[Fairy tail]อัยการสุดซื่อและอาจารย์สุดที่รัก

 

                ณ สำนักงานอัยการแห่งฟิโอเล่

 

 

                ผมนั่งรถของผมมาที่สำนักงานอัยการ ซึ่งเป็นที่ทำงานของผม ตั้งอยู่ที่นครครอคัส ซึ่งเป็นเมืองหลวงของฟิโอเล่ มันไม่ใหญ่มาก เพราะคนที่เป็นอัยการนั้นน้อย(เลยประหยัดงบ) เมื่อถึงแล้วผมลงจากรถส่วนตัวของผม โดยให้ทิปอะไรกับคนขับของผมนิดหน่อย แค่ราวๆหนึ่งหมื่นเท่านั้นละ(แค่?) ระหว่างผมที่เข้าสำนักงาน ผมเดินเล่นในสวนนิดหน่อย ดอกไม้พันธุ์หายาก ต้นไม้ที่ถูกตัดแต่งอย่างสวยงาม หรือแม้กระทั่งน้ำพุกลางสวน ผมอยากให้สำนักงานเอางบมาทำสวนไปเพิ่มอะไรในอาคารจะดีกว่ามั้ง

 

 

                ผมเดินเข้าไปในตัวอาคาร ตัวอาคารทั้งภายในและภายนอกเป็นสีขาวล้วน(เพื่อเพิ่มความบริสุทธิ์ สถาปนิกเขาบอกมาก)มีหกชั้น(ไม่มีลิฟต์)ชั้นละสามสิบกว่าห้องรวมห้องน้ำ มีบันไดตรงซ้ายสุด กลาง และขวาสุด

 

 

                ผมเดินบันไดไปชั้นที่หก ให้ตายสิ มันเหนื่อยเหมือนกันนะ! แถมคนที่ยังเป็นอัยการสูงสุด จะให้ขึ้นสูงตามตำแหน่งรึไง!(มาแนวบ่นแล้ว) อย่างนี้คนอายุห้าสิบกว่าๆที่ยังไม่เกษียนไม่ตายก่อนได้ทำงานรึไง?

 

 

                ที่ผมไปชั้นที่หกเพราะมีนัดกับผู้อำนวยการ(ผ.อ.) เห็นว่ามีธุระสำคัญ อย่าบอกให้ผมไปทำงานนักสืบอีกนะ เมื่อสามเดือนที่แล้วผมได้ทำงานเป็นนักสืบ คดีก็ไม่ได้ยากอะไรจนแก้ได้สำเร็จ แล้วระหว่างที่คุมตัวผู้ต้องหา คุมผู้ต้องหาสติแตกเอามีดสั้นแทงผม ดีนะที่หลบทัน ไม่งั้นได้ไปเฝ้ายมบาลแน่

 

 

                จากนั้นผมก็เดินต่อไปตรงริมขวาสุด(ขึ้นบันไดกลางมา) มีประตูไม้อยู่บาน สามชั้นล่างเป็นประตูกระจก สามชั้นบนเป็นประตูไม้ ผมเดินไปด้านซ้ายมือประตูขวาสุด ซึ่งเป็นห้องของผู้อำนวยการ(ผมเป็นอัยการก็ต้องใช้ภาษากึ่งทางการนิดหน่อย *ย้ำว่านิดหน่อย) ผมเคาะประตูสองสามที

 

 

                “ผมเกรย์ ฟูลบัสเตอร์ครับ ขออนุญาตเข้าไปนะครับ”แล้วผมก็เปิดประตูเข้าไป เจอกับห้องที่กว้างขวางมาก(เอาเปรียบคนอื่นชัดๆ) มีเก้าอี้โซฟาสองตัวซ้ายขวาอยู่ตรงกลางวางหันหน้าหากัน มีโต๊ะกระจกใสวางขั้นอยู่ สองข้างผนังซ้ายขวามีโต๊ะไม้วางอยู่ มีกรอบรูปและแบบแขวนวางและติดไว้ ตรงกลางสุดเป็นกระจกใส(ไม่น่างบหายไปไหนหมด) มีโต๊ะตัวใหญ่ซึ่งเป็นโต๊ะของผู้อำนวยการ เป็นโต๊ะเปล่าพร้อมกับมีเก้าอี้ที่หันหลังให้ผมแล้วมองไปทางกระจก ที่โต๊ะเปล่านั้นงานเอกสารทั้งหมดเป็นหน้าที่ของรองผู้อำนวยการกับเลขานุการ(น่าสงสารทั้งคู่จริงๆ)

 

 

                “เกรย์คุง มาแล้วสินะ”เสียงนุ่มทุ้มของชายคนหนึ่งดังมาจากตรงเก้าอี้พิงแบบหนังดังขึ้นมา ลืมบอกไปว่าห้องนี้ไม่มีไฟติดสักดวง มีเพียงแสงที่ส่องมาจากข้างนอกผ่านกระจกเท่านั้น

 

 

                “เลิกเรียกผมแบบนั้นได้แล้วน่า”ผมเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ นั่งแบบเอาขาลงแบบเป็นมารยาท

 

 

                “เออๆให้ตายสิ ลูกฉันเป็นคนเคร่งครึมตั้งแต่เมื่อไหร่”ชายคนนั้นหมุนเก้าอี้มาทางผม

 

 

                “เฮอะ ก็ตั้งแต่มีใครบางคนเอางานอัยการมาให้ผมละนะ”

 

 

                “รู้แล้วน่า พ่อกำลังจะบอกวาให้ลูกเลิกเป็นอัยการแล้ว”

 

 

                “ห๊ะ?”

 

                “หูหนวกรึไง พ่อบอกว่าจะให้แกเลิกเป็นอัยการแล้ว”

 

 

                “เพิ่งมาบอกผมที่ทำงานอัยการมาสิบปีนะหรอ?”ใช่ครับ ทุกคนฟังไม่ผิด

 

                ผมทำงานอัยการมาสิบปีแล้ว คือผมเรียนข้ามชั้นโดยมีคุณพ่อสุดโหดกับคุณแม่สุดแสบให้ผมจำกฎหมายมาตั้งแต่เด็กๆ ผมไม่เคยได้เรียนเหมือนชาวได้บ้านเขา แต่ว่าได้ทำงานตั้งแต่อายุแปดขวบ ผมชอบอาชีพนี้เพราะตอนที่ทำงานครั้งแรกก็ชนะคดีอย่างง่ายๆ

 

 

                ไปๆมาๆผมก็ติดงานนี้แล้วทำงานมาเรื่อยๆ รู้สึกอีกทีก็เบื่อจะตายชักแถมทำงานคนเดียวด้วย ไม่มีคู่หูหรือเพื่อนมาช่วยงาน คุณพ่อกับคุณแม่ก็ช่วยหาไม่ ผมนั่งอ่านรายละเอียดและทำทุกอย่างคนเดียว

 

 

                “ก็เห็นว่าแกเบื่อๆเลยจะให้ไปเรียนเหมือนคนอื่นๆบ้าง เรียนตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีสามก็พอ”

 

 

                “ผมว่าไม่ทันแล้วมั้ง”

 

 

                “น่าๆแม่แกอยากเห็นแกในชุดนัก-”

 

 

                “น่าเบื่อ”

 

 

                “อะไรกันเล่า ตอนเด็กๆยัง-”

 

 

                “ผมอายุสิบแปดแล้ว ขอตัวละครับ”

 

 

                ผมละเบื่อการเอาแต่ใจของพ่อจริงๆถึงมันจะดูเป็นมิตรก็เถอะ แต่ผมก็เบื่อจริงๆ พ่ออยากให้ผมทำนู่นทำนี่ตลอด จะบอกให้ผมตายตอนไหนผมก็ไม่รู้อีกอย่าง ตั้งแต่ที่ผมทำงานอัยการมาผมไม่เคยแพ้ใคร ยกเว้นคนเดียว เขาคือ พ่อของผมนั้นเอง...

