Bad Race เดิมพันหัวใจกับนายแบดบอย!

          ผู้หญิงทุกคนล้วนมีความฝัน แต่มีเพียงไม่กี่อย่างที่ผู้หญิงทุกคนฝันเหมือนกัน นั้นก็คือ

1. ได้มีงานแต่งงานในฝัน

2. ได้รักคนที่เขารักเราแล้วเราก็รักเขาเพียงคนเดียว

3. ได้มีครอบครัวที่มีความสุขกับคนๆนั้น

4. สามารถเลี้ยงดูพ่อ แม่ คนในครอบครัวได้อย่างดี

          แต่แต่ล่ะคนก็อาจมีบางอย่างที่ทำให้ไม่สามารถทำตามความฝันนั้นๆได้อย่างสมบูรณ์ แต่ก็น่ะยังไงความฝันก็คือความฝันเสมอล่ะน่ะ หลายๆคนอาจโชคดีได้มีทุกอย่างตามที่คิดที่ฝัน แต่แล้วบางคนล่ะ บางคนที่กลับโชคร้าย หรือโชคไม่เข้าข้างให้พวกเธอเหล่านั้นได้มีความสุขดั่งฝัน พวกเธอเหล่านั้นจะเป็นอย่างไรกัน

          อย่างเช่นกับเธอคนนี้ "แก้วใจ" เรื่องนี้จะบอกเล่าถึงอีก 1 คนที่ทุกอย่างเหมือนจะสมบูรณ์แบบ แต่วันหนึ่งทุกอย่างที่เธอคิดกลับกลายเป็นแค่การหลอกลวง เมื่อชายคนนั้นก้าวเท้าเข้ามาในชีวิตเธอ!!!

@ บ้านศิริมงคลสกุล

          "ม้าาาา ม้าขาาา ม้าอยู่ไหนเอ่ย" แก้วที่เพิ่งกลับจากทำงานมาบ้านเดินตามหาผู้เป็นแม่ไปทั่ว เพราะปกติแม่นั้นจะต้องมารอรับเธอกลับมาเสมอ แต่วันนี้แม่กลับหายไปซะอย่างนั้น

          พอเธอเดินมาถึงห้องนั่งเล่นก็เจอเข้ากับทุกคนในครอบครัวเธอทั้งพ่อ แม่ พี่กิ่ง และชายวัยกลางคนสวมสูทท่าทางภูมิฐานคนนึงนั่งอยู่ที่โซฟา เมื่อเธอมาถึงทุกคน ณ ที่นี้ก็หันมามองเธอเป็นตาเดียว

          "อาว นั้นท่านประธานนิค่ะป๊า" เธอหันไปพูดกับพ่อก่อนที่จะหันกลับมายกมือไหว้ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหัวหน้าของพ่อเธอ "สวัสดีค่ะท่านประธาน มาถึงนี้มีอะไรให้รับใช้รึเปล่าค่ะ"

          วันนี้จะไม่แปลกเลยหากทุกคนในครอบครัวของเธอทำท่าทางล้อกแล้ก ไม่นิ่ง มองหน้ากันไปมาเหมือนสับสนหรือหนักใจอะไรบางอย่าง

          "สวัสดีจ๊ะ " ท่านประธานยกมือรับไหว้ "ฉันก็มีเรื่องอะไรนิดหน่อยที่จะมาคุยกับครอบครัวของหนู แล้วก็ตัวหนูเองด้วย"

          "กับหนู??" เธอชี้ที่ตัวเอง "มีอะไรรึเปล่าค่ะ"

          "คือฉันได้คุยกับพ่อแม่แล้วก็พี่สาวของเธอแล้วอ่ะน่ะ ว่าฉันเนี้ยมีเรื่องที่จะต้องการให้หนูมาช่วยฉันนิดหน่อยอ่ะจ๊ะ" ท่านประธานพูดพร้อมกับค่อยๆก้าวเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ "ฉันปรึกษากับพ่อแม่เธอว่า ฉันอยากจะให้เธอได้หมั้นหมายแล้วก็แต่งงานกับลูกชายของฉัน เพราะตอนนี้มันก็ถึงวัยที่ต้องแต่งงานมีลูกได้แล้ว ฉันเองก็อยากมีหลานเร็วๆ เพราะไม่รู้ว่าฉันจะตายเมื่อไหร่ อีกอย่าง ตอนนี้ลูกฉันก็ทำท่าจะออกนอกลู่นอกทางแล้ว ฉันเลยอยากได้ใครสักคนที่ไว้ใจได้มาเป็นคนควบคุมมันแล้วก็เป็นเมียมันไปซะเลย เธอจะว่าไงล่ะ"

