SF KrisLay *remember me ที่รัก"

Yixing part

ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมจะต้องทำยังไงหลังจากฟังแบคฮยอนเล่าเรื่องทุกอย่าง ผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรค้างอยู่ในใจ
ไหนจะคริสที่พยายามให้ผมเรียกเขาว่าฟานๆอีก ผมไมเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมลืมสิ่งสำคัญไปจริงๆใช่ไหม....ผมไม่เข้าใจจริงๆยิ่งคิดยิ่งปวดหัว..

"ชิงๆไปกินไอติมกัน~วนิลาอัลมอนที่ชิงๆชอบไงก๊วนคู่รักชวนไปอ่ะ~ไปกับฟานๆนะ~นะนะน้าาา~" นี่ก็อีกคน หลังจากนั่นคราบผู้ชายเย็นชาก็หายไป เหลือแต่คริสผู้ชายฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้งแต่ก็..น่ารักดีนะ-//-

"นายเปลี่ยนไปเยอะอะคริส ไม่สบายหนักใช่ไหม??" ผมแกล้งถามเล่นๆ

"งื้อออชิงๆง่าาา ป่าววนะ-3- ฟานๆสบายดี~ แค่อยากแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาไม่ได้หรออ~" คริสตอบผมพร้อมทำตาหวานใส่ โอ้ยยพ่อคุณณ ผมอยากจะละลาย~ แต่สายตานี่มัน..คุณๆนะเหมือนเคยเจอมาก่อน

"โอเคๆไปก็ไป555 เลิกทำหน้าแบบนั้ยได้แล้วครับ~คุณคริสสส~"

"ไหนเรียกใหม่สิ้...-3-"

"ใหม่."

"ชิงๆง่าาาา หม่ยถึงให้เรียกชื่อผมอีกรอบบ~"

"คุณคริส"

"ไม่ช่ายยยยย "

"อะ..เอ่อ..ฟานๆ"ผมตอบกลับไปเสียงสั่น รู้สึกเหมือนหน้าตัวเองโดนแดดเผาเลยแห้ะ...

"หน้าแดงด้วยอะ~ชิงๆน่ารักที่สุดเลย~"พูดจบ.คริส..เอ่อ..ฟานๆก็ดึงมืผมไปหาแก๊งคู่รักทันที ทำไมอ่ะหรอ...ก็ดูดิ ชานแบค เทาโฮ ฮุนฮาน จงอินคยองซู จงแดหมินโหยยนครบคู่ มีแต่ผมกับ..เอ่อ..ฟานๆที่ยังไม่มีใคร...

เราเดินมาที่ร้านไอติมร้านเดิม บรรยากาศที่สดขื่นกับเสียงหัวเราะทำให้ผมรู้สึกดีมากจริงๆ

"ชิงๆอ่ะฟานให้~ "พูดจบก็ยื่นสร้อย..สร้อย!! ทำไมผมถึงคุ้นสร้อยเส้นนี้จัง! สมองปมเหมือนทำงานหนักเกินไปทำให้รู้สึกปวด.ปวดเหมือนจะระเบิดออกมา!!

"โอ้ยยยย!!! "ผมร้องเสียงหลงมือก็กุมขมับไว้อย่างนั้น. เสียงของทุกคนเริ่มเหมือนร้อนรน กลังจากนั้นผมก็..ไม่รู้เรื่อวอีกเลย...

ผมอยู่ที่ไหนเนี่ยทำไมมีแต่แสงสีขาว..หรือว่าผมตาย... เห้ย!บ้าหน่ารอดมาได้ตั้งหลายอาทิตย์จะมาตายได้ไงสรุปที่นี่ที่ไหน??

"แบคฮยอนน คริสสสส ทุกคนนนวู้ววววว~ "ผมออกเดินทางไปตามทางที่ปกคลุมไปด้วยหมอกตะโกนเรียกชื่อทุกคนแต่ไม่มีแม้แต่เสียงของใครสักคนตอบกลับมา

<ฮะๆๆ ฮ่าาๆๆ หยุดน้าาจะหนีไปไหน~>

ผมได้ยินเสียงเกมือนเด็กกำลังเล่นกัน ผมจึงเดินตามเสียงนั้นไป ภาพที่เห็นคือเด็กสองคนกำลังเล่นกันอย่างมีความสุขซึ่ง..หนึ่งในนั้นก็คือผมในวัยเด็ก...!!เห้ยยยอะไรกัน!!! ผมแทบจะเป็นลมซ้ำซ้อนอีกครั้ง..แต่ก็ตั้งสติได้เพราะบางทีนี่อาจจะเป็นเรื่องที่ผมลืมไปก็ได้..

