Love You My Bad Guy ll❤

 

          ฉันรู้จักกับเขาตอนปีหนึ่ง แค่เพียงได้สบตากับเขาหัวใจของฉันก็เต้นรัว ราว

กับว่ามีคนมารัวกลองเพลงร็อกอยู่ในหัวใจของฉัน มันเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมาจากอก

ตัวฉันไม่คิดว่าจะเจอเขาอีกครั้งแต่แล้ววันหนึ่ง เขากลับมายืนต่อหน้าฉันพร้อมกับยิ้มให้ชึ่ง

ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าคนที่ฮอตมากแบบเขาจะยืนต่อหน้าผู้หญิงที่จืดชืดแบบฉัน

‘เธอชื่ออะไรนะ วันนั้นเห็นเธอในผับ ว่าจะเดินไปทักหลังเลิกไลฟ์ แต่ก็ไม่เห็นเธอซะแล้ว’ เขา

ยิ้มอย่างน่ารักมองฉัน จนฉันทำตัวแทบไม่ถูกผู้คนที่เดินมาต่างก็จับจ้องมองที่พวกเราอย่างสน

ใจและสงสัย

‘ชื่อ ฟาง’ ฉันบอกเขาอย่างเขินอาย มันมีไม่มากนะที่มีนักร้องหนุ่มหล่อมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

เข้ามาคุยกับฉันแบบนี้มันเป็นไปได้ยากมาก

‘ฟางเหรอ ชื่อน่ารักจัง’ ฉันไม่แน่ใจว่านี่คือเรียกว่า จีบ รึเปล่า แต่ที่แน่ๆหัวใจของฉันมันเต้น

แรงเกินไปแล้ว

‘คุณมีอะไรกับฉันค่ะ มาหาเพื่อนฉันเหรอ’ ฉันถามเขาอย่างไม่อยากเข้าข้างตัวเองมากเกิน

ไป เพราะที่ไปผับในวันนั้นเพื่อนสวยๆของฉันไปกันเยอะมาก เขาอาจจะสนใจใครสักคนในนั้น

ก็ได้ และวันนี้ที่เขามาทักฉันเขาอาจจะจำได้ว่าฉันมากับสาวๆสุดสวยพวกนั้นเลยจะมาถาม

รึเปล่า?

‘ป่าว ฉันมาหาเธอ’ สายตาหวานๆของเขาที่มองมาทำให้ฉันหลบสายตาเขาแทบไม่ทัน

‘แล้วมีอะไรกับฉันค่ะ’ ถ้าตัวฉันจะไม่เข้าข้างตัวเองมากไป จะผิดมั้ยถ้าตัวฉันจะคิดว่าเขามา

จีบฉันอยู่

‘ชอบเธอ คบกันมั้ย?’ วินาทีนั้นฉันเงยหน้าไปมองเขาทันทีแล้วก็สบตากับเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจด้วย

           ทุกอย่างมันรวดเร็วมากใบหน้าเขายิ่งมองก็ยิ่งน่าหลงไหล รูปงามราวกับรูปปั้น

เทพกรีกโบราณ ยิ่งเห็นก็ยิ่งอยากมองและไม่สามารถละสายตาออกจากเขาได้เลย แต่แล้วฉันก็

ต้องก้มหน้าลงเหมือนเดิมแล้วรวบรวมสติถามเขาอีกครั้ง บางทีเขาอาจจะพูดผิดหรือไม่ก็กำลัง

แกล้งฉันเล่นอยู่ก็ได้ เขานะเป็นถึงนักร้องมีคนที่สวยกว่าฉันตั้งมากมายมาให้เขาเลือกเยอะ

แยะเขาจะมาอะไรกับคนหน้าตาบ้านๆแบบฉันละ

‘อย่าล้อเล่นสิค่ะ’

‘ผมพูดจริงๆนะ ผมชอบเธอมากเลยตั้งแต่เห็นครั้งแรก’ ยิ่งเขาพูดก็เหมือนตัวฉันกำลังตก

หลุมรักเขาเข้าไปแล้วเต็มๆ เพราะหัวใจฉันตอนนี้มันเต้นแรงมากเกินกว่าจะหยุดได้  ในใจลึกๆ

