รักติดลบ

...หนึ่งชั่วโมง ก่อนกลับ...

"อ่อ...พี่ไวท์... พี่พักที่ไหนอะ...ที่บ้านหรือที่คอนโด...หรือที่ไหน...." เสียงเงินเอ่ยถามผมพร้อมกับลอบมายังพี่พีคด้วยความสงสัย...

" ช่วงนี้ไวท์ยังไม่ปลอดภัย...คดีความของเสี่ยสิงห์...ยังไม่เรียบร้อย..ผมก็เลยต้องดูแล พยานของผมอย่างเข้มงวดหน่อย...แต่ถ้าพวกคุณต้องการเจอกัน...ก็บอกผ่านผมได้นะ....."

"หมายความว่าพี่ไวท์...พักที่เดียวกับพี่พีคเหรอครับ...คือ...อีกสองวัน พวกผมจะต้องออกงานอีเว้นที่ห้าง The Mall One ด้วยกัน...ผมก็เลยอยากจะขอค้างบ้านพี่ไวท์หน่อย...แต่พี่ไวท์ไม่ได้อยู่ที่บ้าน...ผมคงต้องเช่าโรงแรมล่ะ..." เสียงเงินเอ่ยบอกผม...ความจริงผมค้างที่บ้านทุกคืนแต่...     เมื่อพี่พีคบอกไปแบบนั้น...ผมคงต้องตามน้ำใช่ไหมครับ...

"พี่ว่าเอางี้ไหม...พี่มีรีสอร์ตอยู่ใกล้ ๆ ห้าง นั้น...ถ้าสนใจพี่ลดให้เป็นพิเศษเลยนะ..."

"กัส...ว่าก็ดีนะทุกคน ... จะได้เถือโอกาสซ้อมบทไปด้วยเลย ..." 

" แต่กัปคงขอบายนะ...กัปไม่ชอบใช้ของตามรอยใคร ...เอาไว้กัปค่อยไปเจอพี่ ๆ ที่งานเลยละกัน"

"อ้าว!!!...แล้วอย่างนี้อายก็อดเที่ยวเลยสิค่ะ ...กัป...อายอยากไป...กัปไปด้วยเถอะนะ ๆๆๆๆๆ"

"พี่ว่ากัป...ไปค้างที่รีสอร์ตเถอะ...ช่วงพวกเราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเลย...ยิ่งชีรี่ใกล้จบละ ...ต่อไปพวกเราคงต้องห่าง ๆ กันไป...กัป...ไม่อยากเก็บความสุขตรงนี้ไว้เหรอ...."

"หึ...หึ..ความสุขของกัปแค่มีอาย...มีพี่เงิน...พี่กัส...แค่นี้...แหละที่ผมเรียกมันว่าโลกแห่งความสุข"

น้ำเสียงที่ตอกย้่ำคำว่าความสุข...โลกแห่งความสุขนั้น...ไม่มีผมอยู่ด้วย...ผมคงไม่มีค่าขนาดนั้นหรอก...คนสำคัญของหัวใจคง...มีไว้สำหรับ...อาย...เท่านั้น....มันคือความจริงที่ผมควรยอมรับมันสักที...ด้วยความที่ผมอยากลบเลือนมันให้ออกไปจากหัวสักที  ผมจึงหยิบเหล้าในขวดดื่มเพียว ๆ ทีเดียวหมด...ท่ามกลางความตกใจของกัส...และทุกคน...

"พี่ไวท์!!!... พอแล้ว...รู้ตัวไม่ใช่เหรอว่าพี่...แพ้เหล้าอ่ะ...พี่ไวท์!!!" เสียงออกัสตะโกนไล่หลังผมพร้อมกันเดินมาคว้าขวดเหล้า...แต่ผมกำลังอยู่ในอารมณ์โกรธจึงพยายามแย่งขวดเหล้าคืนมา  ทำให้...เกิดการชลมมุนกัน...เงินจึงเข้ามาดึงตัวกัสออก...และเรียกให้พี่พีคมาช่วยลากผมออกไปจากตรงนั้น....

"เดี๋ยวพี่พาไวท์กลับห้องก่อน...ถ้ายังไงนี่เบอร์พี่...น้องติดต่อไปได้นะ..." ผมมองหลังไอ้ตำรวจนั้นจนลับตา...อาการประชดของพี่ไวท์...ผมรู้ดีว่าเกิดจากอะไร...สายตาที่ตัดเพ้อมาด้วยความน้อยใจนั้น... มั่นช่างเป็นภาพที่ส่งผลกระทบต่อหัวใจผมอย่างจัง...เวลาที่พี่ไวท์ประชดผม...ไม่เคยมีสักครั้งที่จะแสดงอาการรุนแรงแบบนี้...เหล้าจะเป็นสิ่งที่ผม  พี่กัสและพี่เงิน รู้ดีว่า...พี่ไวท์ไม่เคยถูกกับมัน...แค่จิบไวน์ ... พี่ไวท์ยังอ้วกและหมดสภาพไปหลายวัน...แต่นี่เหล้า...แถมเพียว ๆ อีก ...มันจะขนาดไหน...

... คอนโด พีค...

หลังจากที่ผมลืมตัวดื่มเข้าไปเยอะ...อาการมึนหัว...จากกฤทธิ์เหล้าทำให้ผมรู้สึกผอืดผอมอยากอ้วกมาก...

"ไวท์...ไหวไหม....ลุกขึ้นมาทานยา...ไวท์...." ผมพยุงไวท์ให้ลุกขึ้นมาทานยา...แต่...

"อุ๊บ...ฮึก...อ้วกกกกกก" เสียงคนอวดดีวิ่งไปอ้วกในห้องน้ำ ...ท่าทางที่ดูเหมือนจะแย่ลง...บวกกับการยืนที่ไม่ตรงที่...ผมจึงอดไม่ได้ที่จะบ่น...

"นี้แหละ ...รู้ ๆ อยู่ว่าตัวเองแพ้เหล้า...ก็ยังจะกิน...ถ้าเพื่อน ๆ ไวท์ไม่บอกว่าไวท์แพ้เหล้าหนักขนาดนี้...พี่ก็คงจะนึกว่าไวท์แกล้งนะเนี่ย...แล้วเป็นไงบ้าง...ปวดหัวไหม...ไหนดูสิ.." หน้าตาที่ดูอ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรงนั้น...ทำให้ผมอดเป็นห่วงไม่ได้...

"โห...หน้าแดงขนาดนี้...ตัวก็เริ่มอุ่น ๆ พี่ว่า...เดี๋ยวพี่โทรหาเพื่อนน้องดีกว่า...พี่ต้องไปทำงานคงไม่ว่างมาดู..." 

" อ่อ...กัส...พี่พีคพูดนะ...คือไวท์ไม่ค่อยสบาย...พี่รบกวนกัสมาดูแลหน่อย...พอดีวันนี้พี่ติดประชุม...กัส...มาแล้วเอากุญแจที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์...ได้เลย....กัส...ฟังอยู่ไหม...."

"ครับ...." เสียงตอบกลับมา....แค่คำเดียวพร้อมกับกดวางสายไป...กัสคงไม่ว่างคุยมั้ง...แต่ก็ถือว่ารับรู้แล้ว... ผมจึงรีบแต่งตัวพร้อมกับลงไปฝากกุญแจไว้...

^^.....................จบตอนแล้ว อย่าลืมติดต่ามกันต่อนะค่ะ......................^^