ฤทธิ์รัก
เขียนโดย 
chadaapp
วันที่ 11 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 14.24 น.
แก้ไขเมื่อ 19 เมษายน พ.ศ. 2558 16.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
21) คิดถึงได้รึเปล่า
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ณ...โรงเรียนต่างอำเภอแห่งหนึ่ง.......(ต่อ)
หลังจากผมกับเพื่อน ๆ ช่วยกันสร้างศาลาสำหรับอ่านหนังสือและมอบหนังสือให้กับโรงเรียน
เรียบร้อยแล้ว...ผมกำลังจะขอตัวกลับแต่....
" Happy BirthDay ; Happy BirthDay : Happy BirthDay To You" เสียงร้องเพลง
อวยพรวันเกิดผมดังลั่นห้องประชุม...พร้อมกับการปรากฎร์ตัวของสติชในร่างใครบางคนที่ตอนนี้
กำลังเดินถือเค้ก...มาให้ผม...
"สุขสันต์วันเกิดครับ..ขอให้มีคนรักเยอะ ๆ ....คิดทำสิ่งใดขอให้ราบรื่น...และขอให้คนที่คุณ
รักอยู่กับคุณตลอดไป....เป่าเค้กสิครับ..." น้ำเสียงนี้...ผมจำมันได้ดีและคิดถึงมันมากที่สุด...ผมรู้
แล้วว่าคนในร่างสติกช์คือใคร...
วันนี้ปายโทรบอกผมว่าไวท์มาจัดงานฉลองวันเกิดที่นี่...ตลอดเวลาที่ผมไม่เจอไวท์...ผมก็มันจะ
โทรถามจากปาย...ซึ่งปายเองก็ยินดีและบอกผมเรื่องไวท์เสมอ...ผมไม่รู้ว่าไวท์ยังอยากเจอ
ผมอยู่ไหม...แต่มันไม่สำคัญเท่ากับตอนนี้...ตอนที่ผมยืนอยู่ตรงหน้าไวท์...ความสุข...รอย
ยิ้ม...มันกระจายอยู่บนใบหน้าที่ผมอยากสัมผัสที่สุด...แต่ผมคงทำได้แค่นี้...สายตาที่มองตอบ
กลับมาอย่างสงสัย...ท่าทางที่แปลก ของไวท์...ทำให้ผมรู้ว่าไวท์คงจำผมไม่ได้...
"คุณสติชมาทานด้วยกันสิค่ะ...คุณยังไม่ได้ทานเลย...เดี๋ยวผมจะตักไปให้ละกันนะครับ..." เสียง
ตะโกนที่ดังข้างหลังผม...ฉุดให้ผมรอ...แต่ถ้าผมรอ...ถ้าไวท์รู้ว่าสติชในร่างนี้คือผม...คงจะทำให้
บรรยากาศการฉลองงานวันเกิดอึดอัด...เพราะผมรู้ว่าไวท์คงไม่อยากเจอหน้าผม...ผมจึงเดินต่อ
ไป...จนเกือบจะถึงประตู...
"คุณ!!!!...คุณ...อย่าเพิ่งไปสิ....มาทานเค้กก่อน...โอ๊ย!!!"
"ไวท์!!!!"
ผมเดินตามสติชในร่างคน...เพราะอยากให้เค้ารู้ว่าผมจำเค้าได้และดีใจมากแค่ไหนที่ได้เจอ...แต่
สติชนั้นเดินเร็วจนผมต้องเพิ่มน้ำหนักเท้าข้างที่เจ็บลงเพื่อสะดวกในการเดินแกบวิ่งตามให้
ทัน...จนกระทั่งเกือบจะถึงประตู...ผมเดินต่อไม่ไหวแล้ว...เพราะแผลที่เท้ามันผลิกออกทำให้
เลือดไหลออกมาซึมผ้าก๊อต...ผมพยายามลุกขึ้น...แต่มันลุกไม่ไหว...แต่ผมก็ดีใจที่อย่างน้อย
เค้กที่อยู่ในมือผมมันยังคงอยู่สภาพเดิม...ยิ่งดีใจที่สุดเมื่อได้ยินเสียงกริชเรียกชื่อผม...
