[ EXO : BIGBANG : 2NE1] อาญาหัวใจ

 

รถ....เลี้ยวเทียบท่าเข้าจอดที่โรงจอดรถก่อนจะดับเครื่องลงพร้อมกับเสียงโวยวายของเจ้าบ้านทั้งสอง

 

“ ไอ้ฮุน....คราวหน้าแกไม่ต้องซื้อชานมไข่มุกขึ้นมากินบนรถอีกนะ กินแล้วไม่รู้จักระวัง ดูสิ...เสื้อฉันเปื้อนหมด อุตส่าห์สั่งซื้อมาจากปารีส”

 

“ อะไร...ฮยองนั้นแหล่ะ ไม่ระวังเอง ตอนรถจะเบรกทำไมไม่หลบไปด้านอื่นล่ะ มาบิดตัวซบไหล่  ร้องกระตู้วู้ว้าย คนเขาก็ตกใจหมดสิ....แสดงว่า คงจะเคยทำกะพี่ชานบ่อย แหม...อ่อยไม่ดูตาม้าตาเรือบ้างเล๊ย”

 

“ใครอ่อย?” แบคทำท่าเชิดหน้าเถียงใส่ “อย่างแกมีอะไรให้น่าอ่อย ฉันไม่ใช่แม่สมหานนะจ๊ะ จะได้คอยอ่อยผัวอยู่ทุกวี่ทุกวัน”

 

“ พูดน่ะ....หัดดูตัวเองด้วยสิ  ถึงพี่ลู่จะชอบอ่อย เขาก็อ่อยอย่างมีมารยาท ไม่ได้มานั่งชายตามอง เลียปากแผล็บๆ แสดงความอยากแบบฮยองเลยซักกะนิด”

 

“ นังฮุน!”  เขาขึ้นเสียงใส่ แต่ปีศาจมักเน่อย่างโอเซฮุนนอกจากดีโอกะลู่หานแล้วเขาก็ไม่กลัวฮยองหน้าไหนทั้งนั้น

 

“ อ่อ...แล้วที่สำคัญพี่ชานเขาชอบผู้หญิง  ผมว่าพี่ควรจะหยุดอ่อยพี่ชานแล้วเอาเวลาทั้งหมดไปโทรไลน์ฟังเทศน์จากมหาเฉินดีกว่านะ เผื่อจะปลง”

 

“ อีฮุนนนนนนนนนนน!!” แบคฮยอนคว้าคอเสื้อของมักเน่จอมเกรียนเอาไว้ แต่หนุ่มรุ่นน้องมีรึจะยอมเสียท่าให้ง่ายๆ

 

“ ถ้าฮยองทำอะไรผม  ผมจะฟ้องพี่ชาน ..”

เซฮุนยักคิ้วมองหน้า ดวงตาขี้เล่นที่เผลอๆก็ดูจะน่ารัก แต่ถ้าเวลาจิกตาใส่ใคร คำว่าน่ารักจะพ่วงมาด้วยกับคำว่าน่าชัง

 

มักเน่ผู้น่ารักน่าชังของเหล่าบรรดาฮยองทั้งหลาย

 

แต่มักเน่ผู้น่ากระทืบให้ตาย คงจะนิยามไว้แค่แบคฮยอนที่หมั่นไส้น้องคนเล็กจนเป็นคู่หูคู่กัดกันเลยทีเดียว

 

“ เออ!” เขากระแทกเสียงใส่ ก่อนจะปล่อยคอเสื้อแล้วเดินฟึดฟัดหายเข้าไปในคฤหาสน์หลังโต ทิ้งให้ปีศาจมักเน่ยืนหัวเราะร่าสะใจ

 

“คุณโอเซฮุนครับ”  เสียงคนขับรถทำให้ชายหนุ่มหัวเราะอ้าปากค้างและหันมาถลึงตาใส่ทันที

 

“ มีอะไร?”

 

“ คุณลืมเอาชานมอีกสองแก้วลงจากรถครับ”

 

“แต๊งค์กิ้ว คัมซา..ขอบคุณนะ ” เขารับถุงใส่แก้วชานมก่อนจะหมุนตัว วางท่าสเต็ปเท้า เดินเต้นเข้าบ้านไปอย่างอารมณ์ดี

 

      ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งเป็นที่พำนักของผู้บริหารบริษัท exoluxion ทั้ง 12 คน ได้ถูกแบ่งสัดส่วนออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งKและM โดยมีห้องส่วนตัวของแต่ละคนเป็นจำนวนหกห้อง รวมไปถึงห้องซ้อมดนตรี ห้องสมุด และห้องจิปาถะอีกมากมาย  นัยว่าหากรวมบ้านทั้งหลังก็จะมีประตูห้องเกินกว่ายี่สิบประตูในบ้านหลังเดียว