ของฉันก็อยากจะได้เขาจริงนั้นแหละ ฉันหยุดความปรารถนาของหัวใจตัวเองไม่ได้เลย มัน

อยากมากที่จะทำแบบนั้น

‘ถ้าคุณไม่ตอบผมจะถือว่าคุณตกลงนะ’ สายตาที่ราวกับมหาสมุทรของเขามองมาที่ฉัน ที่

กำลังลังเลและชั่งใจว่าเขาพูดจริงหรือเปล่า เขาคงไม่หลอกให้ฉันดีใจหรอกนะ

‘ถ้าคุณคิดแบบนั้นจริงๆ งั้นลองดูไปก่อนดีกว่านะค่ะ’

‘ย่อมได้ครับ’

            ทุกอย่างในวันนั้นฉันจำได้ดีและไม่มีทางลืมมันคือฝันที่แสนหวานจนทำให้

ฉันไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเพียงแค่คิดว่าถ้าฉันตื่นฉันอาจจะไม่ได้พบกับเขาอีก

            สุดท้ายฉันก็ยอมคบกับเขาตอนที่ขึ้นปีสอง เขาใช้เวลาจีบฉันจริงๆนั้นแหละจน

ฉันมั่นใจว่าเขาอาจจะรักฉันจริงๆก็ได้ เขาปฏิบัติกับฉันราวกับเจ้าหญิงเอาอกเอาใจฉันทุกอย่าง

ไม่ต้องเอ่ยปากขอเขาก็หามาให้ ทั้งที่เขาไม่จำเป็นต้องเอาใจผู้หญิงแบบฉันเลย

            แล้ววันหนึ่งเขาก็เดินมาหาฉันพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งเพื่อมาบอกว่า เรา

จบกัน ฉันพยายามอ้อนวอนถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นทั้งที่ก่อนหน้านี้เราก็ไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน

เลย มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมาขอเลิกกับฉันแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยแบบนี้

‘ขอร้องป็อบ บอกฉันหน่อยฉันทำอะไรผิด’ ฉันถามเขาทั้งน้ำตา ฉันไม่ได้อยากร้องไห้แต่

ก็หยุดน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาไม่ได้เหมือนกัน

‘ไม่จำเป็นต้องรู้’ เขาบอกเสียงเรียบแล้วมองฉันด้วยสายตาว่างเปล่าแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

‘ขอร้องป็อบ ฉันทำอะไรผิดฉันทำอะไรให้นายไม่พอใจเหรอ บอกกับฉันมาเถอะนะ ฉันจะ

ปรับปรุงตัวอย่างทิ้งฉันไปแบบนี้เลยนะ’ ฉันวิ่งโผ่เข้าไปกอดเขาไว้อย่างแนบแน่นไม่อยาก

ให้เขาจากไป ฉันรักเขามากรักเขามากจริงๆ

‘เธอไม่มีอะไรต้องปรับปรุงหรอกฟาง’

‘ไม่จริง ถ้าฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมนายต้องอยากเลิกกับฉัน’

‘ฉันเบื่อเธอแล้ว…’

          เหตุผลนั้นเหตุผลเดียวทำให้ฉันแทบจะฆ่าตัวตาย ฉันยอมปล่อยมือออกจากเขา

ทั้งที่อยากจะดึงรั้งเขาเข้ามากอดไว้ไม่ปล่อยไปไหน แต่ยิ่งดึงฉันก็ยิ่งเหนื่อยเพราะเขาตัดสินใจที่

จะไปด้วยเหตุผลที่ว่าเขาเบื่อฉันแล้ว ฉันอยากถามเขาเหลือเกินว่าที่ผ่านมาไม่มีความหมาย

อะไรกับเขาเลยเหรอทำไมต้องจากกันไปแบบนี้…

“ยัยฟาง! ไหนของ”

          เสียงของจินนี่ดังขึ้นทำให้ฉันหลุดออกจากภวังเรื่องเก่าที่กำลังคิดแล้วคิดอีก

อย่างเจ็บปวด ถึงแม้ว่ามันจะผ่านไปนานนับปีแล้วก็เถอะ

           จินนี่คือเพื่อนคนเดียวของฉันที่อยู่กับฉันตลอดเวลา หลังจากที่ป็อบทิ้งฉันไป

เธอคอยให้กำลังใจฉันมาตลอดเวลาและทำให้ฉันลืมป็อบได้บ้าง อย่างน้อยก็ไม่คิดฆ่าตัวตาย

