คู่ชีวิต(is love)

ตื้ด ตื้ด ตื้ด เสียงเครื่องช่วยหายใจที่ดังพร้อมกลิ่นยาที่คละคลุ้งห้อง ร่างที่ไม่ได้สติของใบเฟิร์นนอนอยู่บนเตียงคนไข้ใบหน้าซีดเซียวที่เห็นได้ชัดยิ่งทำให้คนที่ยืนดูเสียใจไม่น้อย

"พี่ขอโทษเฟิร์นพี่ของโทษ"พอร์ชที่กุมมือของใบเฟิร์นไว้ก่อนน้ำตาลูกผู้ชายจะไหลออกมาจนเพื่อนชายต้องเข้าไปปลอบ

"เฮ้ย เฟิร์นต้องไม่เป็นอะไรเชื่อกูสิ"ป๊อปปี้ที่พูดก่อนจะตบบ่าเพื่อนเบาๆ

"ไอ้แสบตื่นมาคุยกับพี่ก่อนสิ พี่รอเราอยู่นะ เราเป็นคนเข้มแข็งแค่นี้ก็จะท้อแล้วหรอ ฮึก โฮ้ ป๊อดว่ะ"ฟางที่คุยกับร่างที่ไร้สติของใบเฟิร์น

"ฟางพอก่อนเถอะเรานะไปพักบ้าง"ป๊อปปี้ที่พูดแล้วพยุงฟางออกมาจากเตียงคนไข้

"เฮ้ยไอ้เตี้ยอย่าเล่นแบบนี้สิว่ะ แกนะไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะเว้ย"เอี๊ยงที่พูดก่อนจะมองหน้าคนที่นอนหลับอยู่

"คุณเฟิร์นค่ะ รีบตื่นมานะป๊อปรอให้คุณเฟิร์นสอนขับจักรยานปล่อยมืออยู่นะ"ป๊อปปี้ที่พูดแล้วยิ้มก่อนทั้งสองจะออกห่างจากเตียง

ผลัวะ เสียงเปิดประตูเข้ามาเรียกความสนใจของทุกคนร่างของชายหนุ่มสูงวัยเดินเข้ามา

"สวัสดีค่ะอาหมอ"ฟางที่เห็นอาหมอของตัวเองก็รีบไหว้ซึ่งอาหมอคือคนที่ส่งเสียพวกเธอเรียนตั้งแต่พ่อแม่ของพวกเธอเสียอาหมอจึงเป็นเหมือนพ่อของพวกเขาคนหนึ่ง

"เดี๋ยวขออาดูหน่อยพวกเธอไปรอข้างนอกไป"อาหมอที่พูดก่อนที่ทุกคนจะเดินออกไป 

หลายชั่วโมงแล้วที่อาหมอเข้าไปดูอาการของใบเฟิร์น ผลัวะ เสียงประตูเปิดออกอีกครั้งทุกคนรีบวิ่งไปหาอาหมอทันที

"อาหมอเฟิร์นเป็นไงบ้าง แล้วทำไมถึงกลับมาเป็นอีก"ฟางที่ถามอาหมอจนป๊อปปี้ต้องห้าม

"ตอนนี้ร่างกายของเจ้าเฟิร์นอ่อนเพลียมาคงมีอะไรไปกระทบจิตใจส่วนอาการเจ้าเฺฟิร์นมันเป็นมาได้สักพักแล้วแต่คงไม่อยากบอกใครแล้วที่เลือดกำเดาออกบ่อยๆก็คงจะเป็นจากอาการของโรคนั้นแหละแต่ครั้งนี้มันรุ่นแรงกว่าเดิม ร่างกายของเฟิร์นจะเริ่มอ่อนเพลียลงทุกวันท่าไม่ได้รับการดูแลอย่างดีเฟิร์นอาจจะไม่ไหว ฟางรู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง"อาหมอที่พูดฟางรีบพยักหน้า

"ฟาง เฟิร์นทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้"พอร์ชที่พูดแล้วมองหน้าฟาง

