เพราะว่ารัก

 

 

 

 

 

สีหน้าหญิงสาวไม่ค่อยสู้ดีนัก เมื่อกดโทรศัพท์ติดต่อแก้วไปเท่าไหร่ๆ ก็ไม่สามารถติดต่อได้เลย จนป๊อปที่รั่งอยู่ใกล้ๆชักสงสัย

 

 

 

" เป็นอะไร " เขาถาม 

 

 

 

" ก็แก้วหนะสิพี่ป๊อป ยื่นใบลาออกแล้วก็หายหัวไปเลย บอสอาละวาดใหญ่เลยเนี่ย โทรไปหาก็โทรไม่ติด " ฟางบ่น แล้วกดโทรศัพท์ต่อ

 

 

 

" แล้วมันลาออกทำไม " ป๊อปถาม ฟางชะงักไป ไม่กล้าเล่าให้ป๊อปฟัง

 

 

 

" ฟางก็ไม่รู้ มันก็ไม่ได้บอกอะไรกับฟาง " ฟางจำต้องโกหก 

 

 

 

เธอนิ่งไป ก่อนจะนึกถึงอิฐ แล้วกดโทรหา " เฮียอิฐ แก้วอยู่กับเฮียหรือเปล่า " ฟางถาม

 

 

 

' เปล่าหนิ ' อิฐที่นั่งเครียเอกสารอยู่ตอบ

 

 

 

" ถ้าแก้วติดต่อไปหาเฮีย เฮียบอกฟางด้วยนะ " ฟางสั่ง

 

 

 

 

อิฐวางปากกาลงแล้วคุยกับฟางอย่างตั้งใจ ' นี่อย่าบอกนะ ว่าไอแก้วมันลาออกแล้วจริงๆ ' อิฐอึ้ง

 

 

 

 

" ใช่ มันเขียนใบลาออกแล้วก็หายไปเลย ฟางติดต่อแก้วไม่ได้เลย " ฟางพูด 

 

 

 

อิฐขมวดคิ้วเรียว ' แก้วมันไปอยู่ที่ไหน ' เขารู้สึกเป็นห่วงแก้วขึ้นมาทันที

 

 

 

" ยังไงฝากด้วยนะเฮีย " ฟางพูดจบก็รีบวางสายทันที 

 

 

 

 

" แก้วไม่ได้อยู่กับไอหมอนั่นหรอ " ป๊อปหมั่นไส้ เมื่อเห็นฟางคุยกับอิฐ แค่ชื่อเขาก็ไม่อยากเรียก 

 

 

 

 

" ไม่... แล้วแก้วไปที่ไหน โทรไปหาเพื่อนคนอื่นก็ไม่มีใครรู้เลย " ฟางกังวล 

 

 

 

" แก้วมันสนิทกับฟางไม่ใช่หรอ ไปแบบไม่บอก มีอะไรหรือเปล่า " ป๊อปสงสัย 

 

 

 

ฟางอึกอักไม่อยากเล่า " ก็ไม่มี มันแค่ไม่อยากทำงานนี้แล้ว " ฟางว่า แล้วเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

เกาะหลีเป๊ะ 

 

 

 

 

เขาควรจะมีความสุขกับชีวิตตอนี้ ... แต่เปล่าเลย มันไม่ได้เป็รเหมือนที่เขาคิด 

 

 

 

" โมะ เป็นอะไร ทำไมดูเหม่อๆจัง " เปรี้ยวทักขึ้น เมื่ออีกคนตาลอยมองทอดยาวไปที่ทะเล

 

 

 

" อะอ่อ เปล่าๆ เปรี้ยวจะกินของหวานเลยมั้ย " โทโมะดึงสติ แล้วกลับมาสนใจเปรี้ยว

 

 

 

