รักสุดฤทธิ์
เขียนโดย 
chadaapp
วันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 09.05 น.
แก้ไขเมื่อ 29 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 09.49 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
21) กลรัก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ............รุ่งเช้า................
กลรัก
“กริช….กู…มีเรื่องจะคุยกับมึงว่ะ” ผมออกมาเจอไอ้ลม….เมื่อมันมาหาผมที่หอ...วินาทีที่ผมเห็นมันผมโกรธมันมาก...จนแทบจะอยากเดินหนี...แต่ถ้าคิดอีกที...ลองดูก่อนว่ามันมาไม้ไหน...
“มึง....มีไร....”
“กู...อยากรู้ว่าบ้านปายไหน...อ่อ...กูมีธุระกับมันนิดหน่อย....”
“ห๊ะ!!!...บ้านปาย”
“เออ...พอดีอาจารย์จะฝากขอไปให้มัน....”
“ขอ...ขออะไรว่ะ”
“ ก็...อ่อ...เอกสารชมรมนะ...”
“อ่อ...กู...ไม่รู้ทางหรอก...”
“อ้าว!!!...มึงจะไม่รุ้ได้ไงว่ะ...ไอ้ปายเพื่อนมึงนิ”
“กู…เคยไปแค่สองครั้งเอง...และอีกอย่างทางบ้านมันก็เปลี่ยนไปแล้ว...กูจำไม่ได้ว่ะ.”
“อ่อ...แล้วมึงมีเพื่อนคนไหนที่พอจะจำทางได้ป่าวว่ะ...แม่ง..เอกสารมันเร่งนะเว้ย!!!”
“เดี๋ยวกูนึกก่อน...”
“ แม่งมึงเรื่องมากฉิบหาย…ตกลงมึงจะช่วยกูไหมเนี่ยยย”
“ช่วยดิว่ะ...เอางี้.....ถ้ามึงอยากไป...เดี๋ยวกูให้มึงไปกับเพื่อนกู....”
“เพื่อนมึง...ใครว่ะ”
“อะ...นี่แผนที่บ้านเพื่อนกู...มันคงจะจำทางได้...เพราะมันเพิ่งไปหาไอ้ปายมา....”
“ที่อยู่ตามนี้เหรอว่ะ”
“เอออ..”ผมให้แผนที่บ้านของไอ้ปอไป...เพราะไอ้ปอมันเพิ่งไปธุระที่บ้านปายเมื่อวาน....ความจริงผมไม่ได้ลืมทางหรอกครับ..แต่อยากช่วยให้คนสองคน...เข้าใจกันมากกว่า...
หลังจากแยกจากไอ้กริช...ผมก็มุ่งหน้าไปตามแผนที่ที่มันให้มา....แต่ดันลืมถามชื่อชะงั้น...ผมขับรถมาจนสุดทางแล้ว...ที่อยู่ที่มันให้มา...คือบ้านหลังสุดท้ายนี้....ผมจึงกดกริ่ง....
“กริ่งงงงง....กริ่งงงงงงงงงง” เสียงกดกริ่งดังขึ้น....ผมจึงพยายามจะลุกไปเปิดประตู...แต่ลุกไม่ไหว...อาการปวดที่ข้อมือและนิ้วของผมมันเล่นงานผมหนักมาก....ยิ่งเสียงกริ่งที่ดังขึ้นอย่างต่อเนี่อง...มันยิ่งทำให้ผมปวดหัว...
““กริ่งงงงง....กริ่งงงงงงงงงง………กริ่งงงงงงงงงง”
ผมยืนกดกริ่งอยู่นาน...ก็ยังไม่มีวี่แววของเจ้าของบ้าน...ผมจึงลองผลักประตูเข้าไป....พบว่าประตูรั้วไม่ได้ ล็อก....ผมจึงถือโอกาสเข้าไป....
“ขอโทษนะครับ....กริชแนะนำผมว่ามาหาคุณ...อ่อ...มีคนอยู่ไหมครับ” ผมตะโกนถามเมื่อเข้ามาถึงบริเวณหน้าห้องรับแขก....มองลอบไปเห็นห้องอีกห้องถึง...จนกระทั่ง....
“ปะ...ประตูห้องไม่ได้ล็อก...ขะ...เข้ามาไห้...ครับ…” เสียงตะโกนของใครบางคน...ทำไมผมช่างคุ้นเหลือเกิน....
“งะ...งั้นผมเข้าไปนะครับ....” ให้ตายเถอะ...เกิดมาผมยังไม่เคยพูดเพราะ ๆ แบบนี้กับใครเลยนะเนี่ย....เขิลเหมือนกัน....แต่ไม่เป็นไนหรอก...ผมคงไม่ได้มาบ้านนี้บ่อย ๆ มั้ง....เพราะผมไม่รู้จัก....แต่ตอนนี้ผมชักจะไม่แน่ใจแล้วว่า....ผมรู้จักรึเปล่า....
