Harry Potter : Girl in Prophecy ทายาทแห่งจอมมาร

-

เขียนโดย Sakurako_Jung

วันที่ 14 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 16.32 น.

  3 ตอน
  2 วิจารณ์
  9,124 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 14 มีนาคม พ.ศ. 2558 16.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

บทนำ

ชะตาแกล้งให้เด็กชายผู้รอดชีวิตมาพานพบกับทายาทจอมมาร

                       

                        ผ้าม่านที่ขาดวิ่นเป็นรอย แสดงถึงความเก่าและทรุดโทรมอย่างมากของบ้านหลังนี้ แสงไฟสลัวๆในบ้านจากตะเกียงที่ผู้ถือคือชายสูงอายุคนหนึ่ง เขามีหนวดเคราสีขาวที่ยาว ดวงตาสีฟ้าอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยในอ้อมกอดอย่างสงสารในตัวของเด็กน้อย

            เพราะสงครามที่เด็กน้อยไม่เกี่ยวข้องเลยสักนิดทำให้เธอต้องแบกรับในชะตากรรมที่ไม่ควรเกิด

            “เด็กคนนั้นคือทายาทของจอมมาร”เสียงของเจ้าของบ้านเลขที่สิบสอง กริมโมลด์เพรซที่ชายสูงอายุรู้จักดี “ใช่รึเปล่า อาจารย์ใหญ่?”และถามออกมาด้วยความไม่แน่ใจ

            “ถูกต้องแล้วแบล็ค”ผู้เป็นอาจารย์ใหญ่แห่งโรงเรียนพ่อมดแม่มดว่า

            “คุณต้องการให้ผมดูและเด็กคนนี้ใช่ไหม?”

            “เกรงว่าจะใช่แบล็ค อย่างน้อยเด็กคนนี้ก็ไม่เหลือใครแล้ว จอมมารต้องการตัวเด็กคนนี้อย่างมาก”ดัมเบิลดอร์ว่าอย่างจริงจัง “อย่างน้อยเธอควรจะเห็นแก่การเป็นเพื่อนกับซีรีฮิลแม่ของเด็กคนนี้”

            “โอเค ผมจะช่วยดูแลเด็กคนนี้แต่ขอร้องอย่าพูดถึงแม่ของเธออีก”

            “ชื่อของเด็กคนนี้คือ เฟลิเซีย”ดัมเบิลดอร์ยิ้มกับคำพูดของซิเรียสก่อนจะบอกชื่อของทารกหญิง

 

            ผ่านมาเกือบสิบปีที่ชาวโลกเวทย์มนต์คิดว่าทายาทจอมมารเสียชีวิตและหายสาบสูญไป โดยที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าเด็กคนนี้อยู่ในรั้วของบ้านโรเจอร์ในซอยพรีเว็ต

            มันเกิดขึ้นเมื่อตอนที่ซิเรียส แบล็ค ถูกจับเข้าอัซคาบัน ในวันที่จอมมารหายตัวไป และเกิดเป็นเด็กชายผู้รอดชีวิต

            ดัมเบิลดอร์นำเธอมาวางมอบให้แก่ครอบครัวนี้ที่ประตูไม้ของบ้าน

            ซึ่งแน่นอนพวกไม่รู้และเธอก็เช่นกัน....

            พวกเขาเลี้ยงเธอมาดังลูกสาวในใส้ ตามใจเธอทุกอย่าง

            “วันนี้แม่จะพาลูกไปเที่ยวนะจ๊ะ เพราะพ่อเรามีธุระน่ะ”ผู้เป็นแม่เอ่ยกับลูกสาว เธอเดินขึ้นรถไปนั่งในตำแหน่งคนขับ ซึ่งลูกสาวของเธอไปนั่งอีกฝั่ง

            “แล้วลูกอยากจะไปไหนเอย??”