          "ห๊ะ!! เดี๋ยวก่อนน่ะค่ะท่านประธาน นี้มันเรื่องอะไรกันค่ะ แต่งงานอะไรกัน ทำไมหนูไม่เห็นรู้เรื่องเลย" เธอสับสนกับสิ่งที่ได้ยินและกำลังจะเป็น นี้ชีวิตทั้งชีวิตของเธอต้องทิ้งกับใครก็ไม่รู้งั้นหรอ เธอแค่อยากจะแต่งงานกับคนที่เธอรักก็เท่านั้นเอง ทำไมฟ้าต้องรักก็ไม่ได้รัก  กลั่นแกล้งเธอด้วย "นี้มันทั้งชีวิตของหนูเลยน่ะค่ะ ท่านประธานค่ะ ไม่ว่าทานประธานจะขออะไรหนูให้ได้หมดแม้แต่ชีวิต แต่ถ้าจะมัดมือชกหนูกันขนาดนี้ยังไงหนูก็ไม่ยอมค่ะ นี้มันทั้งชีวิตของหนูเลยน่ะค่ะ ทำไมหนูจะต้องทิ้งทั้งชีวิตของหนูกับใครก็ไม่รูด้วย!!"

          "ยัยแก้ว แกพูดกับท่านประธานเขาดีๆหน่อยไม่ได้รึยังไงกันล่ะ ท่านเป็นผู้มีพระคุณต่อครอบครัวเราน่ะ!!" พ่อของเธอเดินมายืนข้างๆและเอ็ดเธอเสียงดังพอสมควร

          "ใช่ จะทำอะไรก็เห็นแก่พ่อแม่แกบ้างน่ะแก้ว" แม่เธอเข้ามาเสริม

          "แล้วป๊ากับม้าอ่ะ ทำไมไม่เห็นแกหนูบ้าง อยากจะให้หนูทำอะไรก็ทำงั้นอ่อ หนูไม่ใช่ตุ๊กตาน่ะป๊าม้าที่จะต้องทำตามทุกอย่างที่ป๊าม๊าสั่งอ่ะ นี้มันชีวิตของหนูน่ะ จู่ๆจะจับหนูแต่งงานงี้ มันถูกต้องแล้วหรอค่ะ" เธอหันไปต่อว่าแม่ชุดใหญ่

          "เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน" พ่อหันมาเอ็ดเธอเสียงเข้ม "ท่านประธานครับ ท่านกลับไปก่อนเถอะน่ะครับ เดี๋ยวผมขอคุยกับลูกสาวก่อน แล้วได้เรื่องยังไงผมจะรายงานอีกทีน่ะครับ"                                 

          "เอางั้นก็ได้ แล้วฉันจะรอคำตอบของนายอย่างใจจดใจจ่อน่ะ" ท่านประธานเดินเข้ามาตบบ่าพ่อของเธอสองสามทีแล้วก็เดินออกจากบ้านไป โดยที่มี "กิ่ง" พี่สาวของเธอเดินตามไปส่งอย่างห่างๆ

          "ป๊าม้านี้มันอะไรกันอ่ะ ทำไมทำอะไรกันไม่เห็นบอกแก้วเลยอ่ะ นี้แก้วยังเป็นลูกป๊ากับม้าอยู่ใช่ป่ะ" เธอตัดพ้อ น้ำตาค่อยๆร่วงหล่นลงมาช้าๆ

          "มาลูกมา มานั่งก่อน แล้วเดี๋ยวม้าจะเล่าให้ฟัง" แม่ของเธอพาเธอเดินไปนั่งที่โซฟาก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่งข้างๆเธอช้าๆ "คือท่านประธานเขามาหาม้ากับป๊า ท่าบอกว่าท่านอยากได้ลูกสะใภ้ที่เพรียบพร้อมทุกอย่าง ซึ่งคนๆนั้นก็คือหนู แล้วท่านก็อยากได้หนูเป็นลูกสะใภ้จริงๆ ไม่ได้อยากจะอะไรหนูเลย อีกอย่างบ้านเราก็ติดบุญคุณท่านมามาก เราไม่รู้จะตอบแทนยังไงจริงๆน่ะลูกน่ะ

