SF KrisLay *remember me ที่รัก"

Suho part

ถามว่าผมเหนื่อยไหม ที่ตามจีบเทามาเกือบปี แต่จะว่าไงดี ผมรักน้องจริงๆนะ ถึงจะเหนื่อยแต่ผมก็ยอมเหนื่อย
ผมอยากเจอน้องทุกวัน อยากเห็นรอยยิ้มของน้องทุกวัน วันนี้ก็เช่นกัน

"เทาจ๋าาา~ แพนด้าน้อยของพี่อยู่ไหม~"
"นายจะต้องการอะไรอีก!! นายเป็นคนทิ้งฉันไป นายทิ้งฉันไป!!"

ผมชะงักเมื่อได้ยินเสียงแอะอะโวยวายมาจากในห้อง เสียงของเทาดูเหมือนว่ากำลังโกรธอีกฝ่ายเอามากๆ ผมไม่รู้ส่าก่อนหน้านี้น้องเทาคบกับใคร รู้แค่ผมจะไม่ยอมให้ไอ้บ้านั่นกลับมารีเทิร์น

" ให้โอกาสฉันเถอะ จื่อเทา ฉันรักนายนะ " เสียงคนในอดีตดังก้องขึ้น ซึ่งผม..จะไม่ทนอีกต่อไป!!

ปัง ! ผมเปิดประตูเข้าไปอย่างแรง ก่อนจะเดินไปยืนข้างน้องเทา.

"นายมีปัญหาอะไรกับแฟนฉันมิทราบ.." ผมมองหน้าอดีตอย่างเย็นชา

"พี่ซูโฮ..." เสียงอันสั่นเทา ของน้อง ทำให้หัวใจผมเจ็บ..ผมจะไม่ให้อภัยคนตรงหน้าเด็ดขาด!

"นายนั่นแหละเป็นใคร! คนเขากำลังคุยกัน อย่ามาเสือก!!" ผมเริ่มหมดความอดทนก่อนจะเดอนเข้าไปใกล้ไอ่บ้านี่ ผมโกรธมาก .

" ไม่จำเป็นต้องรู้...ว่ากูเป็นใคร...รู้แค่ว่า.มึง!!อย่า!!มา!!ยุ่ง!กับ!แฟนกูอีก" ผมต่อยไปที่หน้ามันอย่างจัง ก่อนที่มันจะสวนกลับมา เสียงของเทาที่เงียบมาสักพักก็ดังขึ้น

"คิมยองกุก! อย่าคิดแม้แต่จะแตะต้องพี่ซูโฮ.!" ไอ้บ้าตรงหน้าผมชะกัก ก่อนจะลดมือลง

"นายรักมันมากขนาดนั้นเลยหรอเทา แล้วสิ่งที่เราเคยมีร้วมกันมาหละ! มันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม!"

"มันมีความหมายกับฉันเสมอยองกุก จนถึงตอนที่นายทิ้งฉันไป นั่นแหละ เป็นครั้งสุดท้ายที่นายจะมีความหมายกับชีวิตของฉัน..แล้วอีกอย่างนะ ฉันมีคนที่สำคัญกับฉันและมีความหมายของฉันมากกว่านายแล้วยองกุก" พูดจบเทาก็กระชากผมเขาไปกอด ก่อนจะจูบผม จูบหวานๆเริ่มกลายเป็นจูบที่เร่าร้อน นาทีนั้นสติผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว แต่ถึงอย่างงัเนก็เถอะ ผมก็ยังได้ยินเสียงสบถของไอ้ยองกุก ก่อนจะตามด้วยเสียงปิดประตูแรงๆ หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ตอนนี้เหลือแค่ผมกับเทาในห้อง สองคนทั้งนั้น เนิ่นนานที่ผมได้รับสัมผัสอันเร้าร้อน ก่อนทีเรามั้งสองคนจะผละออกจากกัน

"เอ่อคือ ผม..ขอโทษฮะพี่ซูโฮ คือ คือว่าผม..." ไม่ทันที่เทาจะพูดจบ ผมก็กระชากเสื้อเทามาพร้อมกับจูบเขาอีกครั้ง ผมอยากให้เทามั่นใจว่าผมรัก และอยากปกป้องเขาจริงๆ

"เทา..ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่จริงจรังกับนายนะ ให้โอกาสพี่ได้อยู่เคียงข้างนายได้ไหม..? "

