ชินโดxคิริโนะ (Inazuma go) V.2

     วันต่อมา

ผมตื่นขึ้นมาแล้วไม่ปวดหัวมันก็ดีอยู่หรอก ตะ...แต่ว่า

"ทำไมนายมานอนอยู่นี่ได้เนี่ย!!!"ผมรีบลุกออกจากเตียงทันทีที่เห็นชินโดมานอนอยู่ข้างๆ ท่าทางกำลังหลับสบายด้วยสิ

"งืม งืม...อย่าปลุกกันสิ"เขาลืมตาขึ้นแล้วดึงตัวผมกลับลงไปนอนต่อข้างๆ

"ฮะ เฮ้! ได้ที่ไหนกันเล่า!"(ดิ้น ดิ้น)

"ฉันดูแลนายทั้งคือเลยนะ-*-"เขาทำหน้าเนือยๆ"ละเมออยู่นั่น ฉันก็เหนื่อยนะ-3-"

"ละ...แล้วใครใช้ให้มาเล่า"

"นั่นสินะ...คงจะเป็นหัวใจฉันเองล่ะมั้ง"แล้วเขาก็ดึงมือผมไปทาบไว้ที่อก อะไรเนี่ย0///0

"ปละ...ปล่อยนะ"

"หึหึ คิดอะไรอยู่กัน~"เขาหัวเราะทั้งทั้งที่หลับตาลงไปแล้ว

"ปล่าวสักหน่อย-///- ปล่อยฉันนะ เดี๋ยวแม่มาเห็นเข้า"

"นายคิดว่าแม่นายจะเข้ามารึไง~"

"นาย..."ผมกำมืออีกข้างแน่นก่อนสะบัดมือที่ถูกจับไว้ออกมา"นายเล่นตลกอะไรอยู่ อย่ามา...ทำให้ฉันหวั่นไหวสิไอ้บ้า!!!"

"..."เขาไม่พูดอะไรแต่ก็ยิ้มๆไว้

"มะ...ไม่ตลกเลยนะ!"

"ฉันน่ะหรอเล่นตลก"เขาลุกขึ้นมานั่งบ้าง"ฉันแค่กำลังสับสนต่างหาก"

"สับสน?"

"อืม...เพราะคนที่หวั่นไหวอาจจะเป็นฉันก็ได้"เขาพูดแค่นั้นแล้วรีบลุกออกไปจากห้องของผม อะไรกัน คำพูดแบบนั้นน่ะ...

     สุดท้ายวันนี้ผมก็หยุดเรียนอีกจนได้(ทำไมตั้งแต่เปิดเรื่องมาหยุดบ่อยจังฟระ) แม่พาผมกับชินโด(ที่แอ้มแปะหยุดด้วย)ไปปล่อยไว้ที่ชินจูกุ=_= ด้วยการนั้นทำให้ผมหลงทางกับแม่ที่เดินช้อปอย่างรวดเร็ว ผมนี่สุดยอดนักหลงขั้นเทพเลยล่ะTT ยิ่งที่ที่คนเยอะแบบนี้อีก

"นายไหวมั้ย" และหมอนี่ก็มากับผม ขอบคุณมากฮะแม่...ถ้าไม่ใช่ในที่แบบนี้น่ะ-*-

"หวะ...ไหวมั้ง"

"ไปกินนั่นกันมั้ยล่ะ"เขาชี้ไปที่ร้านเครป"น่าอร่อยดี"

"อือ เอาสิ" ยังไงก็มีแค่เขาที่พาผมออกไปได้ล่ะนะ-3-

     หลังจากเราสั่งเสร็จ ผมกับชินโดก็ออกมาจากที่นั่นได้อย่างสวัสดิภาพ พวกเราเลยตกลงว่าจะรอแม่ผมอยู่ตรงข้างหน้าซะเลย

"ขอชิมหน่อยสิ"

"ไม่เอา!"

"น่า แค่นิดเดียวเอง"

"ไม่ได้!"

ประเด็นคือรสที่ผมกับชินโดอยากกินมันดันเหลือพอทำได้อันเดียว ทั้งๆที่เขาจะเอาก็ได้แต่เขากลับให่ผม ตอนนี้เลยใช้ลูกอ้อนขั้นเทพขอผมกินอย่างที่เห็น=_=

"ใจร้าย-*-"เขาเบ้หน้า"ฉันอุตส่าห์ยกให้นายนะเนี่ย"

"แล้วใครขอเล่า"ผมหัวเราะอย่างเหนือกว่า"แต่นิดเดียวก็ได้"

"จริงสิ"เขากลับไม่สนใจเครปที่ผมยื่นให้แต่หันไปหยิบเอาถุงกระดาษข้างหลังที่เดินไปซื้อตอนผมรอเครปอยู่"ฉันให้ แทนคำขอโทษเมื่อวันก่อน"

"หืม...ขอบใจ"

     พอผมเปิดออกมันก็กลายเป็นพวงกุญแจเด็กผู้หญิงผมแกละสีชมพูที่เขียนว่ารักมาก กับพวงกุญแจอีกอันที่เป็นรูปเด็กผู้ชายผมสีเทาที่เขียนว่ารักมากกว่า และอันสุดท้ายที่มีรูปของพวกเราสกรีนติดอยู่เขียนว่า'รักที่สุด'

"ชินโด..." ตอนนี้ผมคิดเข้าข้างตัวเองได้รึปล่าวนะ...

"555ชอบมั้ยล่ะ"เขายิ้มกว้าง"ฉันคิดคำตั้งนาน"

"เพื่ออะไรเนี่ย"ผมหลุบตาลงต่ำ"นายตั้งใจจะสื่ออะไร"

"ก็แบบว่า...เอ่อ...มิตรภาพของพวกเราล่ะมั้ง"

"อาาา....นั่นสินะ"ผมยิ้มแห้งๆให้เขาก่อนส่งพวงกุญแจรูปเด็กผู้หญิงผมแกละให้เขาไป"งั้นนายต้องเก็บอันนี้ไว้ จะได้เหมือนฉันอยู่ใกล้ๆนายตลอดเวลา"

"ก็ดีเหมือนกัน555" ทำไมเขาถึง ยังยิ้มอย่างมีความสุขได้นะทั้งๆที่ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว...