เพราะว่ารัก

 

 

 

 

                    " แกมานอนห้องนี้ ส่วนนายนอนห้องนู้น " อิฐเปิดประตูห้องนอนให้แก้วเดินเข้าไป ก่อนจะชี้นิ้วสั่งโทโมะให้ไปอีกทาง 

 

 

 

 

                    "แล้วนายนอนห้องไหน " โทโมะมงไปรอบๆชั้นสองของบ้าน เมื่อเห็นว่าห้องนอนมีสองห้อง เขาก็เริ่มใจคอไม่ดี รู้สึกแปลกๆขึ้นมาทันที

 

 

 

 

                    " นอนห้องนี้ดิ " อิฐไม่พูดมาก พูดจบก็เดินเข้าห้องปิดประตูทันที โทโมะหน้าซีด จ้องมองประตูอยู่สักใหญ่ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องตัวเอง

 

 

 

 

                    เขาพยายามข่นตาให้หลับลง แต่มันทรมานเหลือเกินกับความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้ ทำไมเขาถึงกระวนกระวายใจแปลกๆ และอยากจะแยกทั้งคู่ให้ออกห่างจากกันให้มากที่สุด แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้

 

 

 

 

 

                    " โอ้ยย อื้ออ โอ้ยยย " หนำซ้ำ เสียงครวนครางของแก้วที่ดังออกมาจากห้องที่เธอตอน มันยิ่งทำให้โทโมะสติฟุ้งซ่านไปหมด 

 

 

 

 

 

                    " โอ้ยยย  เบาๆหน่อยเฮียแก้วเจ็บ " ชายหนุ่มดีดตัวลุกมานั่งอยู่บนเตียง ใจของเขาสั่นแรงจนแทบจะระเบิด เขาลุกลงจากเตียงจะเดินออกจากห้องก็ไม่กล้า จะให้ฟื้นทนตนต่อก็คงไม่ไหว

 

 

 

 

 

                    " ท่านี้แหละ โอเคแล้วแก้วชอบ ไม่ปวดมากด้วย " เสียงร้องสลับกับคำพูดของหญิงสาว มันยิ่งทำให้เขาคิดหนักไปกันใหญ่ จนเขาห้ามใจตัวเองไม่ได้จนต้องเปิดประตูออกจากห้องตัวเองไป แล้วไปหยุดอยู่หน้าห้องของแก้ว

 

 

 

 

                    " พอแก้ว เฮีย "

 

 

 

 

                    " จะพอได้ไงยังไม่ครบกระบวนท่าเลยเนี่ย มา...อีกหน่อยแล้วกันนะ ตะแคงเร็วๆ " 

 

 

 

 

                    " อะโอ้ย เบาๆหน่อยสิ แก้วทนไม่ไหวแล้วนะ ทำไมหนักแบบนี้เนี่ย " 

 

 

 

                    และสุดท้ายเขาก็ไม่อาจทนมันได้ 

 

 

 

 

 

                    ปังๆๆๆ โทโมะเดินเข้าไปใกล้ประตูห้องและทุบตีประตูห้องอย่างแรง จนทั้งคู่หยุดกิจกรรม 

 

 

 

 

                    " หึหึ ชัดเลย " อิฐแสยะยิ้มและขำในคอ ก่อนจะจ้องไปที่ประตู 

 

 

 

                    " เฮียขำอะไร " ผิดกับแก้วที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร 

 

 

 

 

                    พลึบ ! อิฐก้าวลงจากเตียงพร้อมๆกับถอดเสื้อของตัวเองออก 

 

 

 

 

                    " เห้ย จะถอดเสื้อทำไมเนี่ย " แก้วอายจนหน้าแดงไปหมด เธอรีบเบือนหน้าหันหนีไปทางอื่นและปล่อยให้อิฐเป็นฝ่ายไปเปิดประตูเอง 

 

 

 

 

 

                    เอี๊ยดดด หนุ่มหน้าหล่อ ร่างโปรง เดินเฉิดฉิายโชว์ซิกแพคตัวเองให้คนหน้าประตูมอง โทโมะมองอิฐตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะชะเง้อมองแก้วที่นั่งอยู่บนเตียง