“โอ๊ย!!!....” เสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวดของใครบางคนฉุดให้ผมมองไปที่มุมห้อง...พบว่า...
“ไอ้ปอ/ลม!!!!”
“อ่อ...ละ...ลมมาได้ยังไง....” ผมตกใจมากที่เจอลม....เพราะผมไม่คิดว่าลมจะมาหาผมที่นี่อีก....นั้บตั้งแต่วันนั้น....
“กะ...กู...มาธุระให้อาจารย์..ถ้ากูรู้ว่าคนที่จะช่วยกู...เป็นมึง...กูคงไม่มาเหรอ...”
“งะ...งั้นลมก็กลับไปสิ...กลับไปหาคนอื่นที่เค้าช่วยลมได้..แค่ก ๆๆ...แค่กๆๆๆ.” ปอดูโทรมไปมาก...ตาที่หรี่ลงเพื่อระงับความเจ็บปวด...มือที่คลุมอีกข้างที่เจ็บไว้...มันเป็นคำตอบได้ดีว่า...มันป่วย...ผมทำท่าจะหันหลังกลับ...แต่....
“ตึง!!!.....” ร่างของไอ้ปอมันลมลงอยู่ข้างหลังผม...ผมจึงเอื้อมมือไปพยุงมัน...แม่งตัวโครตร้อน...
“มึง....ไหวป่ะ...ไอ้ปอ...” ผมกระตุกแขนมันเพื่อถาม...แต่ไม่ได้รับการตอบสนองกลับมา...ผม
จึงอุ้มมันไปนอนที่เตียงกลางห้อง...แล้วเอายาที่วางไว้บนโต๊ะแป้ง...ป้อนมัน...ผมเผลอหน้าที่ซีด
ๆ ปากที่สั่น ๆ ของมันแล้ว...ผมอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปกอดมัน..ผมกอดมันเพื่ออยากให้ความ
ร้อนของมันลดลงบ้างแต่กลับไม่เป็นผล...ผมจึงใช้ผ่าห่มห่อตัวมัน...แล้วสวมกอดมันผ่านผ้าห่ม
อีกครั้ง ผมเผลอหลับไป....จนกระทั่งไอ้ปอมัน.....
“..แค่ก ๆๆ...แค่กๆๆๆ.” เสียงไอ้ที่ดังข้างหูผมทำให้ผมต้องรีบปล่อยอ้อมกอด...ทั้ง ๆ ที่ลึก ๆ
แล้ว ผมไม่อยากปล่อย....ผมยืนขึ้นจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย....เพื่อไม่ให้มันสงสัย...
“แค่ก ๆๆ...ละ...ลม...ยังไม่กลับเหรอ…แค่ก ๆๆ....” ผมเอ่ยถามลม...ผมนึกว่าลมจะกลับไปแล้ว
ชะอีก...แต่เมื่อกี้ผมฝัน...ฝันว่าลมกอดผม...หึ..หึ...มันก็แค่ฝันสินะ...
“กู…ว่า....มึงโทรให้เพื่อนมึงมาดูแลดีกว่า….กูต้องไปแล้ว...”
“อ่อ...ละ....ลม....แค่ก ๆๆ...มีอะไรให้ผมชะ...แค่ก ๆๆ...ช่วยเหรอ”
“กู…อยากไปบ้านปาย...กูมีธุระที่จะต้องเอาของไปให้มัน...กูถามไอ้กริช...มันบอกให้กูมาหา
มึง...”
“บ้านปาย...อ่อ...ปอพอจะจำได้..งะ..งั้น...ลมรอปอแป๊บนะ..ดะ..เดี๋ยวปอเปลี่ยนเสื้อหน่อย...”
“เออ...เร็ว ๆ นะมึง...”
“อ่อ...ลม...ออกไปรอห้องรับแขกก่อน...ก็ได้..โอ๊ย!!!...แค่ก ๆๆ....” เสียงไอ้ปอมันเอ่ยปากไล่
ผม...เพราะมันจะเปลี่ยนเสื้อ...หึ...หึ...มันคงจะอาย...ภาพของมันที่พยายามหยิบเสิ้อในตู้...มัน
ขัดหูขัดตาผมเหลือเกิน...ผมจึง....
“มานี่...เอาเสื้อมา...เดี๋ยวกูใส่ให้มึงเอง...เอามาดิว่ะ...”
