Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ

 

 

            หลังจากที่ทั้งคืนฉันกับป๊อปปี้นอนอยู่ด้วยกัน  ฉันก็รีบปลุกเขาตอนตีห้าให้ออกไปจากห้องเผื่อเฟย์จะมาเห็นเราสองคนอยู่ด้วยกันมันจะเป็นเรื่องใหญ่ไปมากกว่านี้

 

 

 

            “นี่นายรีบออกไปได้แล้ว” ฉันดันร่างของคนตัวสูงให้ออกไปจากห้องแต่เขาก็ทำท่าเหมือนไม่อยากออก ฉันเลยถลึงตาใส่เขาแล้วป๊อปปี้ก็ออกไปโดยดี พอป๊อปปี้ออกไปจากห้องฉันก็เลยไปอาบน้ำ

 

 

 

หลังจากอาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเฟย์กลับมาที่ห้องแล้ว

 

 

 

            “กลับมาแล้วเหรอเฟย์ แก้วเป็นไงบ้าง”

 

 

 

            “ก็ดีขึ้นแล้วล่ะพี่ฟาง เดี๋ยววันนี้ก็ออกจากโรงบาลล่ะ เมื่อคืนคุณหมอให้อยู่ดูอาการก่อนนะ เลยต้องนอนเฝ้า กว่าโทโมะจะมาก็ตีสี่เกือบตีห้า” เฟย์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยและเพลีย

 

 

 

            “คงจะเหนื่อยมากเลยนะเฟย์ งั้นเฟย์ไปอาบน้ำแล้วนอนพักเถอะ เดี๋ยวรอให้ฟ้าสว่างมากกว่านี้พี่จะหาอะไรมาให้ทานนะ” ฉันเดินไปตบไหล่เฟย์แล้วไล่ให้น้องไปอาบน้ำ ฟ้าเริ่มสว่างฉันก็ไปสั่งอาหารระหว่างที่เดินไป

 

 

 

            “พี่ฟาง”

 

 

 

            ฉันหันหน้าไปหาคนที่เรียกฉัน “ปะ...ไปป์” ฉันพูดชื่อเขายังไม่ทันจบร่างสูงก็ลากฉันไปซะแล้ว “ไปป์จะพาพี่ไปไหนปล่อยก่อนพี่เจ็บ” เขาหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับฉัน

 

 

 

            “เจ็บเหรอ..แค่นี้พี่เจ็บเหรอ แต่สิ่งที่พี่ทำกับผมมันเจ็บยิ่งกว่า”

 

 

 

 

            “......”

 

 

 

 

            “ไหนว่าพี่ไม่ได้รักพี่ป๊อปแล้วไง”

 

 

 

 

            “.......”

 

 

 

            “ไหนว่าพี่ตัดใจแล้ว แต่ทำไมเมื่อเช้าพี่ป๊อปถึงออกมาจากห้องพี่ได้”

 

 

 

            “......”

 

 

 

            “พี่ตอบผมมาสิ” ไปป์กระชากแขนฉันให้เข้าไปใกล้เขาแล้วตะคอกใส่ฉันด้วยความโกรธ

 

 

 

            “ฟางยังรักฉันอยู่ เธอไม่มีวันตัดใจจากฉันไปหาแกได้หรอก” ป๊อปปี้ที่เดินมาจากทางไหนไม่รู้ก็กระชากแขนฉันให้ไปทางเขา “แล้วอีกอย่างยัยเนี้ยเป็นเมียฉัน แกเลิกยุ่งกับเมียฉันสักที” ป๊อปปี้ผลักไปออกห่างจากฉัน

 

 

 

 

            “หึพี่มันเห็นแกตัวจริงๆเลยนะ จับปลาสองมือ ถึงยังผมก็ไม่มีวันเลิกยุ่งกับพี่ฟางหรอก” ไปป์พูดแล้วเข้ามากระชากฉันให้ไปทางเขา

 

 

 

            “ไอ้ไปป์..”ป๊อปปี้เข้าไปชกหน้าไปป์แบบไม่ยัง ไปป์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมชกหน้าป๊อปปี้กับเช่นกัน