" โมะ ... เปรี้ยวไม่ทานของหวาน " เธออึ้งไป ตอนคบกันเธอไม่เคยกินของหวานเลยสักครั้ง แล้วโทโมะก็รู้ดี แต่ไหงตอนนี้ถึงได้ถามเธอเรื่องของหวาน

 

 

 

จานข้าวถูกยกไปไว้ข้างๆ พื้นที่บนโต๊ะตรงหน้าถูกเคลียจนว่างเปล่า

 

 

" ป้าคะ เอาทับทิมกรอบ 1 ถ้วย สลิ่ม 1 ถ้วยนะคะ " แก้วยกมือแล้วสั่งของหวานแม่ค้า

 

 

 

" นี่ ! ฉันไม่กินของหวาน " โทโมะทำเสียงดุ เขาเข้าใจว่าแก้วสั่งมาเผื่อเขา

 

 

 

" ก็เรื่องของนายสิ ! มาบอกชั้ลทำไมย๊ะ " เธอทำหน้ากวนใส่

 

 

 

" ก็เธอสั่งมาให้ชั้ลทำไม " 

 

 

 

" ชั้ลไม่ได้สั่งมาให้นาย ชั้ลสั่งมากอนเอง เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า " เธอทำเสียงทำหน้าตายรยวนกวนประสาท

 

 

 

" นี่ อย่ามาเฉไฉ คนอะไรจะกอนขนมหวาน 2 ถ้วย " โทโมะแทบไม่เชื่อ 

 

 

เมื่อของหวานถูกยกมาเสริฟ แก้วตักกินจนหมดภายใน 5 นาที 

 

 

 

" ทีนี้เชื่อยัง " เธอเช็ดปาก ก่อนจะพูดกับเขา

 

 

 

" ผู้หญิงอะไรกินสกมก กินจุ กินไม่อายคน " เขาทักขึ้น อีกคนหัวเราะลั่น

 

 

 

" เอออ มีแต่คนด่าชั้ลแบบนี้ " 

 

 

 

เสียงหัวเราะในความทรงจำมันทำให้เขาเผลอยิ้มออกมา... เปรี้ยวมองหน้าโทโมะที่เหม่อลอยอีกครั้งด้วยความสงสัย เธอรู้สึกเหมือนเขาไม่ใช่คนเดิม

 

 

 

" โมะอยากกินขนมหวานหรือเปบ่า " เปรี้ยวถาม

 

 

 

" อะอ่อ ไม่ๆ โมะไม่กิน " เขาสะดุ้ง แล้วรีบตอบเปรี้ยว เปรี้ยวยิ้มแหยๆ สายตาเขาจับจ้องมองอีกคนที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว 

 

 

 

" งั้นเปรี้ยวไปทำงานก่อนนะ โมะอยู่คนเดียวได้นะ " เปรี้ยวถาม โทโมะยิ้มๆ แล้วพยักหน้า

 

 

 

 

บริษัท

 

 

 

ฟางหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่กับกองเอกสารตรงหน้า ที่บอสลงโทษเธอเพราะไม่สามารถพาแก้วกลับมาให้เขาได้ จึงโอนงานของแก้วมาให้ฟางจนหมด

 

 

 

 

" ไอแก้วนะไอแก้ว " เธอแทบจะร้องไห้กับบทลงโทษบ้าๆนี่ ... มือเรียวกำลังจะคว้าแก้วกาแฟมาเื่มต้านความง่วงที่พร้อมจะมาเยือนเธอในทุกเมื่อ

 

 

 

พรึบ ! 