 

 

 

 

 

                    " ทำอะไรกัน " เขาขบกร้ามแน่น แล้วกัดฟันถาม หากแต่สมองของเขานั้นกลับคิดไปไกลโพ่นแล้ว 

 

 

 

 

                    " กูอยู่ในสภาพนี้ ... ส่วนแก้วอยู่บนเตียง...เสียงร้องของแก้วเมื่อกี้คงจะให้คำตอบมึงได้นะ " อิฐจับพิรุธจากสีหน้าของโทโมะ แล้วยิ้มมุมปาก 

 

 

 

 

 

                    " งั้นเดี๋ยวกูไปซื้อของกินก่อนนะ ใช้แรงเยอะไปหน่อย หิวหวะ " อิฐเดินเข้ามาใกล้โทโมะแล้วตบบ่าเขาเบาๆ ก่อนจะเดินลงจากบ้านไป 

 

 

 

 

 

 

                    " นี่ทำไมยังไม่นอนอีกเนี่ย เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ทันนะ " ทางด้านของฝ่ายหญิง เมื่อเห็นว่าอิฐเดินลงจากบ้านไปและโทโมะเองก็ยังยืนคาอยู่หน้าประตู เธอเลยลุกจากเตียงแล้วเดินมาทักโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " นี่ตกลงเธอมาทำงานหรือมาหาผัวกันแน่ " และเหมือนว่าฝายชายจะโกรธแก้วมาก เค้าจ้องแก้วตาเป็นมัน ก่อนจะพ่นคำด่าใส่หน้าเธออย่างไม่แยแส

 

 

 

 

 

                    " นี่เป็นอะไรของนาย ทำไมมาว่าชั้ลแบบนี้ " แก้วมึนงง ไม่เข้าใจในอารมณ์ของโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลแอบหลงเชื่อนึกว่าเธอเป็นคนดี แต่ที่ไหนได้ ...ร่าน!   หึ อยู่ที่นู้นก็คั่วกับไอ้เสก พอออกต่างจังหวัดก็มีผู้ชายลากไปปล้ำ พอมาที่นี้ก็มานอนกับผู้ชายอีกคน ทำไมขาดผู้ชายสักคืนไม่ได้เลยใช่มั้ย "

 

 

 

 

 

                    เพลี๊ย !!!  แก้วโกรธจนเลือดขึ้นหน้าจนเธอเองก็เริ่มระงับอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่ เผลอฟาดหน้าโทโมะไปจังๆ 

 

 

 

 

 

                    " เออ !!! แล้วจะทำไม " เธอพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

 

                    " ขายตัวนี้คงจะได้เงินเยอะกว่างานที่ทำสินะ  เอ๊ะ หรือว่าให้เค้าไปฟรีๆหละ "

 

 

 

 

 

                    " จะขายตัวทำไมหละ ก็ต้องให้ฟีสิ มีความสุขกันทั้งสองฝ่าย วินๆด้วยกันทั้งคู่ "แก้วเองก็ไม่ยอมแพ้ 

 

 

 

 

 

                    " ให้ชั้ลสักอีกคนนึกจะได้มั้ย " ไม่ทันที่แก้วจะปฏิเสธ ชายหนุ่มก็คว้าร่างของเธอมากอดและเริ่มซุกไซร้ซอคอกล่าวระบายความโกรธที่มีในใจ 

 

 

 

 

 

                    " ปล่อย ! ปล่อย !! ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วยยย " เธอร้องลั่นขอความช่วยเหลือ แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ลดละ เขาผลักเธอกลับเข้าไปในห้องและล็อคห้องอย่างเร็ว ก่อนจะจับร่างบางขึงไว้บนเตียง

 

 

 

 

                    " จะร้องไห้ทำไม เมื่อกี้ยังครางสนุกปากอยุ่เลย " น้ำตาของคนเบื้องล่างไม่ได้ช่วยชะล้างความไฟโกรธของเขาได้เลย หากแต่มันเป็นเหมือนการราดน้ำมันบนกองไฟเพิ่มไปอีก เพราะเขาคิดว่าเธอกำลังปฏิเสธเขาอยู่ 

