก็ทำให้วรเวชแปลดใจอีกนิดเช่นกัน เพราะว่าส่วนใหญ่นักศึกษาสมัยนี้จะไม่ค่อยเชื่อฟัง บางคนก็ตอบรับ ขอดทษไปส่งๆให้จบๆแต่เด็กหนุ่มตรงหน้านี้คือ สำนึกผิดจริงแถมทุกคำพูดที่เพ้นท์พูดออกมามันเหมือนมาจากใจจริง เด็กหนุ่มที่ดูซื่อๆจนเค้าอกกลัวไม่ได้ว่ะจะถูกใครหรอกเอาหรือเปล่า...เอ๊ะนี่เค้ากำลังสนใจตัวเด็กคนนี้นี่ วรเวชคิดในใจ

 

“อืมๆ กลับไปได้แล้วระแล้วก็ระวังตัวหน่อยแถวนั้นมันอันตราย”

วรเวชพูดบอกเค้าคิดว่า ที่เค้าทำเหมือนสนใจเพ้นท์เพราะอาจจะเป็น การห่วงแบบ อาจารย์ห่วงลูกศิษย์ และยิ่งลูกศิษย์เป็นคนซื่อๆแล้วด้วย

 

“ขออบคุณครับ ...สวัสดีครับ”เพ้นท์ไหว้วรเวชและกล่าขอบคุณที่วรเวชพูดเตือนจากนั้นก็สวัสดี

เพ้นท์ออกมาจากห้องแล้วรอรถเมล์เพื่อที่จะไปทำงานต่อ

.

.

.

 

“นายพิชยะ ศิลป์...”วรเวชที่ตอนนี้นั่งดูประวัติของเพ้นท์อ่านข้อมูลไป ก็รู้ว่า เพ้นท์เป็นเด็กทุนมากจากจังต่างจังหวัด และตนเองนึกชมเพ้นท์ขึ้นมา เพราะมหาลัยนี้เป็นมหาลัยดังมีชื่อเสียง และเด็กต่างจังหวัดอย่างเพ้นท์สอบติดด้วยคะแนนที่ถือว่าดีมาก และทุกคนอาจจะสงสัยนะว่าวรเวชไปเอาแฟ้มเอาอะไรมาจากไหน อันที่จริงวรเวชเป็นอาจารย์ที่ทุกคนควรเกรงใจมากที่สุด เพราะ! ...วรเวชเป็นเจ้าของของมหาลัยนี้ต่อจากมารดาตนเองซึ่งมารดาก็ยกให้เรียบร้อยแล้วแต่วรเวชต้องการจะสอนนักศึกษา มารดาวรเวชเลยบรรจุให้วรเวชเป็นอาจารย์สอนที่นี้ด้วยและเมื่อไหร่ที่พร้อมจะดูแลก็ได้ทุกเมื่อ เอาง่ายๆเลยนะ ลูกเจ้าของมหาลัยก็ต้องเกรงใจกันหน่อย...แต่วรเวชไม่เปิดตัวตน บางคนก็อาจจะไม่รู้ว่าวรเวชเป็นเจ้าของมหาลัย เอาเห๊อะเรามาย้อนไปหาเพ้นท์เด็กหนุ่มคนซื่อกันต่อดีกว่า

.

.

.

.

 

“อ่า กว่าจะถึง”เพ้นท์พูดกับตัวเองเมื่อนั่งรถมาถึงที่หอพักของตนเองแล้ว ร่างเล็กขอเด็กหนุ่มนอนลงไปบนเตียงอย่างหมดแรง ที่เหนื่อยน่ะไม่ใช่เหนื่อยเพราะเรียนหรอกนะ เด็กหนุ่มเป็นคนที่ชอบเรียนมากๆ แต่ที่ว่าเหนื่อยนะ คือการเดินทางไปมา เพราะทั้งหอพักและมหาลัยไกลพอสมควรเด็กหนุ่มคิดอะไรไปเรื่อยๆและผล็อยหลับไป

 

‘ติ๊ด ติ๊ด’เสียงนาฬิกาปลุกทีตั้งเอาไว้ดังขึ้น

เพ้นท์ตื่นขึ้นมา เด็กหนุ่มลุกขึ้นเตรียมไปอาบน้ำไปทำงานพิเศษ

 

“ก๊อกๆ”เสียงเคาะประตูห้องของเพ้นท์ดังขึ้นก่อนที่เด็กหนุ่มจะเข้าไปห้องน้ำ

เด็กหนุ่มเดินไปเปิดประตู

 

“อ้าวพี่โอม สวัสดีครับ”เด็กหนุ่มพยักหน้ายิ้มๆและไหว้โอม

 

“เพ้นท์พึ่งตื่นหรอ”โอมถาม

 

“ครับ ผมกำลังจะอาบน้ำไปทำงานน่ะ พี่โอมเข้ามาข้างในก่อนครับ”