     

      เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ใช้ในการก่อสร้างคฤหาสน์หลังนี้ ส่วนมากก็มาจากคลังสรรพสตางค์ในแบล็คการ์ดของลีดเดอร์ซูโฮ แต่นานๆหนที่ลีดเดอร์หนุ่มจะกลับมาพำนักพักพิงให้สมกับเป็นผู้ออกงบสร้าง

     

      แม้แต่สมาชิกของฝั่งเอ็มที่ต้องรับผิดชอบบริหารงานบริษัทในถิ่นแคว้นแดนมังกร ช่วงเวลาที่พวกเขาจะกลับมาพักผ่อนนั้นมีไม่มาก  

 

ตัวบ้านของอีกฟากจึงถูกลงกุญแจล็อกเอาไว้   รอเพียงแค่เวลาที่พวกเขาจะกลับมาเยี่ยมเยือน...

 

กลับมารวมตัวเป็นหนึ่งอีกครั้งในบ้านหลังนี้!

 

“ อ้าว..ฮยอง”  ปีศาจมักเน่เอ่ยปากทักทายกับ ดีโอ หรือคยองซู สมาชิกที่ดูน่าเกรงขามรองจากชานยอล

 

“ ยังไม่นอนอีกเหรอฮะ”  เขาว่าพลางมองดูนาฬิกาที่บอกเวลาในตอนนี้ “ สี่ทุ่มแล้วนะ ฮยอง ... มารอใครเหรอครับ”

 

“ ใช่...พี่กำลังรอไคอยู่”

 

รอยยิ้มที่แต่งแต้มดวงหน้ากลมมน การรอคอยคนที่ตัวเองรักก็เหมือนกับหน้าที่ศรีภรรยาที่ดีที่ควรรอสามีด้วยความเป็นห่วง

 

“วันนี้ได้ไปเยี่ยมพี่จุนรึเปล่า?” ดีโอถามเซฮุนซึ่งกำลังพยายามแกะฝาแก้วชานมให้เปิดออก

 

“ ฮึ... ไม่ได้ไปอ่ะ.... อ่า  ฮยอง  ผมแกะฝาแก้วไม่ออกอ่ะ” เขายื่นแก้วชานมให้ดีโอ

 

“ แกะให้หน่อยดิ”

 

ดีโอส่ายหน้าหน่ายใจ มักเน่ผู้มีชีวิตอยู่ได้เพราะชานม หากมีเรื่องอะไรที่ต้องไหว้วานหลอกใช้ไอ้น้องเล็กคนนี้ ชานมเนี่ยแหล่ะ...ของกำนัลสินบนที่ดีที่สุดหล่ะ

 

“ อ่ะ ...” ดีโอส่งแก้วชานมกลับไปให้เจ้ามักเน่ ก่อนจะก้มมองกางเกงสีขาวของตัวเองที่เปลี่ยนสีกลายเป็นสีชมพูของชานม

 

“ หกเลอะหมดเลย.... วู้  เซฮุนไปหยิบทิชชู่ให้พี่หน่อยดิ”

 

“ ผมว่าฮยองขึ้นไปเปลี่ยนกางเกงเลยเหอะ ทิชชู่คงเช็ดไม่ออกหรอกเดี๋ยวผมจะนั่งรอไคแทนพี่ก่อนก็ได้”

 

“ งั้นพี่ฝากด้วยนะเซฮุน ถ้าไคมาถึงแล้วก็บอกให้เขาขึ้นไปบนห้องเลยล่ะกันนะ”

 

เซฮุนตะเบ๊ท่ารับเยี่ยงทหารที่ได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา เมื่อร่างของคนขาสั้นค่อยๆเดินขึ้นบันไดจนจะสุดทางที่จะเข้าห้องของตน  ประตูของคนข้างห้องก็เปิดออก

 

เสียงประตูที่ทำให้เขาต้องหันไปมอง

 

ชายหนุ่มในสภาพชุดเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวกับทรงผมที่ใกล้จะแห้งอยู่หมาดๆ

 

ท่วงท่ามิต่างจากแมวน้อยยั่วสวาทกำลังยืนพิงอยู่ที่ขอบประตู

 

รอยยิ้มที่กระตุกขึ้นเมื่อสายตาประทะเข้ากับส่วนล่างของหนุ่มดวงตาใหญ่เท่ากับไข่ห่าน

 

สิ่งที่เขามองอยู่ก็เช่นกัน....