            “สวนสัตว์ล่ะกันค่ะ”เด็กน้อยตอบอย่างไม่คิดอะไรมาก

            “งั้นก็ไปกันเลย”ผู้เป็นแม่ว่าแล้วขับรถออกไป

            วันนี้เป็นวันเสาร์ที่แดดออกอย่างสว่างไสว สวนสัตว์เปิดมีผู้คนมาเที่ยวกันอย่างคับคลั่ง เฟลิเซีย และนางโรเจอร์คือหนึ่งในนั้น พวกเธอเข้าไปในบ้านสัตว์เลื้อยคลานที่มีสัตว์อาทิ งู เป็นต้น ข้างในเย็นและมืด

            “สวัสดีค่ะ คุณนายโรเจอร์วันนี้พาลูกสาวมาเที่ยวเหรอคะ?”เสียงของหญิงวัยเดียวกับแม่ของเธอว่า

            “สวัสดีเช่นกันค่ะ คุณเดอร์สลีย์ ใช่ค่ะฉันพาลูกสาวของฉันมาเที่ยว”แม่เลี้ยงของเธอตอบไปพลางยิ้มให้ “คุณก็พาลูกชายกับหลานมาเหรอคะ?”

            “วันนี้วันเกิดของลูกชาย ดัดลีย์น่ะค่ะ ส่วนหลานชายพามาด้วย”เฟลิเซียสังเกตพฤติกรรมของนางเดอร์สลีย์เมื่อพูดถึงหลานชาย

            “แม่คะหนูขอไปดูงูได้ไหมคะ?”เฟลิเซียว่าขอร้องแม่ของตน

            “จ๊ะ อย่าก่อเรื่องนะ”

            “ลูกสาวน่ารักนะค่ะ”นางเดอร์สลีย์เอ่ยชม ก่อนที่เฟลิเซียจะเดินห่างออกมา

            เธอเดินมาหยุดตรงตู้ที่มีงูตัวใหญ่นอนอยู่

            “เคาะให้มันตื่นสิ”เสียงของเด็กชายวัยเดียวกับเธอว่ากับพ่อของตนอย่างออกคำสั่ง

            “ตื่นสิ”พ่อของเด็กคนนั้นเคาะที่ตู้

            ‘ให้ตายสิคนพวกนี้ไม่รู้จักมารยาทรึไง?’

            เธอคิดก่อนจะหันไปสบตากับดวงตาสีมรกตของเด็กชายซึ่งเขาก็สบตาเธอกลับ เธอจึงยิ้มตอบกลับเป็นมารยาท

            “มันหลับอยู่”เขาว่ากับพวกที่เคาะตู้กระจกอยู่ ดูแล้วพวกเขาอาจเป็นญาติกัน

            “ไม่เห็นสนุกเลย”เด็กคนนั้นว่าก่อนจะออกไปพร้อมพ่อของตน

            “ขอโทษแทนเขาด้วย”เขาว่ากับงูตัวนั้นเธอรู้สึกได้ “เขาไม่เข้าใจความรู้สึกที่ต้องอุดอู้อยู่บนพื้นทั้งวัน เฝ้ามองพวกที่เข้ามาดูนาย”

            ทันใดนั้นงูเหลือมก็ลืมตาขึ้น  จนตาของมันอยู่ในระดับเดียวกับเขา เขาจ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตา  มันหลิ่วตาให้เขา  เขามองดูรอบๆว่ามีใครอยู่รึเปล่าเมื่อพบว่ามีเฟลิเซียอยู่จึงไม่กล้าพูดอะไร

            “นายได้ยินสิ่งที่เขาพูดใช่ไหม?”เฟลิเซียว่ากับงูอย่างใจดีราวกับมันเป็นเพื่อน

            งูเหลือมพยักหน้า

            “นายได้ยินฉันเหรอ?”เขาว่ากับงูเหลือม

            งูเหลือมพยักหน้าอีกครั้ง

            “นายมาจากบราซิลใช่ไหม? ที่นั้นเป็นยังไง? นายคิดถึงครอบครัวรึเปล่า?”เขาถามกลับเป็นชุด

            งูโบ้ยหน้าไปทางป้ายที่ติดกับกระจก

            “ดูถ้าว่ามันจะเกิดในกรงนะ”เฟลิเซียตอบกลับแทน

            “งั้นเหรอ...ฉันเองก็ไม่เคยพบหน้าพ่อแม่เหมือนกัน”เขาว่ากับงูต่อ

            เธอเองก็อยากบอกว่าเธอก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน

            “พ่อเจ้างูเหลือมมันตื่นแล้ว!!”เสียงตะโกนอย่างไม่มีมารยาทดังขึ้น เด็กไม่มีมารยาทคนเดิมวิ่งเข้ามากระแทกให้เฟลิเซียและเขาที่คุยกับเธอล้มลง ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งไปที่ตู้กระจก