 

 

                “เดี๋ยวก่อนสิ! ฉันแจ้งทางโรงเรียนที่แม็กโนเลียไปแล้ว ถ้าแกไม่ไปเรียนก็อย่าคิดว่าจะได้งานทำเลย!”

 

 

                “หมายความว่าไง?”

 

 

                “ก็แกไม่มีใบจบการศึกษานี่ ถ้าแกไม่มีใบนั้นก็อย่าหวังว่าจะได้ทำงานต่อไปเลย! แกน่าจะรู้อยู่แล้วนี่ เป็นอัยการไม่ใช่หรอ”

 

                “ผมทราบแล้ว ผมจะเรียนที่นั้นเอง หวังว่าพ่อ ไม่สิ หวังว่าผู้อำนวยการคงจัดเตรียมทุกอย่างไว้แล้วนะครับ”

 

                และผมก็แพ้พ่อเหมือนเดิม...

 

                “แน่นอน อีกสามวันโรงเรียนจะเปิด ฉันสมัครให้แกตั้งนานแล้วกะว่าจะเซอร์ไพรนิดหน่อย”นิดหน่อยซะที่ไหน “จริงสิ!ลืมบอกไปเลยว่าริออนก็เป็นครูที่โรงเรียนนั้นด้วย คราวนี้อยากไปรึยังละ”

 

                ริออน เป็นลูกพี่ลูกน้องของผม ผมรู้สึกเกลียดคนๆนั้นมากกว่าพ่อแม่ซะอีกส่วนเหตุผลก็ช่วยอย่าสอดเรื่องหน่อยนะครับ

 

                “ไม่ครับ”

 

                “งั้นหรอ นึกว่าแกจะดีใจซะอีก แต่ช่างเถอะ เอกสารที่อยู่บนโต๊ะแกคือเอกสารจากทางโรงเรียนนะ ทั้งกฎ กติกา มารยาทก็มีให้ อ่านๆด้วยละ หนังสือเรียนก็วางไว้แถวๆในห้องนอนของแก วันนี้กลับบ้านได้แล้ว บาย”

 

                จากประโยคที่พ่อพูดมา หมายความว่า พ่อสั่งให้คนอื่นมาเข้าห้องทำงานผมแบบไม่ได้ขออนุญาตสินะ ห้องนอนผมอีก ข้อหาบุกรุกชัดๆแถมพูดแบบขอไปทีอีก

 

                “เดี๋ยวผมจะไปฟ้องศาลให้จับพ่อข้อหาบุกรุก”หลังจากนั้นก็มีเสียงหัวเราะจากพ่อ ผมไม่ได้คิดอะไรและเดินออกไปจากห้องของผู้อำนวยการหรือพ่อของผม

 

เฮอ...

 

                ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเดินไปที่ห้องทำงานของผมเพื่อเอาเอกสารนั้นไปอ่านที่บ้าน เพราะวันนี้ผมว่างงาน และจะไม่ได้ทำงานด้วย...ชีวิตอะไรช่างน่าเบื่อ...แถมอาจจะต้องเจอเจ้าคนทรยศด้วย น่าเบื่อๆ ส่วนเหตุผลที่ผมเกลียดคนๆนั้น มันเขียนอยู่ที่แนะนำตัวละครครับ ไม่น่าบอกว่าสอดเลยแฮะ ชาวบ้านเขารู้หมดแล้ว ยังไงผมก็ขอโทษด้วยละกัน

 

เฮอ...