          "ก็เลยเอาหนูใส่พานแล้วยกประเคนให่เขางั้นอ่อแม่ นี้หนูต้องไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้น่ะ หน้าก็ไม่เคยเห็น ยิ่งเรื่องนิสัยนี้ยิ่งแล้วใหญ่ รักก็ไม่ได้รัก แล้วอย่างงี้จะให้หนูทนฝืนแต่งงานทำไมอ่ะแม่ แต่งกันไปก็มีแต่จะทุกข์ทรมานกันเปล่าๆ" เธอเอ่ยเสียงอ่อน

          "แก้ว แต่อย่าลืมน่ะว่าท่านประธานน่ะมีบุญคุณต่อเรามากมายขนาดไหน ต่อให้ชาตินี้ทั้งชาติ ยังไงเราก็ทดแทนท่านไม่หมด จำได้ไหนตอนที่หนูยังเด็กแล้วไม่สะบายหนักใครกันที่ช่วยเหลือหนูทุกหนทางที่ทำได้เพื่อให้หนูมีชีวิต ในขณะที่ป๊ากับม้าทำอะไรไม่ได้เลย แล้วพ่อเราไม่มีเงินใครกันที่ช่วยเหลือเรา ใครกันที่เสี่ยงเอาป๊าเราไปทำงานในตำแหน่งสำคัญทั้งๆที่ป๊าเราไม่มีประสบการณ์ ใครกันที่ช่วยชีวิตม้าไว้ ยือชีวิตม้าทุกทางที่ทำได้จนม้าได้มานั่งคุยกับหนูอย่างนี้ ใครกันที่ช่วยป๊าจากเรื่องคดีฟ้องร้องป๊าจนเราชนะ โดยที่เราไปต้องเสียค่าอะไรเลย แล้วใครกันที่ทำให้เรามีอนาคตอย่างนี้ อย่าลืมสิแก้ว"

          ทุกสิ่งที่แม่พูดมาถูกทั้งสิ้น ที่ครอบครัวเรามีทุกวันนี้ได้ก็เพราะว่าท่านเป็นผู้ให้เรามาโดยตลอด ในเมื่อเราไม่สามารถเป็นต้นสนที่จะยืนต้านลมพายุรุนแรงได้ เราก็คงต้องเป็นเพียงต้นอ้อที่คอยไหวอ่อนไปตามสายลมเพื่อไม่ให้ล้มสิน่ะ ไม่ว่ายังไง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ยังไงเราก็ต้องทดแทนบุญคุณท่านเข้าสักวันนึง ทำมันวันนี้ให้จบๆไปเลยดีกว่า

          ยังไงก็ทนๆไปล่ะกัน อย่างที่โบราณท่านว่า อยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็คงรักันเองล่ะน่ะ ไม่ว่านายจะเป็นใครนิสัยจะแย่ต่ำเตี้ยแค่ไหน หน้าตาจะยังไง ฉันจะรักนายหรือนายจะรักฉันหรือไม่ฉันก็จะทนกับนายให้ถึงที่สุด เพื่อตอบแทนท่าน...ที่มีบุญคุณต่อครอบครัวของเรา...

          "ก็ได้ค่ะม้า หนูยอมแต่งกับเขาก็ได้ แต่หนูขออะไรสักข้อสองข้อได้ไหมค่ะ"

          "ลองบอกมาสิ เดี๋ยวม้าจะลองไปคุยก้บท่านประธานให้"

          "หนูจะยอมแต่งกับเขา แต่ก่อนหน้านั้นหนูขอลองดูเขาก่อน 2 เดือน แล้วค่อยหมั้นกัน เมื่อหนูมั่นใจแล้วหนูจะตัดสินใจแต่งเองได้มั้ยค่ะ หนูขอแค่นี้" เธอบีบมือแม่เบาๆเพื่อให้แม่ได้สัมผัสสิ่งทั้งหมดในใจเธอ

          "ม๊าจะลองคุยกับท่าานประธานให้น่ะลูกน่ะ แม่จะพยายามน่ะ" แม่เธอบีบมือตอบเบาๆ

          "ขอบคุณค่ะม้า" จากนั้นเธอก็โผเข้ากอดแม่ และกอดอยู่อย่างนั้นแสนนาน.....

'อิสระจ๊า ความสุขจ๊า เราใกล้ต้องจากกันแล้วน่ะ'