ผจญภัยในสุสานกษัตริย์ ตอน สุสานจิ๋นซี

บทที่10

ชายแปลกหน้า

ช่วงเวลาอันโหดร้ายผ่านพ้นไปรวดเร็วอย่างกับเรื่องตลก ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าตัวเองจะมาพบเรื่องที่น่าระทึกขวัญแทบเอาชีวิตไม่รอดเช่นนี้ ถ้าไม่ได้ผู้ชายแปลกหน้าที่นั่งอยู่ข้างๆช่วยเหลือ ผมกับตาแก่ลี่หางตอนนี้คงตายจมกองแมลงสาปกันไปแล้ว

พวกเราพักเหนื่อยกันสักพัก เมื่อผ่อนคลายความตื่นเต้นลงมาบ้างผมจึงหันไปขอบคุณเขา "ขอบคุณนะเสี่ยวเกอ ถ้าไม่ได้คุณผมคงตายกันไปแล้ว" พอพูดจบผู้ชายคนนั้นก็หันมามองผม ทั้งแววตา สีหน้านิ่งเฉย ไม่ได้ยินดียินร้ายที่ได้พบกับพวกเรา

พอเห็นปฏิกิริยาของเขาแล้วผมรู้สึกประหม่า ไม่กล้าถามอะไรเขาอีก ไม่รู้ว่าอยู่ผ่ายไหน คนดีหรือเลวก็เอาแน่ไม่ได้ แต่เขาช่วยชีวิตเรา การขอบคุณก็ถือว่าเรายังมีความเป็นมนุษย์อยู่ ผมจึงไม่คิดเสียใจที่พูดคำๆนั้นออกไป

ส่วนอาลี่หางค่อนข้างแย่ เนื้อตัวเขาเต็มไปด้วยบาดแผลจนน่ากังวล ผมดึงกระเป๋าออกมา พลางรื้อค้นหายามาล้างแผลให้เขาก่อน พอเสี่ยวเกอคนนั้นเห็นว่าผมมียาอยู่ในกระเป๋า เขาก็ดึงมันไปเฉย ผมเบิกตาตกใจกะจะต่อว่าเขา แต่เมื่อเห็นเขาถกแขนเสื้อขึ้น ก็ต้องหุบปาก

แขนของเขาเต็มไปด้วยผ้าพันแผลที่ชุ่มเลือด เขาแกะผ้าพันแผลนั่นออกมา ดูเหมือนว่ามันไม่ได้รับการรักษาอย่างถูกวิธี เขาหยิบขวดยาล้างแผลเทราดไปทั้งแขน เกิดฟองสีขาวฟู่ออกมา พอเห็นแล้วผมก็รู้สึกแสบแทน จากนั้นเขาก็ส่งขวดคืนให้ผม แล้วหยิบผ้าพันแผลที่ยังไม่ได้ใช้ในกระเป๋าขึ้นมาพันแขนตัวเองอย่างชำนาน ไม่นานก็เสร็จ ทำเองโดยที่ไม่ต้องให้ผมช่วยเลย

พอเขาจัดการตัวเองเสร็จแล้ว ก็เงยหน้ามองผม พูดว่า "ขอบคุณ" ผมนี่อึ้งไม่รู้จะพูดอะไรดี ผู้ชายคนนี้ค่อนข้าง... ทำตัวแปลกพิลึก

ผมพยักหน้าให้เขาเนิบๆ จากนั้นก็หันไปหาอาลี่หาง จัดการเรื่องบาดแผลของตาแก่นี่ก่อน ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยถูกกับเขา แต่ก็ถือว่าอาลี่หางเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง คงปล่อยแบบนี้ไว้ไม่ได้  

บาดแผลตามตัวของตาแก่ ทีแรกผมนึกว่าจะสาหัสเอาการ แต่พอทำแผลให้ก็รู้ว่าบาดแผลพวกนั้นไม่ลึกมาก แต่ก็คงแสบทรมานน่าดู สงสัยหลุดเข้าไปในกับดักแล้วเจอแมลงปีศาจพวกนั้นเข้า แต่ไม่รู้ว่าเป็นไงมาไง ถึงได้มาโผล่ที่เดียวกันกับผม กลไกที่นี่ทำงานซับซ้อนดีจริงๆ

