แฝดริษยา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วนะพี่ป๊อป ไปถึงอเมริกาเพื่อตามหายัยฟางเนี่ยนะ”เฟย์ตกใจกับความคิด

ของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆพี่คิดมันดีแล้วล่ะเฟย์ พี่จะไม่ปล่อยให้ฟางต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว”ป๊อปปี้

พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ ถ้านายอยากจะดูแลฟางพวกเราก็ยินดีจะช่วย แต่ตอนนี้นายรับสายแม่นายก่อนเถอะ โทรหา

ทางนายไม่ติดสินะเลยต้องโทรเข้าหาชั้นแบบนี้ โทรจนสายแทบไหม้แล้วเนี่ย”เขื่อนพูดก่อนจะยื่น

มือถือให้กับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ครับแม่ ตอนนี้ผมอยู่กรุงเทพครับ อะไรนะครับจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”ป๊อปปี้รับสายแม่ของเขาก็พูด

ขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้ยินเรื่องราว

 

 

 

 

 

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้นหรอพี่ป๊อป”เฟย์รีบเดินเข้ามาถามป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“แม่กานดาโทรมาบอกว่าแม่พี่จู่ๆก็ช้อคเป็นลมไปแล้ว”ป๊อปปี้พูดก่อนที่ทั้งหมดจะรีบขับรถกลับเขา

ใหญ่ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ผมอาการเป็นยังไงบ้างครับ”เมื่อมาถึงโรงพยาบาลป๊อปปี้ก็รีบถามกานดาและนายธีร์

 

 

 

 

 

 

 

“หมอบอกว่าคุณเตือนใจเกิดอาการเครียดแล้วทำให้อาการมะเร็งที่ลำไส้กำเริบดีนะที่พามาส่งโรง

พยาบาลทัน”กานดาพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ครับเป็นยังไงบ้างครับ”ป๊อปปี้รีบวิ่งเข้าไปในห้องตรวหลังจากพยาบาลออกมาจากห้อง

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ยังเห็นหัวแม่อีกหรอ นึกว่าจะมัวแต่หลงไปตามนังเมียแพศยาของแกนั่น”คุณหญิงรีบว่า

 

 

 

 

 

 

“แม่ครับ ผมทำฟางท้องนะครับ ผม็ต้องจัดการเรื่องให้มันถูกต้องผมต้องรับผิดชอบ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“จะรับผิดชอบอะไรนักหนา ลูกในท้องนังนั่นใช่ลูกเราจริงรึเปล่าก็ไม่รู้เอาเงินฟาดหัวไปก็จบ

แล้ว”คุณหญิงว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ครับแม่ผมไม่อยากทำร้ายฟางอีกแล้ว เท่านี้ผมก็ทำลายชีวิตฟางมามากพอแล้ว แม่ครับ ตอน

ที่ผมเสียฝ้ายไปครั้งแรกผมแค้นฟางกับป้าเค้ามากเลยเผลอทำเรื่องโง่ๆไป ผมข่มขืนฟาง

ครับ”ป๊อปปี้สารภาพความจริงออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ นี่ทำไมเราถึงทำเรื่องแบบนี้ แต่ไม่รู้ล่ะในเมื่อแม่นั่นหายตัวไปแบบนี้เท่ากับว่าแม่นั่นคงไม่

ต้องการให้เรามารับผิดชอบเรื่องทั้งหมด ป๊อปลูกควรจะเริ่มต้นใหม่ได้แล้วนะจะมาจมปลักอยู่กับ

เรื่อง2พี่น้องนี้ไม่ได้ ไหนจะธุรกิจของตระกูลเราอีกนี่แม่ก็แก่ตัวลงแล้วนะเราจะไม่คิดดูแลกิจการ

เลยรึไง แม่ขอล่ป๊อปแม่ป่วยขนาดนี้แล้วนะไหนจะธุรกิจใหม่ที่ต้องเปิดตัวที่เวียดนามอีกเราต้อง

กลับไปดูแลงานกับแม่”คุณหญิงเตือนใจพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณหญิงป้าครับ ผมว่าเรื่องฟางคุณหญิงป้าไม่ควรจะบังคับนะครับอย่างน้อยก็เป็นเมียป๊อปปี้อีก

คน”เขื่อนเดินเข้ามาพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องธุรกิจตระกูลของเราผมจะกลับไปช่วยบริหารเองครับแต่รีสอร์ตกับการตามหาฟาง”ป๊อปปี้

พยายามพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ภายในเวลา3วัน แม่ให้เวลาแค่นั้นจริงๆ ถ้าไม่มีการติดต่อของแม่ฟางนั่นเท่ากับว่าเค้าไม่ต้องการ

ให้ทางเรารับผิดชอบแล้วป๊อปต้องไปคุยงานธุรกิจที่เวียดนามกับแม่”คุณหญิงเตือนใจยื่นคำขาด

