เมียตีทะเบียน

     วิศวะ ไทยานนท์ นั่งพับเพียบกับพื้นหน้าเตียงเคียงคู่ จริญญา ศิริมงคลสกุล ระหว่างทำพิธีส่งตัวเข้าหอ คุณมลวิณีน้ำตารื้นขณะเอ่ยปากฝากลูกสาวสุดที่รักให้เจ้าบ่าวดูแล เจ้าบ่าวเหลือบตามองมารดาที่จ้องเขม็งมาที่เขาเหมือนบังคับก็ยอมรับปากสั้นๆ พอให้พ้นตัว เขาเฝ้ารอเวลาที่จะได้อยู่ตามลำพังกับเจ้าสาวอย่างใจจดจ่อ พิธีส่งตัวผ่านพ้นไปอย่างเรียบง่าย ผู้ใหญ่ทยอยออกจากห้องไปหมดแล้ว เมื่อประตูห้องหอถูกปิด เจ้าบ่าวก็รีบลุกขึ้นแล้วถอยห่างจากเจ้าสาวแทบจะทันที

     "พี่โมะเป็นอะไรทำไมออกไปยืนห่างอย่างนั้นล่ะคะ" แก้วมองการกระทำของเจ้าบ่าวอย่างงงๆ

     "ก็เพราะฉันรังเกียจเธอน่ะสิ" คำพูดไร้เยื่อใยของโทโมะทำให้แก้วถึงกับอึ้งพยายามฝืนยิ้มทั้งที่ข้างในกำลังร้องไห้ เพราะรักคำเดียวที่ทำให้เธอเลือกที่จะไม่ใส่ใจ จึงยื่นมือส่งให้เขา...

     "พี่โมะช่วยดึงแก้วลุกขึ้นหน่อยสิค่ะ เหน็บกินขาชาไปทั้งแถบเลยค่ะ"

     "ลุกเองไม่ได้ก็นอนมันตรงนั้นแหละ" คนใจดำยืนกอดอกมองเฉย

     "พี่โมะช่วยแก้วหน่อยนะ แก้วลุกไมได้จริงๆค่ะ"

     "เธอไม่รู้หรือไงแก้ว ฉันรังเกียจเธอจนแทบไม่อยากจะมองหน้า จะให้ฉันจับมือเธอดึงเหรอ ฝันไปเถอะ"

     "ทำไมพี่โมะพูดกับแก้วแบบนี้ เราแต่งงานจดทะเบียนกันแล้ว แก้วเป็นเมียพี่โมะนะค่ะ" แก้วตัดพ้อเสียงสั่น

     "คิดว่าจับฉันแต่งงานจดทะเบียนได้ แล้วฉันจะต้องยอมเธอทุกอย่างใช่ไหมแก้ว เธอคิดผิดแล้ว" โทโมะมองภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายด้วยสายตาดูุถูกดูแคลน

     ทำไมพี่โมะถึงพูดแบบนี้ล่ะค่ะ" แก้วเอ่ยถามเสียงสั่นนึกไม่ถึงว่าเขาจะใจร้ายใจดำกับเธอได้ถึงเพียงนี้

     "ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะฉันอยากรู้เหมือนกันว่าคนหน้าหนาอย่างเธอจะทนได้สักแค่ไหน เชิญเธอนอนห้องนี้ให้สบายใจเถอะ"

     "พี่โมะจะไปไหนค่ะนี้คืนเข้าหอของเรานะโบราณเขาห้ามคู่บ่าวสาวออกจากห้องจนกว่าจะเช้า พี่โมะไม่รู้เหรอค่ะ" แก้วพูดเตือนสติและหวังว่าเหตุผลที่เธอยกมาอ้างจะทำให้โทโมะใจเย็นลงบ้าง