"พี่ซูโฮ..." ผมดึงเทามาจุ๊บเบาๆ ริมฝีปากของเขาสะกดผมได้อยู่หมัดจริงๆ
"อย่าปฏิเสธพี่เลยนะ" ผมมองหน้าเทา อย่างไม่ลดละ คำตอบที่ได้จากเทาก็แทบจะทำให้หัวใจขอฃผมหยุดเต้น

"ผมให้โอกาสนั้นกับพี่ไปนานแล้ว พี่ต่างหากที่ไม่สังเกตุเอง คนอะไรบื้อซะมัด" เทาหันใบหน้าที่แดงก่ำหนีผม ผมจึงค่อยๆ จับหน้าเทาให้หันมามองผมช้าๆ

"งั้นเป็นแฟนกับไอ้บื้อคนนี้นะ จื่อเทา^____^" เทาพยักหน้าช้าๆ เป็นคำตอบว่าตกลง ผมจึงดึงน้องเข้ามากอด กอดกันอยู่แบบนั้น ผมมีความสุขมากจริงๆ แล้วต่อจากนี้ผมจะไม่ทำให้เทาเสียงใจ ผมสัญญา

"พี่รักเรานะ..แพนด้าน้อย" เทายิ้มออกมาก่อนที่เราจะจูบกันอีกครั้ง..

Chanyeol part

ผมนั่งคิดมาหลายวัน ตั้งแต่ตอนนั้น ตอนที่ไอ้คริสสั่งไอศครีมให้อี้ชิง แล้วลองมานึกย้อนดูตั้ฃแต่ตอนที่อี้ชิงย้ายมา ไอ้คริสดูจะสนใจอี้ชิงเป็นพิเศษ หลายครั้งที่ผมแอบเห็นมันลอบยิ้ม ตอนที่มองอี้ชิง ทั้งๆที่มันคือผู้ชายเย็นชา มีไม่กี่ครั้งหลอกที่มันจะยิ้ม ขนาดอยู่กับพวกผมมาเป็นปีๆ บังยิ้มไม่ถึงสิบคนั้งแ้วยซ้ำ แล้วกับอี้ชิงทำไม....

อยู่ๆ ภาพเหตุการ์ณหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของชานยอล คนที่เขารู้ว่ามีสร้อยเหมือนกับอี้ชิง คนใกล้ตัวของเขา

(คริส มึงจะลสกกูไปไหนวะ)

(มาเป็นเพื่อนกูแปปนึง กูสั่งทำสร้อยเอาไว้ แค่ไปรับสร้อยเอง เดี๋ยวกูเลี้ยงไอติมเลยอ่ะ!)

(ไปก็ไป นี่เห็แก่มึงเลยนะเห็นว่าไม่มีเพื่อน)

(เห็นแก่กูหรือของกินไอ่ห่า=_=)

ภาพของสร้อยคอที่คริส สั่งทำเอาไว้ ..เหมือนของอี้ชิง ใช่!! แล้วถ้าตำไม่ผิด..คริสก็ยังคงใส่สร้อยคอเส้นนั้นอยู่ แต่ไม่เคยให้ใครได้เห็น เขาซ่อนไว้ภายใต้ยูนิฟอร์มขอฃโรงเรียน..

"ไอ้คริส...คริส อู๋ ..." ทำไมผมไม่คืดตั้งแต่แรกวะ ว่านามสกุลมันใช่เลย..ทำไมผมไม่คิด อี้ชิงจะได้รู้ความจริงสักที ผมรีบวิ่งไปที่คอนโดของคริสทันทีหลังจากที่นึกอะไรหลายๆอย่างออก

"คริสสสว้อยยย " ผมกดออกหน้าห้องมันรัวๆ ก่อนจะได้ยินเสียงของคริสตอบกลับมา

กึก .ประตูค่อยๆเปิดช้าๆพร้อมใบหน้าของไอ่คริสที่บ่งบอกว่ามันพึ่งตื่นนอน=_=

"ไปอาบน้ำ.กูขอคุยอะไรด้วยหน่อย" คนิสพยักหน้าช้าๆอย่างว่าง่าย

"มึงมีเรื่องอะไรจะคุยกับกูวะไอ่ยอล" คริสเดินมานั่งที่โซฟา ก่อนที่ผมจะเปิดประเด็น

"ก่อนที่มึงจะมาที่โซล มึงอยู่แคนาดามาก่อนใช่ป่ะ?"