ทำให้ป๊อปปี้ต้องจำยอมรับคำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นยังไงพออยู่ได้มั้ย บ้านบนดอยมันไม่ค่อยมีความสะดวกสบายอะไรเท่าไหร่นะ”เวนดี้ที่ช่วย

ฟางหิ้วกระเป๋าของฟางมาที่ห้องพักที่บ้านของเธอก็พูดขึ้นแล้วมองไปยังฟางที่เอาแต่ซึมมาตลอด

ทาง

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไร แค่ทุกคนใจดีให้เรามาอยู่ด้วยก็ไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้ว”ฟางพูดแล้วยิ้มให้กับเวนดี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“จัดของเสร็จรึยังเดี๋ยวเราจะมาพาคนสวยไปดูไร่ชาของเรานะ”เวฟรีบวิ่งมาหาฟางแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“นี่นายก็อย่าพึ่งเซ้าซี้คนสวยเลย ให้คนสวยได้นอนพักก่อนก็ได้ กำลังท้องไส้ด้วยเนี่ย”เต้ยพูด

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้ย2คนนี้เรียกคนสวยๆอยู่นั่นล่ะ ชั้นเองก็สวยเหมือนกันนะ”เวนดี้รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เออจริงสิ เรายังไม่ได้ตั้งชื่อให้กับคนสวยเลย คนสวยจำชื่อตัวเองไม่ได้นี่นา”เต้ยรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวชั้นตั้งชื่อให้ๆ ทั้งสวยทั้งน่ารักน่าทะนุถนอมราวกับต้นอ่อนของธัญพืช ชั้นจะตั้งชื่อให้เธอว่าฉิ

งดีกว่า อาฉิง ผู้อ่อนเยาว์”เวฟรีบตั้งชื่ให้กับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหมลึกซึ้งเชียวนะยะชื่อไทยก็ได้ย่ะ”เวนดี้รีบพูดทำให้ทุกคนหัวเราะออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไร ชื่อนี้ก็เพราะงั้นเราเอาชื่ออาฉิงก็ได้”ฟางรีบพูดแล้วยิ้มให้ทุกคนจนเต้ยและเวฟที่เห็นก็

หน้าแดง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาเป็นว่าเดี๋ยวอาฉิงพักผ่อนให้เต็มอิ่มก่อนแล้วกันเดี๋ยวชั้นจะมาเรียกไปกินข้าวเย็นนะ”เวนดี้พูด

แล้วพาทุกคนเดินออกไปนอกห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะ”ฟางมองไปทางหน้าต่างที่มีแต่ภูเขาก็ถอนหายใจออก

มา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว่าไงเป็นยังไงได้เรื่องมั้ย”ระหว่างที่ป๊อปปี้อยู่ที่รีอสอร์ทนั้นก็ไม่เลิกความพยาบามตามหาฟางก็รีบ

ถามเมื่อเห็นโทโมะและแก้วกลับมาจากติดต่อกับเจ้านายที่สาขาอเมริกา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เราติดต่อกับทางนั้นไปแล้วนะเค้าบอกว่าติดต่อกับฟางไม่ได้แถมฟางก็ไม่ได้อยู่ที่อเมริกาด้วย”โท

โมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นเท่ากับว่าฟางไม่ได้อเมริกา แล้วนี่ฟางเค้าหายไปไหนของเค้ากันนะ”แก้วพูดแล้วครุ่นคิด

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นชั้นจะจ้างนักสืบตามตัวฟางไม่ว่าจะต้องเสียเงินเท่าไหร่หรือยากเย็นแค่ไหนชั้นก็จะทำ”ป๊อปปี้

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ แต่นายต้องไปดูงานกับแม่นายที่เวียดนามนินายจะเอายังไง”โทโมะรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องห่วงทางนี้ชั้นกับเฟย์จะช่วยตามหาฟางที่นี่อีกที นายรีบทำงานตรงนั้นให้เสร็เถอจริ

งมั้ยเฟย์”เขื่อนรีบพูดแล้วหันไปมองที่เฟย์ที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรพี่จงเบค่ะๆเฟย์จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ”เฟย์วางสายแล้วเอามือกุมขมับ

 

 

 

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้นหรอเฟย์”แก้วถามเมือ่เห็นเฟย์ทำหน้าเครียดๆ

 

 

 

 

 

 

 

“พี่จงเบค่ะตอนนี้เพื่อนที่ทำงานที่เกาหลีบอกว่าพี่จงเบป่วยหนักจากพายุหิมะแล้วเพ้อหาเฟย์ตลอด

แต่ว่าทางนี้เราก็ยังตามหาตัวฟางไม่เจอเลย”เฟย์พูดเครียดๆทำให้เขื่อนนิ่งเงียบ จริงอยู่ ถึงแม้จะ

เคลียร์เรื่องแบมแล้วแต่เฟย์ยังเป็นแฟนจงเบอยู่นี่นา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องห่วงเฟย์รีบไปหาแฟนเฟย์เถอะทางนี้พี่จะช่วยป๊อปเองไม่ต้องห่วง”เขื่อนพูดแล้วเดินจาก

ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อคู่นี้ก็ไม่รอดแถมยังมีปัญหามาอีกคู่อีก”แก้วเอามือกุมขมับแล้วมองป๊อปปี้และเฟย์ที่นั่งซึมอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นฝากนายจัดการเรื่องฟางทีนะได้เรื่องยังไงก็โทรบอกชั้นด้วยนะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อทุกคนมาส่งที่

สนามบิน

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องห่วงนะคะพี่ป๊อปยังมีพวกเราช่วยกันตามหาอยู่ว่าแต่พี่ป๊อปเถอะต้องช่วยให้คุณหญิงป้า

ใจอ่อนยอมรับพี่ฟางด้วยนะคะ”แก้วพูดแล้วมองไปทางคุณหญิงเตือนใจที่นั่งกับพยาบาลส่วนตัว

เช้คเอกสารงานต่างๆอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ พี่จะจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยเอง”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินเข้าไปประตูทางเข้าห้องพักผู้

โดยสารทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย อะไรกันเนี่ยเวฟ”ฟางที่ทำกับข้าวเสร็ก็แปลกใจเมื่อเวฟยื่นดอกกุหลาบให้1ดอก

 

 

 

 

 

 

 

“คนสวยๆอย่างอาฉิงต้องเหมาะกับดอกไม้สิจ้ะ”เวฟพูดแล้วยิ้มขวยเขินทำให้ฟางส่ายหน้า

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าวเต้ยเอาดอกไม้มาให้ใครเนี่ย”ฟางรับดอกไม้จากเวฟมาก็แปลกใจที่เต้ยถือช่อดอกกุหลาบช่อ

โตเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

“อ่ะเราให้อาฉิงนะ ถือเป็นการต้อนรับอาฉิงอย่างเป็นทางการ”เต้ยยิ้มให้ฟางแล้วยื่นช่อดอกไม้ให้

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ขอบใจทั้ง2มากเลยนะความจริงไม่ต้องเอาดกไม้มาให้เยอะแยะมากมายแบบนี้หรอกแค่ดอก

หญ้าดอกเดียวเราก็รับแล้วล่ะ”ฟางพูดแล้วมองไปที่ดอกหญ้าที่ขึ้นตรงกำแพงอิฐของบ้านก็นึกถึง

ป๊อปปี้ที่เคยเอาดอกหญ้ามาให้เธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถามจริงเถอะ ทำไมต้องดอกหญ้าด้วย นี่นายมีรสนิยมที่แย่มากนะกับการให้ดอกไม้ผู้หญิง”ฟาง

บ่น

 

 

 

 

 

“นี่คุณ ผมน่ะมีรสนิยมพอน่า แต่ที่ผมให้ดอกหญ้ากับคุณเพราะถึงแม้ดอกหญ้าจะเป็นพืชที่ต่ำต้อย

แต่มันก็ขึ้นอยู่ได้ทุกที่ ทนต่อทุกสภาพอากาศ เหมือนกับคนที่เข้มแข็งอดทนต่อทุกสิ่งที่เข้ามา

แบบคุณ”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางนิ่งเงียบไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อาฉิงเป็นอะไรรึเปล่าเห็นเหม่อๆเอาอ่ะ”เต้ยรีบถามฟางที่เห็นฟางเศร้าลงไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อเปล่าจ้ะ นี่เราทำกับข้าวใกล้เวร็จแล้วออกไปรอด้านนอกกับเวฟสิ เดี๋ยวอีกสักพักเวนดี้ก็มา

แล้ว”ฟางพูดอ่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่อ่ะเราอยากจะช่วยอาฉิง”เต้ยพูดแล้วยิ้มหวานให้กับฟางทำให้ฟางชะงักแล้วรู้ทันทีว่าเต้ยคิด

อะไรอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เต้ยความจริงไม่ต้องดูแลเราหรอก เราน่ะไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีอะไรแถมท้องมีลูกติดด้วยนะ”ฟาง

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“คนที่ท้องแล้วไม่มีสามีใช่ว่าจะเป็นคนไม่ดีอะไรนะอาฉิง ไม่รู้อ่ะ เราสนใจอาฉิงตั้งแต่แรกเจอแล้ว

ไม่ว่าอาฉิงจะผ่านอะไรมาเรารับอาฉิงได้เสมอนะ เราขอจีบอาฉิงนะ”เต้ยพูดแล้วกุมมือฟางเอาไว้

ก่อนจะบอกความในใจออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เอาอย่างงั้นก็ได้”ฟางชะงักเมื่อเห็นแรงตื้อของเต้ยไม่ไหวก็ปล่อยให้เลตามเลยไป

 

 

 

 

 

 

 

เหมือนจะดูยุ่งยากนะแต่บอกเลยว่าต่อไปฟางจะเอาคืนป๊อปแล้วว

 

 

โค้งสุดท้ายของคู่นี้แล้วจ้าาาา อย่าพึ่งเบื่อนะๆๆๆๆๆๆๆ