“ละ...ลม!!...ปอ...ใส่เองได้...อ่อ...มะ..ไม่ใช่ตัวนั้น...แค่ก ๆๆ...” ผมเอ่ยปากบอกลมเมื่อเห็น
ว่าลมเข้ามาช่วยหยิบเสื้อให้ผม...ลมหยิบเสื้อตัวนั้น...ตัวที่ลมซื้อให้ผมตอนวันเกิด...ปีที่
แล้ว....ผมไม่เคยใส่มัน...เพราะตั้งใจว่าจะใส่ไปงานวันเกิดลม...แต่ดัน...เกิดเรื่องชะก่อน....ผม
จึงไม่ได้ใช้มันจนกระทั่งตอนนี้...
“กู...ว่ามึงอย่าเรื่องมาก....ตัวไหน ก็ใส่ๆไปเถอะ...กูซื้อมาให้มึงใส่...ไม่ได้ซื้อมาให้มึงเก็บไว้...”
“อ่อ...ลม...ขอบคุณนะ...” ผมมองหน้าลมที่ตอนนี้อยู่ห่างจากหน้าผมแค่คืบเนื่องจากปอกำลังติด
กระดุมเสื้อให้ผม...สายตาของลมที่พยายามหลบผม...มันยิ่งทำให้ผมต้องจ้องกลับไปเพราะหวัง
ว่าลมจะสบตาผมบ้าง....
“เสร็จแล้ว….กางเกงคงไม่ต้องเปลี่ยนหรอก....ใส่ตัวนี้ไปก็ได้...”
“อ่อ...ลม...”
“อะไรอีกว่ะ...กูรำคาญ”
“กระดุมตรงปกเสื้อมันหลุด...”
“หลุดก็ไม่ต้องติดสิว่ะ...”
“โอ๊ย!!!....” เสียงคนดื้อมันร้องครางออกมอีกเมื่อมันพยายามติดกระดุมที่คอเสื้อ...เป็นผมอีกที่
ต้องไปติดให้มัน...
“ มา...กูติดให้...อยู่นิ่ง ๆ ดิว่ะ...กูติดไม่ถนัด”
“อ่อ...ลมก็ขยับมาอีก...สิ..”
“เฮ้ย!!!....ตึง!!!...ไอ้ปอมึงทำไรเนี่ยยย” ผมตกใจที่อยู่ ๆ ไอ้ปอมันฉุดให้ผมล้มลงบน
เตียง...โชคดีที่มันไม่ล้มลงมาด้วย..ไม่งั้น...มือมันคงเจ็บน่าดู...
“ขะ...ขอโทษนะลม...เมื่อกี้จิ้งจกมันตกลงมา...ปอตกใจก็เลย...เผลอผลัก...ลมเจ็บตรงไหน
ไหม...”
“ยังเหมือนเดิมเลยนะมึง...ตัวโตจะตายห่า..กลัวสัตว์ตัวเล็ก ๆ แค่เนี้ย...หึ..หึ..”
“ก็มันน่ากลัวนิ...ลมไม่กลัวไม่รู้หรอก...อ่อ...จะไปบ้านปายเลยไหม”
“ไปดิ...แต่ตอนนี้กูไม่ไปล่ะ...กูหิว...มึงทำไรให้กูกินหน่อย…อ่อ....กูลืมไปว่ามึงมือเจ็บ...งั้นกูทำ
เองดีกว่า” ลมเดินตรงไปยังห้องครัว...ภาพของลมตอนนี้ช่างเหมือนตอนที่เราอยู่บ้านหลังนี้ด้วย
กันเมื่อ สองเดือนก่อนไม่มีผิด...เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข...ที่สุด...แต่ตอนนี้ท่าทาง
ความสุขเหล่านั้นกำลังจะเล่นงานผมชะแล้ว...เมื่อ...
“ไอ้เหี้ยปอ!!!...แม่งบ้านมึงเลี้ยงไส้เดือนรึไงว่ะ...แม่งโครตเยอะ...มึงมานี่เลย...มาจัดการเอามัน
ออกไปเลย!!.”เสียงปอโวยวายดังลั่นเมื่อเจอใส้เดือนมันขดอยู่หลังตู่กับข้าวเต็มไปหมด...
“นี่มึงจำไม่ได้...ว่ากูเกลียดไส้เดือน....หรือมึงอยากเก็บมันไว้แกล้งกูกันแน่ห๊ะ!!!”
“อ้าว!!!...ลม....แค่เกลียดเหรอ...นึกว่ากลัว...อิอิ...” ผมอดไม่ได้ที่จะตะโกนแชวกลับไป...ผม
ต้องการแค่นี้...แค่ความรู้สึกเดิม ๆ แบบนี้กลับมา...
...............จบตอนแล้วค่ะ.........ฉากหวาน ๆ ของคู่นี้เป็นยังไงบ้างค่ะ...^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