     "ปัญญาอ่อย งมงาย เชิญเธอนอนกอดทะเบียนสมรสและครอบครองบ้านนี้ตามสบาย แต่อย่าหวังว่าจะได้ครอบครองตัวฉัน เพราะคืนนี้ฉันจะไปนอนกับหวาย...เมียฉัน" คำตอบของโทโมะเสียดแทงใจแก้วจนร้าวระบมเจ็บแปลบไปทั้งหัวใจ

     "ไม่นะ...แก้วไม่ให้ไป" หญิงสาวผวาเข้าไปดึงมือของเขาไว้ไม่ยอมปล่อย แต่แรงอันน้อยนิดของผู้หญิงมีหรือจะสู้แรงของผู้ชายได้ เธอจึงถูกเขาสะบัดจนล้มกลิ้งศรีษะเกือบฟาดขอบเตียง

     "ฉันจะไปซะอย่างใครก็ห้ามฉันไม่ได้"

     "พี่โมะกลับมาก่อน พี่โมะๆ..." เสียงเรียกของแก้วไม่ได้ทำให้โทโมะใจอ่อนแต่กลับเป็นตัวเร่งให้เขาทำตรงข้ามกับสิ่งที่เธอต้องการเร็วขึ้น ร่างที่ล้มกลิ้งอยู่กับพื้นสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงประตูกระแทกปิดดังโครม ความรู้สึกของเธอเจ็บปวดเหมือนใครเอามีดมาปักอกแล้วควักเอาหัวใจออกไป

     แก้วเริ่มปักใจรักโทโมะมาตั้งแต่เริ่มเป็นสาว รักแน่วแน่มั่นคงไม่เคยเปลี่ยนใจ เธอถือคติรักแท้คือการแย่งชิงเพื่อให้ได้โทโมะมาครอบครอง ด้วยเหตุนี้แล้วเธอจึงตัดสินใจออกไปตามโทโมะที่บ้านของหวาย เพื่อเอาสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอคืนมา คงเป็นคราวซวยของเธอหรือเป็นความตั้งใจของโทโมะกับหวายก็สุดจะเดาได้ แก้วจึงได้เห็นเขาทั้งสองเริงรักกันอยู่บนเตียงภายในห้องนอนเต็มตา หญิงสาวหน้าร้อนวูบด้วยความละอายถึงแม้จะเคยเห็นภาพชายหญิงมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันในภาพยนตร์มาบ้าง แต่ก็ไม่ถึงขนาดเห็นชัดเต็มตาอย่างนี้

     "กรี๊ด...ด..." เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นทำให้ฝ่ายผู้หญิงทำหน้าตื่นตกใจและหยุดการเคลื่อนไหว ส่วนฝ่ายชายก็ตกใจไม่น้อยเมื่อได้เห็นแขกไม่ได้รับเชิญเข้ามายืดหน้าซีดตัวสั่นอยู่ในห้อง

     "แก้ว...เธอเข้ามาได้ยังไง" โทโมะเอ่ยถามเสียงเรียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่ความจริงเขารู้สึกตกใจมาก แต่เมื่อเห็นใบหน้าขาวซีดของแก้วก็รู้สึกสะใจ ในเมื่อเธอเห็นเขากับหวายทำอะไรกันอยู่ คราวนี้เธอจะต้องโกรธและหย่าให้เขาแน่

     "แก้วก็มาตามพี่โมะน่ะสิ ไม่ไม่คิดว่าจะเจอกับภาพอุจาดตาแบบนี้" หลังจากได้สติแก้วก็ตอบโต้ออกไปอย่างเผ็ดร้อน

     "เสียใจด้วยนะคุณเจ้าสาวที่โทโมะเขาไม่คิดจะทำกับเธอแบบที่กำลังทำกับฉัน" หวายไม่ชอบหน้าแก้วเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงได้ทีพูดจาเยาะเย้ยถากถางให้เจ็บใจ

     "หน้าไม่อาย" แก้วกำมือแน่นหายใจแรงด้วยความโกรธ

 อัพแค่นี้ก่อนนะเด๋วพรุ่งนี้มาอัพเพิ่ม