            สิ่งที่ตามมาไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าเกิดขึ้นอย่างไร เมื่อกระจกที่กั้นหายไป เด็กไม่มีมารยาทคนนั้นเสียหลักตกลงไปในแอ่งน้ำเล็กๆ  งูเหลือมรีบคลานออกมาอย่างรวดเร็วท่ามกลางความตกใจของเขาและเธอ

            “ขอบใจ”มันเอ่ยขอบคุณก่อนจะเลื้อยไปเรื่อยๆทำให้คนแตกตื่น เฟลิเซียได้ยินเสียงมันว่า “บราซิลจ้ารอฉันก่อน ฉันกำลังจะไปหา”

            “แม่ แม่”เสียงร้องของเด็กไม่มีมารยาทคนเดิมดังออกมาเขากำลังทุบกระจกให้ตัวเองออกมา ซึ่งอยู่ในความขำของเฟลิเซีย

            “นายชื่ออะไรเหรอ?”เธอถาม

            “แฮร์รี่ แฮร์รี่ พอตเตอร์ แล้วเธอล่ะ?”เขาแนะนำตัวก่อนจะถามชื่อเธอ

            “เฟลิเซีย เอลิสัน เรียกว่า เฟย์ หรือ เซีย ก็ได้”เธอแนะนำตัว

            “ลูกรัก ลูกเข้าไปอยู่ในนั้นได้อย่างไร?”เสียงโวยวายของนางเดอร์สลีย์ทำให้เธอรู้เลยว่าเด็กคนนั้นคือดัดลีย์ เช่นเดียวกับสามีอย่างนายเดอร์สลีย์

            “เฟลิเซียลูกเป็นอะไรไหม?”นางโรเจอร์รีบวิ่งเข้ามาหาเธอก่อนจะกอดเธอ “พระเจ้าลูกไม่เป็นอะไร”

           

            หลังจากนั้นนางโรเจอร์ก็ขับรถมาส่งเฟลิเซียที่บ้าน ก่อนที่นางจะบอกว่ามีธุระจะกลับมาดึกทำให้เด็กหญิงตัวน้อยต้องอยู่บ้านคนเดียว

            บัดนั้นเธอพบจดหมายวางบนโต๊ะและเธอจะไม่สนใจหากมันไม่เขียนว่า

คุณ ฟ.เอลิสัน

บ้านโรเจอร์  เลขที่ 3 ซอยพรีเว็ต

ลิตเติล วินจิน เซอร์รีย์

            “จดหมายถึงฉันเหรอเนี่ย?”เฟลิเซียพูดกับตัวเองเด็กน้อยพลิกซองเพื่อดูมาจากที่ไหน น่าแปลกที่จดหมายฉบับนี้ไม่ติดแสตมป์ “ฉันโดนแกล้งรึเปล่าเนี่ย?”

            หลังจากวันนั้นมีจดหมายถูกส่งมาอีกเป็นสิบๆฉบับถึงเด็กน้อย

           

            “ฉันว่าคุณจะเล่นมากไปหน่อยแล้วนะ”หญิงชราว่ากับอาจารย์ใหญ่ เธอคือศาสตร์จารย์มักกอนนากัล “คุณส่งจดหมายไปถึงบ้านพอตเตอร์จนพวกลุงและป้าของเขาประสาทเสียแล้ว และยังไม่รวมกับที่คุณส่งจดหมายให้ยัยหนูเอลิสันนะ”ศาสตร์จารย์ร่ายยาว

            “ผมส่งแฮกริด กับ เซเวอรัสไปแล้วไม่ต้องห่วง”

            “คุณว่ายังไงนะ?”

            “ผมส่งแฮกริดไปหาแฮร์รี่ ส่วนเซเวอรัสส่งไปหาแม่หนูเอลิสัน”ดัมเบิลดอร์ว่าทำให้ความเครียดของมักกอนนากัลลดลงนิดนึง

            “งั้นก็ดี ถ้าคุณส่งเซเวอรัสไปหาแฮร์รี่ฉันขอบอกเลยว่าเป็นความคิดที่ผิด”

_____________________________________________________
คุยกับผู้แต่ง

นิยายเรื่องนี้เคยแต่งในเด็กดีค่ะ

(นิยายเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์เป็นลิขสิทธิ์ของเจ.เค.โรวลิ่ง ผู้เขียนมิได้คิดจะหวังผลกำไรทั้งสิ้น)

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา