ครั้งหนึ่งของชีวิต

 

 

 

 

 

 

 

 

      ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยกลิ่นยาคละคลุ้งไปทั่ว มีร่างของชายหนุ่มกำลังหลับไหลไปในหวงนิทราของตนใบหน้ามีรอบฟกช้ำ ที่ลำตัว และหลายๆจุดมีผ้าพันแผลไว้ เนื่องจากตอนที่เกิดอุบัติเหตุ เศษกระจกรถได้บาดตามลำตัวของเค้า หลังจากวันเกิดเหตุเค้าก็ได้หลับไหลเป็นเวลาของวัน และไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมา เวลาผ่านไปไม่นานก็ม่ร่างของ หญิงชายวัยกลางคนเดียวเข้ามาพร้อมกับ ร่างเล็กของหญิงสาวอีกคนตามหลัง 

 

 

 

 

"โธ่! ตาป๊อปลูกแม่" คุณนายของตระกลู จิระคุณแม่มาหยุดที่ลูกชายของตน ที่กำลังนอนหลับไหล ใจคนเป็นแม่แทบสลายเมื่อเห็นสภาพลูกชายของตนต้องมานอน มีผ้าพันรอบตัวเหมือนซอมบี้แบบนี้

 

 

 

 

"ฮือๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะลูก ทำไม" นางเอ่ยโอยคราญทั้งน้ำตา มีลูกชายเพียงหนึ่งเดียวทำไม ต้องมาเจออะไรแบบนี้ นางรับไม่ได้จริงๆ

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรนะคะคุณแม่ ไม่เป็นไร" สาวหวานเดินเข้ามาปรอบประโลมคุณนาย เธอก็ทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เหมือนกัน ตอนเธอเข้าไปเห็นสภาพของเขาเธอก็แทบช็อค 

 

 

 

 

"ฮือๆ" หลังจากนั้นคุณนายก็ร้องไห้หนักขึ้น จนต้องพาไปนั่งโซฟาเพื่อพักพ่อน หลังจากที่นางทำท่าจะเป็นลมในรอบ ที่3 ของวัน 

 

 

 

 

"อื้ม" แต่ในระหว่างที่ทุกคนพากันปรอบหญิงสาวคนที่ ชายที่นอนอยู่บนเตียงก็รู้สึกตัว ก่อนเขาจะได้ยินเสียงคนร้องไห้หนัก พร้อมกับคำพูดปรอบประโลม

 

 

 

 

"คะ คุณแม่" ป๊อปปี้ที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยขึ้น อย่างยากเย็น ส่วนสามคนที่เหลือแม่ได้ยินเสียงก็ต่างพากันวิ่งไปที่เตียงเพื่อดูอาการ

 

 

 

 

"ทะ ทำไมมันมืดจังครับ ทำไมผมมองไม่เห็นอะไรเลย" ชายหนุ่มพูด แต่คำพูดนั้นยิ่งทำให้คนเป็นแม่ร้องไห้หนักขึ้น

 

 

 

 

"คุณแม่ร้องไห้ทำไม บอกป๊อปมาสิ ว่าป๊อปเป็นอะไร" ชายหนุ่มรีบคลาญมือกลางอากาศเพื่อหา ร่างของคนเป็นแม่

 

 

 

 

"ฮือๆ ตาป๊อปจะมองไม่เห็นอีกแล้วนะลูก ป๊อปจะมองไม่เห็นอีกแล้ว ฮือๆ" คุณนายร้องไห้หนักขึ้น ทำเอาชายหนุ่มแทบช็อค อะไรน้ะ

 

 

 

 

"มะ ไม่จริง บอกป๊อปมาว่ามันไม่จริง ไม่จริง มะ..."ชายหนุ่มโวยวายยังไม่ทันจบก็มีเสียงทรงอำนาจก็คนเป็นพ่อดังขึ้น

 

 

 

 

"พอสักทีไอ้ป๊อป แกตาบอดแล้ว แกได้ยินมั้ย" เมื่อเสียงนี้พูดจบน้ำตาของป๊อปปี้ถึงกลับไหลลงมาเป็นสาย ไม่จริง!

