ภรรยาที่รัก > <

     21.00น
     "แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮบปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู" เสียงพี่ปุ๊กร้องเพลงพร้อมถือเค้กออกมาเรียกรอยยิ้มจากผู้เป็นพ่อและคนรอบข้างได้เป็นอย่างดีรวมทั้งฟางด้วย เธอหันบอกคนข้างกายที่นั่งยิ้มอย่างเงียบๆ นึกถึงเมื่อก่อนที่บ้านเขาและเธอสนิทกันจนเหมือนบ้านเดียวกัน ทานข้าวเย็นด้วยกันแทบทุกวันเลยด้วยซ้ำ เธอมองหน้าเขาแล้วยิ้มอย่างไม่รู้ตัว
     "มองอะไร" เขาเอ่ยถามโดยที่ไม่มองหน้าเธอด้วยซ้ำ เธอดึงสติตัวเองกลับมาแล้วทำเฉไฉไม่ตอบคำถามนั่นพร้อมลุกขึ้นไปอวยพรวันเกิดให้พ่อฝ่ายชาย
     "นี่ตาป๊อป มาอวยพรวันเกิดให้พ่อได้แล้ว". เสียงคุณณุกาเรียกลูกชายหัวแก้วหัวแหวน เขายิ้มแล้วลุกขึ้น เขาเดินไปยืนข้างฟาง
     "ป๊อปขอให้พ่อแข็งแรง แล้วก็รักป๊อปมากๆน้ะ" เขาคุกเข่าลงพร้อมพูดกับพ่อ พ่อยิ้มตอบพร้อมตบบ่าลูกชาย หลังจากนั้นเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นเมื่อฟินน้องสาวคนเล็กของบ้านนีระสิงห์เอานิ้วจิ้มเค้กแล้วป้ายหน้าเฟย์
     "นี่อย่าหนีนะ" เฟย์วิ่งไล่ฟินอย่างเอาเป็นเอาตาย จนฟินต้องวิ่งไปหลบหลังฟาง และแล้วฟางก็โดนเค้กป้ายหน้าแทนฟิน
     "ยัยเฟย์" สามสาวพี่น้องวิ่งไล่กันอย่างสนุกสนาน ป๊อปปี้เดินเลี่ยงกลับไปนั่งที่โต๊ะพร้อมมองหญิงสาวด้วยสายตาเศร้า เธอไม่ได้เป็นของเขาอีกแล้ว เขาไม่มีสิทธิ์ในตัวเธอ เขาต้องตัดใจจากเธอสิน้ะ
     "ยัยฟาง/หนูฟาง!"เสียงตะโกนเรียกชื่อฟางทำให้เขาหลุดจากภวังค์ มองเห็นหญิงสาวล้มลงไปกับพื้น
     "เป็นไรรึป่าวพี่ฟาง" เฟย์ถามอย่างรู้สึกผิด
     "เล่นอะไรไม่ระวังเลยเฟย์ฟิน" คุณสาลิตาผู้เป็นแม่ดุเฟย์และฟินที่ทำให้ฟางล้ม
     "อย่าว่าน้องเลยค่ะฟางไม่ระวังเอง"
     "ลุกไหวมั้ยลูก" คุณธนัตผู้เป็นพ่อถาม พร้อมพยุงเธอขึ้นแต่เธอก็ล้มลงไปอีก
     "สงสัยจะขาแพลงน่ะค่ะ ป๊อปไปช่วยน้องทีลูก อุ้มน้องเข้าไปทำแผลด้วยน้ะลูก" คุณณุกาสั่งลูกชายให้เข้าไปอุ้มฟางเข้าไปในบ้าน
     "ไม่ต้องลูกผม ผมดูแลเองได้" พ่อที่หวงลูกสาวอย่างธนัตพูดขึ้นทันที แต่ก็โดนภรรยาขัดซะก่อน
     "ไม่ต้องเลยคุณ เดี๋ยวหลังก็เดี้ยงหรอกค่ะให้ตาป๊อปเขาช่วยนั่นล้ะดีแล้ว" ป๊อปเดินเข้าไปอุ้มฟางที่ขาเจ็บเข้าไปในบ้าน ทันทีที่พ้นสายตาผู้ใหญ่ฟางก็ออกอาการดื้อทันที
     "ปล่อย" ทันทีที่พูดจบป๊อปก็ปล่อยฟางลงกับพื้นทันที
     "โอ้ยย ปล่อยมาได้ เจ็บน้ะ" ฟางพยายามยันตัวขึ้นแต่ก็ต้องล้มลงไปอีก ชายหนุ่มมองเธอด้วยสายตานิ่งก่อนช้อนตัวฟางขึ้นมาในอ้อมแขนใหม่
     "อย่าดื้อกับฉัน" สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำฟางเงียบ ป๊อปอุ้มฟางไปนั่งที่โซฟาพร้อมหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลที่เธอล้ม พร้อมกับนวดข้อเท้าให้เธอด้วย ฟางมองชายหนุ่ม ความรู้สึกเดิมเริ่มกลับมา เธอรู้สึกดี รู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้ แต่เธอก็ถูกขัดความคิดโดยชายหนุ่ม
     "จะมองอีกนานมั้ย" เขาเงยหน้ามองเธอสายตาของเขาตอนนั้นมันดูว่างเปล่าจนใจฟางกระตุกวูบ
     "ลองขยับเท้าหน่อย" เธอทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย
     "เจ็บมั้ย" เธอส่ายหน้าแทนคำตอบ เขาไม่ตอบอะไรอีกแล้วเก็บกล่องปฐมพยาบาลแล้วลุกขึ้นไปโดยไม่มองหญิงสาว จนหญิงสาวเผลอเรียกเขาด้วยความลืมตัว
     "ป๊อป" เสียงของหญิงสาวทำเขายืนนิ่งแต่ยังไม่ยอมหันหน้ามา
     "มีอะไร" ป๊อปตอบ
     "เอ่อ ป่าว" เมื่อฟางพูดจบป๊อปก็เดินออกไปทันที ทิ้งฟางนั่งมองอย่างไม่เข้าใจ เธอสิที่ต้องสมควรโกรธแล้วทำท่าทางเย็นชาใส่เขา เขาทำเธอเจ็บนี่ ทิ้งเธอไปหาคนอื่น เธอสิที่ต้องเย็นชาใส่เขา ไม่ใช่เขาที่ทำกับเธอ
     "โอ้ยย ตาบ้า" เธอทึ้งหัวตัวเอง อย่างหงุดหงิด

เม้นนนน เม้นนน คืนนี้อารมณ์ดี เดี๋ยวจะลงเรื่อยๆเลยน้ะ
ถ้าเม้นเยอะอาจจะลงชมต่อชมเลยก็ได้ 555 รักรีดน้ะจุ้บบ