 

 

 

" พี่กฤษ ! O_O " ฟางเงยหน้ามองกฤษดา ที่ยืนถือแก้วกาแฟของเธออยู่ตรงหน้า กฤษดายิ้มกว้างให้กับหญิงสาว

 

 

 

พรึบ !!! แฟ้มเอกสารถูกปิดอย่างแรง ก่อนที่เพื่อนร่วมห้องของฟางจะเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทางที่ไม่พอใจ ฟางมองป๊อปจนสุดตา 

 

 

 

' งานเข้าอีกแล้ว คดีเก่ายังไม่สะสางเล๊ยยย ' 

 

 

 

" ฟางกลับมาไม่เห็นบอกพี่เลยคะ " กฤษดาหยอดคำหวาน

 

 

 

" เอ่อออ ฟางยุ่งๆนะคะ เคลียเอกสารไม่ทันเลย " ฟางว่า 

 

 

" แล้ว... แก้วไปไหน โต๊ะทำงานก็ไม่มี " กฤษดามองไปที่ๆซึ่งเคยเป็นโต๊ะทำงานของแก้ว แต่ตอนนี้มันกลับว่างเปล่า

 

 

 

" แก้วลาออกไปแล้วคะ " ฟางพูดเสียงเศร้า " ตอนนี้ยังติดต่อไม่ได้เลย " ฟางพูดต่อ 

 

 

 

" ห๊ะ ! เกิดอะไรขึ้น " กฤษดาตกใจ

 

 

 

 

" ฟางก็ไม่รู้เหมือนกันคะ " ฟางตอบปัดๆ 

 

 

 

" เสกมันโทรหาพี่เมื่อวาน ว่าวันนี้จะมาหาแก้ว แล้วก็บอกพี่ว่าติดต่อแก้วไม่ได้ " กฤษเาพูด 

 

 

 

" ใช่คะ แก้วปิดเครื่องหายไปเลย " ฟางว่า

 

 

 

" แล้วจะทำยังไงหละทีนี้ " 

 

 

" ... " ฟางส่ายหน้าไปมาอย่างไร้คำตอบ

 

 

 

 

ริมทะเล 

 

 

 

 

ในมือหนามีโทรศัพท์ที่ถูกเปิดใช้อยู่ในหน้ารายชื่อเบอร์โทรศัพท์ผู้ติดต่อ 

 

 

 

            แก้วอุลังอุตัง

 

 

 

 

ชาวหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วปิดโทรศัพท์เสีย 

 

 

เขาทำทุกอย่างเพื่อให้เจอเปรี้ยว ให้ได้แต่งงานกับเปรี้ยว แต่ทำไมตอนนี้เขาดูไม่มีความสุขเลย 

 

 

 

 

ทำไม ? 

 

 

 

 

 

" โมะ ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้หละ " เปรี้ยวทักขึ้น ก่อนจะนั่งยองๆลงข้างๆโทโมะ 

 

 

 

" นั่งคิดอะไรเพลินๆหนะ " โทโมะตอบปัดๆ แล้วหันหน้ากลับมามองทะเล

 

 

 

" โมะ ยังรักเปรี้ยวอยู่หรือเปล่า " เปรี้ยวรู้สึก.. เหมือนตัวเองเป็นอากาศเวลาอยู่ใกล้ๆโทโมะ เธอจึงตัดสินใจถามด้วยความแน่ใจ 

 

 

 

 

" ถ้าโมะไม่รักเปรี้ยว โมะจะกลับมาหรอ " โทโมะพูด อีกคนยิ้มน้อยๆ 

 

 

 

" โมะจะไปคุยกับพ่อแม่เปรี้ยววันไหนหรอ " เปรี้ยวถามต่อ โทโมะนิ่งไป... 

 

 

 

" แล้วเปรี้ยวลางานไว้วันไหนหละ " โทโมะพูดเสียงเหนื่อยๆ แววตาเขาดูไม่มีความสุขอย่างเห็นได้ชัด

 

 

 

 

" อีกสองวันเปรี้ยวก็ขึ้นฝั่งได้เลย " เปรี้ยวว่า โทโมะนิ่งไป

 

 

 

 

" งั้นเราไปหา พ่อแม่เปรี้ยวกันนะ " โทโมะพูดเสียงน้อยๆ ตาเขาแดงๆเหมือนคนจะร้องไห้