เพ้นท์บอกโอมและหลีกทางเพื่อให้โอมเข้ามาข้างใน

 

“งั้นรบกวนหน่อยนะครับ”โอมพูดบอกเพ้นท์ยิ้มๆ

 

“โห นี่เราอยู่หอพักหอเดียวกันหรือเปล่าเนี่ย”โอมพูดถามขึ้นมาเพราะว่าห้องของเด็กหนุ่มจัดว่าสะอาดมากๆแบบเนี้ยบสุดๆ

เพราะว่าเพ้นท์ถึงจะทำงานเหนื่อยแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยลืมที่จะทำความสะอาดห้องของตนเอง

 

“คึคึ อยู่หอเดียวกันครับ”เด็กหนุ่มหัวเราะท่าทางของโอม

 

“โห สะอาดมากเลย เอ้อเพ้นท์พี่ซื้อข้าวมา กินด้วยกันนะ”โอมพูดบอกเพราะจุดประสงค์ที่มานี่เพราะอยากจะมากชวนเพ้นท์กินข้าวด้วยกัน ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลางาน เวลางานอีกประมาณชั่วโมงหนึ่งถึงเวลาแต่เด็กหนุ่มมักจะตั้งนาฬิกาปลุกไว้ก่อนหนึ่งชั่วโมงเสมอเพื่อจะได้เตรียมตัวและมีเวลาว่างอาจจะใช้มันทำความสะอาดห้องก่อนไปทำงาน

 

“ได้ครับ ขอบคุณนะครับพี่โอม”เพ้นท์ตอบกลับไป

 

“เราจะอาบน้ำก่อนไม่ใช่หรอ”โอมพูด

 

“เพ้นท์กินข้าวกับพี่โอมก่อนก็ได้ครับ”เด็กหนุ่มพูดอย่างเกรงใจ จะให้ไปอาบน้ำได้ไงล่ะ พี่เค้าชวนกินเข้าแล้วจะให้หนีไปอาบน้ำให้พี่เค้านั่งรอเนี่ยนะ ทำไม่ได้หรอก เด็กหนุ่มได้แต่คิดในใจ

 

“โอเคๆ เพ้นท์ถ้วยจานอยู่ตรงไหนอ่ะ”โอมพูดถาม

 

“เดี๋ยวเพ้นท์หยิบให้ครับ”เด็กหนุ่มพูดออกมาพร้อมกับเดินไปหยิบถ้วยชามเพื่อใส่กับข้าวที่โอมซื้อมา

 

“ว้าวๆ มีแต่ของที่เพ้นท์ชอบทั้งนั้นเลย”เพ้นท์พูดบอกเมื่อเห็นอาหารที่โอมซื้อมาเป็นของที่ตนชอบทั้งนั้น

 

“เราชอบหรอ เหมือนพี่เลย เรานี่ใจตรงกันจังเลยเนอะ”โอมพูดบอกพร้อมมองหน้าเพ้นท์ยิ้มๆ

 

“ครับ”เด็กหนุ่มตอบออกมาและทั้งสองก็กินข้าวด้วยกันในห้องของเพ้นท์

.

.

.

“อ่า อิ่มจังขอบคุณสำหรับอาหารนะครับพี่โอมไว้โอกาสหน้าเดี๋ยวเพ้นท์เลี้ยงคืนนะครับ”เพ้นท์พูดบอกพร้อมส่งยิ้มอ่อนๆไปให้โอม

 

“ครับๆ เราอาบน้ำไปทำงานเถอะเดี๋ยวพี่ล้างจานให้เอง”โอมพูดบอก

 

“ได้ไงล่ะครับ เดี๋ยวเพ้นท์ทำเองครับ”เด็กหนุ่มพูดบอกด้วยน้ำเสียงติดเกรงใจ

 

“รีบๆไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวพี่ล้างให้เราเอง เนี่ยใกล้เวลาเข้างานแล้วเดี๋ยวเราออกไปพร้อมกันเลย”โอมพูดบอก โอมแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก่อนจะเข้ามากินข้าวที่ห้องเพ้นท์ เด็กหนุ่มทำหน้าเกรงใจ แต่เมื่อได้รับคำยืนยันว่าโอมจะล้างจานเอง เพ้นท์จึงยอมไปอาบน้ำ

 

“เราจะทำให้พี่รักไปไหนนะ...เพ้นท์”โอมพูดกับตัวเองในขณะที่ล้างจานส่วนเพ้นท์ก็ไปอาบน้ำ โอมยอมรับว่าตัวเองเป็นผู้ชายไม่เคยรู้สึกชอบรักผู้ชายมาก่อนแต่เมื่อมีเพ้นท์เข้ามา โอมพูดได้เลยว่าโอมรักเด็กหนุ่มใสซื่อคนนี้เข้าแล้ว...แต่ถ้าเผลอพูดออกไปจะทำให้เด็กหนุ่มออกห่างจากตัวเองไป...ขอเก็บไว้คนเดียวดีกว่า