เหมือนแต่ก่อนแล้ว ชีวิตฉันมีค่ามากกว่าจะมานั่งทำร้ายตัวเองให้คนอย่างเขา

“อ่ะ นี่ไง” ฉันหยิบเอาเคื่องสำอางจากกระเป๋าของตัวเองไปให้เพื่อนสาวของฉัน

“ขอบใจมากนะแก แต่แกไม่ใช้จริงๆนะเหรอ” จินนี่ถามอย่างสงสัยแต่สายตากลับมองที่

เคื่องสำอางที่แพงสุดๆอย่างดีอกดีใจ

“ไม่ละ เอาไปใช้เถอะ”

            บ้านฉันเปิดบริษัทเกี่ยวกับเคื่องสำอางที่ใหญ่ที่สุดของประเทศไทย ทุกอย่าง

ทำมาอย่างดีไม่มีสารเคมีที่เป็นอันตรายต่อใบหน้าของคนแน่นอน ป้ากับน้าฉันชอบส่งเคื่อง

สำอางมาให้ฉันใช้บ่อยๆโดยการบอกว่าอยากให้ฉันแต่งหน้าบ้างจะได้ดูสวยๆ แต่ฉัน

เป็นแบบที่ฉันเป็นก็ดีอยู่แล้วนะไม่จำเป็นต้องแต่งโบ๊ะหน้าหนาเลย สุดท้ายเคื่องสำอางนั้นก็

ตกไปเป็นของจินนี่ไง

“ฟาง วันนี้ไปเที่ยวกันมั้ยอะ ฉันอยากให้แกไปด้วยจัง” จินนี่ส่งสายตาวิ้งวอนมาให้ฉันเหมือน

อยากจะให้ไปด้วยสุดๆ เฮ้อ แล้วฉันจะปฏิเสธเธอได้ยังไงละ

“ก็ได้…”

“กรี๊ด… ดีใจมากเลย เดี๋ยวตอนเย็นจะไปรับนะ!” จินนี่บอกฉันอย่างดีใจแล้วหยิบเอาเคื่องสำอาง

ที่ฉันให้ไปไว้ในกระเป๋า

          ฉันเดินกลับเขาห้องชุดตัวเองอย่างเหนื่อยใจพร้อมกับล้มตัวลงนอนที่เตียงพลาง

เอามือปิดตาไว้จะทำยังไงดีนะ ทำยังไงฉันถึงจะลืมคนแบบนายได้สักทีป็อบ ถึงแม้ว่าจะเนี่น

นานแค่ไหนฉันก็ลืมนายไม่ได้นายอยู่ทุกที่ในหัวสมองของฉัน ฉันไม่อยากจดจำแม้แต่เสียว

เดียวของนาย แต่มันก็ยากเกินกว่าจะรั้งไม่ให้คิดได้ ไม่เลยจริงๆ

 

           ตอนนี้ฉันอยู่ที่ผับชื่อดังแห่งหนึ่งมีคนมากหน้าหลายตา ชุดที่พวกเธอใส่ฉันกลัว

จริงๆว่ามันจะหลุดลง ทุกคนยักย้ายส่ายสะโพกเต้นกันอย่างเมามัน บางคนจูนกันอย่างไม่อาย

ใครก็มี พวกเธอกล้าดีเนอะ และแล้วสายตาฉันก็ดันไปสดุดกับผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ว่าจะมองมุม

ไหนตรงไหนฉันก็จำได้ว่าเขาคือป็อบปี้ ผู้ชายที่ทิ้งฉันไว้ข้างหลังอย่างไม่ใยดี

           เขากำลังกอดจูบกับผู้หญิงคนหนึ่งชึ่งฉันจำได้ดีว่าเธอคือใคร…

“จินนี่…” ฉันครางชื่อเพื่อนเบาๆอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา น้ำตาฉันไหลลงมาอย่างมาก

เมื่อเห็นภาพนั้นกับตา ทำไมเพื่อนที่ฉันคิดว่าดีที่สุดในชีวิตถึงได้หักหลังกันแบบนี้

            ฉันเดินเหม่อลอยเข้าไปหาทั้งสองคนอย่างไร้ความรู้สึก น้ำตายังไหลอาบแก้ม

อยู่อย่างน่าสมเพชทำไมเธอทำแบบนี้ ทั้งที่ฉันไว้ใจเธอ ทำไมเธอถึงหักหลังฉันด้วย ฉันดึงทั้ง

สองคนออกจากกันพลางมองหน้าอย่างเจ็บปวดก่อนจะใช้มือฟาดเข้าที่หน้าของจินนี่อย่าง

แรง จนเลือดเธอออก

“สารเลว ฉันเกลียดเธอ กรี๊ด!!” ฉันกรี๊ดใส่หน้าจินนี่กับป็อบอย่างคนบ้า เธอทำให้ฉันเกลียด