 

 

 

 

                    " ทำไมนายทำกับชั้ลแบบนี้โทโมะ " เธอแทบไม่เชื่อสายตาของตัวเอง คนที่เคยช่วยเหลือเธอให้พ้นภัยกาม กลับกลายมาเป็นคนที่กำลังจำขืนใจเธออย่างงั้นหรอ 

 

 

 

                    โทโมะไม่พูดไม่จา เขาหลับตาลงแล้วก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างป่าเถื่อน 

 

 

 

 

                    " อย่าาาา !! อย่าาาาา !! ฮืออ ฮือออ ฮือออ อย่าทำแบบนี้ " เธอดิ้นหนีไปมาแต่ก็สู้เองของเขาไม่ได้เลยน้ำตาเธอไหลพรากด้วยความกลัวอย่างสุดขีด ตัวเธอสั่นทอนเหมือนลูกนกเมื่อได้รับสัมผัสจากเขา

 

 

 

 

 

                    " นี่มึงหึงแรงขนาดนี้เลยหรอวะ ฮะ " แล้วเสียงของอิฐก็ดังขึ้นมาอีกครั้งพร้อมๆกับปลายกระบอกปืนที่จ่ออยู่กลางแผ่นหลังของโทโมะ โทโมะนิ่งกึกและลุกออกจากแก้วอย่างช้าๆ 

 

 

 

 

                    "  เฮีย " เธอเอ่ยเรียกอิฐเสียงแผ่ว ก่อนจะกระเถิบลงจากเตียงแล้วไปยืนหลบอยู่เบื้องหลังอิฐ

 

 

 

 

                    " แก้วอยู่ในห้องก่อน ... ส่วนมึงออกมาคุยกับกูข้างนอก " อิฐกอดแก้วเป็นการปลอบใจก่อนจะเล่งปืนไปที่ศีรษะของโทโมะและสั่งให้เขาออกจากห้องไป โทโมะเหลือบมองแก้วอีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

 

                    " นี่มึงรักแก้วหรอ " ทั้งคู่นั่งลงที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างของบ้าน แล้วเริ่มเปิดประเด็นถามโทโมะ 

 

 

 

 

                    " เปล่า "

 

 

 

 

                    " เปล่า ? แล้วมึงปล้ำน้องกูทำไม "อิฐเริ่มใส่อารมณ์ 

 

 

 

 

                    " ... " โทโมะไม่ตอบ

 

 

 

 

                    " หรือมึงเกิดหื่นกามขึ้นมาตอนกลางคืนแล้วต้องการอย่างได้ที่ระบาย "

 

 

 

 

                    " ไม่ใช่ ! " โทโมะหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ ทั้งโกรธทั้งแค้นคนตรงหน้าอย่างไม่รู้สาเหตุ

 

 

 

 

                    " ไม่ใช่ ? แล้วมึงไปปล้ำมันทำไม หรือมึงหึงมันกับกู " อิฐเริ่มเจาะประเด็นมากขึ้นเรื่อยๆ 

 

 

 

 

                    " .... " ไม่มีการตอบรับจากโทโมะ เขาได้แต่นั่งก้มหน้านิ่งๆ ไม่ตอบคำถถามใดๆ 

 

 

 

 

                    " มึงเข้าใจว่ากูกับแก้วมีอะไรกัน...ใช่มั้ย " อิฐถามต่อ ครั้งนี้โทโมะก็ยังไม่ตอบ แต่เขาเงยหน้าขึ้นมามองอิฐ สายตาของโทโมะมันบ่งบอกได้ว่าเขาคิดแบบที่อิฐถามจริงๆ

 

 

 

 

                    "  หึหึ ... " อิฐขำในลำคอ แล้วลุกขึ้นจะเดินออกไป

 

 

 

 

                    " แล้วมึงทำอะไรแก้วหรือเปล่า " แต่ใจของโทโมะมันลุกลน มันต้องการได้รับคำตอบจากอิฐ 

 