 

โอมเมื่อล้างจานเสร็จแล้วก็มานังเล่นที่บนเตรยงของเพ้นท์

กลิ่มหอมจากเตียงของเพ้นท์รอยแตะจมูกๆ ถึงเพ้นท์จะพึ่งมาอยู่แต่ห้องนี้ก็เต็มไปด้วยกลิ่นของเพ้นท์มันเป็นกลิ่นที่หอมหวน...สำหรับโอม

 

‘เอี้ยดด...’ เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น (สงสัยหรือเปล่าน้อว่าทำไมเสียงประตูต้องเป็นงี้ ต้องเข้าใจหน่อยนะค่ะ หอพักมันเก่า...)โอมหันไปมองร่างเล็กของเด็กหนุ่มที่เดินออกมาด้วยผ้าขนหนูพันกลางกายแค่นั้น

โอมรีบเบือนหน้าหนีทันที เพราะถ้าขืนมองต่อไปร่างสูงของโอมต้องอดใจไม่ไหวจับร่างเล็กของเพ้นท์ทำมิดีแน่ๆ

เพ้นท์ที่เดินออกมาด้วยสภาพนี้ไม่ใช่ว่าลืมแต่อย่างไร แต่เป็นเพราะเด็กหนุ่มเองก็เป็นเด็กผู้ชายมีเหมือนกันกับผู้ชายคนอื่น

แต่เพ้นท์ไม่รู้เลยว่าสภาพเปลือยครึ่งตัวของตนเองจะทำให้หลายๆคนเกิดอารมณ์ขึ้นมาได้ง่ายๆ ก่อนที่โอมจะเบือนหน้าหนี ก็เห็นหน้าอกขาวและตุ่มไตกลางอกที่มีสีเกือบสีชมพู...เพราะว่าเพ้นท์เป็นคนผิวขาว

 

“เพ้นท์แต่งตัวเสร็จแล้วก็อยู่ในห้องก่อนนะเดี๋ยวพี่ไปเอาของก่อนสักพักพี่ลงมา”โอมพูดออกมาอย่างเร็วๆก่อนจะเดินออกไปนอกห้องของเพ้นท์พร้อทล็อคประตูห้องให้เรียบร้อย เพ้นท์มองตามอย่างงงๆแต่ก็แต่งตัวต่อ

ทางฝั่งของโอมเมื่อออกมาจากห้องของเพ้นแล้วก็ต้องสะกดกลั้นอารมณ์แล้วรีบเดินขึ้นห้องของตัวเอง ภาพตอนที่เพ้นท์เปลือยท่อนบนมันช่างยั่วยวนเหลือเกินเมื่อมาถึงห้องแล้วร่างสูงของโอมก็รีบเข้าห้องน้ำและจัดการธุระของตนเอง...

.

.

.

‘ก๊อกๆ’เสียงเคาะประตูห้องของเพ้นท์ดังขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปสักพักเด็กหนุ่มหยิบของๆตนเองเช็คห้องในห้องอีกนิดหน่อยก็ปิดไฟเดินมาเปิดประตูก็เห็นโอมยืนอยู่หน้าประตู

 

“ผมขอล็อคห้องก่อนนะครับพี่โอม”เพ้นท์พูดบอกก่อนที่จะหยิบแม่กุญแจมากล็อคและทั้งสองก็เดินไปทำงานพร้อมกันเพราะเข้ากะเดียวกัน บางครั้งการกระทำของเพ้นท์ที่ดูไร้เดียงสาก็ทำให้คนบางคนเกิดคลั่งขึ้นมาได้...โดยที่เพ้นท์ไม่เคยรู้ตัว...

 

 

 

//ครับโผมม แหมะๆรอคู่ติ๊กเกอร์กับโกโก้อยู่หรือเปล่า? เอาเพ้นท์ไปกอนก่อนนะจ้ะ//โดนโบกกก ค่าเรื่องราวของเพ้นท์ก็เรื่อยๆก่อนนะ ตอนนี้ยังไม่ค่อยมีบทของวรเวชแต่เร็วๆนี้แหละน้อ บางคนอาจคิดว่านี่มัน เรื่องของเพ้นท์กับวรเวชจริงบ่หนิ ฮ่า แต่ไหงไดยะแต่งเพ้นท์กับโอมน้อ คึคึ ค่ะมันก็เรื่อยๆนะคะตอนนี้ก็เอาไปโอมไปกินก่อนแต่พอถึงช่วงของวรเวชแล้วทุกคนจะรู้ว่าทำไมไดยะต้องเอาโอมเข้ามาอยู่ด้วย คึคึ ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ ขอบคุณทุกเม้นค่ะ พิมพ์ตกพิมพ์หล่นต้องขอโทษด้วย ช่วยๆกันเม้นหน่อยนะค่ะ รักคนอ่านทุกท่านครับผม!