อาลี่หางดูเหน็ดเหนื่อย พอผมทำแผลให้เสร็จเขาก็ผล็อยหลับไปเลย ส่วนผมก็มานั่งทำแผลตัวเอง ไม่รู้ว่าสองคนนี้ทนได้ไง แค่เอายาราดลงไปที่แผลสด ผมนี่แทบหลุดแหกปากร้องด้วยความแสบ แต่ต้องทนเอาไว้ ถ้าขืนแหกป้องร้องเมื่อไรคงจะเสียฟอร์มแย่

เมื่อผมทำแผลเสร็จ ก็นั่งพักอีกสักหน่อย ตอนนี้ร่างกายมันรู้สึกอ่อนล้ามาก สักพักตัวผมคงจะระบมแน่ๆ ความเงียบเข้าปกคลุม ผมมองไปทางด้านบนเพดานอย่างเหม่อลอย

ทีแรก ผมนึกว่าแสงที่ส่องลอดลงมาภายในห้องคือแสงของดวงจันทร์ ทว่ามันกลับไม่ใช่ แสงที่ส่องสว่างนั้นมันคือเพชรเม็ดหนึ่ง? ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจนักว่าใช่หรือเปล่า มันอยู่กึ่งกลางของห้องสาดลงบนแท่นหิน คล้ายกับแท่นบูชาของคนในสมัยนั้นได้อย่างพอดิบพอดี

ห้องๆนี้ดูสงบเงียบเชียบ ดูไม่มีอันตรายเหมือนกับห้องอื่นๆที่เราเจอ ภายในห้องค่อนข้างกว้าง รอบด้านมีรูปภาพของสัตว์ในเทพนิยายเต็มไปหมด แม้แต่เสาต้นใหญ่ มีลักษณะกลม มันคือไม้หนานมู่ทองที่แกะสลักเป็นรูปมังกรพันอยู่ที่เสาทั้งต้น

แท่นบูชาอยู่ตรงกลาง สองฝั่งเหมือนเป็นทางเชื่อมมุ่งไปยังประตูของแต่ละฝั่ง พวกเรานั่งพิงประตูยักษ์ตรงกลางห้อง ตรงหน้าคือเสาไม้ จากนั้นก็เป็นเชิงเทียนที่ตั้งเรียงหน้าขนาบข้างทั้งสองฝั่ง สงสัยห้องนี้คงเป็นห้องที่ใช้ประกอบพิธีทำอะไรสักอย่างของคนในยุคนั้น

ไหนๆก็ไหนๆแล้ว พอจะหลับตาพักมันก็นอนไม่หลับ อารมณ์ตื่นเต้นมันยังไม่หายง่ายๆ ผมเลยหันไปถามเสี่ยวเกอว่า "เสี่ยวเกอ ไม่ทราบว่าคุณมีชื่อแซ่อะไร ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ" เขาหันมามองผมแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองข้างหน้าไม่ตอบคำถามอีก

พอเห็นปฏิกิริยาเมินเฉยแบบนี้รอบสอง ผมก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิด คนเขาอุตส่าห์เป็นมิตรแต่กลับทำเป็นไม่สนใจแบบนี้ สงสัยเป็นพวกไม่เข้าสังคมแน่ๆ แต่ผมไม่เลิกถามง่ายๆ ถามเขาไปอีกว่า "ผมขอโทษที่อยู่ๆก็ถาม แต่เมื่อเราตกที่นั่งลำบากเหมือนกัน รู้จักกันไว้ก็ไม่เสียหายหรอกนะ" น้ำเสียงของผมค่อนข้างขุ่นเคือง

เขาเงียบไม่ตอบ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง นึกใจใน เออ! เรื่องของเอ็ง เงียบมันให้ตลอดก็แล้วกัน กะจะพักสายตา หมอนั่นก็โพล่งออกมาว่า "ฉันชื่อหยาง แซ่หยาง" ผมเอียงคอกลับมามองเขา แล้วยิ้มให้ทีนึง นึกว่าหมอนี่จะไม่ยอมพูดซะแล้ว ผมเลยแนะนำตัวกลับไปบ้าง "ผมอี้เฟิง แซ่หลี่" เขาพยักหน้า บอกว่ารู้แล้ว