 

 

 

 

"ฮือๆ ไม่จริง โธ่เว้ย!" เมื่อได้ยินเช่นกัน เขาก็โวยวาย ปัดข้าวของที่อยู่รอบตัวตกแตกกระจาย หญิงสาวที่ทนดูภาพทั้งหมดไม่ไหว ก็รีบวิ่งเข้าไปกอดชายหนุ่มทั้งน้ำตา

 

 

 

 

"พอแล้วพี่ป๊อป อึก! พอแล้วนะ" ฟางวิ่งเข้าไปหาป๊อปปี้ พร้อมพูดปรอบใจ เพื่อให้เขาหยุดการโวยวายครั้งนี้ และเขาก็หยุดจริงๆ เขาหันมาก่อนเธอทั้งน้ำตา

 

 

 

 

"อึก! แล้วต่อไปฉันจะใช้ชีวิตยังไงล่ะฟาง ฉันจะอยู่ยังไง ฮือๆ" หลังจากนั้น ฟางก็พูดปรอบประโลมป๊อปปี้ จนทั้งหมดตกอยู่ในความสงบ คุณท่าน และ คุณนาย ก็กลับไปพักพ่อน เพราะฟางอาสาที่จะเฝ้าป๊อปปี้เอง เวลาทุ่ม 1 ของวันนั้น สาวสวยร่างสูงเปิดประตูเข้ามา เจอร่างของฟางกำลังป้อนข้าวป๊อปปี้ อยู่ไม่ห่าง เมื่อฟางเงยหน้ามองว่าคนที่เข้ามาใหม่เป็นใครก็ชะงัก แล้วหันไปกระซิบป๊อปปี้ว่า...

 

 

 

 

"แฟนพี่มาหาค่ะ.." เมื่อพูดจบ ฟางก็วางถาดข้าวและถอยหลังไปอยู่ที่มุมห้อง

 

 

 

 

"พะ พิม คุณมาหรอ คุณจะมาดูแลผมใช่ไหม" ป๊อปปี้พูดพร้อมกับคลาญหาร่างของพิม ก่อนพิมจะเดินเข้าไปกอดป๊อปปี้ พร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด

 

 

 

 

"พิมขอโทษนะคะ พิมคงดูแลคุณไม่ได้อีกแล้ว..." หญิงสาวพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

"คุณหมายความว่ายังไง คุณจะทิ้งผมไปงั้นหรอ"

 

 

 

 

"อึก! คุณแม่ส่งพิมไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น แล้วท่านก็หาคู่หมั้นให้พิม พิมดูแลคุณไม่ได้อีกแล้ว" เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสนเจ็บปวด ไม่ใช่ไม่รัก แต่เธอดูแลเขาไม่ได้อีกแล้ว

 

 

 

 

"เพราะผมตาบอดใช่ไหม คุณถึงทิ้งผม เพราะผมตาบอดใช่ไหม" ป๊อปปี้เอ่ยออกมาเสียงดัง ทำเอาเธอคนนั้นสะดุ้ง

 

 

 

 

"ปะ..."

 

 

 

 

"ออกไป ออกไปจากชีวิตฉัน ยัยผู้หญิงเพศยา ออกไป" แล้วเขาก็สงบได้ไม่นาน เขาก็อาละวาดอีกตามเคย ทำเอาฟางที่ยืนอยู่มุมห้องรีบวิ่งมาจับเขาไว้แทบไม่ทัน พิมมองคนรักด้วยความเสียใจ ก่อนเธอจะเดินออกจากห้องไปทั้งน้ำตา

 

 

 

 

"พอแล้วค่ะพี่ป๊อป นอนซะนะคะ ต่อจากนี้ฟางจะดูแลพี่เอง..." เธอพูดก่อนจะค่อยดันป๊อปปี้ลงนอนกับเตียงแล้วห่มผ้าให้ ส่วนป๊อปปี้นั้นก็ไม่ได้พูดอะไร นอกจากน้ำตาที่ไหลลงมา 

 

 

    ทำไมชีวิตของเขา ชั่งโหดร้ายเพียงนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---