 

 

 

 

            “ป๊อปปี้ ไปป์ หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ฉันพยายามเข้าไปห้ามทั้งสองคนแต่กลับโดนผลักออกมาจนล้ม

 

 

 

 

            “ตกลงแกจะไม่เลิกยุ่งกับฟางใช่ไหม” ป๊อปปี้ยังคงถามไปป์

 

 

 

 

            “ใช่ ผมจะไม่เลิกยุ่งกับพี่ฟางเด็ดขาด” ไปป์ตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้

 

 

 

 

            “งั้นฉันกับแกต้องตายกันไปข้างนึ่ง” พอป๊อปปี้พูดจบก็สวนหมัดเข้าไปเต็มหน้าของไปป์ ส่วนไปป์ก็ตอบโต้กลับเช่นกัน

 

 

 

 

 

            “ไอ้ป๊อป นี้มันเกิดอะไรขึ้น” โทโมะและเขื่อนที่ผ่านมาเห็นสองพี่น้องต่อยกันก็วิ่งมาห้าม

 

 

 

 

 

            “แกปล่อยฉันไอ้โมะ ฉันจะสั่งสอนไอ้น้องสารเลว” ป๊อปปี้ผลักโทโมะให้ออกห่างและวิ่งเข้าใส่ไปป์  เขื่อนที่จับไปป์ไว้ก็โดนไปป์ผลักออกเข้าต่อยกับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

            ฉันยืนมองสองพี่น้องต่อยตีกันแบบไม่มีใครยอมใครอยู่ๆน้ำตาก็ไหล ฉันผิดเองที่ทำให้เขาต้องทะเราะกันแล้วยังไม่สามารถทำให้พวกเขาหยุดตีกันได้

 

 

 

 

 

            “ป๊อปค่ะคุณทำอะไร หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ในที่สุดป๊อปปี้ที่กำลังง้างมือจะชกไปก็ต้องชะงักเมื่อพิมเข้ามาห้าม “คุณโตแล้วนะ ยังมาทะเราะเหมือนเด็กๆอยู่อีกเหรอคนอื่นเขามองคุณอยู่นะคะ” ป๊อปปี้มองซ้ายมองขวาแล้วคนอื่นก็มองเขาอยู่จริงๆเลยผละออกจากไปป์

     

 

 

 

       “ป๊อปค่ะ พอดีคุณพ่อของพิมโทรมาให้พิมรีบกลับกรุงเทพ  พิมว่าพวกเรากลับกันก่อนเถอะนะคะแล้วให้พวกโทโมะกลับตามมาทีหลัง”

 

 

 

 

            ป๊อปปี้มองหน้าพิมก่อนสักพักแล้วตอบ “ก็ได้ครับ” ก่อนที่ป๊อปปี้จะเดินไปกับพิมเขาก็หันามองไปป์กับฉันสลับไปมาแล้วเดินตามพิมไป

 

 

 

 

 

            “พี่ฟางมากับผม” ไปป์ดึงแขนฉันให้ไปตามเขา พอมาถึงที่ลับตาเขาก็ปล่อย “พี่ฟางเป็นแฟนกับผมนะ”

 

 

 

 

 

            “พี่..”

 

 

 

 

 

            “ผมจะดูแลพี่อย่างดี ผมจะไม่ทำให้พี่เสียใจ..ผม”

 

 

 

 

            “ไปป์พอเถอะ..พี่ขอโทษนะพี่คิดแบบนั้นกับเราไม่ได้”

 

 

 

 

            “ทำไมล่ะ ผมไม่ดีตรงไหน”

 

 

 

 

 

            “ไปป์ดีทุกอย่าง แต่พี่คิดกับเราเป็นแค่น้องชายคนนึ่งเท่านั้น”

 

 

 

 

            “มันไม่มีทางไหนเลยใช่ไหมที่ผมจะทำให้พี่รักผม” เขามองหน้าเศร้า

 

 

 

 

            “อืม..”ฉันพยักหน้าให้กับไปป์ “แต่เราก็ยังเป็นพี่น้องกันได้นะ” ไปป์มองหน้าฉันก่อนจะเดินไปจากฉัน  ฉันเดินกลับมาในห้องของตัวเองเปิดประตูเข้ามาก็เห็นเฟย์นั่งอยู่บนเตียง

 

 

 

 

            “พี่ฟางเกิดอะไรขึ้นเหรอ..”