ผมค่อนข้างงงนิดหน่อย อะไรคือรู้แล้ว แต่พอจะถามหมอนั่นก็ชิงกอดอกหลับตาไปซะก่อน ไม่ทันให้ผมได้ซักถามอะไรอีก เป็นการตัดบทสนทนาที่ทำร้ายจิตใจกันมาก ผมเบะปากใส่ไปที คิดว่าตัวเองหน้าตาดีนักหรือไง หมอนี่ค่อนข้างหยิ่งพอตัวสงสัยไม่อยากผูกมิตรกับเรานัก

เมื่อเห็นพวกเขาหลับกันหมด อีกทั้งภายในห้องก็เงียบเชียบ ผมเลยถือโอกาสหลับบ้าง รอบนี้พอหลับตา ความเหนื่อยล้าก็ถาโถมทำให้หลับไปในเวลาอันสั้น มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงอาลี่หางนั่งคุยกับคนที่ชื่อหยางหยางอยู่

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน พอผมขยับตัวลุกขึ้นนั่ง อาลี่หางก็เดินเข้ามาดูผม สีหน้าของตาแก่ดีกว่าตอนแรกเยอะ เหมือนกลับมาแข็งแรงดังเดิม ส่วนผม ตอนนี้ปวดระบมไปหมด แค่ขยับนี่ยังแทบไม่ไหว อาลี่หางนั่งชันเข่าเท้าแขนตรงหน้าผม สั่งผมว่า "อย่าเพิ่งลุก นอนต่ออีกสักพักก่อนคุณมีไข้นะ"

ผมค่อนข้างงุนงง แต่ก็ฝืนลุกขึ้นนั่ง ถามเขาว่า "อาหายดีแล้วหรอ" อาลี่หางยิ้ม เขาตอบกลับมาว่า "แผลแค่นี้ไม่ทำให้ฉันตายง่ายๆหรอก" ผมเหลือบมองไปทางคนที่ชื่อหยางหยาง เหมือนว่าสองคนนี้รู้จักกัน ก็เกิดความสงสัย ถามเขาอีกว่า "พวกอาสองคนรู้จักกันหรือ"

อาลี่หางพยักหน้า "ใช่ เขาเคยร่วมงานกับฉันมาก่อน ดูเหมือนว่าที่นี่จะมีนักคว่ำกรวยอีกคณะ คนของบริษัทตระกูลหวง" พอผมได้ยินก็สะกิดใจ เหลือบมองเสี่ยวหยาง แล้วถามอาลี่หางว่า

"เขาไว้ใจได้หรือเปล่า" อาลี่หางส่ายหน้า ไม่รู้ว่าไว้ใจไม่ได้ หรือว่าไม่แน่ใจกันแน่ แต่พอรู้ว่าพวกเขารู้จักกันผมก็เบาใจได้หน่อย คิดว่ายังไงคนเยอะก็ดีกว่าอยู่คนเดียว สถานการณ์ตอนที่อยู่คนเดียวนี่มันยังติดตาไม่หาย ไม่อยากตกอยู่ในสถานการณ์บ้าบอคอแตกแบบนั้นอีกแล้ว

ผมถามอาลี่หางอีกว่า "แล้วเขามาทำอะไรที่นี่ล่ะ อาพอจะรู้หรือเปล่า" อาลี่หางตอบว่า "ฉันลองถามเขาแล้ว แต่เขาไม่ตอบ คนๆนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ เขาซื่อตรงต่องาน ต่อให้ตายก็ไม่ปริปากบอก แต่น่าจะไว้ใจได้ มีเขาอยู่ถือว่าดี"

ถ้าอาลี่หางบอกมาอย่างนั้น ก็คงจะไว้ใจได้จริงๆ ผมจึงพยักหน้า หลับตาเตรียมพักผ่อนอีกสักนิดเพราะยังรู้สึกเพลียอยู่ ในใจก็นึกห่วงคนที่เหลือ โดยเฉพาะเฮียฟานกับเหว่ยถิง หวังว่าพวกเขาจะปลอดภัย แต่พอผมหลับตาเพียงครู่เดียว เสียงครึกครึกเหมือนกลไกลั่น ดังระงมไปทั่วทุกทิศ ระบุตำแหน่งไม่ได้ ทำให้ผมพวกถึงกับสะดุ้งโหยงรีบดีดตัวลุกขึ้นหันไปทางเสียงทันที