มารักกันไหมเธอ

          ฉันตื่นมาเพราะรู้สึกว่ามีคนมากอดฉันอยู่...พอลืมตาขึ้นมาก็เจอกับนายป๊อปปี้ที่นอนกอดฉันอยู่....นี้นายอยู่ดูแลฉันหรอเนี้ย..ฉัยลุกออกมาพร้อมกับส่งขอความให้เฟย์กับแก้วออกมาคุยกันฉันเลยไปรอที่ห้องนั้งเล่น

          พวกนั้นเดิมมาพร้อมสีหน้าที่ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร

          "เฟย์แก้ว..นายโทโมะกับเขื่อนอยู่ที่ห้องใช่ไหม"ฉันถามออกไป

          "อืมใช่"ยัยเฟยืและยัยแก้วตอบพร้อมกัน

          "พี่ฟางแก้ว..เฟย์ว่าเราควรจะลืมพวกนั้นแล้วลองมาให้โอกาสนายพวกนี้ใหม่"ยัยเฟย์พูดขึ้นมา..ก็จริงสินะเพราะตั้แต่ที่รู้จักกันมานายพวกนี้ไม่เคยทำให้พวกเราเสียใจเล..มีแต่เพิ่มความสุขให้พวกเรา

          "นั้นสิเนอะ..เราความจะลืมอดีตแล้วมาเริ่มใหม่ได้แล้วนะ"ฉันพูดไปพร้อมมองหน้าเฟย์และแก้ว

          "ใช่ๆ..พวกเขาผ่านมาแค่ให้จำเท่านั้น..ถาพวกเราไม่อยากกลับไปเจ็บเหมือนเดินเราก็ควรจะเปิดใจรับพวกเขาให้เข้ามาในชีวิตได้แล้วนะ..เพราะตั้งแต่มีพวกนี้เขามาชีวิตพวกเราก็ดีขึ้นเยอะเลย"ยัยแก้วพูดออกมา..ใช่เราต้องเปิดใจ

          "โอเค..ต่อไปนี้เราจะต้องพยายามลืมพวกนั้นให้ได้เพื่อที่จะมารักกับคนที่จะไม่มีวันทำให้เราเสียใจอีก

          poppy

          ตอนนี้ผมลงมาพร้อมกับไอ้โมะและไอ้เขื่อนก็สามสาวห่ยไปไหนก็ไม่รู้..แต่พอผมลงมาข้างล่างก็รู้แล้วว่าหายไปไหนกันหนีมาทำกับข้าวเท่าน้นเอง..แต่วันนี้พวกนั้นดูไม่เสียใจอะไรเลยกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน..กลับกลายเป็นทำเหมือนไม่มีอะไรเกินขึน

          "อ่าว..ไอ้หมีตื่นแล้วหรอจ๊ะ ขี้เซาจริงๆเลยนะมาๆกินข้าวดีกว่า"อยู่ดีๆฟางก็พูดแล้วเดินเขามาลากผมไปนั้งข้างเธอตาามด้วยพวกเพื่อนเธอที่ก็มาดึงเพื่อนของผมไปนั้งข้างๆ

          "อะ..กินนี้สิอร่อยนะ..แต่คงไม่อร่อยทำน้ำผึ้งของนายหรอกมั้งก้นั้นมันของกินของนายนิ"ฟางพูดอย่างสดใสแต่พวกผมหันมามองหน้าก้ก็แปลกใจเล็กน้อยทำไมวันนี้พวกเธอดูเหมือนไม่รู้สึกเจ็บอะไรกับเรื่องเมื่อวานนี้เลยละ

          "อ่าว..ก็นั้นมันของกินประจำของฉันนิฉันก้ต้องชอบเป็นธรรมาดา"ผมก็พูดกวๆเธอไป

          "มาเขื่อนเฟย์ป้อนให้"ผมหันไปหาเฟย์ที่กำลังป้อนข้าวมห้ไอ้เขื่อนวันนี้แปลกกันนะเนี้ย

          "เอ่อ..พวกเธอไม่คิดเรื่องนั้นแล้วหรอ"ไอ้โมะพูดขึ้นผมก็หันมามองหน้าฟางทันที

          "นินายโทโมะ..พวกฉันจะไปคิดถึงอดีตทำไมกันห่ะ..พวกฉันคิดถึงไปก็เจ็บอดีตก็ให้มันอยู่เป็นอดีตไปอย่างนั้นแหละไม่ได้หรอ..เนอะฟางเฟย์"ยัยแก้วพูดพร้อมยิ้มให้พวกผม..และผมก้มองฟางที่ตอนนี้ก็ยิ้มให้ผมเหมือนกัน

          "ใช่ๆแก้ว...อดีตก็ป่อยมันไปอยู่กับปัจจุบันดีกว่าเนอะ"ฟางพูดพร้อมยิ้มให้ผม

          "ใช่คนเราอะ..ถ้ายังจบอยู่กับอดีตที่เจ็บปวดก็คงไม่ได้เจอความสุขหรอกนะ"ตามด้วยเฟย์ที่พูดขึ้นพร้้อมหันมามองพวกผมและก็หันไปป้อนข้าวให้ไอ้เขื่ีอนอีก

          "อ๋อ...งั้นก็แสดงว่าพวกเธอก็จะพยายามลืมมันใช่ไหม"ผมถามออกไปอย่างสงสัย

          "อืมพวกฉันจะพยายามลืมมันไป.."ฟางพูดพร้อมยิ้มใหเผมอย่างสดใส

          "ใช่ๆ...หรือถ้าพวกฉันลืมไม่ได้ก็ไม่เป็นไร...แต่พวกฉันก็จะไม่คิดถึงมันอีก"ตามด้วยแก้ว

          "ใช่...ถ้าลืมไม่ได้ก็จะไม่คิดถึง..แต่ที่รู้ๆตอนนี้พวกเราก็กำลังะดึงมือกลับมาแล้วนะ..ถ้าพวกนายอยากจะจับมันพวกฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร"เฟย์พูดจบทำเอาพวกผมหันไปมองหน้ากันแล้วก้หันไปยิ้มให้คนที่ตัวเองรักอย่างดีใจ

          ในที่สุดสิ่งที่พวกผมพยายามมาทั้งหมดมันก็ไม่สูญเปล่าเพราะตอนนี้พวกเธอก็ให้โอกาสพวกผม..ได้ดุแลพวกเธอแล้วต่อไปนี้พกผมจะไม่ทำให้พวกเธอต้องผิดหวังอีก

อร๊ายยย...ยังไม่จบง่ายๆนะจ๊ะ..จะจบงายๆได้อย่างไงยังไม่มีอะไรมาพิสูจน์ความรักของทุกคนเลย..เพราะฉนั้นยังไม่จบง่ายๆหรอกจ้าา

ติดตามต่อไปด้วยน้าาา...เจอกันตอนหน้าค่าา ยังมีคนอยากติดตามต่อไหนไม่เนี้ยย

ถ้าชอบก็ฝากเม้นฝากโหวตด้วยน้าาาา