 

 

 

 

            “พี่ผิดเอง...” ฉันนั่งลงข้างเฟย์

 

 

 

 

 

            “อืม..ช่างเถอะ เรามาเก็บของกันเถอะเนอะ” พูดจบฉันกับเฟย์ก็เก็บกระเป๋าเพื่อจะกลับกรุงเทพที่มีป๊อปปี้กกับพิมมุ่งหน้าไปก่อนแล้ว

 

 

 

 

            พอขึ้นรถกลับกรุงเทพระหว่างทางก็ไม่มีใครพูดหรือชวนคุย ต่างคนต่างนั่งเงียบ หลายวันที่มาเที่ยวก็ไม่ได้แฮปปี้อย่างที่คิดไว้ เพราะมีแต่เรื่องมากมาย พอมาถึงกรุงเทพโทโมะก็มาส่งฉันกับเฟย์ที่คอนโด

 

 

 

 

 

            “ขอบคุณทุกคนมากนะที่มาส่ง” ฉันบอกขอบคุณแล้วระหว่างที่จะขึ้นคอนโดก็ได้เจอกับบุคคลหนึ่ง

 

 

 

 

 

            “มาก่อน” เฟย์พูดชื่อบุคคลที่อยู่ตรงหน้า ฉันหันไปมองทั้งสองคนสลับกัน

 

 

 

 

 

            “เฟย์...เราคิดถึงเฟย์จัง” มาก่อนเดินเข้าไปกอดเฟย์ แต่เฟย์กลับไม่ได้กอดตอบแล้วผละมาก่อนออก

 

 

 

 

 

            “นายมาที่นี้ทำไม” เฟย์จ้องหน้ามาก่อนอย่างเอาคำตอบ

 

 

 

 

 

            “เฟย์เราขอโทษ...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ”    

 

 

 

>>Kaew<<

            หลังจากที่กลับมาจากภูเก็ตฉันก็จัดเสื้อผ้าใส่ตู้ แล้วได้ยินเสียงโทรศัพท์ของโทโมะมาได้สักพัก ตอนแรกกะจะไม่รับแต่มันดังไม่ยอมหยุด ฉันเลยตัดสินใจกดรับสายแทน

 

 

 

 

            (ฮาโหลโทโมะ กว่าจะรับสายได้นะคะ จินนี่โทรหาคุณตั้งหลายครั้งคุณก็ไม่รับสายจินนี่เลยนะ เหอะ..ช่างเถอะค่ะ แต่ได้ข่าวว่าคุณแต่งงาน แล้วเมื่อไรจะหย่าค่ะ จินนี่คิดถึงคุณมากเลย ว่าแต่แผนการคุณเป็นไงบ้างสำหรับไหมค่ะ เมียคุณตายใจหรือยัง อย่าลืมนะคะถ้าคุณทำให้มันรักด้แล้วก็รีบๆหย่าซะ)

 

 

 

 

            พอฉันได้ยินแบบนั้นถึงกับเข่าอ่อนทั้งช็อคทั้งสับสน ฉันกำโทรศัพท์แน่นแล้วได้ยินเสียงปลายสายเรียกโทโมะ ฉันเลยตัดสินใจกดตัดสายแล้วเดินไปปิดไฟแล้วนอน

 

 

 

 

 

            โทโมะที่อาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำ “อ้าวหลับแล้วเหรอคุณ” ฉันไม่ตอบแล้วทำเป็นหลับ โทโมะเดินมายังเตียงแล้วนอนลงข้างๆ

 

 

 

 

โปรดตืดตามตอนต่อไป

 

 

 

 

เอาแล้วสิทำไมอยู่ๆเหมือนมีมรสุมลูกใหญ่เข้ามานะ แต่เรื่องร่าวจะเป็นไงต่อไปก็ติดตามนะ