"นี่...เจ็บขาเหรอ...แล้วเดินตามมาทำไมเนี่ย..." กริชเอือมมือมาจับตรงแผลแล้วก้มลงจะอุ้มผม
ไปที่ห้องพยาบาลแต่ผมรั้งเอาไว้...เพราะ...
"จุ๊บ!!...อึก...อึก..." ผมใช้ปากป้อนเค้กกริช...ท่าทางที่ตกใจแกมสงสัยนั้นทำให้ผมอดขำไม่
ได้...
"มึง...จำกูได้เหรอ.."
"อ้าว!!!...นี่ขนาดไวท์ลงทุนจูบกริช...กริชยังจะถามอีก...ไวท์จำกริชได้ตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว.."
ไวท์เหมือนเดิมเสมอ...มั่งคง...และหนักแน่นในความรัก...ผิดกัผมที่...ไม่ชัดเจนแถมยังงี่เง่า
อีก...
"อ่อ...แล้วกริชมานานแล้วเหรอ..."
"กู...มาได้พักหนึ่งแล้ว...กะว่าจะให้เค้กแล้วก็จะกลับ...แต่กู..ขอโทษนะ...ไม่ได้ซื้อของขวัญมา
ให้...กู..."
"ใครบอกว่ากริชไม่มีของให้ไวท์...ไวท์รักของขวัญชิ้นนี้มากเลยรู้ไหม.." ผมพูดพร้อมกับ
สวมกอดกริชไว้...กริชคือของขวัญที่ผมอยากได้และอยากครอบครองมากที่สุด...ถึงแม้ว่าตอนนี้
ผมจะไม่มีโอกาสได้มันแล้ว...แต่อย่างน้อย วันนี้...ตอนนี้...กริชอยู่กับผม...แค่นี้ก็มากเพียง
พอแล้ว...สำหรับของขวัญที่กริชมอบให้
"มึง...ปะ...ปล่อยกูได้แล้ว..."
"อ่อ...สติชวันนี้ว่างพอที่จะพาเจ้าของวันเกิดไปเที่ยวไหม..." ไวท์มองตาผมและพยายามลุก
ขึ้น...ผมจึงช่วยประคอง...
"แล้ว...ไอ้กัปกับปายละ...มึงจะไม่พามันไปด้วยเหรอ"
"เดี๋ยวไวท์ค่อยโทรบอกก็ได้...กริชพาไวท์ไปที่ที่หนึ่งหน่อยนะ...ไม่ไกลจากตรงนี้หรอก...นะ"
"อ่อ...ก็ได้..." ไวท์ใช้ให้ผมขับรถพามาที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง...มันสงบและร่มรื่น...มาก
"สติชนั่งข้าง ๆ ไวท์แล้วก็โอบไวท์แบบนี้..." ไวท์ใช้มือผมที่อยู่ในคราบของสติชโอบเอวไว้แล้ว
ก็ซบหัวลงมาบนไหล่ผม...ผมสัมผัสได้ว่าไวท์อยากอยู่ใกล้ ๆ ผม...ผมจึงแอบจูบผมมัน
เบาๆ...หากเป็นได้...ผมอยากเกิดเป็นสติช...มี่นั่งอยู่ข้าง ๆ มันแบบนี้ตลอดไป...
" ขอบคุณนะ...สติช...ขอบคุณที่มางานวันเกิด...ไวท์รักสติชมากนะ...จุ๊บ!!"
คำพูดสุดท้ยพร้อมรอยจูบของไวท์ยังคงก้องอยู่ในหัวผม...ถึงแม้ว่ามันจะผ่านมาเกือยอาทิตย์
แล้ว...ผมก็ยังจำมันได้ดี...เพราะผมจดจำมันไว้ตรงนี้...ตรงหัวใจ...
..............จบตอนแล้ว..........มาลุ้นกันต่อนะค่ะ^^รักคนอ่านทุกคนนะค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