เกลียดมาก เกลียดจนอยากจะฉีกเธอออกมาเป็นชิ้นๆ

“ยัยโง่! คิดว่าฉันอยากจะเป็นเพื่อนกับเธอนักรึไง!” เสียงของจินนี่ตวาดออกมาใส่ฉันบ้าง สาย

ตาเธอมองฉันเป็นศัตรูไม่ใช่เพื่อน

“แล้วจะมาทำดีกับฉันทำไม มายุ่งกับฉันทำไม!!” ฉันกรี๊ดถามอย่างโมโห น้ำตาก็ไหลอยู่

เหมือนเดิมทั้งโกรธทั้งเกลียดและอยากร้องไห้ในเวลาเดียวกัน

“ทั้งที่ฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนมาตลอด ของทุกอย่างฉันก็ให้เพราะคิดว่าเธอคือเพื่อนฉัน!”

           พอพูดจบทุกคนก็ชุบชิบนินทาขึ้นกันที จินนี่มองรอบๆอย่างไม่พอใจนักก่อนจะ

มองฉันอย่างโมโหอีกที มือของเธอที่เกาะแขนป็อบไว้เหมือนกับคมมีดที่กรีดหัวใจของฉันจน

เป็นแผลกว้าง

“หึ แกเห็นฉันเป็นขอทานรึไง อันไหนที่แกไม่ใช้แกก็โยนมาให้ฉัน!!”  ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลย

มีแต่เธอนั้นแหละที่คิดแบบนั้น อีกอย่างของพวกนั้นเธอก็ดูท่าทางเต็มใจรับมันจะตาย

“แกมันโง่ โดนผู้ชายทิ้งก็ยังอาลัยอาวรณ์อยู่ได้น่ารำคาณ!!”

“จำไว้ ฉันนะแฟนป็อบปี้!!”

             สิ้นเสียงของจินนี่ฉันก็พรุ่งตัวเข้าไปตบจินนี่ทันที ฉันไม่ได้ตบแย่งผู้ชายแต่ที่

ฉันโมโหมากขนาดนี้เพราะเธอทรยศฉัน ฉันทั้งไว้ใจเชื่อใจฉันให้ในสิ่งที่ฉันให้ได้เพียงแค่คิด

ว่านี่คือเพื่อนแท้ ฉันเหมือนกับคนบ้าก็ไม่ปานที่ทำแบบนี้กับจินนี่ยัยนั้นก็ตบฉันเหมือนกัน จน

ในที่สุดคนแถวนี้มาจับแยกฉันกับจินนี่ออกกันนั้นแหละ

“พอได้แล้วมั้ง…” ป็อบปี้เดินเข้ามาตรงกลางหลังจากที่ฉันกับจินนี่หยุดตบกันแล้ว เขาเดิน

เข้าไปกอดเอวจินนี่ไว้ ส่วนยัยนั้นก็ชบอกของป็อบไว้ นี่ฉันน่าสมเพชมากรึเปล่า ทั้งโง่ ทั้งโดน

หลอกมิตรแท้ที่คิดว่าจะยั้งยืนมันก็แค่ของจอมปลอม

             ฉันสบัดตัวออกมาจากตรงนั้นแล้วปล่อยโฮ่ออกมาอย่างหนักหน่วง ฉันเจ็บฉันเจ็บ

จริงๆใจฉันจะขาดอยู่แล้ว ฉันเดินท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างบ้าคลั่งแล้วก็ร้องไห้สะอึกสะ

อื้นเหมือนคนบ้าอยู่กลางถนน ก่อนปาดน้ำตาที่ปรนกับฝนออกจากหน้า ต่อจากนี้ฉันจะไม่

หนีอีกแล้ว…

“พวกเธอหักหลังฉันก่อนนะ ฉันจะทำให้พวกเธอเจ็บเจียนตายไม่ต่างจากฉันเลยคอยดู…”

 

PF PF PF PF PF PF PF PF

ไม่มีอะไรมากแค่ไรท์เตอร์บ้าค่ะ

U_U อยากแต่งก็แต่งออกมา

เรื่องเก่าสองเรื่องไม่จบเปิดเรื่อง

ที่สามตามอารมณ์=[]=

ยังไงก็ฝากด้วยเนอะ

เม้น+โหวตให้ด้วยนะ

ถ้าสนใจเนื้อเรื่อง งุงิ