< ฟานๆ~ไปเล่นที่ทุ่งดอกไม้กันไหม >

<ไปสิไปๆ>

เด็กสองคนจัยมือกันวิ่งไปที่ทุ่งดอกไม้สีจาวสะอาดตา

< ฟานๆ~ชิงๆอยากเป็นเจ้าสาวของฟานๆจังเลย~>

< งั้นรอแปปนึงนะ >

ไม่นานเด็กที่ชื่อฟานๆก็วิ่งกลับมาพร้อมกับแหวนดอกหญ้าสองวง...เห้ย! เหมือนที่คริสมีเลย แล้ววันนี้เจาก็ให้ผมด้วย!! หรือว่า...โอ้ยยย!! ความทรงจำทุกๆอย่างเริ่มถาโถมเข้ามาอีกครั้ง

"ฟานๆ" ก่อนที่แสงและหมอกสีขาวกับภาพของเด็กน้อยทั้งสองคนจะหายไปนั่นเป็นคำพูดสุดท้ายในโลกที่ผมไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนจะค่อยๆมืดลง

"ชิงๆชิงๆ" ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาคนแรกที่ผมเห็นคือ คริส ไม่ช้าคริสก็ดึงผมเจ้าไปกอด จะบอกยังไงดีอาการปวดหัวมันหายไปหมดแล้วตอนนี้ผมรู้สึกเขิน..ผมจำเขาได้แล้วอู๋อี้ฟาน จำเรื่องราวของเราได้แล้ว แต่..คิดย้อนไปเจาเคยบอกขอโทษผมที่บอกข้าแปลว่าก่อนหน้านี้ก็รู้ดิ!!งั้นเขาก็แกล้งปมอ่ะดิ!! เหอะ=_= แกล้งใครไม่แกล้ง เจอจางอี้ชิงหน่อยเป็นไงคุณชาย=_=

"ผมไม่เป็นอะไรครับคุณคริส" ผมตอบกลับไปก่อนจะผลักเจาออกเบาๆ

"ทำไมเรียกคุณคริสหละก็เมื่อกี้นายยัง.."

"ผมทำไมหรอครับคุณ-คริส-" ผมเน้นย้ำคำว่าคุณคริสอีกครั้ง ก่อนที่ชานยอลจะพูดแทรกขึ้นมา

"กูว่าพอเหอะหวะคริส..เขาจำมึงไม่ได้หลอกเลิกพยายามแล้วทำใจได้แล้ว"

"แต่กู...ไม่อยากให้อี้ชิงลืม" แววตาของคนตรงหน้าผมดูเศร้าขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทำไมดูเหมือนเด็กโดนจัดใจเลยกละโอ้ยยยจี้มากกก ผมได้แต่ขำในใจคราบผู้ชายเย็นชาหายไปไหนหมดเนี่ย555555

สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหว

"..555555555...โอ้ยยดูทำหน้าเจ้าสิ..55555555..ไม่ไหวๆ...ชิงๆไม่ไหวแล้วฟานๆ....ผู้ชายเย็นชากลายร่างอ่ะ.55555555" ผมขำพรืดออกมาสีหน้าทุกคนแลดูงุนงงก่อนที่คริสจะแทรกขึ้นมา

"นายจำได้แล้ว??" โอ้ยเรียกชื่อเต็มปากเต็มคำขนาดนั้นจนาดนั้นจำไม่ได้มั้ง

"อื้อ" พยักหน้าแล้วส่งเสียงเบาๆ

"แกล้งกันหรอชิงๆงั้นฟานๆจอลงโทษนะ..ทุกคนไม่มีอะไรละ ไปกินติมต่อเหอะ แต่ขอเวลาสักครู่เดี๋ยวไป" คริสหันไปพูดกัยทุกคนเหมือนบังคับทางอ้อมเลยแห้ะ=_=

"ลงโทษเบาๆมือหน่อยนะเว้ย 555" เสียงของซูโฮดังขึ้น แล้วก็ตามด้วยเสียงแซ่ซึงขึ้นมาอีก

เออใช่ๆ งั้นต่อไปนี้ต้องเรียกซ้อป้ะๆบลาๆๆๆๆจนเงียบไปเพราะทุกคนเดินเข้าไปในร้านหมดแล้ว เหลือเพียงแต่ผมกับ..ฟานๆที่อยู่สวนหลังร้าน .สายผมพัดโชยเบาๆ พัดกระทบใบหน้าผม ลมมะนก็เย็นนะไม่ได้ร้อนอะไรทำไมผมรู้สึกเหมือนอุณหภูมิบนใบหน้ามันเพิ่มสูงขึ้นละเนี่ยย แล้วนี่จะยื่นหน้ามาใกล้ทำไมมมเขินนว้อยยยย

"ฟานๆขอลงโทษชิงๆที่แกล้งฟานๆ-.-"
พูดจบฟานๆก็โน้มใบหน้าอันหล่อเหลาเขย่าใจอี้ชิงเขามาใกล้ๆก่อนจะประทับจูบอย่างแผ่วเบามือข้างหนึ่งหนึ่งประคองใบหน้าหวานๆของคนที่กำลังอึ้งอยู่ จูบเบาๆเริ่มเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนขึ้นเจ้าของหน้าหวานๆเริ่มเคลิ้มไปกับรสจูบอันหอมหวาน ค่อยๆเผยอริมฝีปากเพื่อรับรสจูบที่หอมหวานเปี่ยมไปด้วยความคิดถึงและความรัก ลิ้นร้อนของร่างสูงค่อยๆสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากช้าๆ ก่อนจะเปลี่ยนมากเป็นขบริมฝีปากของเจ้าของใบหน้าแสนหวานเล่น อี้ขิงค่อยๆผละออกมา