 

“ อ้าว แบคฮยอง .... ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ นึกว่าเข้านอนแล้วซะอีก”

 

“ แล้วคยองล่ะ ... มัวแต่มานั่งคอยคนอื่นเขาอยู่ได้ แล้วนั้นกางเกงเลอะอะไรมาล่ะ เดี๋ยวพี่ช่วยเช็ดให้เอามั้ย”   แบคฮยอนเอ่ยถามพลางทำท่ากรีดกรายย่างเท้าหมายจะเข้ามาใกล้ชายหนุ่มจริงๆ

 

“ เอ่อ ไม่เป็นไรๆ พอดีผมแกะฝาแก้วชานมให้เซฮุนแล้วบังเอิญมันก็เลอะอ่ะ....กะว่าจะเข้าไปเปลี่ยนกางเกงในห้องอยู่”

 

ดีโอรีบถอยหลบออกมากะจะหนีเข้าห้องไปให้เร็วที่สุด หากแต่เหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างได้จึงหันกลับไปถามเจ้าแมวยั่วสวาทที่กำลังยืนอ่อยเขาอยู่ว่า

 

“ ไคเขาได้โทร.ติดต่อมาหาฮยองบ้างรึเปล่า? ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย ผมรู้สึกเป็นห่วง”

 

พอได้ยินชื่อของคู่สร้างคู่สมของอีกฝ่ายทำให้แบคฮยอนชะงักเท้าแล้วเบี่ยงตัวเชิดหน้าขึ้น

 

“ ไม่ได้โทร!”เขาตอบห้วน ประชดใส่  “ คงจะนอนกกผู้หญิงอยู่นอกบ้านล่ะมั้ง”

 

“ ทำไมพี่พูดอย่างนี้ล่ะ ...นี้ผมถามพี่ดีๆนะ”

 

“ ฉันก็แค่ตอบตามความรู้สึกของฉัน ก็แค่นั้น ... อย่าคิดมากไปเลยน่า คยอง คนเป็นผัวถ้ากลับบ้านดึกๆดื่นๆแบบนี้ แถมยังโทร.ติดต่อไม่ได้อีก มันก็มีอยู่แค่เรื่องเดียวนั้นแหล่ะน่า....เรื่องที่ผู้ชายอย่างเราก็รู้ดีอยู่แล้ว”

 

แบคฮยอนเดินหัวเราะคิกคักผ่านหน้าดีโอ เลี้ยวตัวชนไหล่ ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนเซเพราะแรงผลักที่ตั้งใจของอีกฝ่าย  

 

พอดีกับเจ้าปีศาจมักเน่ที่กำลังเดินขึ้นบันไดมาพร้อมกับจงอิน หรือ ไค คู่รักของดีโอ

 

“ ฮยองฮ่ะ...ไค กลับมาแล้วฮะ อะ อ้าว  ฮยอง”  เซฮุนตะโกนเรียกดีโอที่เดินหน้าบึ้งกลับเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว

 

“ ดีโอเขาเป็นอะไร”  ไคถามสีหน้างุนงง เซฮุนส่ายหน้าไม่รู้เรื่องด้วย

 

“  คงจะโดนแบคฮยองแขวะอีกตามเคยนั้นล่ะ  ... เห็นคนอื่นเขามีคู่ก็อยากจะมีคู่ให้เหมือนคนอื่น แต่น่าเสียดาย....ที่รายนั้นเขาไม่ยอมเล่นเป็นคู่ด้วย ”

 

“ หมายถึงชานยอลฮยองน่ะเหรอ?”

 

“ ก็มีอยู่คนเดียว...”  เซฮุนกล่าวรับ พลางโบกไม้โบกมือไล่ น้องคนรองที่มีอายุไล่เลี่ยใกล้กันกับเขา

 

“ เข้าไปโอ๋เมียนายสิ  เดี๋ยวก็ได้นอนกินแห้วซะหรอก!” คิมไคทุบไหล่เซฮุนเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของดีโออย่างเงียบๆ

 

เซฮุนดึงแขนเสื้อที่หย่อนให้ตึงขึ้น สายตาของเขาจับจ้องไปที่ประตูไม้สักมุมสุดของบ้าน

 

ห้องของชายผู้เป็นเช่นดั่งตัวแทนแห่งนกฟินิกซ์

สัตว์ในตำนาน  ..... ที่มาพร้อมกับดวงไฟ

 

จิตใจผู้เป็นเจ้าของห้อง

 

ที่แอบซ่อนอยู่ในวังวนอันมืดมิด และหลอมรวมกับเพลิงแค้น

 

จิตใจที่ควรถูกชะล้าง...

 

หากแต่ใครกันเล่าที่จะทำให้ผ้าบางที่แปดเปื้อนจากอดีตให้ขาวสะอาดได้ดั่งเดิม

 

มิใช่...น้ำที่จะดับไฟได้ฤา!?