 

 

                ผมกลับมาถึงบ้านด้วยความอ่อนล้า ไม่รอช้าที่จะขึ้นบันไดไปที่ห้องนอนของผม ผมเปิดประตูเข้าไปก็เจอกล่องสองใบที่ค่อนข้างใหญ่ในผมเปิดกล่องมามันเป็นหนังสือทั้งสองกล่อง กล่องแรกเป็นหนังสือเรียนธรรมดาๆที่ต้องพกไปเรียนทุกวัน ส่วนอีกกล่องเป็นแบบฝึกหัดที่ดูไม่น่าใช่ใช้เรียน พ่อคงหาอะไรให้เราทำเล่นๆมั้ง เอาไว้ให้ลูกของอัลแซคละกันเผื่อลูกโตมาได้ใช้

 

                และมีชุดเครื่องแบบที่คาดว่าน่าจะเป็นชุดนักเรียนวางอยู่ที่เตียงนอนของผม ไม่กลัวมันยับรึไง ผมหยิบชุดขึ้นมาอย่างเบาๆแล้วสำรวจว่ามีตรงไหนยับบ้าง อืม...ก็ไม่มีนี่นา ผมเปิดตู้เสื้อผ้าและหยิบไม้แขวนเสื้อมาใส่ และเก็บใส่ตู้เสื้อผ้าและปิดมัน

 

                ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มๆของผมพร้อมกับปิดเปลือกตาลงเบาๆ แต่ว่าไม่นานนัก ไม่สิ หลังจากที่ผมปิดตาลงนี่ละ...

 

                “กลับมาแล้วค่ะ...”เสียงทุ้มใสดังมาจากข้างล่าง ผมเดาได้เลยว่าเป็นใคร เสียงทุ้มของผู้หญิงคนนี้ผมรู้จักดีเลย เป็นเสียงของพี่สาวของผม เธอชื่อ ‘ซิลเวีย’ นามสกุลก็นามสกุลเดียวกับผม พี่ผมเป็นอัยการสุงสุด แปลกนา...ที่พี่กลับมาเร็วแบบนี้สงสัยคงไม่มีงานมาละมั้ง

 

                ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วลงไปข้างล่าง เพื่อต้อนรับเป็นน้องที่แสนดี(?)ให้กับพี่สาวสุดน่ารัก(?)ของผม

 

                “ยินดีต้อนรับกลับครับ เดี๋ยวผมเตรียมน้ำเย็นให้”ผมเดินลงมถึงชั้นล่างแล้วดิ่งตรงห้องครัว จัดเตรียมน้ำเย็นใส่แก้วและวางใส่ถาด จากนั้นก็เดินยื่นให้กับพี่สาวที่นั่งไขว้ขาสูงแบบไม่เกรงใจว่ามีน้องชายอายุสิบแปดเลยสักนิด ผมวางถาดและนั่งคุกเข่ายื่นน้ำให้กับพี่สาว

 

                “นี่ครับ”

 

 

                “ขอบใจ”แค่นั้นครับ...แล้วพี่ผมก็ซดน้ำผมกระดกเดียวหมดพร้อมกับเดินขึ้นบันไดกลับห้อง ไม่คิดเลยรึไงว่าน้องชายอุตส่าห์เตรียมน้ำให้แบบเยี่ยงทาส ผมทำตามมารยาทเท่านั้น เหลือแค่คนที่ผมบริการให้จะคิดยังไง

 

เฮอ...

 

                วันนี้ผมหายใจรอบที่สี่แล้วนะ อายุจะสั้นลงรึเปล่าเนี่ย? ยังไงผมดูเอกสารให้แล้ว พรุ่งนี้ผมต้องย้ายบ้านไปแม็กโนเลีย(เหมือนถูกไล่มากกว่า) วันนี้ก็เก็บข้าวของให้เรียบร้อย ผมลุกจากตรงนั้นแล้วเก็บแก้วเก็บถาดให้เรียบร้อย และขึ้นไปบนชั้นสองเพื่อเก็บของเตรียมย้ายบ้าน ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้อยู่บ้านสงบๆคนเดียว ผลการเรียนแค่ตั้งใจเรียนกับสอบให้ได้คะแนนเยอะๆ ง่ายกว่าการขึ้นศาลเถียงกับทนายอีก

 

วันนี้พอแค่นี้ก่อนละกัน ผมขอเก็บของให้เรียบร้อยแล้วพรุ่งนี่ค่อยมาเจอกันครับ