"ที่จริงแล้วนะเฟิร์นไม่ใช่คนเข้มแข็งหรอกเฟิร์นเป็นคนอ่อนแอมากต่างหากยิ่งต้องมาเจอตอนพ่อแม่เสียยิ่งทำให้อาการเฟิร์นทรุดแต่ฟางก็ทำให้เฟิร์นหาย แต่ตอนนี้เฟิร์นกลับมาทรุดอีกคงไม่ได้เป็นเพราะใครแต่เป็นเพราะนาย"ฟางที่พูดแล้วมองหน้าพอร์ช พอร์ชที่ได้ยินก็ทรุดแล้วน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหล่ออกมาอีกครั้ง

"เฮ้ยใจเย็นๆเรามาคิดดีกว่าว่าจะช่วยเฟิร์นยังไงดี"ป๊อปปี้ที่พูด

"ไม่ต้องทำอะไร คนที่ทำให้เสียใจที่สุดคือคนที่ปลอบใจได้ดีที่สุด"ฟางที่พูดก่อนจะเดินเข้าไปดูใบเฟิร์นที่นอนแน่นิ่ง

ใบเฟิร์นที่สลบมาได้สามวันแล้วโดยมีพอร์ชมาเฝ้าอยู่ไม่ห่าง และยังค่อยเอาดอกไม้กับตุ๊กตาหมีมาไว้ให้ใบเฟิร์นเสมอ

"สามวันแล้วนะครับคนเก่งตื่นมาทะเลาะกับพี่ได้แล้ว เหงารู้ไหม"พอร์ชที่พูดแล้วยิ้มก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาตลอดเวลาที่เฟิร์นป่วยเขายิ่งอ่อนแอลงเรื่อยๆทั้งที่เขาก็ไม่ได้เป็นคนแบบนี้

น้ำตาที่ไหลมากระทบมือของใบเฟิร์นนิ้วที่ขยับทำให้พอร์ชเงยหน้าขึ้นมาดูก่อนจะเรียกหมอ

"คุณหมอครับ เฟิร์นฟื้นแล้วครับคุณหมอ"พอร์ชที่ดีใจก่อนที่หมอจะมาตรวจใบเฟิร์นป๊อปปี้ฟางและเอี๊ยงป๊อปปี้หญิงที่เดินมาก็เห็นพอร์ชยืนอยู่หน้าห้องก็แปลกใจ

"พอร์ชมีอะไรรึเปล่า"ฟางที่เดินเข้ามาหา

"เฟิร์นฟื้นแล้วฟาง"พอร์ชที่พูดแล้วจับมือฟาง

"จริงดิ"ฟางที่ได้ยินก็ยิ้มก่อนที่หมอจะเดินออกมา

"เข้าเยี่ยมคนไข้ได้แล้วนะครับแต่ต้องดูแลจิตใจเธอให้ดีไม่งั้นร่างกายยิ่งจะทรุดลงไปอีก"หมอที่พูดก่อนจะเดินออกไป ทั้งหมดเดินเข้ามาในห้องใบเฟิร์นที่นั่งกอดตุ๊กตากมีอยู่แล้วหันไปด้านนอกระเบียง

"เฟิร์นพี่มาแล้วเป็นไงบ้าง"ฟางที่เดินเข้าไปหาใบเฟิร์น

"....."ใบเฟิร์นที่เอาแต่เงียบจนฟางแปลกใจ

"เฟิร์น เฟิร์นอย่าเงียบดิ"ฟางที่พูดแล้วเขย่าแขนน้องสาว

"ที่จริงแล้วเฟิร์นรู้มาได้ระยะหนึ่งแล้วนะว่าเฟิร์นกลับมาเป็นโรคนี้อีก เฟิร์นรู้ดีว่าการเป็นอีกครั้งมันรุนแรงจนบ้างที่เฟิร์นอาจจะรับไม่ไหวก็ได้"เฟิร์นที่พูดก่อนจะมองหน้าพี่สาวแล้วน้ำตาไหลออกมา