"อืม มึงก็รู้หนื กูเคยบอกมึงแล้ว=_="

"แล้วก่อนหน้าที่มึงจะอยู่แคนาดาหละ?" คริสเริ่มทำหน้าสงสัยแต่ก็ตอบผมโดยดี

"อยู่จีน..มึงถามทำไม" อยู่จีนหรอ ถ้าความคิดผมไม่ผิดมันนี่แหละรักแรกของอี้ชิง

"อย่าพึ่งถามกู=_= แล้วก่อนหน้าที่มึงจะอยู่แคนาดามึงชื่ออะไรไอ้คริส?" คริสเริ่มทำหน้าสงสัยกว่าเก่า

"กู...กูชื่อ..อู๋อี้ฟาน" ชัดเลย ไอ้เห้!! มึง!มึงงง

"เชี่ย! งั้นมึงก็คือรักแรกของอี้ชิง คนที่อี้ชิงอุส่าข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพื่อตามหา!มึงนี่เอง!แล้วทำไมมึงไม่บอกอี้ชิง หรือมึงยังจำอี้ชิงไม่ได้ แล้วมึงไม่บอกกูวะว่าเคยใช้ชื่ออื่น ทำไมกูไม่เคยรู้เลยอ่ะ แล้ว.." ยังไม่ทันที่ผมจะพูดต่อเวียงของคริสก็ดังขึ้นขัดผม

"มึงค่อยๆถามได้ไหม กูจะตอบทันมึงไหมเนี่ย=_= มึงบอกว่าไงนะ เขาตามหากูหรอ??"

"เออดิ ! แม่งร้องไห้เพราะมึงตั้งหลายครั้ง "

"กูก็พึ่งแน่ใจว่าเขาคืออี้ชิงคนเดียวกันก็ตอนที่อี้ชิงเป็นลมที่สนามบาสแหละ"

"เพราะมึงเห็นสร้อยคอของอี้ชิงใช่ไหม?มะนเหมือนกับของมึงใช่ไหม?"ผมถามมันอย่างไม่ลดละ

"เออ ใช่ มึงจำได้ด้วยหรอวะว่ากูมีสร้อย" ผมมองหน้ามัน

"กูก็พึ่งนึกออกเนี่ย ถึงได้รีบมาหามึงไง"

"กะจะแกล้งอี้ชิงสักหน่อย กันมีคนรู้ซะได้" เอ้าไอ้เพื่อนเวรนี่ จะแกล้งคนไม่ได้ดูเล้ยว่าเขาเล่นกับมึงไหม=_=* อี้ชิงแม่งจะจาดใจตายแล้วสัสสส

"มึงรีบบอกเขาเลยไอ้คริส รีลาเยอะ!ถ้าโดนคนอื่นคาบไปนะ กูจะหัวเราะให้ปากฉีก!"
ผมบอกไอ้คริสอีกครั้ง

"เออๆ ไว้หาโอกาสดีๆ กูจะบอกแล้วกัน ให้โรแมนติกเลย-..-" รีลาไอ้ห่า แค่บอกๆไปว่ามึงคืออู๋อี้ฟานแค่นี้จะตายรึไงวะ=_=**

ผมนั่งคุยกับไอ้คิดสักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

=ที่รัก=

"แฟนโทรมากวะ แปปนะ" ผมกดรับสายแบคฮยอน ก่อนที่มือถือผม ..จะร่วงลงสู่พื้น

"มึงเป็นอัไรวะไอ้ยอล เมียโทรมาแค่นี้อึ้งเลยหรอวะ5555" ผมหันไปมองเพื่อนซี้ช้าๆ ก่อนจะบอกว่าเกิดอะไรขึ้น

"คริส...อี้ชิงโดนรถชน อยู่ไอซียูโรงพยาบาลโซล.."

Kris part

ผมอึ้งเมื่อได้ฟังชานยอลพูดแบบนั้น...ผมก็รีบวิ่งออกมา พร้อมกับชานยอล แล้วขับรถคู่ใจไปโรงพยาบาลโซลทันที ผมโทษตัวเองในใจ น่าจะบอกให้เร็วกว่านี้ น่าจะบอกอี้ชิงไปตั้งแต่แรก อย่างที่ชานยอลว่าแหละ
ผมมัวแต่รีลาเอง ตอนนี้ผมได้แต่ภาวนาในใจให้อี้ชิงปลอกภัย ให้อี้ชิงไม่เป็นอะไร แล้วตื่นมาฟังสิ่งที่ผมอยากจะพูด สิ่งที่ผมอยากจะบอก ว่าผมคิดถึงเขาแค่ไหน ว่าผมรักเขาแค่ไหน อย่าเป็นอะไรนะอี้ชิง ...