ฤทธิ์รัก
เขียนโดย 
chadaapp
วันที่ 11 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 14.24 น.
แก้ไขเมื่อ 19 เมษายน พ.ศ. 2558 16.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
13) กับดักรัก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ.....ห้องพยาบาล....
"ครู...เพื่อนผมเป็นไงบ้าง...เค้าปลอดภัยใช่ไหม"
"อาการโดยรวมไม่น่าเป็นห่วง...แต่แผลที่โดยทุบจากด้านหลัง...มันชำและบวมมาก...คงต้องดูแล
และทำความสะอาดเป็นพิเศษสักหน่อย...เพื่อป้องกันการติดเชื้อ...แต่ช่วงนี้คงยังไม่ฟื้น...คง
ต้องให้ร่างกายได้พักผ่อนสักระยะหนึ่ง..."
"ครับ...ขอบคุณครับ.."
"เอาน่ามึง...ยังไงไวท์มันก็ไม่เป็นไรแล้ว...อย่ากังวลดิว่ะ...ถ้าไม่มีไรแล้วกูขอตัวไปดูปายก่อน"
"กัป!...กูขอบใจมึงมากนะ...และขอโทษที่ทำไม่ดีกับมึง..."
"เอ่อ...กูไม่ถือสาหรอก...แต่มึงต้องใจเย็น ๆ ลงหน่อยก็ดี...ไอ้ไวท์มันจะได้ไม่เหนื่อย..."
ผ่านมา 1 อาทิตย์แล้ว...ไวท์....มีฟื้นขึ้นมาบ้าง...แต่ก็หลับต่อ..ทุกวันหลังเลิกเรียนผมมักจะมา
หาไวท์ที่นี่และจะกลับไปที่หออีกทีตอนเช้าของอีกวัน...ผมอยากให้มันพูดกับผมสักที...อยาก
ได้ยินเสียงอ้อนๆ...อ่อยๆของมัน...อยากให้มันจูบผม...แบบที่มันชอบทำ...พรุ่งนี้ผมต้อง
กลับบ้านแล้ว...เพราะเป็นช่วงปิดเทอม...ผมคงไม่ได้เห็นหน้ามัน...อีก...ผมจะทนได้ไหม...
"ไวท์...มึงตื่นขึ้นมา...หากูสักที...พรุ่งนี้กูต้องกลับบ้านแล้ว...คงจะกลับมาอีกทีอาทิตย์หน้า..มึง
ตื่นมาร้ำลากูหน่อยดิว่ะ...กูอยาก...จูบมึง...." สิ้นคำพูดของผม...ผมก้มลงไปจูบมันเบา ๆ ด้วย
ความคิดถึง...ความจริงผมหวังลึก ๆ ว่าจูบของผมจะทำให้มันฟื้นขึ้นมา..เหมือนกับนิทานหลอก
เด็กที่ผมเคยอ่าน...แต่มันคงไม่มีจริง...ร่างที่ยังคงนิ่งงันแบบนั้น...เป็นคำตอบได้ดีว่าไวท์...ไม่รู้
สึกกับรสจูบครั้งนี้ของผม...ผมได้แต่นั่งมองหน้ามันจนเผลอหลับไป...
"กริช...กริช..เช้าแล้ว..."
"ไวท์!!!...ไวท์!!...มึงฟื้นแล้วเหรอว่ะ...มึงฟื้นเพราะได้ยินที่กูเรียกมึงไช่ไหม...กูคิดถึง
มึง...อยากได้ยินเสียงมึง...อยากให้มึงอ่อยกู....อ้อนกู...และจู..." ยัังไม่ทันจะเอ่ยจบ...
"อืมมมม...อืออออ....อือ...อือออ..." ไวท์ผมจูบ...แต่แปลกที่ผม...กลับไม่รู้สึกว่า...รสชาติ
ของมันเป็นยังไง...ผมรู้สึกแต่ความว่างเปล่า...
"ไวท์...มึงคิดถึงกูไหม...มึงต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะ...เพราะกูไม่อยู่...กูต้องกลับบ้าน...มึงรอกู
นะ...รอที่นี่...แล้วกูจะกลับมาหามึง..." ไวท์ไม่ได้ตอบกลับมา...มีเพียงแต่สายตาที่จ้องผม
มา...พร้อมกับรอยยิ้ม...ผมจึงเดินเข้าไปหา...แล้วสวมกอดมัน...แต่...พบเพียงแต่ความว่าง
เปล่า...ทำไมผมสัมผัสมันไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่มันอยู่ตรงหน้าผม...ทำไม!!!
"ไอ้กริช...ไอกริช!!!"
ผมสะดุงตื่นด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อผมดังลั่น...เหตุการณ์เมื่อกี้...ที่
ไวท์จูบผม...มาหาผม...ผมฝันไปเหรอเนี่ย...
"กัปตัน....ปาย"
"เอ่อ...กูเอง...แม่งมึงฝันหวานอยู่รึไงว่ะ...หลับลึกฉิบหาย.."
"อ่อ...เมื่อกี้กู...กู...ฝันถึงพี่ไวท์ว่ะ...ฝันว่าพี่ไวท์มาหากู..."
"ห๊ะ!!!...กูว่ามึงคงคิดถึง....ไอ้ไวท์จะเก็บไปฝัน...เพ้อเจ้อล่ะ...."
"ปาย....ว่ากริช....รีบกลับบ้านเถอะ...เดี๋ยวจะไม่มีรถกลับนะ..."
"อ้าว!!...วันนี้มึงกลับบ้านเหรอว่ะ..."
"อืม...พ่อกูโทรมาตามว่ะ...บอกว่าคิดถึง...อยากให้กูกลับบ้าน..."
"แล้วมึงจะไปอยู่บ้านจนมหาวิทยาลัยเปิดเลยเหรอว่ะ...."
"ไม่หรอก...กูไปแค่อาทิตย์เดียว...กูคิดถึงไอ้ไวท์มัน...ยังไงกูฝากดูแลมันด้วยนะ"
"เออ...มึงไม่ต้องห่วงหรอก...เดี๋ยวกูกับปาย...จะช่วยดูแลมันเอง..."
"ขอบใจว่ะ...ขอบใจนะปาย"
ก่อนกลับผมหันมามองไอ้ไวท์...ผมอยากมองหน้ามัน...เพื่อเก็บไว้ในส่วนลึกของหัวใจ...ผมเดิน
ไปขึ้นรถหน้าโรงเรียนด้วยใจที่หดหู่...ผมไม่เคยจากไอ้ไวท์มันไปนานขนาดนี้...ผมนึกไม่ออก
เลยว่า...ทุก ๆ วันของผมจะอยู่...จะใช้ชีวิตยังไง...เพราะครึ่งหนึงของชีวิตผม...อยู่ที่มัน...
"กริช!!!!...พี่ไวท์!!!...พี่ฟื้นแล้ว..."
.........................จบตอนแล้ว..........รอติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะค่ะ............^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