"เฟิร์นต้องไหวสิเฟิร์นต้องอยู่กับพี่อยู่กับฟ้านะถ้าพี่ไม่มีเฟิร์นพี่จะอยู่ยังไง"ฟางที่พูดแล้วมองหน้าน้องสาวน้ำตาค่อยๆไหลออกมาจนน้องสาวเอือมมือมาเช็ดน้ำตาให้

"พี่ฟางอย่าร้องไห้สิ สัญญากับเฟิร์นก่อนว่าถ้าเฟิร์นไม่ไหวห้ามอ่อนแอต้องเข้มแข็งโตแล้วนะ พี่ป๊อปถ้าเฟิร์นไม่อยู่นะพี่ป๊อปต้องดูแลพี่ฟางให้เฟิร์นนะ"ใบเฟิร์นที่พูดแล้วแสยะยิ้มออกมา

"พี่ไม่สัญญานะเจ้าแสบ มาดูแลเองเลยพี่ต้องทำงานนะ"ป๊อปปี้ที่พูดแล้วลูบหัวใบเฟิร์น

"แล้วไม่คิดจะเห็นใจพี่บ้างหรอ"พอร์ชที่พูดใบเฟิร์นที่หันมาแล้วยิ้ม

"เฟิร์นพี่เป็นคนที่ไม่ได้ดีมากนะพี่อยากดูแลเราให้พี่ดูแลเรานะ พี่รักเรา เป็นแฟนกับพี่นะ"พอร์ชที่พูดก่อนจะหยิบแหวนออกมาใส่ให้เฟิร์น

"ไม่ต้องหรอกไปเจอคนที่ดีกว่าเฟิร์น แล้วดูแลเข้าให้ดีอย่าให้ผิดพลาดล่ะ"ใบเฟิร์นที่พูดแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย

"ไม่พี่จะไม่ไปไหนให้พี่ดูแลเรานะ พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำให้เราเสียใจแต่งงานกับพี่นะ"พอร์ชที่พูดยิ่งทำให้ทุกคนอึ้ง

"พอเถอะ แต่งไปก็ไม่มีประโยชน์"ใบเฟิร์นที่พูดแล้วยิ้มออกมา

"เฟิร์นไม่ต้องสัญญาก็ได้ รับแหวนพี่ไว้ก็พอนะ"พอร์ชที่พูดแล้วใส่แหวนให้เฟิร์นจนสุดใบเฟิร์นที่มองชายหนุ่มที่เขารักก็อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้ก่อนที่เลือดแดงๆจะไหลออกมาจากจมูกของเขาอีกพอร์ชรีบเอามือมาเช็ดให้ใบเฟิร์น

"พอแล้ว"ใบเฟิร์นที่พูดก่อนจะกอดพอร์ชไว้ทั้งหมดที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็อดที่จะสงสารสองคนไม่ได้ใบเฟิร์นไม่ได้ไม่สบายเพราะเรื่องแค่นี้แต่เป็นเพราะโรคเก่าของเขากำเริบ เขาควรจะดีใจที่เขาได้แต่งงานกับคนที่เขารักและได้ยินคำว่ารักจากพอร์ชแต่เขาก็เสียใจถ้าหากเขาไม่ไหวคนที่เขารักก็ต้องเสียใจเขาอยากให้พอร์ชเจอคนที่ดีกว่าและอยู่ได้นานกว่า

ได้ยินไหมหัวใจฉันมันกำลังบอกรัก รักเธออยู่แต่ฉันไม่อาจจะเปิดเผยใจบอกใครให้เธอได้รู้

........................................................................................

ใบเฟิร์น.

มาแค่นี้ก่อนเดี๋ยวจะรับอัพให้จบนะ เศร้าๆไปก่อนอย่าพึ่งเบื่อนะ

"เม้นค่ะ" อ่านเตอะพลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส

รีดเดอร์หายไปหนายยย คิดถุงงงงงง