 

 

 

                    " กูกับแก้วเป็นพี่น้องกัน " 

 

 

 

 

                    " แล้วเมื่อกี้ทำอะไรกัน "

 

 

 

 

 

                    " กูนวดให้แก้ว เค้าปวดหลัง มึงอะคิดไปเอง "

 

 

 

 

                    " ไม่จริง " โทโมะไม่เชื่อ

 

 

 

 

 

                    " ถ้ามันเป็นอย่างที่มึงกล่าวหามันจริงๆ ป่านนี้มึงได้กินมันไปตั้งนานแล้ว ไม่ต้องมาไล่ปล้ำมันแบบนี้หรอก  อยู่กับมันมาหลายวัน มึงไม่รู้หรอว่ามันเป็นคนยังไง เอ๊ะ หรือมึงหึงมันจนหน้ามืด หึหึหึ " อิฐยิ้มเย้ยใส่โทโมะ แล้วเดินจากไป

 

 

                    โทโมะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำกับแก้ว

 

 

 

 

                    " นี่กูเป็นอะไรของกูวะเนี่ย " ร่างสูงยืนเกาหัวยิกๆ ไม่เข้าใจในความรู้สึกของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

                    ห้องแก้ว เธอยังคงนั่งคู้ตัวร้องไห้อยู่บนเตียง

 

 

 

 

                    " เฮีย แก้วกลัว  ฮึก ฮึก " แก้วจับมืออิฐไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย 

 

 

 

 

                    " เออ ไม่ต้องกลัว เฮียยิงมันตายไปแล้ว " อิฐพูดนิ่งๆ แล้วนั่งลงข้างๆแก้ว

 

 

 

                    " เฮีย... ฆ่าเค้าแล้วจริงๆหรอ " แล้วน้ำตาของเธอก็ไหลพรั่งพรูออกมาอีกครั้งอย่างไม่รู้สาเหตุ 

 

 

 

 

                    " เออ เพิ่งเอาศพไปฝั่งเมื่อกี้เนี่ย ไม่ต้องกลัวไม่มีใครรู้หรอก " อิฐยังหน้านิ่งอยู่ แก้วยิ่งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม จนอิฐเริ่มสงสัย

 

 

 

 

                    " แล้วนี่จะร้องไห้ทำไมเนี่ย ร้องหนักกว่าตอนโดนปล้ำอีก " อิฐแซว

 

 

 

 

                    " เฮีย ฆ่า เค้า ทำไมมม ฮืออ ฮืออ ฮืออ " แก้วร้องไห้โฮ แล้วซุกอกอิฐอย่างหมดแรง

 

 

 

 

                    " อ้าว ก็มันปล้ำมึง กูก็ฆ่ามันสิ นี่มึงเสียใจหรอที่มันตายเนี่ย " อิฐงง 

 

 

 

 

 

                    " แก้วเสียใจ ฮืออ ฮืออ ฮืออ "

 

 

 

 

                    " เห้ออออ ภาระกูจริงๆเลย พวกมึงสองตัวเนี่ย  ไม่ต้องร้องแล้ว กูไม่ได้ฆ่ามัน มันนั่งอยู่ข้างล้างโน้นน " อิฐหนักใจ ส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา

 

 

 

 

                    " หรอ "  แก้วกลั้นสะอื้นแล้วถามอิฐ อิฐพยักหน้า

 

 

 

                    " จริงนะ " แก้วถามซ้ำอีกครั้ง 

 

 

 

 

                    "เออออออออออออออออออออออ  " อิฐรำคาญเลยตะคอกใส่แก้วไป แก้วพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนและหลับไป

 

 

 

 

                    " มันจะรักกันได้ยังไงวะ " อิฐงง มองทั้งคู่ก็มีว่าต่างฝายต่างก็มีใจให้กัน แต่แก้วก็มาชวนหาแฟนให้โทโมะและช่วยโทโมะขอแฟนแต่งงาน ส่วนโทโมะเองก็มาง้อแฟนมาขอแฟนแต่งงาน ยิ่งคิดยิ่งพิลึก