"นี่!ฟานๆนั่นแหละที่ต้องโดนลงโทษ รู้ตั้งแต่แรกแล้วทำไมไม่บอกห้ะ-3- แล่อยให้คนเจาเสียใจอยู่ได้นี่ยังไม่ถึงเสี้ยวที่ฟานๆทำเลยนะ-3-" อี้ชิงพูดออกมารัวๆทำให้เจ้าของร่างสูงยกยิ้มขึ้น

"แล้วชิงๆจะลงโทษฟานๆยังไงหละครับ^^" สองมือของอี้ฟานค่อยๆยกขึ้นจับแก้มทั้งสองข้างของอี้ชิงแล้วหยิกเบาๆอยืางหมั่นเขี้ยว

"จะยังไงหละก็แบบนี้ไง" ผมดึงคอฟานๆลงมาเบาๆเพื่อให้เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะค่อยๆจูบอีกครั้ง จูบครั้งนี้ยิ่งทวีความเร่าร้อนความหอมหวานและความคิดถึงมากยิ่งขึ้น ความคิดถึงที่เราต้องจากกันมาแสนนานถูกระบายไปกับจูบของเราสองคน ริมฝีปากของผมกับฟานๆบดเบียดกันอย่างไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยง่ายๆ

"เห้ยยน! สารเยาวชนอย่างจงออนจงแดน้องหมินและตุ๊ดเซฮุนหน่อยโว้ยยย เดี๋ยวเด็กเลียนแบบทำไงงง~" เสียงของชานยอลกับเสียงหัวเราะคิกคักก็ดังขึ้น ผมนีบผละออกมาทันที่ก่อนจะก้มหน้างุดด้วยความอาย มากันตอนไหนเนี่ยย

"ไอ้ชานน ขีดจังหวะโคตรรร~ กำลังเคลิ้มเลยห่านนน" ฟานๆตอบชานยอลด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจสักเท่าไหร่

"ก็ไอติมจะลายลายหมดแล้วววไปกินซะ~ แล้วจะไปกินกันต่อที่คอนโดก็ไม่ว่า~~~ เสียดายไอติมม~" เสียงของลู่หานดังขึ้นอีกคน

"เออใช่~ พี่คริส~รีบๆไปกินติมจะได้รีบไปกินต่อ~"ฮิ้ววววเสียงโห่แซวดัวขึ้น ผมรู้สึกว่าหน้าผมตอนนี้คงไม่ต่างจากผลตำลึงสุกสักเท่าไหร่ โอ้ยยนเลิกแซวสักที่เถอะ~~

"อ่าาา งั้นฝากจัดการไอติมในถ้วยด้วยนะก่อนจะละลายไปมากกว่านี้" คริสตอบกับทุกคนก่อนจะค่อยๆช้อนตัวผมขึ้นอุ้ม!! เห้ยอย่างกับจะเข้าหอ!!

"แล้วนายจะไปไหน??"เสียงเพื่อนซี้ของผมดังขึ้น

"ก็ต้องรีบไปกิน ..ก่อนจะละลายไปมากกว่านี้ไง" สิ้นเสียงคำตอบจองคริส ทุกคนก็โฮ่แซวขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่คริสจะอุ้มผมขึ้นรถของเขา

"เห้ย!! ฟานๆคนบ้า!โรคจิตตตต"หลังจากที่ผมเงียบมากนานเหมือนตอนนี้กำลังตกอยู่ในอันตรายเลยต้องปริปากพูดเพื่อปกป้องความบริสุทธิ์ผุดผ่องของตัวเอง

"ชิงๆยั่วฟานเองนะ~ รับผิดชอบเลยยยยยยน~ไม่รู้แหละ~" ฟานๆตอบกลับมาพร้อมทำหน้าตาทะเล้นใส่

"คนบ้าาาา-//////-"

"บ้าแล้วรักไหมครับ??~"

"อื้อออ" มครจะกล้าพูดละห้ะะะะ

"อะไรนะ~อะไรคืออื้อออ~-3-" โอ้ย เจินจะตายแล้วยังจะแกล้วกันอีกฟานๆคนบ้าาาา

"ชิงๆรักฟานๆครับ." ไม่รู้จะบ่นตัวเองในใจทำไมสุดท้ายกู้พูดไปอยู่ดี555

"ฟานก็รักชิงๆนะ อย่าลืมฟานๆอีกนะชิงๆ" ฟานๆโน้มลงมาจุ๊บผมเบาๆที่หน้าผากก่อนจะส่งรอยยิ้มอันอบอุ่นที่ผมเคยได้รับกลับมาเมื่อสมัยยังเด็กรอยยิ้เขายังคงอบอุ่นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน.

ขอบคุณพรมลิขิตที่ทำให้เรารู้จักกัน ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้เราได้พบกันอีกครั้ง และได้บอกรักกันได้อย่างเต็มปากเสียทีขอบคุณที่รักกันนะ..อู๋อี้ฟาน